Ο ανδρεοπαπανδρεϊσμός των μικρών πραγμάτων

Ας δώ­σου­με κα­ταρ­χάς δίκιο στον διό­λου συ­μπα­θή Λε­βέ­ντη. Ο Τσί­πρας όντως αντι­γρά­φει τον Αν­δρέα Πα­παν­δρέ­ου. Είναι ένας πρω­θυ­πουρ­γός (σε πολλά) αντί­γρα­φο. Βέ­βαια, και ποιος δεν αντι­γρά­φει, σε αυτή τη Βουλή των μνη­μο­νια­κών τε­ρά­των και ση­μεί­ων, τον εκλι­πό­ντα ιδρυ­τή του ΠΑΣΟΚ!; Ακόμη και η να­ζι­στι­κή Χρυσή Αυγή κα­πη­λεύ­ε­ται και δια­στρε­βλώ­νει ένα βα­σι­κό σύν­θη­μα του πάλαι ποτέ πα­τριω­τι­κού ΠΑΣΟΚ «Η Ελ­λά­δα ανή­κει στους Έλ­λη­νες», ανα­ζη­τώ­ντας τη φρα­στι­κή νο­μι­μο­ποί­η­ση των διό­λου φρα­στι­κών εγκλη­μά­των της κατά των ξένων προ­σφύ­γων και οι­κο­νο­μι­κών με­τα­να­στών. Ακόμη και το ΚΚΕ σε μια επί­δει­ξη και­ρο­σκο­πι­σμού και πριν από τις εκλο­γές έκανε στρο­φή 180 μοι­ρών στο ζή­τη­μα της Ευ­ρω­ζώ­νης -και έμ­με­σα της Συν­θή­κης του Μά­α­στρι­χτ - με μο­να­δι­κό σκοπό να κόψει τις γέ­φυ­ρες επι­κοι­νω­νί­ας και διαρ­ρο­ών πι­θα­νών ψη­φο­φό­ρων του προς τη Λαϊκή Ενό­τη­τα – εντυ­πω­σια­κή στρο­φή που θα τη ζή­λευε σί­γου­ρα ο μα­κα­ρί­της. Ακόμη και ο ίδιος ο Λε­βέ­ντης αντι­γρά­φει ασθμαί­νο­ντας την κλη­ρο­νο­μιά του ονό­μα­τος Πα­παν­δρέ­ου – κατά προ­τε­ραιό­τη­τα και προ­τί­μη­ση του Γέρου, του Γε­ωρ­γί­ου. Ο τί­τλος του κόμ­μα­τος (Ένωση Κε­ντρώ­ων) πα­ρα­πέ­μπει ευ­θέ­ως στην Ένωση Κέ­ντρου ενώ ελά­χι­στοι πια θυ­μού­νται ότι τα χρό­νια της με­τα­με­σο­νύ­χτιας «λε­βέ­ντι­κης» τη­λε­ο­πτι­κής πα­ρου­σί­ας, ο πρό­ε­δρος των Κε­ντρώ­ων συ­νή­θι­ζε να φι­λο­ξε­νεί – και να συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει στα ψη­φο­δέλ­τια του, με προ­φα­νείς στό­χους απή­χη­σης και ψη­φο­θη­ρί­ας – τον ετε­ρο­θα­λή αδερ­φό του Αν­δρέα, τον Γιώρ­γο.

Βαριά όμως πέ­φτει και η σκιά του Αν­δρέα, και στην εσω­κομ­μα­τι­κή μάχη της ΝΔ. Φαι­νο­με­νι­κά πα­ρά­δο­ξο, αλλά απο­λύ­τως υπαρ­κτό το γε­γο­νός ότι ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης επέ­λε­ξε να κάνει μια πο­λι­τι­κή και ταυ­τό­χρο­να προ­σω­πο­κε­ντρι­κή εκ­στρα­τεία, με έμ­φα­ση στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα, την εξοι­κεί­ω­ση του πι­θα­νού υπο­στη­ρι­κτή του με τον αυ­ρια­νό, πι­θα­νό πρό­ε­δρο του και την «από τα πάνω» και με το στα­νιό σφυ­ρη­λά­τη­ση μιας αμ­φί­δρο­μης οι­κειό­τη­τας πρω­τό­γνω­ρης για πρό­ε­δρο της ΝΔ – γιατί κατά τη γνώμη μου, ο Μη­τσο­τά­κης θα είναι τε­λι­κά ο πρό­ε­δρος της ΝΔ.  Ο πρώην υπουρ­γός Διοι­κη­τι­κής Μετα(απο)ρρύθ­μι­σης έχει κα­θιε­ρώ­σει τη χρήση του μι­κρού του ονό­μα­τος (Ο «Κυ­ριά­κος»…μόνο ο «Κυ­ριά­κος»…ακού­με τον «Κυ­ριά­κο») σε συ­γκε­ντρώ­σεις, σε κα­νά­λια και στα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης, κα­τα­φέρ­νο­ντας να φανεί σαν το παιδί της δι­πλα­νής πόρ­τας και απο­πει­ρώ­με­νος να δια­γρά­ψει μο­νο­κο­ντυ­λιά τις αρ­νη­τι­κές συν­δη­λώ­σεις του πο­λι­τι­κού και γε­νε­α­λο­γι­κού επι­θέ­του το οποίο κου­βα­λά­ει. Με άλλα λόγια και τη­ρου­μέ­νων των ανα­λο­γιών  ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης δια­πράτ­τει πο­λι­τι­κή «πα­τρο­κτο­νία» πα­ρα­πλή­σια με εκεί­νη που διέ­πρα­ξε ο Αν­δρέ­ας το 1974, απο­ποιού­με­νος την αρ­χη­γία και τη συ­νέ­χι­ση της Ένω­σης Κέ­ντρου εις το όνομα του Γέρου. Εξάλ­λου ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης βλέ­πει και τη ΝΔ ως ευ­και­ρια­κό όχημα, καθώς δεν δι­στά­ζει να δη­λώ­σει ότι στό­χος του είναι να εκ­φρα­στεί «ο κό­σμος που ψή­φι­σε ΝΑΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα του Ιου­λί­ου» - κό­σμος που σί­γου­ρα και σε υψηλό πο­σο­στό δεν ψή­φι­σε ΝΔ τον Σε­πτέμ­βρη και μάλ­λον αλ­λη­θω­ρί­ζει διαρ­κώς ανά­με­σα σε ΠΑΣΟΚ – ΔΗ­ΜΑΡ- Πο­τά­μι. Επο­μέ­νως η «πα­ρά­τα­ξη Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη» είναι ευ­ρύ­τε­ρη από το «κόμμα ΝΔ», όπως «το ΠΑΣΟΚ – πα­ρά­τα­ξη του Αν­δρέα» ήταν ευ­ρύ­τε­ρο από το «κόμμα του Κέ­ντρου».  

Τέλος, ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης ακο­λου­θεί το «εγκόλ­πιο της πο­λι­τι­κής Αν­δρέα Γ. Πα­παν­δρέ­ου», ως προς τους αντι­πά­λους του. Ο «Κυ­ριά­κος» κα­λο­δέ­χε­ται την υπο­στή­ρι­ξη της σκλη­ρής, απε­νο­χο­ποι­η­μέ­νης Δε­ξιάς του Σπύ­ρου – Άδωνη Γε­ωρ­γιά­δη, γιατί μόνο έτσι σχη­μα­τί­ζε­ται το αντι-αρι­στε­ρό, αντι-τσι­πρι­κό μέ­τω­πο, όπως κά­πο­τε σχη­μα­τι­ζό­ταν με διά­φο­ρα «δά­νεια» από το Κέ­ντρο, την Αρι­στε­ρά ή και τη Δεξιά, το αντι-δε­ξιό, αντι-κα­ρα­μαν­λι­κό μέ­τω­πο του Αν­δρέα. Ο ίδιος το λέει και ευ­θαρ­σώς: «Μόνο εγώ νικάω τον Τσί­πρα», θυ­μί­ζο­ντας έμ­με­σα το πρό­σφα­το στρα­πά­τσο του Μεϊ­μα­ρά­κη. Και επι­τρέ­πο­ντας μια μικρή πα­ρα­σπον­δία στην κατά τα άλλα πο­λι­τι­κή «πα­τρο­κτο­νία», καθώς και ο πα­τέ­ρας Κων­στα­ντί­νος Μη­τσο­τά­κης στη δική του εσω­κομ­μα­τι­κή μάχη του 1984, πο­λι­τεύ­τη­κε-και κέρ­δι­σε - απέ­να­ντι στον Κωστή Στε­φα­νό­που­λο με κρι­τή­ριο το ερώ­τη­μα «ποιος απαλ­λάσ­σει τα­χύ­τε­ρα την Ελ­λά­δα από τον Αν­δρέα και απο­κα­θι­στά τη ΝΔ στην εξου­σία». Αν πά­ντως το φη­μο­λο­γού­με­νο ρήγμα στο Πο­τά­μι πάρει σάρκα και οστά με μα­ζι­κές με­τα­πη­δή­σεις στε­λε­χών του κόμ­μα­τος στην αυ­ρια­νή ΝΔ του «Κυ­ριά­κου», ο Μη­τσο­τά­κης τζού­νιορ θα έχει πρω­τα­γω­νι­στή­σει και σε μια μο­ντέρ­να λε­η­λα­σία όμο­ρου πο­λι­τι­κού χώρου, όπως το συ­νή­θι­ζε και ο ιδρυ­τής του «πρά­σι­νου», πο­λι­τι­κού σχη­μα­τι­σμού.

Ο πρω­θυ­πουρ­γός, όμως, (σε πολλά) αντί­γρα­φο του Αν­δρέα είναι ο Τσί­πρας, όχι βέ­βαια στο πο­λι­τι­κό εκτό­πι­σμα, τη μόρ­φω­ση, την προ­σω­πι­κό­τη­τα ή και τις συ­γκυ­ρί­ες. Ο Τσί­πρας έχει δια­βά­σει το «εγκόλ­πιο της πο­λι­τι­κής Αν­δρέα Γ. Πα­παν­δρέ­ου» και το αντι­γρά­φει σε τρία βα­σι­κά ση­μεία, τα οποία συν­θέ­τουν τη δη­μο­σιό­τη­τα της πρω­θυ­πουρ­γι­κής – και όχι απα­ραί­τη­τα πο­λι­τι­κής – επι­κοι­νω­νί­ας:

α)Ο Τσί­πρας μέχρι στιγ­μής παί­ζει απο­τε­λε­σμα­τι­κά το αν­δρε­ο­πα­παν­δρεϊ­κό παι­χνί­δι του «έκανα τα πάντα, έφερα το απο­τέ­λε­σμα που έφερα, κα­νείς άλλος δεν θα τα κα­τά­φερ­νε κα­λύ­τε­ρα από εμένα». Το εί­δα­με στην πε­ρι­βό­η­τη «σκλη­ρή, διαρ­κή και αξιο­πρε­πή δια­πραγ­μά­τευ­ση», στις «17 ώρες», το δια­πι­στώ­νου­με εκ νέου στην υπο­τι­θέ­με­νη μάχη στα μαρ­μα­ρέ­νια αλώ­νια, η οποία ξε­κι­νά για το ασφα­λι­στι­κό και τις συ­ντά­ξεις ή για τα κόκ­κι­να δά­νεια και τους πλει­στη­ρια­σμούς – και ας είναι μάχη που χά­θη­κε το κα­λο­καί­ρι.

β)Ο Τσί­πρας επι­λέ­γει να συν­δια­λέ­γε­ται αδια­με­σο­λά­βη­τα με το κοινό του και τους οπα­δούς του, ενί­ο­τε και ερή­μην των επί­ση­μων κυ­βερ­νη­τι­κών και κομ­μα­τι­κών οδών, είτε αυτή η συν­διαλ­λα­γή προ­κύ­πτει, πχ σε επί­πε­δο συν­θη­μά­των, στο προ­ε­κλο­γι­κό «μπαλ­κό­νι» είτε στο πα­ρα­σκή­νιο του Με­γά­ρου Μα­ξί­μου όπως άφη­σαν πρό­σφα­τα να εν­νοη­θεί άν­θρω­ποι όπως ο πρώην υπουρ­γός Δη­μό­σιας Τάξης και Προ­στα­σί­ας του Πο­λί­τη, Γιάν­νης Πα­νού­σης, ο οποί­ος δή­λω­νε σε όλους τους τό­νους «τσι­πρι­κός» και ζη­τού­σε «ρα­ντε­βού μόνο με τον πρω­θυ­πουρ­γό», τις μέρες της δικής του πα­ρά­στα­σης. Ο Πα­νού­σης δεν θα ζη­τού­σε ένα τέ­τοιο ρα­ντε­βού, αν δεν ήξερε ότι ο πρω­θυ­πουρ­γός καλεί και δέ­χε­ται κατά και­ρούς τέ­τοιους «τσι­πρι­κούς»…

γ) Ο Τσί­πρας δια­τη­ρεί το απο­κλει­στι­κό δι­καί­ω­μα ερ­μη­νεί­ας των κυ­βερ­νη­τι­κών και κομ­μα­τι­κών απο­φά­σε­ων, ει­δι­κά όταν αυτές δο­κι­μά­ζο­νται σκλη­ρά όχι στην κυ­βερ­νη­τι­κή συ­νο­χή αλλά στην ίδια την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Αν για πα­ρά­δειγ­μα ο Τσί­πρας λέει ότι οι κύ­ριες συ­ντά­ξεις δεν θί­γο­νται τότε τόσο το χει­ρό­τε­ρο για τις κύ­ριες συ­ντά­ξεις που έχουν θιγεί -ξανά και ήδη από - τον πε­ρα­σμέ­νο Σε­πτέμ­βριο…

Το τέ­ταρ­το ση­μείο που εν­δε­χο­μέ­νως θα φανεί η αντι­γρα­φή Τσί­πρα στο εγκόλ­πιο Αν­δρέα, είναι αυτό που ο διό­λου συ­μπα­θής Λε­βέ­ντης μο­στρά­ρει την υπο­ψη­φιό­τη­τα του, αγνο­ώ­ντας τους κιν­δύ­νους. Γιατί ο Λε­βέ­ντης μπο­ρεί να θέλει «οι­κου­με­νι­κή» και «κυ­βέρ­νη­ση τε­χνο­κρα­τών», δια­θέ­το­ντας και την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή του ομάδα και πο­ντά­ρο­ντας και στα καλά λόγια Φλα­μπου­ρά­ρη, Παππά και Μάρδα και προσ­δο­κώ­ντας και άδηλα στο ευρύ κοινό προ­σω­πι­κά οφέλη, αλλά μάλ­λον αγνο­εί σκαν­δα­λω­δώς το κε­φά­λαιο στο «εγκόλ­πιο πο­λι­τι­κής Αν­δρέα Γ. Πα­παν­δρέ­ου», με τον εύ­γλωτ­το τίτλο «Λε­ω­νί­δας Κύρ­κος και σχέ­σεις επι­λε­κτι­κής «λε­η­λα­σί­ας της Αρι­στε­ράς και λοι­πών δη­μο­κρα­τι­κών δυ­νά­με­ων», κε­φά­λαιο που μάλ­λον έχουν δια­βά­σει τόσο ο Τσί­πρας όσο και οι πα­λιοί συ­νο­δοι­πό­ροι και μα­θη­τές του Λε­ω­νί­δα που τότε αντι­με­τώ­πι­ζαν όχι με πολλή επι­τυ­χία τις επι­θέ­σεις «αγά­πης» του Αν­δρέα. Ο Λε­βέ­ντης – αν δεν το έχει κα­τα­λά­βει – κιν­δυ­νεύ­ει να γίνει ο «Κύρ­κος» του Τσί­πρα, κα­τα­ντώ­ντας και πε­ρί­γε­λος όσων σή­με­ρα του δί­νουν πολλά στα­σί­δια στα τη­λε­ο­πτι­κά «πα­ρά­θυ­ρα».

Κλεί­νο­ντας, υπεν­θυ­μί­ζε­ται ότι το πο­λι­τι­κό φά­ντα­σμα του Αν­δρέα Πα­παν­δρέ­ου πλα­νά­ται πάνω από τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κυ­βέρ­νη­ση και τη μνη­μο­νια­κή Βουλή της Ελ­λά­δας του 2016, εί­κο­σι ακρι­βώς χρό­νια από τις ημέ­ρες εκεί­νες του Γε­νά­ρη του 1996, όταν ο τότε άρ­ρω­στος και κα­τά­κοι­τος πρω­θυ­πουρ­γός επέ­λε­γε να βα­δί­σει στη δύση του πο­λι­τι­κού του βίου με τυ­πι­κό, αν­δρε­ο­πα­παν­δρεϊ­κό τρόπο: Απαλ­λάσ­σο­ντας τον εαυτό του από τα κα­θή­κο­ντα του πρω­θυ­πουρ­γού και ου­δέ­πο­τε πα­ραι­τού­με­νος, ξε­χω­ρι­στό φυ­σι­κά κε­φά­λαιο στο εγκόλ­πιο των μι­κρών και με­γά­λων πο­λι­τι­κών πραγ­μά­των.