(Σκέψεις με αφορμή τα εκλογικά αποτελέσματα)
Σε μεγάλα τμήματα της Αριστεράς, πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει ένα διάχυτο καταθλιπτικό κλίμα εξαιτίας των εκλογικών αποτελεσμάτων, επειδή θεωρούν ότι το 90% του λαού ψήφισε κόμματα που υποστηρίζουν τα Μνημόνια και άρα είναι σαν ο λαός να τα αποδέχεται.
Βέβαια, αν το δούμε στενά αθροιστικά, τότε ναι, θα καταλήξουμε σε αυτό το συμπέρασμα. Βέβαια, το ΟΧΙ, επί της ουσίας, ηττήθηκε με την υπογραφή του συμφωνίας του 3ου Μνημονίου. Και η ήττα έχει πάντα επιπτώσεις σε βάρος των πιο ριζοσπαστικών τάσεων της Αριστεράς. Όμως, από την ήττα που υπέστη το ΟΧΙ μέχρι το συμπέρασμα ότι το 90% όσων ψήφισαν στηρίζουν Μνημόνια, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Τα πράγματα δεν είναι μονοσήμαντα. Είναι πολύ πιο σύνθετα και έτσι είναι καλό να τα αντιμετωπίσουμε.
Κατά πως φαίνεται, η πλειονότητα όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ το έπραξαν έχοντας κατά νου μια σειρά λόγους, όπως το σκεπτικό «να του δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία», ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν είναι ταυτισμένος με το παλιό διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό», καθώς επίσης με τη λογική της αντι-δεξιάς ψήφου. Μάλιστα, σε ότι αφορά την αντι-δεξιά ψήφο μπορούμε να πούμε ότι ήταν πολύ ισχυρή σε μεγάλα τμήματα του εκλογικού σώματος. Επίσης, μην ξεχνάμε ότι μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι έχουν έντονα αντι-δεξιά αντανακλαστικά. Επιπρόσθετα, ένα άλλο τμήμα των ψηφοφόρων ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ με τη λογική της ηπιότερης εφαρμογής του Μνημονίου ή με τη λογική του «δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς».
Ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, θα μου πείτε; Σύμφωνοι. Εξάλλου, η εργατική τάξη είναι ρεφορμιστική και όχι από τη φύση της επαναστατική και γι’ αυτό διαλέγει, συνήθως, τον ευκολότερο δρόμο. Αυτό σημαίνει ότι τόσο ο λαός όσο ειδικότερα η εργατική τάξη λειτουργούν εμπειρικά. Όπως έλεγε ο Τρότσκι στο άρθρο του, «Κόντρα στο ρεύμα», οι μάζες δεν εκπαιδεύονται με θεωρητικές προγνώσεις, αλλά μαθαίνουν από τις γενικές εμπειρίες της ζωής τους.
Κατά συνέπεια, το ΟΧΙ, μπορεί να ηττήθηκε από τη ρεφορμιστική-συμβιβαστική πολιτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα την απογοήτευση, την αποστράτευση, την μεγάλη αποχή, την «απολίτικη» ψήφο (π.χ. Λεβέντης) κλπ., όμως, δεν μπορούμε να λέμε ότι όλος αυτός ο κόσμος ψήφισε 90% Μνημόνιο, όταν δύο μήνες πριν έδωσε 61% «ΟΧΙ στο Μνημόνιο» κόντρα σε Θεούς και δαίμονες. Διότι, κινδυνεύουμε να βγάλουμε λάθος συμπεράσματα και να ενοχοποιήσουμε τον κόσμο.
Επίσης, γιατί το κλίμα είναι καταθλιπτικό; Ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ δεν νιώθει κατάθλιψη. Απεναντίας, συνειδησιακά, πιστεύει ότι ψήφισε αριστερά. Και αυτό, θεωρώ, ότι εξακολουθεί να καταγράφεται ακόμη στα θετικά, παρά την μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, όλος αυτός ο κόσμος θα νιώσει κατάθλιψη όταν δει να εφαρμόζονται στην πράξη τα μέτρα του 3ου Μνημονίου, αλλά εκεί χρειάζεται να υπάρχουν, να παρεμβαίνουν και να εκφράσουν πολιτικά τον λαό οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Σε αδημοσίευτο άρθρο, του Θ. Μαράκη, με τίτλο, «Η Λαϊκή Ενότητα έχει μέλλον», ισχυρίζεται και συμφωνώ μαζί του ότι το ΟΧΙ μπορεί να ηττήθηκε, αλλά δεν χάθηκε επειδή συνεχίζει να αποτελεί τη συμπυκνωμένη αγανάκτηση και το ταξικό μίσος που βγαίνει από τα πέντε χρόνια Μνημονίων.
Εν τω μεταξύ, η κύρια δραστηριότητα και η βασική μας προετοιμασία θα γίνει εκτός κοινοβουλίου, εκεί που χάνονται ή κερδίζονται όλες οι μάχες: στους χώρους εργασίας, στα συνδικάτα, στις απεργίες, στις συγκεντρώσεις, στις γειτονιές, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στους πολιτιστικούς συλλόγους, στις ενώσεις γονέων, στους χώρους της νεολαίας κλπ.
Όταν το κίνημα θα επανέλθει στο προσκήνιο, αυτό που διακυβεύεται, από σήμερα κιόλας, είναι να συμπλεύσει μαζί με το ρεύμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, επειδή κάποια τμήματα των κοινωνικών δυνάμεων υπάρχει ο κίνδυνος να μετατοπιστούν στην άκρα δεξιά και ιδιαίτερα στην Χρυσή Αυγή, αν δεν βρουν συνεπή αριστερή πολιτική έκφραση.
