Μετά το συλλαλητήριο

Για τον σπου­δαίο καλ­λι­τέ­χνη και ταυ­τό­χρο­να του­λά­χι­στον αντι­φα­τι­κό και αλ­λο­πρό­σαλ­λο ως προς τις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές του δια­χρο­νι­κά, δεν προ­κύ­πτει κάτι ιδιαί­τε­ρο. Η κα­τά­πτω­ση του Μ. Θε­ο­δω­ρά­κη σε … «ιστο­ρι­κό χα­μη­λό» δεν δη­μιουρ­γεί σκιά στα έργα του. Η μόνη σκιά που δη­μιουρ­γεί είναι στις προ­σω­πο­λα­τρι­κές προ­σεγ­γί­σεις και μά­λι­στα εντός της αρι­στε­ράς (από­το­κο του στα­λι­νι­σμού και της ση­μα­ντι­κής ιδε­ο­λο­γι­κής ήττας από τις κυ­ρί­αρ­χες αστι­κές ιδέες), τμή­μα­τα της οποί­ας και στε­λέ­χη έψα­χναν μέχρι χτες (;) «Μί­κη­δες» για να προ­κα­λέ­σουν την κοι­νω­νι­κή προ­σο­χή. Και βέ­βαια πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στις ελά­χι­στες εκεί­νες φωνές που προ­ερ­χό­με­νες από τ’ αρι­στε­ρά έφτα­σαν να στη­ρί­ξουν και να κα­λέ­σουν στο πα­νη­γύ­ρι του αί­σχους οδη­γού­με­νες πλέον σε μια «πλεύ­ση» προς την από­λυ­τη ανυ­πο­λη­ψία και την πο­λι­τι­κή εξα­φά­νι­ση…     

Ως προς το μέ­γε­θος της εθνι­κι­στι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης είναι λο­γι­κό να γί­νε­ται προ­σπά­θεια να προ­πα­γαν­δι­στεί (αν και όχι ιδιαί­τε­ρα εν­θου­σιω­δώς) απ’ τα δεξιά ΜΜΕ μια δήθεν λα­ο­θά­λασ­σα χωρίς προη­γού­με­νο καθώς στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο στό­χος δεν επε­τεύ­χθη! Αν δεν είναι κα­νείς φα­να­τι­κός εθνι­κι­στής και δε­ξιός/ ακρο­δε­ξιός ή … Μάρ­δας είδε μια σχε­τι­κά μα­ζι­κή συ­γκέ­ντρω­ση της τά­ξε­ως των 100 – 150 χι­λιά­δων αν­θρώ­πων (αν όπως λέ­γε­ται ήταν μισό, ένα ή και πε­ρισ­σό­τε­ρο, εκα­τομ­μύ­ρια κό­σμος τότε στο Σύ­νταγ­μα των «αγα­να­κτι­σμέ­νων» θά­πρε­πε να έχει συρ­ρεύ­σει όλη η χώρα)! Πολύ λι­γό­τε­ρων δη­λα­δή από τις προσ­δο­κί­ες που αντι­στοι­χού­σαν στις προ­σπά­θειες που κα­τέ­βα­λε ο μη­χα­νι­σμός της ΝΔ, της εκ­κλη­σί­ας και κάθε ακρο­δε­ξιάς ορ­γά­νω­σης. Φυ­σι­κά πρό­κει­ται για ένα με­γά­λο αριθ­μό που απο­τε­λεί εντού­τοις μέτρο της δυ­να­τό­τη­τας κι­νη­το­ποί­η­σης των δε­ξιών και ακρο­δε­ξιών και ως εκτού­του δεν πρέ­πει να κρί­νε­ται ως εξαι­ρε­τι­κός.

Για την ίδια την δεξιά απο­τέ­λε­σε μάλ­λον άλλο ένα δείγ­μα της δύ­σκο­λης πο­λι­τι­κής θέσης στην οποία βρί­σκε­ται και βέ­βαια μια ακόμη «πι­ρου­έ­τα» ενός ανί­κα­νου πο­λι­τι­κού, του Κ. Μη­τσο­τά­κη που βρέ­θη­κε μέσα από τις συ­γκυ­ρί­ες, στην ηγε­σία της. Η ακρο­δε­ξιά του Σα­μα­ρά και του Γε­ωρ­γιά­δη κα­θό­ρι­σε την γραμ­μή της ΝΔ που ανέ­λα­βε την διορ­γά­νω­ση του αθη­ναϊ­κού συλ­λα­λη­τη­ρί­ου επι­λέ­γο­ντας τον ακρο­δε­ξιό λαϊ­κι­σμό ένα­ντι των επι­τα­γών του πυ­ρή­να της εγ­χώ­ριας άρ­χου­σας τάξης, πλην όμως η «ζαριά» δεν έκρυ­βε … εξά­ρες!

Παρά ταύτα τα εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια έδω­σαν πο­λι­τι­κές ει­δή­σεις. Η σιωπή του ΠΑΣΟΚ σε συν­δυα­σμό με τις ύστα­τες ακρο­βα­σί­ες των ΑΝΕΛ δεί­χνουν ξε­κά­θα­ρα το σχέ­διο της κε­ντρο­α­ρι­στε­ρής ανοι­κο­δό­μη­σης με πυ­ρή­να τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Μά­λι­στα τα κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, νοιώ­θο­ντας ήδη με­γα­λύ­τε­ρη αυ­το­πε­ποί­θη­ση επι­δί­δο­νται σε νέα «αρι­στε­ρή» αντε­πί­θε­ση προ­πα­γάν­δας χρη­σι­μο­ποιώ­ντας θρα­σύ­τα­τα, στρε­ψό­δι­κα επι­χει­ρή­μα­τα από την κυ­βερ­νη­τι­κή θέση του δια­χει­ρι­στή τόσο του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου σχε­δί­ου της λι­τό­τη­τας όσο και της επι­θε­τι­κής εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής με την πλάτη των ΗΠΑ/ ΝΑΤΟ. Γιατί να μην «κα­τα­δι­κά­ζει» ο Δρα­γα­σά­κης την πο­λι­τι­κή των προη­γού­με­νων κυ­βερ­νή­σε­ων, δήθεν απ’ τ’ αρι­στε­ρά, δη­λώ­νο­ντας ότι: «… Το πα­λαιό μο­ντέ­λο του κρα­τι­κο­δί­αι­του πε­λα­τεια­κού κα­πι­τα­λι­σμού συν­δυά­στη­κε με το σύν­δρο­μο του μι­κρού ιμπε­ρια­λι­στή, με την ει­κό­να της χώρας ως μιας δύ­να­μης που μπο­ρεί και της αρκεί να ει­σβάλ­λει οι­κο­νο­μι­κά σε άλλες χώρες και σε άλλες οι­κο­νο­μί­ες για να δι­καιώ­νει το δήθεν ηγε­μο­νι­κό της ρόλο...» όταν οι αντι­πο­λι­τεύ­σεις, όχι μόνο απ’ τα δεξιά αλλά και από μέρος της αρι­στε­ράς χρε­ώ­νει το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την κυ­βέρ­νη­ση με εθε­λο­δου­λία αν όχι με … «εθνο­μη­δε­νι­σμό»;  

Στον χώρο της αρι­στε­ράς κυ­ριάρ­χη­σαν ου­σια­στι­κά δύο κα­τευ­θύν­σεις: η μία επι­χεί­ρη­σε να στο­χο­ποι­ή­σει την κυ­βέρ­νη­ση ου­σια­στι­κά «απ’ τα δεξιά» αφή­νο­ντας λι­γό­τε­ρα ή πε­ρισ­σό­τε­ρα πε­ρι­θώ­ρια συ­μπά­θειας προς τον εθνι­κι­στι­κό λαϊ­κι­σμό, εγεί­ρο­ντας ζη­τή­μα­τα αλυ­τρω­τι­σμού των γει­τό­νων και θραύ­σμα­τα, μι­κρό­τε­ρα ή με­γα­λύ­τε­ρα της στα­λι­νι­κής αλλά και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής θε­ω­ρί­ας της «Ψω­ρο­κώ­σται­νας». Σή­με­ρα θα χρεια­στεί να απο­λο­γι­στούν αυτές οι προ­σεγ­γί­σεις υπό το φως της «επό­με­νης μέρας». Το μέ­γε­θος της κι­νη­το­ποί­η­σης απο­δει­κνύ­ει πως δεν υπάρ­χουν πε­ρι­θώ­ρια για ανα­ζή­τη­ση «αρι­στε­ρών ακρο­α­τη­ρί­ων» στις εθνι­κι­στι­κές θε­μα­τι­κές. 

Απ’ την άλλη μια αξιό­λο­γη με­ρί­δα αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων – παρά την δυ­σκο­λία με την οποία κα­τά­φε­ρε να συ­σπει­ρω­θεί – το­πο­θε­τή­θη­κε με κα­θα­ρό­τη­τα απέ­να­ντι στον εθνι­κι­στι­κό πα­ρο­ξυ­σμό και στα συλ­λα­λη­τή­ρια. Ωστό­σο με αδυ­να­μία στην αντι­κυ­βερ­νη­τι­κή αιχμή και προ­τε­ραιό­τη­τα. Είτε από επι­λο­γή είτε όχι αυτή η αντι­με­τώ­πι­ση όσο κι αν είναι σαφώς πιο κοντά στην στρα­τη­γι­κή ταυ­τό­τη­τα της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς (όπου το ΚΚΕ υστέ­ρη­σε ανα­δει­κνύ­ο­ντας τον βαθύ οπορ­του­νι­σμό του) πα­ρα­μέ­νει «λειψή» καθώς δεν αντι­με­τω­πί­ζει το μεί­ζον και δεν απο­κρυ­πτο­γρα­φεί τη «μα­γι­κή ει­κό­να»: η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ο Τσί­πρας και ο Κο­τζιάς εκτε­λούν και μά­λι­στα με σχε­τι­κή επι­τυ­χία το εθνι­κι­στι­κό σχέ­διο της εγ­χώ­ριας αστι­κής τάξης, όπως εξάλ­λου και το σχέ­διο «εξό­δου» από την κρίση, του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, μέσω της σφο­δρής υπο­τί­μη­σης της ερ­γα­σί­ας και της ισχύ­ος των αντί­στοι­χων λαϊ­κών τά­ξε­ων.

Εξάλ­λου εμ­φα­νί­ζο­νται και κά­ποιες πιο «προ­χω­ρη­μέ­νες» προ­σεγ­γί­σεις που δια­βλέ­πουν ως πρώ­τι­στη αιχμή στην πε­ρί­ο­δο τον αντι­φα­σι­σμό (ακόμη και στην πε­ρί­ο­δο της κυ­βέρ­νη­σης του Κω­στα­ντί­νου Μη­τσο­τά­κη, όπου και τα με­γέ­θη και η αστι­κή στή­ρι­ξη στον εθνι­κι­σμό ήταν σαφώς άλλης κλί­μα­κας, μετά τα συλ­λα­λη­τή­ρια ήρθε η ΕΑΣ να συμ­βά­λει κα­θο­ρι­στι­κά απ’ τα κάτω στην πτώση της κυ­βέρ­νη­σης). Όσο κι αν ο κίν­δυ­νος είναι ιστο­ρι­κά παρών και ως εκ τού­του δεν πρέ­πει ποτέ να υπο­τι­μη­θεί, η απόρ­ρι­ψη της κε­ντρι­κής πο­λι­τι­κής σκη­νής και της μα­ζι­κής, ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής που ανα­λαμ­βά­νει το κα­θή­κον να οι­κο­δο­μή­σει εναλ­λα­κτι­κή απ’ τ’ αρι­στε­ρά δεν μπο­ρεί και δεν πρέ­πει να υπο­κα­τα­στα­θεί από θε­μα­τι­κές «μο­νο­καλ­λιέρ­γειες». 

Στην ουσία και οι δύο γε­νι­κές κα­τευ­θύν­σεις, όσο κι αν δεν συ­γκρί­νο­νται ως προς τον «αντι­κα­πι­τα­λι­σμό» τους συ­να­ντιού­νται στην αμη­χα­νία αν όχι στην απόρ­ρι­ψη της δυ­να­τό­τη­τας οι­κο­δό­μη­σης μα­ζι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς.       

Είναι ακόμη νωρίς για να προ­ε­ξο­φλή­σου­με πλή­ρως τις εξε­λί­ξεις. Ωστό­σο την επό­με­νη μέρα των συλ­λα­λη­τη­ρί­ων ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εμ­φα­νί­ζε­ται να διεκ­δι­κεί με με­γα­λύ­τε­ρο θρά­σος το αφή­γη­μα της «αρι­στε­ράς των μνη­μο­νί­ων» απέ­να­ντι στις με­γά­λες δυ­σκο­λί­ες της ΝΔ και στις αδύ­να­μες και εκτός σύγ­χρο­νης πραγ­μα­τι­κό­τη­τας εκ­δο­χές του «στα­λι­νι­κού ρε­φορ­μι­σμού» που δεν απο­δέ­χε­ται το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μο­νό­δρο­μο της λι­τό­τη­τας και των μνη­μο­νί­ων αλλά δυ­σκο­λεύ­ε­ται αν όχι αδυ­να­τεί να τον αντι­με­τω­πί­σει «απ’ τ’ αρι­στε­ρά». 

Είναι κα­θο­ρι­στι­κής ση­μα­σί­ας τα συ­μπε­ρά­σμα­τα που εξά­γο­νται σή­με­ρα να οδη­γή­σουν στην συ­σπεί­ρω­ση και στη συ­γκέ­ντρω­ση της δύ­να­μης της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς, απορ­ρί­πτο­ντας τους σε­χτα­ρι­σμούς και την υπο­χώ­ρη­ση στα «θε­μα­τι­κά», επι­μέ­νο­ντας στη μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή με τους όρους των «από κάτω» και της σο­σια­λι­στι­κής στρα­τη­γι­κής, ως δυ­να­τό­τη­τα που κυο­φο­ρεί­ται στην πε­ρί­ο­δο.  Είναι κα­θο­ρι­στι­κής ση­μα­σί­ας οι δυ­νά­μεις της αρι­στε­ράς που επι­μέ­νουν σ’ αυτή την κα­τεύ­θυν­ση, όπως με­τα­ξύ άλλων οι δυ­νά­μεις του Κόκ­κι­νου Δι­κτύ­ου, να ισχυ­ρο­ποι­η­θούν και να συ­γκλί­νουν προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας τις πο­λι­τι­κές και ορ­γα­νω­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς για την επό­με­νη στρο­φή της κοι­νω­νι­κής κι­νη­τι­κό­τη­τας απ’ τα κάτω και απ’ τ’ αρι­στε­ρά.