Η εκδίωξη των προσφύγων από την Ειδομένη και η μετακίνησή τους σε χώρους που δεν είναι κατάλληλοι ούτε για τη διαμονή ζώων (σύμφωνα με καταγγελίες της Ύπατης Αρμοστείας) έρχεται να προστεθεί σε σειρά κινήσεων ιδιαίτερα ενδεικτικών των προθέσεων της κυβέρνησης σχετικά με το χειρισμό του προσφυγικού.
Η «νέα περίοδος» μετά από την κατάπτυστη συμφωνία της ΕΕ και της Τουρκίας χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια "να κρυφτεί το πρόβλημα κάτω από το χαλί" με τη μεταφορά των προσφύγων σε κλειστούς αθέατους χώρους μακριά από τα κέντρα των πόλεων, με τον αποκλεισμό των αλληλέγγυων από αυτά, με την καταστολή των οποιωνδήποτε αντιδράσεων (βλ. εκδίωξη αλληλέγγυων από τον Πειραιά όπως και οι απειλές της αστυνομίας στους απεργούς πείνας στο Σχιστό), με ταυτόχρονη μετατροπή του μαύρου σε άπρο (βλ. δηλώσεις Τόσκα περί «επιτυχημένης κίνησης» στην Ειδομένη) κ.λπ.
Σε αυτές τις συνθήκες, οι κίνδυνοι είναι εμφανείς: η συνέχιση του εγκλωβισμού των χιλιάδων προσφύγων, κάτω υπό απάνθρωπες συνθήκες οδηγεί σε απελπισία, σε αυτοκτονικά σύνδρομο, σε εντάσεις λόγω των αφόρητων συνθηκών στις οποίες διαβιούν και της συντριβής των ονείρων για μια καλύτερη ζωή. Ταυτόχρονα, η παραμονή τους σε μέρη εκτός των κέντρων των πόλεων απειλεί να οδηγήσει σε «γκετοποίηση» των περιοχών γύρω από τα κέντρα κράτησης.
Τα παραπάνω είναι βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς και των νεοναζί. Ήδη οι δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής έχουν «ξεμυτίσει» με διαμαρτυρίες ενάντια σε διάφορους χώρους κράτησης, ενώ οι δήμαρχοι Ελληνικού - Αργυρούπολης και Αλίμου δεν ντράπηκαν να διασπείρουν αισχρά ψεύδη περί «εκπόρνευσης» και «συμπλοκών με πιστόλια» για τους πρόσφυγες που διαμένουν στο Ελληνικό.
Η Αριστερά και το κίνημα αλληλεγγύης που έχει αναπτυχθεί στην Ελλάδα ήταν και είναι το μόνο εμπόδιο στην ξενοφοβική προπαγάνδα και στην πλήρη εξαθλίωση των προσφύγων και μεταναστρών/τριών. Για αυτό και δεν μπορεί να μείνουν «αδιάφορα» ή να αντιμετωπίσουν σαν «νέα κανονικότητα» την κατάσταση. Οι συνθήκες που θα επικρατούν στα κέντρα κράτησης, δηλαδή οι συνθήκες μέσα στις οποίες θα ζήσουν στο εξής και για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες, είναι ένα ζήτημα που το κίνημα και η Αριστερά δεν πρέπει να θεωρήσουν «λήξαν». Αντίθετα, η μάχη σε αυτό το «μέτωπο» πρέπει να δοθεί πιο συστηματικά και συντονισμένα.
Είναι φανερό ότι οι αυτοδιαχειριζόμενες καταλήψεις στέγης όπως το City Plaza, είναι θετικά βήματα που καταφέρνουν να στεγάσουν εκατοντάδες πρόσφυγες, όμως δεν απαντούν -ούτε και φιλοδοξούν να απαντήσουν εξάλλου- στο πρόβλημα των συνθηκών ζωής και παραμονής στην Ελλάδα των δεκάδων χιλιάδων. Επιπλέον, η αίσθηση ότι το «προσφυγικό λύθηκε» μπορεί πολύ γρήγορα να αποδειχτεί μια σύντομη αυταπάτη, αφού όλα στηρίζονται στο σαθρό έδαφος της συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας, η οποία δεν «στέκει» καθόλου σταθερά στα πόδια της…
Το κίνημα αλληλεγγύης πρέπει να συνεχίσει δυναμικά να θέτει στο προσκήνιο τις πραγματικές συνθήκες που επικρατούν για τους πρόσφυγες στα κέντρα κράτησης και να διεκδικεί μικρούς ανθρώπινους χώρους φιλοξενίας στα κέντρα της πόλης, να προσπαθεί να «σπάει» τον αποκλεισμό των εθελοντών από τους χώρους που διαμένουν πρόσφυγες.
Ταυτόχρονα με τη μάχη για την ανατροπή της συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας και το άνοιγμα των συνόρων, χρειάζεται η παρέμβαση της Αριστεράς με όποιον τρόπο είναι δυνατός τόσο στα κέντρα κράτησης και τους χώρους φιλοξενίας όσο και στις γειτονιές, ώστε να συνδεθούν τα αιτήματα και οι αγώνες των προσφύγων και των μεταναστών/τριών με αυτά των ντόπιων.
