Να μη γίνουμε η χαμένη γενιά στο βωμό των μνημονίων

Είναι σί­γου­ρο πως αν συ­νε­χί­σει η απρό­σκο­πτη υλο­ποί­η­ση (και) του τρί­του μνη­μο­νί­ου, η γενιά μας θα είναι πραγ­μα­τι­κά μια χα­μέ­νη γενιά, που θα έχει «ξο­δέ­ψει» τα χρό­νια των σπου­δών της και τα πιο πα­ρα­γω­γι­κά χρό­νια του ερ­γά­σι­μου βίου σε ένα αστα­μά­τη­το κυ­νή­γι 400 και 500 ευρώ, χωρίς τη δυ­να­τό­τη­τα να σχε­διά­σου­με στοι­χειω­δώς το μέλ­λον μας. Τα αφε­ντι­κά όσων δου­λεύ­ουν «κά­νουν πάρτι» τόσο με τα εξευ­τε­λι­στι­κά χα­μη­λά με­ρο­κά­μα­τα όσο και με τη διά­λυ­ση της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας, που τους δίνει το ελεύ­θε­ρο να μας κά­νουν «λά­στι­χο».

Είναι επί­σης βέ­βαιο πως πολ­λοί και πολ­λές από εμάς έχουν σκε­φτεί να με­τα­να­στεύ­σουν με την ελ­πί­δα εύ­ρε­σης μιας αξιο­πρε­πούς ερ­γα­σί­ας, που θα αντα­πο­κρί­νε­ται στα πτυ­χία μας ή/και στα με­τα­πτυ­χια­κά μας. Από την αρχή τις κρί­σης, εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες νέοι επι­στή­μο­νες έχουν φύγει στο εξω­τε­ρι­κό και αυτή η τάση ενι­σχύ­θη­κε εκ νέου μετά την υπο­γρα­φή του τρί­του μνη­μο­νί­ου και την προ­δο­σία της ελ­πί­δας που είχε γεν­νή­σει η πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή που συ­ντε­λέ­στη­κε τον Ια­νουά­ριο του 2015 και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο μετά την πα­ρα­βί­α­ση του απο­τε­λέ­σμα­τος του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, όταν εν μια νυκτί οι νι­κη­τές του ΟΧΙ γί­να­με ητ­τη­μέ­νοι.

Και ίσως η με­τα­νά­στευ­ση να είναι μια λύση, αλλά μόνο προ­σω­ρι­νή. Η κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού είναι και διε­θνής και δο­μι­κή, και σε όλες τις χώ­ρες-κέ­ντρα του δυ­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού (και «κέ­ντρα» της κρί­σης) η λι­τό­τη­τα απο­τε­λεί τον κα­νό­να με ό,τι αυτό συ­νε­πά­γε­ται για τη νε­ο­λαία και τις ερ­γα­σια­κές της προ­ο­πτι­κές. Η τω­ρι­νή προ­σπά­θεια της γαλ­λι­κής κυ­βέρ­νη­σης για σκλη­ρή με­ταρ­ρύθ­μι­ση στα ερ­γα­σια­κά, που απο­διαρ­θρώ­νει πλή­ρως την αγορά ερ­γα­σί­ας και δια­λύ­ει τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα των νέων απο­δει­κνύ­ει ότι δεν υπάρ­χει «εύ­κο­λη» ερ­γα­σια­κή διέ­ξο­δος στο εξω­τε­ρι­κό και μά­λι­στα ατο­μι­κή.

Να γίνει της Γαλ­λί­ας!

Όμως στη Γαλ­λία απο­δει­κνύ­ε­ται και κάτι ακόμα: οι δυ­να­τό­τη­τες της νε­ο­λαί­ας να μπει μα­ζι­κά και ορ­μη­τι­κά στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο και να κα­θο­ρί­σει τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις, πε­τυ­χαί­νο­ντας νίκες. Όπως κά­να­με κι εμείς στη μάχη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, αψη­φώ­ντας την τρο­μο­κρα­τία της ερ­γο­δο­σί­ας και των συ­στη­μι­κών ΜΜΕ. Αυτό κά­νουν αυτή τη στιγ­μή οι νέοι και οι νέες της Γαλ­λί­ας απέ­να­ντι σε έναν νόμο που βάζει τα­φό­πλα­κα στην ερ­γα­σια­κή τους προ­ο­πτι­κή συ­ντα­ράσ­σο­ντας τη γαλ­λι­κή κοι­νω­νία, μετά το σοκ του τε­τρά­μη­νου κα­θε­στώ­τος έκτα­κτης ανά­γκης. Ακόμα πιο ση­μα­ντι­κό είναι το γε­γο­νός ότι έχουν κα­τα­φέ­ρει να κι­νη­το­ποι­ή­σουν και με­γά­λα συν­δι­κά­τα και ομο­σπον­δί­ες σε αυτόν τον αγώνα, ενι­σχύ­ο­ντας το κοι­νω­νι­κό μπλοκ που αντι­τί­θε­ται στη ερ­γα­σια­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση.

Εάν νι­κή­σουν, ίσως η Γαλ­λία να πα­ρα­μεί­νει χώρα που μπο­ρεί να προ­σφέ­ρει ένα κάπως κα­λύ­τε­ρο ερ­γα­σια­κό πε­ρι­βάλ­λον για τη νε­ο­λαία και συ­νο­λι­κά για τον ερ­γα­ζό­με­νο λαό. Το ίδιο πρέ­πει να κά­νου­με κι εμείς, όσο δύ­σκο­λο κι αν φα­ντά­ζει. Για να μπο­ρέ­σου­με να έχου­με μια προ­ο­πτι­κή χωρίς ανερ­γία, με αξιο­πρέ­πεια, με ερ­γα­σία με δι­καιώ­μα­τα, πρέ­πει πάση θυσία να πιά­σου­με εκεί­νη την κλω­στή για να ξη­λώ­σου­με το μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς και αυτή η κλω­στή μπο­ρεί να είναι το νέο Ασφα­λι­στι­κό.

Παρά την ‒ομο­λο­γου­μέ­νως‒ γε­νι­κευ­μέ­νη μεμ­ψι­μοι­ρία, όποιος/α θε­ω­ρεί ότι η μάχη του Ασφα­λι­στι­κού είτε δεν μας αφορά ως γενιά είτε ότι είναι μια χα­μέ­νη μάχη, πλα­νά­ται πλά­νην οι­κτράν. Στη διεκ­δί­κη­ση ενός κα­λύ­τε­ρου μέλ­λο­ντος, το μπλο­κά­ρι­σμα της διά­λυ­σης της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης είναι το απα­ραί­τη­το πρώτο βήμα για να μη γε­νι­κευ­τεί η «μαύρη» και ανα­σφά­λι­στη ερ­γα­σία, για να έχου­με ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη και κοι­νω­νι­κές πα­ρο­χές. Η μάχη του Ασφα­λι­στι­κού είναι ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας για τη νε­ο­λαία και οφεί­λου­με να τη δώ­σου­με όπως της αρ­μό­ζει, δη­λα­δή με όλες μας τις δυ­νά­μεις ενά­ντια στη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία που δεί­χνει απρό­θυ­μη και ου­σια­στι­κά εμπο­δί­ζει την ανά­πτυ­ξη ενός μα­χη­τι­κού ερ­γα­τι­κού και νε­ο­λαι­ί­στι­κου κι­νή­μα­τος, που θα μπο­ρέ­σει να αρ­χί­σει να ξη­λώ­νει το μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς.

Τα αδέρ­φια μας στη Γαλ­λία μάς δεί­χνουν το δρόμο. Ας τον ακο­λου­θή­σου­με για να μη γί­νου­με η χα­μέ­νη γενιά στο βωμό της σκλη­ρής λι­τό­τη­τας.