Μουζάλας εναντίον... Μουζάλα

Στις 7 Σεπτεμβρίου 2015, ο τότε υπηρεσιακός αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής της κυβέρνησης Βασιλικής Θάνου, Γιάννης Μουζάλας ήταν καλεσμένος στην πρωινή, τηλεοπτική ζώνη του Σταρ. Η χώρα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, αλλά την εσωτερική και διεθνή επικαιρότητα μονοπωλεί η εικόνα ενός νεκρού παιδιού στις τουρκικές ακτές, του σύρου Αϊλάν Κουρντί. Ο Μουζάλας θα σχολιάσει την παγκόσμια συγκίνηση και κατακραυγή μπροστά στο άψυχο κορμάκι με τα εξής λόγια : «Αγαπάει κανείς πάρα πολύ εύκολα το νεκρό παιδάκι και τη φωτογραφία του. Πρέπει , όμως, να αγαπήσει το ζωντανό προσφυγάκι και όχι τη φωτογραφία του πεθαμένου, ακριβώς για να μην υπάρξει (σ.σ. νεκρό προσφυγάκι)».

Στις 22 Μαρτίου 2016, ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννης Μουζάλας, είναι καλεσμένος στη βραδινή, τηλεοπτική ζώνη του Άλφα. Η χώρα βρίσκεται στο επίκεντρο μιας προσφυγικής κρίσης, για την οποία, η ίδια η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επιδεικνύει μεγάλη και ηθελημένη ανικανότητα, με εξαίρεση τη σταδιακή αλλά γοργή στρατιωτικοποίηση της διαχείρισης. Ο υπουργός τοποθετείται για το θέμα της άθλιας και οικτρής κατάστασης των προσφύγων στην Ειδομένη και πιο συγκεκριμένα για την καθημερινότητα των μικρών παιδιών στον πρόχειρο καταυλισμό. Λέει επί λέξει: «Η φροντίδα μας είναι να μην πεθάνουν παιδιά στον καταυλισμό της Ειδομένης, αλλά αυτό είναι κάτι που κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί για οπουδήποτε υπάρχει αυτού του μεγέθους το προσφυγικό ρεύμα».

Ο υπουργός όντως δεν είναι σοβαρός. Στην πραγματικότητα είναι επικίνδυνος. Τελικά τι... αγαπάει και ο ίδιος; Τα προσφυγάκια ή τον ρόλο ενός Πόντιου Πιλάτου; Τον εύκολο ρόλο του παρατηρητή και σχολιαστή σαν να εζήλωσε τη δόξα των δημοσιογράφων ή τον δύσκολο ρόλο του ανθρώπου που πρέπει να σχεδιάσει, να προτείνει και να επιβάλει λύσεις και να μετουσιώσει συσκέψεις και προτάσεις, σε έργα; Σε έργα για τα ζωντανά προσφυγάκια, από τα οποία θα είναι ύψιστη ντροπή και όνειδος να πεθάνει έστω και ένα είτε στην Ειδομένη, είτε στον Σχιστό, είτε στον Πειραιά. Αλλά αυτό θα συνεπαγόταν έργα φροντίδας, έργα νοσηλείας, έργα προσοχής και μέριμνας, έργα ιατροφαρμακευτικής κάλυψης, έργα στέγασης και παροχής καθαρού νερού και τροφής. Αυτά (τα έργα), τα οποία αποσπασματικά και ελλιπώς προσφέρουν συγκεκριμένες ΜΚΟ με τα κλιμάκια τους στην περιοχή (Γιατροί του Κόσμου, Γιατροί χωρίς Σύνορα), με δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις να τις φέρνουν έτοιμες να αναστείλουν, ανά πάσα στιγμή, την παρουσία τους, λόγω της πλήρους απουσίας του επίσημου κράτους και της τεταμένης ατμόσφαιρας ανάμεσα στους πρόσφυγες, λόγω του κλεισίματος των συνόρων.

Μια απουσία, του επίσημου και οργανωμένου κράτους στην κοινωνική του διάσταση, που ο ίδιος πάλι ο αρμόδιος υπουργός Γιάννης Μουζάλας είχε παρουσιάσει την περασμένη Δευτέρα, από το βήμα της Βουλής, σαν ηθελημένη κυβερνητική επιλογή επειδή δήθεν «η Ειδομένη δεν πρέπει να γίνει Καλαί».

Αν πεθάνει παιδάκι, προσφυγάκι, που έλεγε τον Σεπτέμβρη ο ίδιος ο Μουζάλας, στην Ειδομένη, επειδή η κυβέρνηση στέρησε την απαραίτητη στέγαση, την απαραίτητη φροντίδα, τα απαραίτητα φάρμακα, στο δόγμα ότι «η Ειδομένη δεν πρέπει να γίνει Καλαί» (αλήθεια, έχουν αντίληψη πώς είναι όντως η προσφυγική παραγκούπολη στο Καλαί;), θα περιμένει η συγκυβέρνηση τη συγκινητική φωτογραφία του νεκρού σώματος, για να δράσει; Θα περιμένει την κατακραυγή και την ξεφτίλα για να πράξει; Θα περιμένει τον Τύπο, του οποίου κατά τα άλλα έχει απαγορεύσει την πρόσβαση στα χοτ σποτ, να γράψει και να στηλιτεύσει; Ο Μουζάλας θα χύνει τότε κροκοδείλια δάκρυα και θα υποστηρίζει ότι δήθεν έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, σαν πάλι δήθεν σοβαρός άνθρωπος; Ή θα φταίει πάλι κάποιος ορατοαόρατος ανευθυνοϋπεύθυνος χαρτογιακάς στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, τη Βαρσοβία, το Παρίσι, όπου εις τας Ευρώπας, και όχι ο ίδιος ο Μουζάλας, η κυβέρνηση στο σύνολο της, το αποσυντονισμένο Συντονιστικό διαχείρισης της προσφυγικής κρίσης, η στρατιωτική κουστωδία των συντονιστών και όλη η εμπλεκόμενη ιεραρχία;

Οι ώρες είναι πολύ κρίσιμες, για να αποσείονται τόσο κυνικά ευθύνες από τις πλάτες των καθ' ύλην αρμοδίων και να προαναγγέλλονται πιθανοί θάνατοι παιδιών στην Ειδομένη, με ύφος δέκα Πόντιων Πιλάτων. Κοινώς, αν η κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν θέλει να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους, ας πάει στα τσακίδια. Δεν περιμένουμε, βέβαια, νεκρά προσφυγόπουλα, νέους Αϊλάν σε ελληνικό έδαφος για να διαπιστώσουμε το μέγεθος της αθλιότητας, της απανθρωπιάς και της αλητείας που δέρνει το συγκυβερνητικό συνονθύλευμα. Αλλά το στίγμα μιας τέτοιας εξέλιξης και πιθανότητας δεν θα αφορά απλώς τη συγκεκριμένη κυβέρνηση. Θα βαραίνει την Ελλάδα για πολλά χρόνια και συνεχώς στο διάβα της ιστορίας.