Σύμφωνα με το οικονομικό ρεπορτάζ, ο Γ. Χουλιαράκης (ο βασικός διαπραγματευτής του Τσίπρα με την ΕΕ και την τρόικα, κατά την «κωλοτούμπα» του 2015) πήρε μεταγραφή στην ηγεσία της Τράπεζας της Ελλάδας, στο πλευρό του Γ. Στουρνάρα.
Κατά τα ρεπορτάζ, ο Γ. Χουλιαράκης θα παραμείνει στη θέση του ως «σύμβουλος» του Αλ. Τσίπρα, στο άτυπο «θινκ τανκ» που έχει συγκροτήσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ παράλληλα θα ασκεί τα καθήκοντά του στην ΤτΕ. Λέγεται ότι ο Γ. Στουρνάρας δέχθηκε αυτό τον όρο, όπως και το δικαίωμα του Γ. Χουλιαράκη να δημοσιοποιεί τις ιδιαίτερες απόψεις του, προκειμένου να διασφαλίσει τη «διεύρυνση» του επιτελείου του στην ΤτΕ με τη συμμετοχή ενός εμπίστου προσώπου της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται για κινήσεις που περιλαμβάνουν μηνύματα προς πολλαπλούς αποδέκτες.
Έχουμε κατ’ επανάληψη ισχυριστεί ότι οι πολιτικές εξελίξεις θα είναι κάθε άλλο παρά ευθύγραμμες, αφού ο ελληνικός καπιταλισμός παραμένει σε συνθήκες επικίνδυνης αστάθειας και ενώ επανέρχεται η προοπτική μιας σφιχτότερης «επιτροπείας» από το 2023.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη υφίσταται σημαντική φθορά, ως συνέπεια της πολιτικής της στην πανδημία, στην ακρίβεια, στις καταστροφές. Αυτή η «από τα κάτω» φθορά, βάζει τα θεμέλια για μια επερχόμενη πολιτική κρίση. Όμως δεν πρέπει να υποτιμηθεί μια «από τα πάνω» πτυχή της επωαζόμενης πολιτικής κρίσης.
Οι παρακοιμωμένοι της Κομισιόν διάλεξαν την τωρινή συγκυρία για να δημοσιοποιήσουν μια μείωση της εμπιστοσύνης τους προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Διέρρευσαν προς τον Τύπο ότι οι πόροι της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» πρέπει να διατεθούν με μια συνολική λογική «συστημικής ενίσχυσης» και όχι να διανεμηθούν μεταξύ των λίγων ισχυρών Ομίλων που ανήκουν σε φίλους του πρωθυπουργού και του κόμματός του. Αυτές οι «σκέψεις» συνοδεύτηκαν με την απειλή καθυστέρησης των καταβολών και με την «ιδέα» ότι αν αυτή η προοπτική δημιουργεί ζητήματα πολιτικής σταθερότητας, αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν μέσω μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών, που θα μπορούσε να διαδεχθεί την κυβέρνηση Μητσοτάκη χωρίς να μεσολαβήσει η «περιπέτεια» των εκλογών.
Αναδείχθηκε έτσι, ότι ο νεόκοπος αρχηγός του ΚΙΝΑΛ, Ν. Ανδρουλάκης, με την επιφανειακά αντιφατική γραμμή του στη Βουλή κατά τη συζήτηση της πρότασης μομφής του ΣΥΡΙΖΑ (υπέρ της μομφής – όχι σε εκλογές), ήταν τελικά μάλλον καλύτερα ενημερωμένος…
Μέσα σε αυτήν τη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ο Γ. Στουρνάρας αποφάσισε να ρίξει «γέφυρες» προς τον Αλ. Τσίπρα. Είναι μια «στροφή» 180 μοιρών που προφανώς δεν γίνεται στο κουτουρού.
Όμως η είδηση είναι ότι ανταποκρίθηκε θετικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλ. Τσίπρας επαναλαμβάνει, σε όλες τις ευκαιρίες, ότι η προοπτική «μιας κυβέρνησης τύπου Παπαδήμου» δεν αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ. Και την ίδια στιγμή συναινεί στη μετακίνηση του βασικού οικονομικού συμβούλου του στην ηγεσία της ΤτΕ, βάζοντας κάποιους όρους που ο Γ. Στουρνάρας δεν είχε κανένα πρόβλημα να αποδεχθεί άνετα. Ο Αλ. Τσίπρας γνωρίζει ότι ο Στουρνάρας είναι ίσως το πιθανότερο πρόσωπο για «ρόλο Παπαδήμου», αν οι συνθήκες το καταστήσουν αναγκαίο, και αποφασίζει (τώρα!) να δεχθεί την προοπτική συνεννόησης που πρότεινε ο αρχιτραπεζίτης.
Είναι φανερό ότι οι καθεστωτικές πιέσεις για εθνική συναίνεση, ενόψει των συστημικών δυσκολιών, θα ενταθούν. Είναι όμως εξίσου φανερό ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν προτίθεται (ή δεν μπορεί…) να τις αποκρούσει.
Αυτές οι καντρίλιες «κορυφής» φωτίζουν με ένα ιδιαίτερο χρώμα και τις οργανωτικές προτάσεις του Τσίπρα για την αλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ. Με την εκλογή του προέδρου και της ΚΕ από το «λαό» του κόμματος, ο Τσίπρας δεν επιδιώκει τις τάχα αμεσοδημοκρατικές λειτουργίες ενίσχυσης του ρόλο της «βάσης», αλλά αντίθετα το δικαίωμα να πάρει μόνος και ανεξέλεγκτος τις καθοριστικές πολιτικές αποφάσεις στην κρίσιμη περίοδο που έρχεται, όπου πιθανότατα θα απαιτηθούν και νέες «κωλοτούμπες».
Υπάρχει ένα ακόμα, αν και δευτερεύον, συμπέρασμα. Ο Γ. Χουλιαράκης δεν αποτελεί «προϊόν» της πρώτης μακράς περιόδου συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε πούλαγε ανταρσίες και σκληρούς (στα λόγια) αντικαπιταλισμούς. Προσήλθε στις παραμονές της εκλογικής νίκης του 2015 και επέλεξε αμέσως τη συνταγή της «επιτυχίας»: την ένταξη όχι στις οργανώσεις και στις δοκιμασίες τους, αλλά (όπως και άλλοι) κατευθείαν στο αρχηγικό περιβάλλον. Τέτοιοι «φερέλπιδες νέοι», μέσα από τους ρόλους που δέχθηκαν να αναλάβουν το 2015, έγιναν πρόθυμοι να αναλάβουν καθεστωτικές θέσεις, όπως στην «αυλή» του Στουρνάρα στην ΤτΕ, στις παραμονές της επεξεργασίας του «μεγα-μνημονίου» που έρχεται. Ένας κόσμος της Αριστεράς πρέπει επειγόντως να θυμηθεί κάποια παλιότερα κριτήρια για την ανάδειξη των στελεχών, ώστε να προστατέψει τα κόμματα και τις οργανώσεις του από ένα διαλυτικό star system.
