Το Μακεδονικό, το ΝΑΤΟ και οι θεωρίες υποτέλειας

Μά­λι­στα μία ημέρα πριν το συλ­λα­λη­τή­ριο η ALCO έβρι­σκε σε δη­μο­σκό­πη­σή της ότι μόνον το 9% ήθελε τη συ­νέ­χι­ση της σκλη­ρής γραμ­μής απέ­να­ντι στη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας, καθώς και ότι το 63% θε­ω­ρού­σε προ­τι­μό­τε­ρο να βρε­θεί μια κοινά απο­δε­κτή λύση.

Αυτό δεν ση­μαί­νει ότι το συλ­λα­λη­τή­ριο δεν ήταν με­γά­λο, ει­δι­κά αν λη­φθεί υπόψη η αποχή των κρα­τι­κών αρχών και η τυ­πι­κή έλ­λει­ψη της «ευ­λο­γί­ας» του αρ­χιε­πι­σκό­που. Επί­σης άλλες δη­μο­σκο­πή­σεις έδι­ναν πολύ δια­φο­ρε­τι­κό απο­τέ­λε­σμα. Το εθνι­κι­στι­κό δη­λη­τή­ριο έχει απλω­θεί και πάλι και είναι πολύ εύ­κο­λο να με­θύ­σουν οι λαϊ­κές τά­ξεις, ελ­λεί­ψει άλλης διε­ξό­δου στα πραγ­μα­τι­κά τους προ­βλή­μα­τα. Ταυ­τό­χρο­να οι ναζί ξα­να­βρή­καν και πάλι την κε­ντρι­κή θερ­μο­κοι­τί­δα τους. Οι επι­θέ­σεις που ξε­κί­νη­σαν από το ίδιο το συλ­λα­λη­τή­ριο ενά­ντια σε κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κά στέ­κια και κα­τα­λή­ψεις ήταν από­λυ­τα ανα­με­νό­με­νες όχι μόνο εξαι­τί­ας της πα­ρου­σί­ας και της δρά­σης των ναζί, αλλά και εξαι­τί­ας της αντι­κο­μου­νι­στι­κής υστε­ρί­ας του κε­ντρι­κού ομι­λη­τή Φρ. Φρά­γκου από το βήμα του συλ­λα­λη­τη­ρί­ου. Πι­θα­νή ονεί­ρω­ξη του εν λόγω στρα­τη­γού και άλλων διορ­γα­νω­τών είναι η δη­μιουρ­γία ενός νέου ακρο­δε­ξιού κόμ­μα­τος τύπου ΛΑΟΣ.

Ευ­θύ­νη

Ο δρό­μος για αυτές τις επι­κίν­δυ­νες εξε­λί­ξεις άνοι­ξε εξαι­τί­ας της πο­λι­τι­κής της κυ­βέρ­νη­σης: Επί τρία πε­ρί­που χρό­νια συ­νε­χί­ζει τις ακραί­ες μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές τα­ξι­κής λι­τό­τη­τας σε βάρος των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των άλλων λαϊ­κών τά­ξε­ων. Μά­λι­στα επι­χαί­ρει απέ­να­ντι στην αντι­πο­λί­τευ­ση και τους δα­νει­στές-συ­νερ­γά­τες της για την έλ­λει­ψη ερ­γα­τι­κών αντι­στά­σε­ων. Πράγ­μα­τι ο Τσί­πρας και η ηγε­τι­κή ομάδα έχουν οδη­γή­σει σε απο­γο­ή­τευ­ση, κοι­νω­νι­κή απο­στρά­τευ­ση, αδυ­νά­τι­σμα πο­λι­τι­κό, ηθικό και αριθ­μη­τι­κό της Αρι­στε­ράς και του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος συ­νο­λι­κά.
Σε αυτές τις συν­θή­κες η κυ­βέρ­νη­ση, υλο­ποιώ­ντας μια πο­λι­τι­κή ανταλ­λαγ­μά­των μέσα στην ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες στις οποί­ες ανή­κει, θε­ώ­ρη­σε ότι είναι η κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή να λύσει το πρό­βλη­μα του ονό­μα­τος της γει­το­νι­κής χώρας στο πλαί­σιο των συ­νο­λι­κό­τε­ρων ιμπε­ρια­λι­στι­κών διευ­θε­τή­σε­ων στην πε­ριο­χή, με­τα­ξύ άλλων την έντα­ξη της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας στο ΝΑΤΟ. 

Μια κυ­βέρ­νη­ση που θα είχε στα­μα­τή­σει τα μνη­μό­νια, που θα είχε επα­να­φέ­ρει τον κα­τώ­τα­το μισθό και τη 13η σύ­ντα­ξη και που θα είχε κα­ταρ­γή­σει τον ΕΝΦΙΑ και τους πλει­στη­ρια­σμούς της α’ κα­τοι­κί­ας, θα είχε τη λαϊκή υπο­στή­ρι­ξη να προ­χω­ρή­σει σε συμ­βι­βα­σμό με τους γεί­το­νες στη βάση της φι­λί­ας και της ει­ρή­νης και σε ρήξη με τις εθνι­κι­στι­κές πο­λι­τι­κές και δυ­νά­μεις που καλ­λιερ­γού­σαν εδώ και δε­κα­ε­τί­ες το μίσος και το θερ­μο­πο­λε­μι­κό κλίμα.

Όμως αυτή η κυ­βέρ­νη­ση υπη­ρε­τεί μια άλλη πο­λι­τι­κή, δηλ. υπη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα της άρ­χου­σας τάξης. Και επι­χει­ρεί να λύσει το ζή­τη­μα σε συμ­μα­χία με αυτή την άρ­χου­σα τάξη. Αυτός είναι και ο λόγος που, σε τυ­πι­κό επί­πε­δο, εξα­να­γκά­στη­κε και η ανώ­τε­ρη ιε­ραρ­χία της Εκ­κλη­σί­ας να απέ­χει από το συλ­λα­λη­τή­ριο. Δεν τρά­βη­ξε ο Τσί­πρας το αφτί του Ιε­ρώ­νυ­μου, αλλά οι πραγ­μα­τι­κές δυ­νά­μεις εξου­σί­ας. 

Πε­ριο­χή 

Η συ­ζή­τη­ση για την εί­σο­δο της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας στο ΝΑΤΟ (γιατί περί αυτού πρό­κει­ται) ξα­νάρ­χι­σε σε μια πε­ρί­ο­δο που υπάρ­χει πλέον μια ανα­διά­τα­ξη των δυ­νά­με­ων και των συ­σχε­τι­σμών στην Α. Με­σό­γειο και στα Βαλ­κά­νια. Η Τουρ­κία έχει απο­μα­κρυν­θεί αι­σθη­τά από τη συμ­μα­χία της με τις ΗΠΑ και το Ισ­ρα­ήλ και φλερ­τά­ρει με τη Ρωσία. Αντί­θε­τα η Ελ­λά­δα, δράτ­το­ντας την ευ­και­ρία έχει επι­λέ­ξει μια πολύ στενή σχέση με το σιω­νι­στι­κό κρά­τος και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή υπερ­δύ­να­μη. Σε μια στενή συμ­μα­χία με την Κύπρο, το δι­κτα­το­ρι­κό κα­θε­στώς Σίσι στην Αί­γυ­πτο και με­ρι­κές από τις με­γα­λύ­τε­ρες πε­τρε­λαϊ­κές του κό­σμου, απερ­γά­ζο­νται την εκ­με­τάλ­λευ­ση των κοι­τα­σμά­των υδρο­γο­ναν­θρά­κων στην Α. Με­σό­γειο αλλά και τη με­τα­φο­ρά αυτών των υδρο­γο­ναν­θρά­κων προς τη Δ. Ευ­ρώ­πη μέσω του αγω­γού East Med, απο­κλεί­ο­ντας την Τουρ­κία, μέσω των ΑΟΖ.

Στο ίδιο πλαί­σιο διε­ξά­γε­ται και η «μάχη» των αγω­γών στα Βαλ­κά­νια, αλλά όχι μόνον αυτή: ήδη έχει δρο­μο­λο­γη­θεί σε συ­νερ­γα­σία Ελ­λά­δας-Βουλ­γα­ρί­ας η πλωτή σύν­δε­ση Θεσ­σα­λο­νί­κης-Κε­ντρι­κής Ευ­ρώ­πης μέσω της «διώ­ρυ­γας» που θα συ­νε­νώ­σει τον Αξιό με τον Δού­να­βη. 

Τον αμε­ρι­κα­νι­κών συμ­φε­ρό­ντων αγωγό TAP που δια­σχί­ζει τη Β. Ελ­λά­δα προ­στα­τεύ­ει η με­γα­λύ­τε­ρη αμε­ρι­κα­νι­κή βάση στην πε­ριο­χή, αυτή στο Κό­σο­βο, αλλά αυτό δεν αρκεί. Η άρ­χου­σα τάξη της Σερ­βί­ας πα­λα­τζά­ρει ως προς τα πού θα στρα­φεί: Θέλει μεν την έντα­ξη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, όμως η πο­λι­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη στα «εθνι­κά» της ζη­τή­μα­τα και τα λεφτά έρ­χο­νται από τη Ρωσία –γι’ αυτό και αμ­φι­τα­λα­ντεύ­ε­ται και η πο­λι­τι­κή ηγε­σία της χώρας. Αν όμως η Σερ­βία πε­ρι­κυ­κλω­θεί από φί­λιες δυ­νά­μεις του ΝΑΤΟ, τότε –θε­ω­ρεί η Ουά­σινγ­κτον– το σερ­βι­κό εκ­κρε­μές θα γεί­ρει προς την πλευ­ρά της Δύσης και η Ρωσία θα χάσει το τε­λευ­ταίο ση­μα­ντι­κό πιόνι στην πε­ριο­χή. Και για να επι­τευ­χθεί αυτό πρέ­πει η Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας να μπει στο ΝΑΤΟ. Ορό­ση­μο σε αυτό είναι η σύ­νο­δος του ορ­γα­νι­σμού τον Ιού­λιο. Ταυ­τό­χρο­να με την έντα­ξη στο ΝΑΤΟ ξε­κι­νά και η δια­δι­κα­σία για εί­σο­δο στην ΕΕ.

Υπο­τέ­λεια;

Πάνω κάτω σε αντί­στοι­χες ανα­λύ­σεις κα­τα­λή­γουν πολ­λές αρι­στε­ρές ορ­γα­νώ­σεις και δια­νοη­τές. Και από αυτή την άποψη κά­νουν σωστή κρι­τι­κή στην κυ­βέρ­νη­ση. Ωστό­σο συχνά κα­τα­λή­γουν στη γνω­στή επωδό περί υπο­τέ­λειας της ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς. 

Όμως τα πράγ­μα­τα δεν είναι έτσι. Ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός –ο πιο ισχυ­ρός μαζί με τον τουρ­κι­κό στην πε­ριο­χή εδώ και δε­κα­ε­τί­ες– συμ­με­τέ­χει στο ΝΑΤΟ, στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές εξορ­μή­σεις και σχέ­δια, αλλά με πολύ απτά ανταλ­λάγ­μα­τα. Για να αρθεί το βέτο της ει­σό­δου της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας στο ΝΑΤΟ, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ επι­διώ­κει κι απ’ ό,τι φαί­νε­ται απο­σπά: α) Απο­δο­χή και ση­μα­ντι­κή υπο­στή­ρι­ξη στα «με­γά­λα» αι­τή­μα­τά της στη ΝΑ Με­σό­γειο (ΑΟΖ, αγω­γός σύν­δε­σης με το Ισ­ρα­ήλ που θα πα­ρα­κάμ­πτει την Τουρ­κία, στρα­τιω­τι­κή εγ­γύ­η­ση του ΝΑΤΟ ότι θα προ­χω­ρή­σουν απρό­σκο­πτα τα σχέ­δια εξο­ρύ­ξε­ων στην ΑΟΖ της Κύ­πρου). β) Ανα­γνώ­ρι­ση ρόλου πρω­το­κα­θε­δρί­ας στα Δυ­τι­κά Βαλ­κά­νια, καθώς και ρόλο το­πι­κού συ­ντο­νι­στή στις ΝΑ­ΤΟϊ­κές κι­νή­σεις. γ) Σο­βα­ρή συμ­με­το­χή των Ελ­λή­νων κα­πι­τα­λι­στών στα έργα της πε­ριο­χής με την ιδιό­τη­τα των «επι­τό­πιων συ­νε­ταί­ρων» (local partners) σε δου­λειές που είναι τόσο με­γά­λες, ώστε θα ήταν αδύ­να­τον να ονει­ρευ­τούν ότι θα τις ανα­λά­βουν μόνοι τους.

Η δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή δύ­να­μη του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού ανα­γνω­ρί­ζε­ται σε κο­ρυ­φαίο δι­πλω­μα­τι­κό επί­πε­δο καθώς οι ηγε­σί­ες ΕΕ και ΝΑΤΟ έχουν δη­λώ­σει δη­μό­σια ότι η «λύση περ­νά­ει μέσα από την Αθήνα». Πιο πρό­σφα­το πα­ρά­δειγ­μα οι πολύ αυ­στη­ρές δη­λώ­σεις του γε­νι­κού γραμ­μα­τέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλ­τεν­μπεργκ, κατά την επί­σκε­ψή του στα Σκό­πια στα μέσα Ια­νουα­ρί­ου:  «Δεν υπάρ­χει άλλος τρό­πος να εντα­χθεί η χώρα στο ΝΑΤΟ, παρά μόνο εάν λύ­σε­τε το ζή­τη­μα του ονό­μα­τος. Έχει ει­πω­θεί αρ­κε­τές φορές, πρώτα στην Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής του ΝΑΤΟ στο Βου­κου­ρέ­στι το 2008, το επα­να­λά­βα­με στην Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής στην Ουα­λία το 2014 και στη Βαρ­σο­βία το 2016. Έτσι, λοι­πόν, δεν υπάρ­χει ‘‘σχέ­διο Β’’ για να μπει η χώρα στο ΝΑΤΟ, δεν υπάρ­χει τρό­πος να εντα­χθεί­τε στο ΝΑΤΟ εάν δεν επι­λυ­θεί το ζή­τη­μα του ονό­μα­τος» ανέ­φε­ρε ο γγ του ΝΑΤΟ σε κοι­νές δη­λώ­σεις με τον Ζόραν Ζάεφ, μετά τη συ­νά­ντη­σή τους. Και επα­νέ­λα­βε, σε πε­ρί­πτω­ση που δεν έγινε αντι­λη­πτός: «Θέλω να είμαι ει­λι­κρι­νής μαζί σας […] είναι πολύ ση­μα­ντι­κό να είστε ρε­α­λι­στές και να αντι­λη­φθεί­τε ότι το ΝΑΤΟ λαμ­βά­νει τις απο­φά­σεις του με ομο­φω­νία και εάν ένα κρά­τος εμπο­δί­σει με την ψήφο του μία από­φα­ση, τότε δεν μπο­ρεί να λη­φθεί από­φα­ση. Αυτό που κάνει πιο δύ­σκο­λη την έντα­ξή σας, είναι να στη­ρί­ζε­στε στην ψευ­δαί­σθη­ση ότι είναι δυ­να­τόν να εντα­χθεί­τε στο ΝΑΤΟ χωρίς να έχετε επι­λύ­σει το ζή­τη­μα του ονό­μα­τος. Έχει ει­πω­θεί ξανά και ξανά ότι πρέ­πει πρώτα να λύ­σε­τε το ζή­τη­μα αυτό και ελ­πί­ζω ότι θα μπο­ρέ­σε­τε να λύ­σε­τε».

Εκ­βια­σμός

Γι’ αυτό είναι εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λη η θέση της κυ­βέρ­νη­σης Ζάεφ. Έχει να αντι­με­τω­πί­σει βολές από πα­ντού για όποια συμ­φω­νία: Από τα σύμ­μα­χα αλ­βα­νι­κά κόμ­μα­τα, αν η συμ­φω­νία πα­ρα­πέ­μπει σε «μα­κε­δο­νι­κό» προσ­διο­ρι­σμό. Αλλά και από την εθνι­κι­στι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση του VMRO που μπο­ρεί να συ­νε­τρί­βη στις πρό­σφα­τες δη­μο­τι­κές εκλο­γές, ωστό­σο μπο­ρεί να ανα­βιώ­σει μέσα από αντί­στοι­χα συλ­λα­λη­τή­ρια με αυτό που έγινε στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Για πολ­λούς αρ­θρο­γρά­φους μά­λι­στα, το VMRO και ο Γκρού­εφ­σκι εν­θαρ­ρύ­νο­νται από τη Μόσχα που ασφα­λώς επι­θυ­μεί το σα­μπο­τά­ρι­σμα της ει­σό­δου της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας στο ΝΑΤΟ. 

Σε αυτή τη μέγ­γε­νη (Ελ­λά­δας-ΝΑ­ΤΟ-ΗΠΑ από τη μια μεριά και εσω­τε­ρι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης-Ρω­σί­ας από την άλλη) ο Ζάεφ είναι ανα­γκα­σμέ­νος να προ­χω­ρή­σει σε εξαι­ρε­τι­κά επώ­δυ­νο συμ­βι­βα­σμό για το όνομα: η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ απαι­τεί να προ­φέ­ρε­ται στα σλά­βι­κα (π.χ. Νόβα Μα­κε­ντό­νι­για) αμε­τά­φρα­στο και άκλι­το (!) και για όλες τις χρή­σεις (erga omnes: στο εσω­τε­ρι­κό και διε­θνώς, επί­ση­μα και στην κα­θο­μι­λου­μέ­νη). Κα­τα­λα­βαί­νει κα­νείς ότι πρέ­πει κατ’ ανά­λο­γο τρόπο να επι­λυ­θεί το πώς θα απο­κα­λού­νται οι κά­τοι­κοι της χώρας, η γλώσ­σα της, οι θε­σμοί της κ.λπ.

Αυτός ο εκ­βια­σμός δεν έχει να κάνει βέ­βαια σε τί­πο­τε με την ανα­γνώ­ρι­ση του δι­καιώ­μα­τος της αυ­το­διά­θε­σης, όπως θα πε­ρί­με­νε κα­νείς από μία αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση. Δεν ση­μαί­νει καν ένα «δη­μο­κρα­τι­κό» κλεί­σι­μο ενός ζη­τή­μα­τος που η εθνι­κι­στι­κή γραμ­μή των προη­γού­με­νων χρό­νων άφη­σαν να κα­κο­φορ­μί­σει. Αντί­θε­τα η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση λει­τουρ­γεί για λο­γα­ρια­σμό του ΝΑΤΟ και το ΝΑΤΟ για λο­γα­ρια­σμό της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης. Η επέ­κτα­ση των Ελ­λή­νων κα­πι­τα­λι­στών σε συ­νερ­γα­σία με τους με­γα­λύ­τε­ρους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς θε­σμούς, αυτή είναι η μόνη «αρχή» της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ. 
Όμως η επέ­κτα­ση τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ στα Βαλ­κά­νια δεν θα ση­μά­νει και επέ­κτα­ση της δη­μο­κρα­τί­ας και της ει­ρή­νης, ει­δι­κά αν είναι απο­τέ­λε­σμα εκ­βια­σμών. Αυτή η συ­νερ­γα­σία στην πε­ριο­χή δεν έχει σε τί­πο­τε να κάνει με τα λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα και μόνον νέους κιν­δύ­νους μπο­ρεί να γεν­νή­σει. Όπως δεί­χνει η αντι­πα­ρά­θε­σης Αθή­νας-Άγκυ­ρας και Μα­δρί­της-Βαρ­κε­λώ­νης, η έντα­ση και οι στρα­τιω­τι­κοί αντα­γω­νι­σμοί μπο­ρούν κάλ­λι­στα να συ­νε­χί­ζο­νται στο εσω­τε­ρι­κό των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ορ­γα­νι­σμών.

Όσον αφορά τη ΝΔ, αυτή φλέρ­τα­ρε ανοι­χτά με το συλ­λα­λη­τή­ριο στέλ­νο­ντας εκεί όλους τους το­πι­κούς βου­λευ­τές και συ­να­κό­λου­θα δεί­χνει αμ­φι­τα­λά­ντευ­ση ανά­με­σα στη γραμ­μή για «γε­ω­γρα­φι­κό ή χρο­νι­κό προσ­διο­ρι­σμό» και στη γραμ­μή για «καμία χρήση του όρου Μα­κε­δο­νία». Η ηγε­σία της ΝΔ ξέρει ότι οι πε­ρισ­σό­τε­ροι από τους συμ­με­τέ­χο­ντες στο συλ­λα­λη­τή­ριο είναι εκλο­γι­κή της πε­λα­τεία και αυτό της δη­μιουρ­γεί προ­βλή­μα­τα. Αν όμως τι­θα­σεύ­θη­κε η ηγε­σία της Εκ­κλη­σί­ας, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο θα τι­θα­σευ­θεί –με βάση τις ανά­γκες της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης και του ΝΑΤΟ– και η ηγε­σία της ΝΔ. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση όμως η τε­λευ­ταία δεν θα αυ­το­κτο­νή­σει απε­μπο­λώ­ντας την εκλο­γι­κή της βάση, ει­δι­κά αν πιε­στεί από την προ­ο­πτι­κή δη­μιουρ­γί­ας κόμ­μα­τος Φρα­γκού­λη.

Αλυ­τρω­τι­σμός;

Το ση­μείο στο οποίο συ­μπί­πτουν εθνι­κι­στές, δε­ξιοί, κε­ντρώ­οι, αρι­στε­ροί, η κυ­βέρ­νη­ση, κρα­τι­κά επι­τε­λεία, το ΚΚΕ και με­γά­λο μέρος της άκρας Αρι­στε­ράς –με­γά­λων τμη­μά­των της ΛΑΕ πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων– είναι το ζή­τη­μα του «αλυ­τρω­τι­σμού». Της υπο­τι­θέ­με­νης δηλ. απει­λής για διεκ­δι­κή­σεις εδα­φών, δηλ. της υπο­τι­θέ­με­νης αξί­ω­σης εκ μέ­ρους της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας, να αλ­λά­ξουν τα σύ­νο­ρα. Είναι αλή­θεια ότι πολ­λοί κα­λό­πι­στοι άν­θρω­ποι ακο­λου­θούν αυτό το επι­χεί­ρη­μα. 

Γι’ αυτό, π.χ. το ΚΚΕ λέει ότι πρέ­πει να αντι­πα­ρέλ­θου­με το ζή­τη­μα του ονό­μα­τος. «Πρέ­πει να προη­γη­θεί της ονο­μα­το­λο­γί­ας μια συμ­φω­νία για το απα­ρα­βί­α­στο των συ­νό­ρων» τό­νι­σε ο Δ. Κου­τσού­μπας μι­λώ­ντας σε εκ­δή­λω­ση του κόμ­μα­τος για τις ένο­πλες δυ­νά­μεις και τα σώ­μα­τα ασφα­λεί­ας. Υπο­στή­ρι­ξε ότι το ΚΚΕ έχει ξε­κα­θα­ρί­σει τη θέση του από την αρχή της δε­κα­ε­τί­ας του ‹90: Τυχόν χρήση του όρου Μα­κε­δο­νία ή πα­ρα­γώ­γου της είναι απο­δε­κτή μόνο ως γε­ω­γρα­φι­κός προσ­διο­ρι­σμός και πρό­σθε­σε: «Δί­νου­με βάρος στα ζη­τή­μα­τα των εγ­γυ­ή­σε­ων και των προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων, της κα­τα­δί­κης του αλυ­τρω­τι­σμού, του εθνι­κι­σμού, των ανα­γκαί­ων αλ­λα­γών στο Σύ­νταγ­μα της γει­το­νι­κής χώρας». 

Είναι λάθος τόσο για το ΚΚΕ όσο και για άλλες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς –και πάλι πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων τμη­μά­των της ΛΑΕ– που ανέ­χο­νται την εθνι­κι­στι­κή ρη­το­ρι­κή. 

Το κυ­ριό­τε­ρο είναι όμως ότι αυτή η λο­γι­κή δια­στρέ­φει την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα: Ποιος είναι ο απει­λη­τι­κός; Η Ελ­λά­δα δια­θέ­τει τον πιο ισχυ­ρό στρα­τό στα Βαλ­κά­νια μετά την Τουρ­κία. Συμ­με­τέ­χει και μά­λι­στα πλέον πολύ ανα­βαθ­μι­σμέ­να στο ΝΑΤΟ, αλλά και στην ΕΕ. Έχει κα­τα­φέ­ρει να μην ανα­γνω­ρί­ζε­ται με το συ­νταγ­μα­τι­κό της όνομα η γει­το­νι­κή χώρα. Έχει επι­βά­λει εμπάρ­γκο που πα­ρα­λί­γο να στραγ­γα­λί­σει τη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας πριν από με­ρι­κά χρό­νια. Έχει επι­βάλ­λει αλ­λα­γή ση­μαί­ας της γει­το­νι­κής χώρας. Κυ­ρί­ως η Ελ­λά­δα έχει «κα­τα­λά­βει» με­γά­λο μέρος της οι­κο­νο­μί­ας της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας, καθώς οι Έλ­λη­νες κα­πι­τα­λι­στές ελέγ­χουν τη δια­νο­μή καυ­σί­μων, σού­περ-μάρ­κετ, τρά­πε­ζες, ασφά­λειες και πολ­λούς άλ­λους το­μείς. Η Ελ­λά­δα δεν ανα­γνω­ρί­ζει τη μα­κε­δο­νι­κή κοι­νό­τη­τα (έστω με τον όρο σλα­βο­μα­κε­δο­νι­κή) που έχει επι­βιώ­σει παρά τους ατέ­λειω­τους διωγ­μούς στην ελ­λη­νι­κή επι­κρά­τεια. Δεν επι­τρέ­πει επί­σης να επι­στρέ­ψουν όσοι έφυ­γαν με το τέλος του εμ­φυ­λί­ου.

Κι όμως ακόμη κι αρι­στε­ρά κόμ­μα­τα μι­λά­νε για αλυ­τρω­τι­σμό και επι­θε­τι­κό­τη­τα των Σκο­πί­ων, υπο­βαθ­μί­ζο­ντας έτσι την ανα­γκαία αντι­πα­ρά­θε­ση με τον επι­θε­τι­κό εθνι­κι­σμό που πα­ρου­σιά­στη­κε ολο­ζώ­ντα­νος στο συλ­λα­λη­τή­ριο στη Θεσ­σα­λο­νί­κη.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά"