Να δώσουμε στους νεοναζί τα τελειωτικά χτυπήματα

Μετά το στραπάτσο των ευρωεκλογών και των τοπικών εκλογών και με τη δίκη να μπαίνει στην τελική ευθεία, η Χρυσή Αυγή παραμένει στη δίνη της κρίσης της.

Στις κάλπες της 7ης Ιούλη θα μετρηθεί αν ισχύει η τάση γενικευμένης κάμψης της επιρροής της, που καταγραφόταν στις δημοσκοπήσεις ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Πάντως ο συνδυασμός των εκλογικών αποτελεσμάτων και της δίκης έχει κάνει τον Μιχαλολιάκο να διανθίζει τις ομιλίες του με αναφορές σε ένδοξες ήττες –σε μεγάλη απόσταση από την εποχή του «ερχόμαστε».

Σε αυτή τη συγκυρία, το αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό κίνημα και η Αριστερά έχουν τη δυνατότητα να κλιμακώσουν την πάλη και να δώσουν στους νεοναζί ένα τελειωτικό χτύπημα, για να μην ξανασηκώσουν κεφάλι.

Λέγοντας ότι η δίκη μπαίνει στην τελική ευθεία, περιγράφεται μια μακρά πορεία που πιθανολογείται να φτάσει ως την άνοιξη του 2020. Ωστόσο, έχουμε μπει στη φάση των απολογιών των κατηγορουμένων. Σε αυτή τη φάση, η κοινωνική-κινηματική πίεση θα παίξει σημαντικό ρόλο: Από την «ανάποδη», θετική πλευρά, μπορούμε να αναλογιστούμε το ρόλο που έπαιξε αυτή η πίεση στις αποφάσεις για την Ηριάννα, τον Θεοφίλου, την καθαρίστρια που πλαστογράφησε το πτυχίο της… Αυτή η συνειδητοποίηση έχει φανεί και στην αίθουσα της δίκης (γεμάτη αφότου άρχισαν οι απολογίες), αλλά και στη μαζικότητα της αντιφασιστικής συνέλευσης στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, που ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά κι έπιασε μεγέθη «ανοιχτής εκδήλωσης».

Μέχρι τώρα, το τάγμα εφόδου της Νίκαιας παρουσιάζει μια θλιβερή εικόνα. Η αρχική γραμμή για «συμπλοκή χρυσαυγιτών με αναρχικούς», που όμως είναι άσχετη με τη δολοφονία Φύσσα, έχει αντικατασταθεί από την άρνηση ΟΛΩΝ των μελών του τάγματος ότι ήταν εκεί. Οι «ατομικές» υπερασπίσεις του καθενός αλληλοδιαψεύδονται, με τον ένα χρυσαυγίτη να δίνει τον άλλο και κανείς τους να μην πείθει την έδρα μέσα σε αυτό το χάος –συχνά αστείων– αντιφάσεων (με δεδομένο το αποδεικτικό υλικό που έχει ήδη παρουσιαστεί). Στις 11 ή στις 17 Ιούλη το ενδιαφέρον θα κορυφωθεί, καθώς θα απολογηθεί ο «πυρηνάρχης» της Νίκαιας, Πατέλης, και ο άνθρωπος που εκτέλεσε τη δολοφονία, ο Ρουπακιάς. Και μετά την υπόθεση Φύσσα ακολουθούν τους επόμενους μήνες οι υπόδικοι για την επίθεση στους Αιγύπτιους αλλιεργάτες και για την επίθεση στα μέλη του ΠΑΜΕ, πριν αρχίσουν να απολογούνται τα ηγετικά στελέχη.

Σ’ εκείνη τη φάση θα είναι ευκαιρία να εκφραστεί η κοινωνική πίεση και στο δρόμο, με συγκεντρώσεις. Η πολιτική αγωγή και δυνάμεις που «τρέχουν» τη δίκη σκοπεύουν να βγάλουν καλέσματα για μέρες-κλειδιά (π.χ. απολογία Μιχαλολιάκου), που αξίζει να οργανωθούν συστηματικά και σοβαρά, για να μπορέσουμε να παρουσιάσουμε στο δρόμο ένα σοβαρό δυναμικό, αντάξιο της προσδοκίας να πάρει «κεντρικό πολιτικό» χαρακτήρα η αντιπαράθεση με τη Χρυσή Αυγή και η απαίτηση να δικαστεί και να μην αναλωθεί η ενέργεια κάποιων λίγων κι αποφασισμένων από τη μία συγκέντρωση στην άλλη.

Η δρομολόγηση της «τελικής ευθείας» της δίκης θα συμπέσει και με την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Αυτό κάνει τον κεκτημένο πλέον «αντιφασιστικό Σεπτέμβρη» πολύ πιο αναβαθμισμένο. Κάθε χρόνο ήταν μια σημαντική επέτειος, αλλά φέτος αποκτά ακόμα πιο σημαντικό χαρακτήρα.

Στο ίδιο το Κερατσίνι, ήδη προγραμματίζεται ένα πρόγραμμα πιο πλούσιο από κάθε άλλη φορά. Συναυλία ερασιτεχνικών συγκροτημάτων από τα σχολεία της περιοχής, διήμερο με γκράφιτι στους τοίχους της γειτονιάς, κεντρική αντιφασιστική συναυλία («σιγά μη φοβηθώ») και διαδήλωση στους δρόμους του Κερατσινίου προς τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στον Πειραιά.

Ως «μοντέλο» που επιχειρεί να «ριζώσει» την αντιφασιστική δράση στη γειτονιά και να ενεργοποιήσει την τοπική κοινωνία είναι χρήσιμο. Αυτό επιδιώκουν και οι διοργανωτές και μάλιστα σε μια γειτονιά που αποτελεί ένα από τα τελευταία «κάστρα» τα οποία επιχειρεί να κρατήσει ακόμα και σήμερα η Χρυσή Αυγή. Είναι ένα μοντέλο που πρέπει να επιδιώκεται  παντού και πάντα.

Αλλά στην επέτειο της δολοφονίας, με τη δίκη στην τελική ευθεία, με την ευκαιρία να καταφέρουμε «στρατηγικά» χτυπήματα στους νεοναζί, είναι αναγκαία και μια μεταφορά της μάχης στο κέντρο της Αθήνας, μια μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση που θα επιχειρεί να κινητοποιήσει κόσμο ευρύτερο από αυτόν των γειτονιών του Πειραιά και των τοπικών συλλογικοτήτων, που θα απαντά συνολικότερα στο ρατσισμό και το φασισμό, πέρα από την αναγκαία τοπική δράση στη γειτονιά του Παύλου, για την απομόνωση των νεοναζί εκεί που επιχείρησαν να πατήσουν πιο συστηματικά κι εγκληματικά πόδι.

Η σημασία της συγκυρίας (και η ευκαιρία που έχουμε) επιβάλλει να αποφευχθούν λάθη. Το ένα είναι να επικρατήσει μια «ανταγωνιστική» λογική ανάμεσα στις δράσεις στο Κερατσίνι και την ανάγκη μιας κεντρικής διαδήλωσης στην Αθήνα –ή να υποκατασταθεί αυτή η ανάγκη από κάποια καλέσματα στις κρίσιμες μέρες της δίκης. Η διάθεση για «πανελλαδικές δράσεις», για να μην περιοριστεί στο Κερατσίνι η επέτειος, είναι πολύτιμη. Και μπορεί να συμπεριλάβει την Αθήνα. Το δεύτερο που πρέπει να αποφευχθεί είναι οι «αυθαίρετες» αποφάσεις από κάθε συλλογικότητα που έχει άλλο σχεδιασμό, γιατί μπορούν να ενισχύσουν τον κατακερματισμό.

Είναι εφικτός ένας συνδυασμός δράσεων, με οργανωμένο και συλλογικό-ενωτικό τρόπο, που θα κρατήσει τον «αντιφασιστικό Σεπτέμβρη» ζωντανό και μαζικό.

Το «καλεντάρι» όλους τους επόμενους μήνες θα είναι πυκνό. Με τη δίκη στην τελική ευθεία, με τον «αντιφασιστικό Σεπτέμβρη», στο δρόμο προς τα Ίμια κι έπειτα το τέλος της δίκης, αν μπορέσουμε να κεντράρουμε σωστά και κινηθούμε οργανωμένα και στοχευμένα μπορούμε να αποφύγουμε τη διάχυση και να καταφέρουμε συντριπτικά πλήγματα στους νεοναζί.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά