Ως «δεύτερη ευκαιρία» για υπερχρεωμένους δανειολήπτες, παρουσιάζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη το νομοθέτημα για τον πτωχευτικό κώδικα, που συζητείται αυτές τις μέρες στη βουλή.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για την οριστική παράδοση της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας στις αρπακτικές διαθέσεις των τραπεζών και των funds, ολοκληρώνοντας τη διαδικασία που έχει εκκινήσει στα χρόνια των μνημονίων για την αντιμετώπιση των λεγόμενων «κόκκινων δανείων». Πρόκειται για το τελικό πλιάτσικο σε μια κοινωνία ρημαγμένη από την πολυετή κρίση, όπου τα χρέη των νοικοκυριών σε τράπεζες (αλλά και σε εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, ΔΕΗ κ.α.) εκτινάχθηκαν σε πολλά δισ. ευρώ.
Για την ώρα η κοινοβουλευτική διαδικασία ψήφισης του νομοσχεδίου έχει παγώσει, εξαιτίας της πρότασης μομφής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κατά του υπουργού οικονομικών. Πίσω από τις υποκριτικές κορόνες του Α. Τσίπρα για την προστασία των αδύναμων (τη στιγμή που επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ καταργήθηκε και η ελάχιστη προστασία που υπήρχε και διενεργήθηκαν χιλιάδες πλειστηριασμοί με ΜΑΤ και ιδιώνυμα…), κρύβονται τα εσωκομματικά προβλήματα και η αντιπολιτευτική άπνοια της Κουμουνδούρου.
Η επικοινωνιακή μικροπολιτική της «υπεύθυνης» αντιπολίτευσης, δεν αφορά βέβαια τους χιλιάδες ανθρώπους που κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους, μετά από μια δεκαετία νεοφιλελεύθερης λεηλασίας στα εισοδήματά τους. Αν το νέο νομοσχέδιο γίνει πράξη, από την 1η Ιανουαρίου 2021, το πτωχευτικό δίκαιο θα είναι το μοναδικό πλαίσιο διευθέτησης οφειλών, χωρίς καμία προστασία για την πρώτη κατοικία. Σε περίπτωση μη ρύθμισης οφειλών καραδοκεί η κατάσχεση (ακόμα και αποταμιεύσεων πάνω από τα 1.250 ευρώ που ορίζεται ως «όριο διαβίωσης») και φυσικά ο πλειστηριασμός.
Εναλλακτική «λύση» είναι η κήρυξη πτώχευσης και η ρευστοποίηση περιουσίας. Στην διαδικασία της πτώχευσης εξυπηρετούνται κατά απόλυτη προτεραιότητα τα πιστωτικά ιδρύματα και στη συνέχεια κάθε άλλη απαίτηση τρίτων. Τροπολογία του ΚΚΕ όπου οι απαιτήσεις των εργαζομένων κατά τη διάρκεια του πλειστηριασμού παίρνουν το προβάδισμα, φυσικά απορρίφθηκε.
Η ιδιοκατοίκηση μετατρέπεται σε ένα μοντέλο ενοικιαζόμενης στέγης, υπό τη διαχείριση εταιρίας ακινήτων. Τα σπίτια όσων πτωχεύουν θα καταλήγουν σε ιδιωτικό φορέα, ο οποίος «αγοράζει» την πρώτη κατοικία του ευάλωτου οφειλέτη. Ο φορέας εκμισθώνει το ακίνητο στον οφειλέτη για 12 χρόνια με μίσθωμα το μέσο επιτόκιο του στεγαστικού δανείου. Μετά τα 12 χρόνια ο οφειλέτης θα μπορεί (πόσοι άραγε;) να επαναγοράσει το ακίνητο σε τιμή που θα αντιστοιχεί στην εμπορική αξία του ακινήτου, χωρίς να υπολογίζονται τα νοίκια που ήδη έχει καταβάλει!!
Αν όμως για τα λαϊκά νοικοκυριά οι τραπεζίτες ετοιμάζουν την εκποίηση της κατοικίας τους, για διάφορους μεγαλόσχημους επιχειρηματίες η «ευαισθησία» τους ξεχειλίζει. Όπως αποκάλυψε δημοσιογραφική έρευνα, τέσσερις από τις πιο γνωστές εφοπλιστικές οικογένειες παρά την τεράστια οικονομική τους επιφάνεια, λειτούργησαν ως μπαταχτσήδες φτάνοντας να πληρώσουν ψίχουλα σε σχέση με το ύψος των δανείων που είχαν πάρει.
Είναι εμφανές ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ανελέητο μηχανισμό φτωχοποίησης των πολλών και μεταφοράς πλούτου στα χέρια των λίγων κρατικοδίαιτων πιστωτών, είτε είναι τράπεζες (που έχουν καταπιεί περί τα 30 δισ. δημόσιου χρήματος από τις απανωτές ανακεφαλαιοποιήσεις), είτε μεγάλες επιχειρήσεις (που απολαμβάνουν προκλητικών φοροελαφρύνσεων και κυβερνητικών παροχών με πρόσχημα την πανδημία). Οι τελευταίες αναμένεται να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο τη θέση τους στον αδυσώπητο καπιταλιστικό ανταγωνισμό, με την εκκαθάριση των πιο αδύναμων «παικτών» και την αναδιάρθρωση ολόκληρων κλάδων της αγοράς.
Αντίπαλος σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική δεν μπορεί παρά να είναι η ανάπτυξη των μαζικών αγώνων, ενάντια στην αναβαθμισμένη επίθεση στη λαϊκή κατοικία και περιουσία. Με διεκδίκηση σεισάχθειας στα χρέη των εργαζόμενων στρωμάτων, για την κατοχύρωση της προστασίας της πρώτης κατοικίας και του δικαιώματος στη στέγη όλων μας.
