Η πολιτική κατάσταση στην Ιταλία έχει σημαδευτεί από ένα νέο και ιδιαίτερο κίνημα, το κίνημα «της σαρδέλας», το οποίο έχει κατεβάσει στους δρόμους αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, πολλοί από αυτούς νεολαίοι, με αποκορύφωμα τη μεγάλη διαδήλωση στη Ρώμη στις 14 Δεκέμβρη.

Για να κα­τα­νο­ή­σου­με τι συμ­βαί­νει, πρέ­πει να πά­ρου­με υπόψη δύο στοι­χεία: από τη μία, τη ση­μα­σία και τη θε­τι­κή πλευ­ρά αυτών των κοι­νω­νι­κών δια­δη­λώ­σε­ων ενά­ντια στο φα­σι­σμό και το ρα­τσι­σμό παρά τη γε­νι­κό­λο­γη φύση των αι­τη­μά­των τους. Και από την άλλη τους στό­χους εκεί­νων που πήραν την πρω­το­βου­λία για αυτό το κί­νη­μα, που συν­δέ­ο­νται με το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα και υπο­στη­ρί­ζο­νται από μια εφη­με­ρί­δα σαν την Repubblica, όπως και τον τρόπο με τον οποίο δια­χει­ρί­ζο­νται το κί­νη­μα.

Χα­μη­λός βαθ­μός πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης

Δεν είναι τυ­χαίο ότι αυτό το κί­νη­μα γεν­νή­θη­κε στην Μπο­λό­νια, στην Εμί­λια-Ρο­μά­νια, την πε­ρι­φέ­ρεια που κυ­βερ­νή­θη­κε σε όλη τη με­τα­πο­λε­μι­κή πε­ρί­ο­δο από το Ιτα­λι­κό ΚΚ και στη συ­νέ­χεια από τους διά­φο­ρους κε­ντρο­α­ρι­στε­ρούς σχη­μα­τι­σμούς. Σε αυτήν την πε­ρι­φέ­ρεια, στις 26 Γε­νά­ρη, θα γί­νουν οι εκλο­γές για το Πε­ρι­φε­ρεια­κό Συμ­βού­λιο και τον πρό­ε­δρό του και για πρώτη φορά είναι πι­θα­νό να κερ­δί­σουν τα δεξιά κόμ­μα­τα, με επι­κε­φα­λής τη Λέγκα του Σαλ­βί­νι. Αυτό θα σή­μαι­νε μια πο­λι­τι­κή ήττα του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος και πι­θα­νά να οδη­γή­σει σε πτώση την δεύ­τε­ρη κυ­βέρ­νη­ση Κόντε, που υπο­στη­ρί­ζε­ται από το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα και το Κί­νη­μα 5 Αστέ­ρων. Είναι σαφές γιατί το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα δεί­χνει τόσο με­γά­λο εν­δια­φέ­ρον για το κί­νη­μα της σαρ­δέ­λας. 

Αλλά εξα­κο­λου­θεί να ισχύ­ει ότι στην Ρώμη, όπως και σε άλλες κι­νη­το­ποι­ή­σεις της σαρ­δέ­λας, εί­δα­με μια μα­ζι­κή θε­τι­κή αντί­δρα­ση ενά­ντια στην άνοδο του ρα­τσι­σμού, του αντι­δρα­στι­κού δη­λη­τη­ρί­ου και του «κυ­ριαρ­χι­κού» εθνι­κι­σμού του Σαλ­βί­νι και της Δε­ξιάς, στην κοι­νω­νία και στους θε­σμούς. Και η νε­ο­λαία βρέ­θη­κε στην πρώτη γραμ­μή αυτής της αντί­δρα­σης.

Ο βαθ­μός της πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης αυτού του κι­νή­μα­τος είναι ακόμα χα­μη­λός και οι ορ­γα­νω­τές του επι­διώ­κουν σκό­πι­μα να το πε­ριο­ρί­σουν σε ένα επί­πε­δο γε­νι­κής κι επι­φα­νεια­κής κρι­τι­κής στο μίσος και την απαν­θρω­πιά της ρη­το­ρι­κής της αντι­δρα­στι­κής Δε­ξιάς, ή σε ένα επί­πε­δο υπε­ρά­σπι­σης του συ­νταγ­μα­τι­κού δη­μο­κρα­τι­κού πλαι­σί­ου. Πρό­κει­ται δη­λα­δή για μια μάχη που διε­ξά­γε­ται απο­κλει­στι­κά στο επί­πε­δο της κοι­νής γνώ­μης (δεν είναι τυ­χαίο ότι δεν γί­νο­νται δια­δη­λώ­σεις αλλά μόνο στα­τι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις που κρα­τούν λίγες ώρες σε πλα­τεί­ες, με μου­σι­κή και κά­ποιες γε­νι­κό­λο­γες ομι­λί­ες από τις εξέ­δρες).

Δεν προ­ω­θού­νται εμ­φα­νείς στό­χοι, ούτε προ­τεί­νο­νται χώροι για συ­ζή­τη­ση και βά­θε­μα μιας πλατ­φόρ­μας αι­τη­μά­των που θα μπο­ρού­σε να φέρει σε δύ­σκο­λη θέση την δεύ­τε­ρη κυ­βέρ­νη­ση Κόντε, η οποία στα πε­ρισ­σό­τε­ρα ζη­τή­μα­τα πα­ρα­μέ­νει σε συ­νέ­χεια με τις πο­λι­τι­κές της πρώ­της κυ­βέρ­νη­σης Κόντε, που υπο­στη­ρι­ζό­ταν από την Λέγκα του Σαλ­βί­νι.

Ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποιώ­ντας τα αι­τή­μα­τα

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα φο­βά­ται μια ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση των συν­θη­μά­των και μια κρι­τι­κή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας που προ­ώ­θη­σε το ίδιο και που προ­κά­λε­σαν την κοι­νω­νι­κή αθλιό­τη­τα που επέ­τρε­ψε την ανά­πτυ­ξη διά­φο­ρων ακρο­δε­ξιών κι­νη­μά­των. Η ομάδα των διορ­γα­νω­τών από την Μπο­λό­νια συ­μπε­ρι­φέ­ρε­ται με συ­νέ­πεια απέ­να­ντι σε αυτό το αί­τη­μα [του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος]. Ο ακραία «κά­θε­τος» τρό­πος λει­τουρ­γί­ας τους δεν είναι συ­νε­πώς ένα δευ­τε­ρεύ­ον, συ­γκυ­ρια­κό στοι­χείο: λο­γο­δο­τεί σε μια λο­γι­κή και μια συ­γκε­κρι­μέ­νη επι­λο­γή: να εμπο­δι­στεί η ανά­δυ­ση δη­μό­σιων, ανοι­χτών, δη­μο­κρα­τι­κών χώρων συ­ζή­τη­σης και δια­λό­γου που θα ευ­νο­ού­σαν μια σύ­γκρου­ση με­τα­ξύ δια­φο­ρε­τι­κών ιδεών και πο­λι­τι­κών από­ψε­ων, που αντα­να­κλούν δια­φο­ρε­τι­κά κοι­νω­νι­κά συμ­φέ­ρο­ντα. 

Στη διάρ­κεια των ίδιων εβδο­μά­δων, η τα­ξι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά (με την Sinistra Anticapitalista να παί­ζει ένα ση­μα­ντι­κό ρόλο) επε­δί­ω­ξε να ανοί­ξει ένα νέο δρόμο για ενό­τη­τα στη δράση. Αφε­τη­ρία ήταν μια πα­νε­θνι­κή συ­νέ­λευ­ση που έγινε στις 7 Δε­κέμ­βρη στη Ρώμη (με τη συμ­με­το­χή πε­ρί­που 400 αν­θρώ­πων), όπου συμ­με­τεί­χαν 7-8 «πα­νε­θνι­κές» ορ­γα­νώ­σεις και πε­ρί­που 20 το­πι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες. Η συ­νέ­λευ­ση κα­θό­ρι­σε μια κοινή πλατ­φόρ­μα κοι­νω­νι­κού αγώνα, ως κοινή «βάση ερ­γα­σί­ας» για τους ερ­χό­με­νους μήνες: Ενά­ντια στις στρα­τιω­τι­κές δα­πά­νες και τις μι­λι­τα­ρι­στι­κές πο­λι­τι­κές, υπέρ της απα­σχό­λη­σης (μεί­ω­ση του ωρα­ρί­ου χωρίς μεί­ω­ση μι­σθών, εθνι­κο­ποί­η­ση των με­γά­λων εται­ριών και ερ­γο­στα­σί­ων που προ­χω­ρά­νε σε απο­λύ­σεις και «ανα­διαρ­θρώ­σεις», κα­τάρ­γη­ση των δια­ταγ­μά­των για την ασφά­λεια, ανα­τρο­πή της αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­σης Φορ­νέ­ρο στο συ­ντα­ξιο­δο­τι­κό σύ­στη­μα).

Αυτή η τα­ξι­κά συ­νει­δη­τή Αρι­στε­ρά θα πρέ­πει να προ­σπα­θή­σει να μπει μπρο­στά και στον αγώνα για κοι­νω­νι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά ζη­τή­μα­τα, επι­χει­ρώ­ντας μια επα­νεκ­κί­νη­ση της κι­νη­το­ποί­η­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης ενώ ταυ­τό­χρο­να θα βρί­σκε­ται σε επαφή με τα δη­μο­κρα­τι­κά αι­σθή­μα­τα που ζω­ντά­νε­ψαν με τη μα­ζι­κό­τη­τά τους τις πλα­τεί­ες στη διάρ­κεια των συ­γκε­ντρώ­σε­ων της σαρ­δέ­λας. Το ζή­τη­μα είναι να επι­χει­ρή­σου­με να ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­ή­σου­με τα αι­τή­μα­τά τους, υπο­στη­ρί­ζο­ντας την οι­κο­δό­μη­ση ενός με­γά­λου κοι­νω­νι­κού αγώνα ενά­ντια στην ακρο­δε­ξιά αλλά και ενά­ντια στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας και ενά­ντια σε όλες τις πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που, και σή­με­ρα όπως και χθες, εφαρ­μό­ζουν αυτές τις πο­λι­τι­κές.

*Στέ­λε­χος της Sinistra Anticapitalista

Ετικέτες