Μαρία Μπόλαρη: Νατοϊκότερος του ΝΑΤΟ είναι ο Μητσοτάκης

Θέ­το­ντας τον στόχο για ένα δυ­να­τό αντι­πο­λε­μι­κό-αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό κί­νη­μα, ση­μειώ­νει πως ο ελ­λη­νο­τουρ­κι­κός αντα­γω­νι­σμός «αφορά τα συμ­φέ­ρο­ντα των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων του ελ­λη­νι­κού και του τούρ­κι­κου κρά­τους. Δεν έχει τί­πο­τα να κάνει με τις ανά­γκες και τα συμ­φέ­ρο­ντα των λαών». Η ΔΕΑ δεν συμ­με­ρί­ζε­ται την άποψη περί μο­νο­με­ρούς «τουρ­κι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας», ούτε τα «εθνι­κά δί­καια».

Ποια είναι η εκτί­μη­σή σας για τον χα­ρα­κτή­ρα του πο­λέ­μου στην Ου­κρα­νία;

Πρό­κει­ται για ένα με­γά­λο γε­γο­νός που δη­λώ­νει σο­βα­ρές ανα­κα­τα­τά­ξεις στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση. Σί­γου­ρα ο ιμπε­ρια­λι­σμός των ΗΠΑ πα­ρα­μέ­νει ο ισχυ­ρό­τε­ρος διε­θνώς, έχο­ντας την πρω­το­κα­θε­δρία στο οι­κο­νο­μι­κό και το στρα­τιω­τι­κό πεδίο. Όμως, η ει­σβο­λή στην Ου­κρα­νία ανα­δει­κνύ­ει την αφύ­πνι­ση του ρω­σι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού. Μετά την κα­τάρ­ρευ­ση του κρα­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, μετά τη δια­λυ­τι­κή κρίση της δε­κα­ε­τί­ας του 1990, το κα­θε­στώς Πού­τιν έχει πε­τύ­χει για διά­φο­ρους λό­γους μια ση­μα­ντι­κή ανα­σύ­ντα­ξη. Νιώ­θει πια ικανό να δια­τυ­πώ­νει επι­θε­τι­κά τις διεκ­δι­κή­σεις του.

Με βάση αυτό ποια πρέ­πει να είναι η απά­ντη­ση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς;

Σε μια εποχή συ­γκρού­σε­ων με­τα­ξύ «χορ­τά­των» και «πει­να­σμέ­νων» ιμπε­ρια­λι­σμών, ένα κρί­σι­μο επί­δι­κο είναι η δια­τή­ρη­ση της ανε­ξαρ­τη­σί­ας του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς του. Δρού­με σε μια χώ­ρα-μέ­λος του ΝΑΤΟ. Το πρώτο κα­θή­κον είναι η ανει­ρή­νευ­τη πάλη ενά­ντια στους σχε­δια­σμούς του. Αντί­στοι­χα, σε κάθε χώρα, η ανά­πτυ­ξη του αντι­πο­λε­μι­κού κι­νή­μα­τος χρειά­ζε­ται να περνά από την αντι­πα­ρά­θε­ση με την «δική του» κυ­ρί­αρ­χη τάξη, όπως δεί­χνουν με τον ηρω­ι­κό αγώνα τους οι δια­δη­λω­τές και οι δια­δη­λώ­τριες στη Ρωσία. Με κρι­τή­ριο τα κοινά συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζό­με­νων και στις δύο πλευ­ρές, με γνώ­μο­να τη διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη. Γι’ αυτό και από­ψεις που μπαί­νουν στη λο­γι­κή του πιο δυ­να­τού ή του πιο αδύ­να­μου ιμπε­ρια­λι­στή οδη­γούν σε «στρα­το­πε­δι­σμούς», που ανε­ξάρ­τη­τα από προ­θέ­σεις εμπο­δί­ζουν αυτό που είναι κοι­νός στό­χος, την πάλη ενά­ντια στον πό­λε­μο.

Κι όμως βλέ­που­με δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, διε­θνώς και στην Ελ­λά­δα, να τάσ­σο­νται είτε υπέρ της ου­κρα­νι­κής πλευ­ράς, στο όνομα της υπε­ρά­σπι­σης του «αμυ­νό­με­νου», είτε υπέρ της Ρω­σί­ας, στο όνομα της δί­και­ης αντί­δρα­σης του «πε­ρι­κυ­κλω­μέ­νου» ή με βάση τη λο­γι­κή «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Πως το σχο­λιά­ζε­τε;

Οι λαοί της Ου­κρα­νί­ας είναι τα πρώτα και με­γά­λα θύ­μα­τα και χρειά­ζο­νται την πλήρη αλ­λη­λεγ­γύη μας. Αλλά αυτή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν επι­τρέ­πει καμιά υπο­τί­μη­ση για το ρόλο και τους σχε­δια­σμούς του ΝΑΤΟ. Όχι μόνο για το σή­με­ρα, αλλά και για την επό­με­νη μέρα. Γι’ αυτό μαζί με το «όχι στη ρω­σι­κή ει­σβο­λή», χρειά­ζε­ται ταυ­τό­χρο­να να απαι­τού­με τη διά­λυ­ση του ΝΑΤΟ.

Από την άλλη, οι προ­σπά­θειες πε­ρι­κύ­κλω­σης της Ρω­σί­ας από τους Να­τοϊ­κούς, δεν δι­καιο­λο­γούν την ει­σβο­λή, ιδιαί­τε­ρα γνω­ρί­ζο­ντας ότι στό­χος του ρώ­σι­κου κα­πι­τα­λι­σμού είναι η δη­μιουρ­γία μιας δικής του σφαί­ρας επιρ­ρο­ής. Είναι λάθος η άποψη ότι μια τέ­τοια ενί­σχυ­ση του ρώ­σι­κου κα­θε­στώ­τος μπο­ρεί να μας φέρει σε κα­λύ­τε­ρη θέση στην πάλη ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό.

Την επό­με­νη μέρα, ο κό­σμος γί­νε­ται ένας πιο επι­κίν­δυ­νος τόπος. Η Αρι­στε­ρά σε κάθε χώρα θα χρεια­στεί να πεί­σει ότι τα συμ­φέ­ρο­ντα της ερ­γα­ζό­με­νης πλειο­ψη­φί­ας δεν έχουν τί­πο­τε κοινό με τα συμ­φέ­ρο­ντα των αστι­κών τά­ξε­ων και τους με­τα­ξύ τους αντα­γω­νι­σμούς.

Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση τά­χθη­κε ανα­φαν­δόν υπέρ του Κιέ­βου και εμ­φα­νί­ζε­ται ως ο «καλός στρα­τιώ­της» του ΝΑΤΟ, έτοι­μη για όλα. Πως απα­ντά­ει το κί­νη­μα;

Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη κρα­τά­ει στάση να­τοϊ­κό­τε­ρη του ΝΑΤΟ. Προ­φα­νώς προσ­δο­κά οφέλη και αυτά αφο­ρούν τα κέρδη του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου στην πε­ριο­χή. Το «καμιά εμπλο­κή-κα­μιά συμ­με­το­χή στους να­τοϊ­κούς σχε­δια­σμούς» είναι το κε­ντρι­κό κα­θή­κον. Σή­με­ρα πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ απαι­τεί­ται η πάλη για το κλεί­σι­μο των βά­σε­ων. Ιδιαί­τε­ρα όταν η Αλε­ξαν­δρού­πο­λη γί­νε­ται δια­με­τα­κο­μι­στι­κό κέ­ντρο αρ­μά­των μάχης και στρα­τιω­τών του ΝΑΤΟ. Μόνο έτσι μπο­ρού­με να υπε­ρα­σπι­στού­με απο­τε­λε­σμα­τι­κά την ει­ρή­νη, όχι στέλ­νο­ντας όπλα και αε­ρο­πλά­να μέσα στη φωτιά της μάχης.

Η ΝΔ προ­σπα­θεί να εκ­φρά­σει ηγε­τι­κά το μπλοκ του «ανή­κου­με στη Δύση» και των αστι­κών σχε­δί­ων για συμ­με­το­χή στη μοι­ρα­σιά της λείας στην πε­ριο­χή. ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΚΙ­ΝΑΛ συ­ναι­νούν. Πως θα αντι­πα­ρα­τε­θού­με με την επι­κίν­δυ­νη αυτή πο­λι­τι­κή;

Η αντι­δρα­στι­κή ευ­θυ­γράμ­μι­ση ΗΠΑ-Βρε­τα­νί­ας-ΕΕ, η συ­σπεί­ρω­ση του δυ­τι­κού στρα­το­πέ­δου είναι εντυ­πω­σια­κή. Η στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση της ΕΕ κλι­μα­κώ­νε­ται, από το μα­μούθ εξο­πλι­στι­κό πρό­γραμ­μα των 100 δισ. της Γερ­μα­νί­ας μέχρι την επι­τά­χυν­ση της δη­μιουρ­γί­ας του ευ­ρω­στρα­τού. Το «ανή­κου­με στη Δύση» είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά θηλιά που ση­μαί­νει ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη λι­τό­τη­τα, που ση­μαί­νει πε­ρι­στο­λή δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών, που ση­μαί­νει πιο μέσα στους πο­λε­μι­κούς εξο­πλι­σμούς. Και μη ξε­χνά­με το «δικό μας» μα­μούθ πρό­γραμ­μα με Ραφάλ, φρε­γά­τες, F-16 κλπ, το οποίο είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά κοι­νω­νι­κή αι­μορ­ρα­γία. Θα χρεια­στεί συν­δυα­στι­κή πάλη για όλα αυτά, όπου η ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά να προ­βά­λει μια τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή προ­ο­πτι­κή.

Κυ­βέρ­νη­ση και σύ­στη­μα μι­λούν για «εθνι­κά δί­καια» και μο­νο­με­ρή «τουρ­κι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα» κα­λώ­ντας σε εθνι­κή συ­στρά­τευ­ση. Δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, πα­ρό­τι δια­φο­ρο­ποιού­νται από την κυ­βέρ­νη­ση, πα­ρα­μέ­νουν προσ­δε­δε­μέ­νες σε πα­ρό­μοιες «εθνι­κές αφη­γή­σεις». Μπο­ρού­με να πάμε μα­κριά έτσι;

Ως ΔΕΑ αντι­με­τω­πί­ζου­με τον ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σμό ως έναν αντα­γω­νι­σμό που αφορά τα συμ­φέ­ρο­ντα των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων του ελ­λη­νι­κού και του τούρ­κι­κου κρά­τους. Δεν έχει τί­πο­τα να κάνει με τις ανά­γκες και τα συμ­φέ­ρο­ντα των λαών από τη μια κι από την άλλη πλευ­ρά του Αι­γαί­ου. Δεν συμ­με­ρι­ζό­μα­στε ούτε την άποψη περί μο­νο­με­ρούς «τουρ­κι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας», ούτε τα «εθνι­κά δί­καια». Εκατό χρό­νια μετά το 1922, αξί­ζει να θυ­μό­μα­στε πού οδη­γούν οι «εθνι­κές εξορ­μή­σεις», αξί­ζει όμως να μά­θου­με και από την τότε Αρι­στε­ρά, που δο­κι­μά­στη­κε και χτί­στη­κε στην αντι­πο­λε­μι­κή δράση. Έχο­ντας αυτή την πα­ρά­δο­ση στο μυαλό μας, χρειά­ζε­ται να βρού­με δρό­μους που θα εντάσ­σουν πλα­τιά στρώ­μα­τα της ερ­γα­τι­κής τάξης και δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς στην ανά­πτυ­ξη ενός δυ­να­τού αντι­πο­λε­μι­κού-αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος.

Είναι μια δύ­σκο­λη αλλά ανα­γκαία προ­σπά­θεια. Που απαι­τεί την αντι­με­τώ­πι­ση του δι­πλού κιν­δύ­νου, αυτού του εγκλω­βι­σμού σε ένα μέσο όρο και εκεί­νον της απαί­τη­σης ιδε­ο­λο­γι­κής ταύ­τι­σης. Που απαι­τεί μια σο­βα­ρή προ­σπά­θεια πο­λι­τι­κής συ­νεν­νό­η­σης και κι­νη­μα­τι­κού συ­ντο­νι­σμού. Θε­ω­ρού­με ότι η κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι τα­ξι­κοί αγώ­νες, οι ίδιες οι επι­λο­γές των «από πάνω» θα βοη­θούν και θα υπο­χρε­ώ­νουν σε μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση.