Ο Δεκέμβρης του ΄44

Όταν ξεκίνησε η ναζιστική εξόρμηση για την κατάληψη του γερμανικού «ζωτικού χώρου» με τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας στο Μόναχο, κάποιοι δημοσιογράφοι είχαν ρωτήσει τον πρωθιερέα της Θούλης και ψευτο-ιδεολογικό πατέρα του εθνικοσοσιαλισμού, Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ πώς σχεδίαζε το Βερολίνο να κυβερνήσει την Ευρώπη. Εκείνος είχε απαντήσει ως εξής : «Σε κάθε χώρα θα βρούμε τα χίλια, ιδιοτελή καθάρματα, τα οποία θα εφαρμόσουν τυφλά το πρόγραμμά μας. Στις ίδιες χώρες, οι λαοί θα υποφέρουν από την πείνα και τη δυστυχία. Όταν ένας λαός πεινάει, δεν ασχολείται με την πολιτική».

Το δόγμα Ρόζενμπεργκ δικαιώθηκε στην Ελλάδα μόνο κατά το ένα μέρος. Τα πλέον των χιλίων ιδιοτελή καθάρματα έρραψαν υπουργικά κοστούμια στις δωσιλογικές κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη, τρομοκράτησαν τον λαό της Αθήνας πάνω στις μοτοσικλέτες και τα καμιόνια των Μπουραντάδων, υφάρπαξαν σπίτια στου Ψυρρή για ένα κομμάτι μπομπότα και μισή δαχτυλήθρα λάδι, εξώθησαν στην πορνεία διάφορες κατά Κατσίμπαλη εθνικές κοκκότες που αργότερα ορισμένες έφτασαν να γίνουν και υπουργοί, εξόπλισαν κοινούς εγκληματίες με περίστροφα και στιλέτα για να δολοφονήσουν μέσα στη νύχτα αγωνιστές, εργάτες και γαβριάδες, σχεδίασαν την κατά Μπάκο ελληνική Γαλάζια Μεραρχία, κατά τα φρανκικά πρότυπα των εκεί φασιστών Χιλφςβίλιγκε, που θα πήγαινε στο Στάλινγκραντ να πολεμήσει τον εβραιομπολσεβικισμό και προγραμμάτισαν τη μαζική επιστράτευση εργατών για τα γερμανικά εργοστάσια, για να ματαιωθούν τα σχέδια εξαιτίας της αντίδρασης του ΕΑΜικού πλήθους, αλλά οι δωσίλογοι ανταπάντησαν με την οργάνωση, τη στελέχωση και τη χρηματοδότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας του Παπαδόγκωνα, του Κουρκουλάκου, του Τολιόπουλου, του Πούλου, του Τζουλιά, τον ΕΕΣ των Παπαδοπουλαίων και πλείστες άλλες ένοπλες αντικομμουνιστικές και αντιΕΑΜικές συμμορίες που βγήκαν στην ύπαιθρο, κατά Βάλτερ Σίμανα, για να επιβάλουν τη ναζιστική τρομοκρατία καλύτερα και από τους ίδιους τους ναζί και για να προμηθεύσουν με μεταγενέστερες πλαστογραφίες της ιστορίας διάφορους καψοκαλύβες ψευτοϊστορικούς, έβαλαν μαύρες κουκούλες και υπέδειξαν γείτονες, γνωστούς και πολιτικούς αντιπάλους στα μπλόκα στο Δουργούτι και την Κοκκινιά, τσάκισαν κόκκαλα, έβγαλαν νύχια, έκοψαν μαλλιά, έγδαραν σώματα στα υπόγεια της Μέρλιν και της Ειδικής Ασφάλειας του Λάμπου και του Παρθενίου, έστειλαν τους Εβραίους των Ιωαννίνων και της Θεσσαλονίκης στα τρένα των κρεματορίων, με τις λίστες του Παπαναούμ ανά χείρας και τέλος, ορισμένοι εξ αυτών εκτελέστηκαν από τα ίδια τους τα αφεντικά που δεν ήθελαν να αφήσουν πίσω τους ενοχοποιητικές, μαρτυρικές καταθέσεις και στοιχεία, με μια σφαίρα στον αυχένα, στα ίδια υπόγεια που βοούσαν από τις κραυγές των βασανισμένων κρατουμένων και τις γενναίες και αποστομωτικές απαντήσεις της Ηλέκτρας Αποστόλου.

Κατά το δεύτερο σκέλος, το δόγμα Ρόζενμπεργκ πήγε στον ιστορικό κάλαθο των αχρήστων, όπως και οι ηττημένοι του ΄45 για να ακολουθήσει αναπόδραστα και η σάπια σπορά τους. Το είχε συμπυκνώσει και το σύνθημα «το ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα, θα μας σώσει και από την σκλαβιά».

Μισή αλήθεια.

Η ανάπηρη ελευθερία της... εθνικής απελευθέρωσης

Από τη σκλαβιά της γερμανοϊταλοβουλγαρικής κατοχής, όντως. Με τεράστιο κόστος και τίμημα. Από την κοτζαμπασιδο-αστο-βρετανική που μετά το δόγμα του κοντοπίθαρου ψιλικατζή από το Μιζούρι που έγινε καραμανλικός ανδριάντας τριών μέτρων στην οδό Βασιλέως Κωνσταντίνου έγινε αμερικανική ως προς το εξωτερικό βάθρο της για να παραμείνει μικροαστική και μικροαρρωστούλικη στο μικροελλαδικό (παρα)κράτος ως προς το εσωτερικό,όχι. Τζάμπα φώναζε και έγραφε η Ρόζα από τον Α ΄Παγκόσμιο Πόλεμο - ο εχθρός είναι μέσα στην ίδια μας τη χώρα! Ποιά Ρόζα, θα αναρωτιόταν ενδεχομένως ο αμαθέστατος βλακέντιος Γιαννάκης Ιωαννίδης, που παραδεχόταν αργότερα, και αφού είχε στείλει τους ΕΑΜίτες στις φυλακές, τις εξορίες και τον τάφο, πως δεν ήξερε να απαριθμήσει και να ονοματίσει, όχι να έχει διαβάσει, ούτε τα βασικά βιβλία της μαρξιστικής θεωρίας και της λενινιστικής επαναστατικής πρακτικής.

Από κοντά και ο άλλος διόσκουρος της καταστροφής, ο Γιώργης ο Σιάντος, άλλη... μορφή του αγώνα, που αρχικώς πίστευε πως αν στο τέλος του πολέμου είχε 1.000-2.000 ενόπλους και πέντε τεθωρακισμένα οχήματα θα καταλάμβανε την εξουσία στην Αθήνα, όπως είχε κάνει ο Κονδύλης μεσοπολεμικά, αλλά όταν πήρε στα χέρια του τα ηνία ενός ΕΛΑΣ, 80.000 ενόπλων, με ιππικό και όλμους και πυροβόλα μέσου βεληνεκούς, προτίμησε να στείλει τους έμπιστούς του και να καταδιώξει και να δολοφονήσει στα μετόπισθεν, τροτσκιστές και αρχειομαρξιστές, σαν καλός ΚΟύΤΒης της σκληρής, σταλινικής αυτοκριτικής και όχι να εφαρμόσει το σχέδιο του Μακρίδη για την κάθοδο στην Αττική και την είσοδο στην Αθήνα.

Αυτά τα είχαν συμφωνήσει και τα είχαν υπογράψει και τα είχαν δυναμιτίσει στην Πλάκα, στον Λίβανο και την Καζέρτα, όταν ο Πετράκης ο Ρούσσος μπαινόβγαινε νύχτα στη σοβιετική πρεσβεία του Καΐρου χωρίς να μαθαίνουμε ποτέ τι ακριβώς ειπώθηκε τότε, όταν διεξήγαγαν κοινό «συμμαχικό» και «εθνικοαπελευθερωτικό» αγώνα με τους Άγγλους του Γούντχαουζ και του Τσώρτσιλ, αφελώς πεπεισμένοι ότι το μετακατοχικό μέλλον τους ήταν στα έδρανα της Βουλής και στα μπαλκόνια της προεκλογικής, πολιτικής νομιμότητας - ίσως και μόνο για το σωσίβιο των πενήντα «στελεχών» του άρθρου 3 της Βάρκιζας, αργότερα, για τους υπόλοιπους, προορισμός ήταν η Σχεδία της πρωτοεμφυλιακής Μέδουσας, τα κελιά στου Αβέρωφ, οι εμπρησμοί, οι ξυλοδαρμοί, οι βιασμοί και οι δολοφονίες της λευκής τρομοκρατίας, του Σούρλα, του Βουρλάκη, του Μαγγανά.

«Το ΕΑΜ τηρεί κατά γράμμα τις συμφωνίες. Απίστευτο. Αν το ΕΑΜ είχε καταλάβει την Αθήνα,τότε θα έπρεπε να διαπραγματευτούμε σε νέα βάση μαζί τους». Ποιος το έχει γράψει αυτό; Ο υπουργός Εξωτερικών του Τσώρτσιλ, Άντονι Ήντεν. Όντως, απίστευτο. Το ΕΑΜ τηρούσε τις αυτοκτονικές συμφωνίες την ώρα που οι Βρετανοί έκαναν τα αδύνατα, δυνατά για να διασώσουν δωσίλογους και ταγματασφαλίτες από τους Γαργαλιάνους, την Τρίπολη, την Πάτρα (στον Μελιγαλά, τους είχε περάσει λεπίδι ο εξεγερμένος μεσσηνιακός λαός της Σκάλας και των χωριών που είχαν κατακάψει, μέρες νωρίτερα, και όχι ο ΕΛΑΣ του Κανελλόπουλου και του Μπασακίδη), ώστε να τους εξαπολύσουν τον Δεκέμβρη,από το Γουδή και του Μακρυγιάννη - κατά παράβαση των συμφωνιών...

Έξι ολόκληρες μέρες μεσολάβησαν ανάμεσα στην αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα, στις 12 του Οκτώβρη και την...επιστροφή(!) της νόμιμης κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» με επικεφαλής τον παπατζή από το Καλέντζι της Αχαΐας και δίπλα του τον... στρατάρχη-φρούραρχο της Μάλτας, Ρόναλντ Σκόμπυ, στις 18 του μήνα.

Έξι ολόκληρες μέρες.

Και το ΕΑΜ του Σιάντου και του Ιωαννίδη, των έξι υπουργών που θα εφάρμοζαν την ελλαδοαγγλική οικονομική, πολιτική καταλήστευσης των εργατών τις πρώτες εβδομάδες της «απελευθέρωσης», το ΕΑΜ της ξεφτιλισμένης και γελοίας ηγεσίας και όχι του ΕΛΑΣ των 80.000 μπαρουτοκαπνισμένων μαχητών διαδήλωνε την πεποίθηση του πως «ολοκληρωνόταν το έργο της λεφτεριάς, μαζί με τους συμμάχους Άγγλους».

Κούνια, που τους κούναγε και τρεις λαλούσαν, δύο χόρευαν.

Πάλι, λεφτεριά ανάπηρη μας τάζαν.

Ποιοί ήθελαν τον εμφύλιο πόλεμο;

Την ώρα που η ηγεσία του ΕΑΜ κοίταζε τον ουρανό της...εθνικής απελευθέρωσης, στα ημερολόγια του Ζαλοκώστα και του Μαρκεζίνη - ναι, του γνωστού πρωθυπουργού της χούντας και επονομαζόμενου ως πίθηκα στα καλά, κολωνακιώτικα σαλόνια λόγω της ομορφάδας του- καταγράφονται οι άοκνες και υπόγειες προσπάθειες κατ’αρχάς της βασιλικής πτέρυγας του ελλαδικού αστισμού για να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος. «Μόνο ο εμφύλιος θα μας σώσει από το ΕΑΜ», Ζαλοκώστας. «Μαζεύουμε χρήματα για να στρατολογήσουμε ανθρώπους. Αν μας εγκαταλείψουν οι Άγγλοι και δεν επιστρέψει ο Βασιλιάς, είμαστε χαμένοι», Μαρκεζίνης. Ήρθαν οι ριμινίτες με επικεφαλής τον Τσακαλώτο - προπάτορας γνωστού υπουργού, σήμερα - και ανάσαναν οι βασιλόφρονες αστοί από ανακούφιση. «Τώρα, έχουμε και στρατό», Μαρκεζίνης. Κατά τα άλλα, ακόμη και σήμερα, διάφοροι γελοίοι αντιπρόεδροι της τηλεπώλησης ψεμάτων και πλαστογραφήσεων και διάφοροι ανιστόρητοι καψοκαλύβες της αναθεωρητικής χάλκευσης υποστηρίζουν ότι το «Κ»ΚΕ προετοίμαζε τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας σε τρεις γύρους...

Οι θεωρούμενοι φιλελεύθεροι και βενιζελικοί αστοί δεν ήταν καλύτεροι. Ο Σοφούλης διαλαλούσε την ημέρα εισόδου των χιτλερικών στρατευμάτων στην Αθήνα πως «από σήμερα θα κοιμηθούμε και θα ξυπνήσουμε όταν οι καλοί μας σύμμαχοι Άγγλοι επιστρέψουν και μας απελευθερώσουν». Δυόμιση χρόνια μετά, ο... κοιμισμένος Σοφούλης ξύπνησε και άρχισε να στέλνει αξιωματικούς και κομματάρχες, ανάμεσά τους τον Γονατά, στον Ράλλη για να οργανώσουν τα Τάγματα Ασφαλείας, ώστε να σώσουν την Ελλάδα από το κομμουνιστικό ΕΑΜ, καθώς «ετούτοι έχουν κράτος στα βουνά και αν επικρατήσουν εμείς τι θα γίνουμε;», η αγωνία του...κοιμισμένου που μετά έγινε και πρωθυπουργός του αστισμού, να παρατηρεί με κυάλια τον φλεγόμενο από τις ναπάλμ Γράμμο, στα οχυρά του ΔΣΕ.

«Θάνατος στον Γονατά!» έγραφε ένα πλακάτ στην πλατεία Συντάγματος όταν ο Έβερτ έδωσε την εντολή να βαρέσουν οι αστυφύλακες στο ψαχνό την ΕΑΜική διαδήλωση που πλημμύριζε την Κυριακή, τρεις του Δεκέμβρη του ΄44,με τον παπατζή κλειδωμένο στο δωμάτιο του στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, κλειδωμένο και δειλό. Κάτι ήξεραν οι συγκεντρωμένοι, για τον Γονατά και όχι μόνο αυτόν. Αυτοί που κώφευαν ήταν οι... αρχιστράτηγοι τύπου Σιάντου, ο οποίος από τη Χασιά, από τη μία έστελνε αμούστακα παιδαρέλια να πολεμήσουν τα αγγλικά τανκς και τους ταγματαλήτες ελεύθερους σκοπευτές, στην πρώτη μάχη του Πολυτεχνείου, εκεί έχασε το μισό του πρόσωπο ο μεγάλος Ιάνης Ξενάκης, και από την άλλη δίνονταν εντολές στους εφεδροΕΛΑΣίτες στον Μαραθώνα να βοηθούν τους Άγγλους, στη φόρτωση πυρομαχικών στα φορτηγά! Μύλος και τρικυμία εν κρανίω!

Και τα ανθρώπινα ποτάμια της λαοκρατίας είχαν γεμίσει τους δρόμους και ένας παπαρογράφος του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους της πατρίδος, της θρησκείας και της οικογενείας, σε γνωστή αστική «καθημερινή» εφημερίδα είχε ως έφηβος τρομοκρατηθεί επειδή «τα πόδια είχαν σηκωθεί να χτυπήσουν το κεφάλι. Έβλεπες τις παραδουλεύτρες και τους τσαγκάρηδες, τις υπηρετριούλες να φωνάζουν Λαοκρατία, τους χαμάληδες και τα χαμίνια». Και ο Θεοτοκάς τα έχει γράψει πολύ καλύτερα και διόλου τρομοκρατημένος, θαμπωμένος μάλλον και αυτός από την έκρηξη της ελπίδας και την διαδήλωση για μια άλλη ζωή χωρίς τους αστούς, όσο και αν θεωρείται τυπικός αστός. Πολύ πιο αληθινός - λαοκρατία, μια πίστη για ένα καλύτερο μέλλον,για τους κόπους και τις θυσίες. Τους ταξικούς κόπους και τις ταξικές θυσίες, την ώρα που οι αστοί είχαν πέσει για ύπνο περιμένοντας τους Άγγλους και είχαν συνεργαστεί ποικιλοτρόπως με τους Γερμανούς. Και μετά ήρθε η Βάρκιζα...

Στα γράφω λίγο σκόρπια, αλλά το 2011, είχαν προηγηθεί οι πλατείες, είχε προηγηθεί η ταξική ανάταση και η κινητικότητα εναντίον των τότε μνημονιακών κυβερνήσεων του εγγονού του παπατζή, τέτοιες μέρες, στην ίδια αστική, «καθημερινή» εφημερίδα έτερος παπαρογράφος με ψευδοβρετανική κουλτούρα και θατσερική χολή αναζητούσε έναν νέον Χόκσγουερθ για να έρθει στην Ελλάδα και να σταματήσει το ταξικό κακό που ανέτειλε, ώστε να σωθεί η Ελλάς από τον κομμουνισμόν!

Ο Χόκσγουερθ, αν δεν το ξέρεις, ήταν ο ταξίαρχος που ανέλαβε να υποκασταστήσει τον βλάκα Σκόμπυ στη στρατιωτική διοίκηση της κατεχόμενης πόλεως των Αθηνών, μαζί με μερικά αποικιακά συντάγματα από Ινδούς φαντάρους που ήρθαν εσπευσμένα από την Ιταλία γιατί ο Τσώρτσιλ διαπίστωνε έντρομος ότι παρά την άθλια ΕΑΜική ηγεσία και την υπεροπλία αεροπλάνων και πυροβολικού που είχε ο αγγλικός, κατοχικός στρατός της... εθνικής απελευθέρωσης, οι ταγματασφαλίτες κουμπουροφόροι και ο αστυνομικός μηχανισμός του ελλαδικού αστισμού, οι απόκοτοι του αθηναϊκού ΕΛΑΣ όχι μόνο βαστούσαν γερά, αλλά νικούσαν και υπερφαλάγγιζαν ενίοτε.

Τζάμπα είχαν εισηγηθεί ο Μακρίδης και ένας κάποιος Θανάσης Κλάρας ή Μιζέριας ή Άρης Βελουχιώτης την κάθοδο του αγροτικού ΕΛΑΣ της Ρούμελης και της Θεσσαλίας στην Αττική, Σε τρεις μέρες τους έχουμε, Γιώργη, είπε ο Μακρίδης στον Σιάντο, αλλά ο... αρχιστράτηγος είχε και τη βλακεία και τα κόμπλεξ και τα στιγμιαία λάθη του... Και όχι μόνο ένα... ο Κλάρας εστάλη από το... αλάνθαστο Κόμμα, στην Ήπειρο να κυνηγάει τον Ζέρβα, για να μην τον έχουν - τον Μιζέρια - μέσα στα πόδια τους... Μύλος και τρικυμία εν κρανίω!

Γενικά το στιγμιαίο λάθος στην ελληνική και όχι μόνο αυτήν Αριστερά είναι σαν την πέτρα που κυλά στη χιονισμένη πλαγιά - η πέτρα καταλήγει χιονοστιβάδα από στιγμιαία λάθη. Τότε, στην Πλάκα, και πιο πριν από αυτήν, στον Λίβανο, στη Βάρκιζα, και πάει λέγοντας (και κλαίγοντας).

«Το ΕΑΜ τηρεί κατά γράμμα τις συμφωνίες. Απίστευτο». Ο Ήντεν τα έχει γράψει καλύτερα και τα έχει συμπυκνώσει πληρέστερα από δέκα αναλυτές της δικής μας πλευράς. Όπως ο Θεοτοκάς είχε καταλάβει καλύτερα το κλίμα στους λαοκρατικούς δρόμους της Αθήνας από τον Γιαννάκη τον Ιωαννίδη, που δεν ήξερε την τύφλα του από τους κλασικούς θεωρητικούς του ταξικού αγώνα και της επανάστασης. Κατά τα άλλα είχε διατάξει την αρπαγή ομήρων και τις πορείες θανάτου προς τη Ρούμελη, με πέντε μέτρα χιόνι, ως τάχα αντίποινα στην εξορία ΕΑΜιτών στην έρημο της Ελ Ντάμπα,από τους Άγγλους, χωρίς προετοιμασία, χωρίς επιμελητεία, στα κουτουρού... Τρικυμία εν κρανίω!

Και έπειτα ήρθε η Τσωρτσιλάρα τα Χριστούγεννα για να ολοκληρώσει το έργο της συντριβής της ΕΑΜικής αντίστασης και κατέλυσε στη Μεγάλη Βρετανία, στο κέντρο των Αθηνών και της Σκομπίας και μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο για ανατίναξη του ξενοδοχείου και μία ο «Φάνης» έδωσε από το «Κ»ΚΕ την εντολή να μπει το φυτίλι και ο δυναμίτης στους υπονόμους κάτω από το ξενοδοχείο και την επόμενη η διαταγή έγινε «δεν θα σκοτώσουμε τον πατέρα της συμμαχικής νίκης». Λες και ο Ουίνστον θα τούς τη χάριζε αν ήταν στη θέση τους! Αλλά όπως έλεγε μετά τη Βάρκιζα ο Γιαννάκης ο Ιωαννίδης «αν δεν εφαρμοστεί η συμφωνία, θα κάνουν πορείες συμπαράστασης οι άγγλοι Εργατικοί στο Λονδίνο και θα πιέσουν την ελληνική κυβέρνηση για να την εφαρμόσει»! Μιλάμε για τρικυμία στο κρανίο... 

Και αν πιστεύεις ότι όλα αυτά συνιστούν την ελληνική ιδιαιτερότητα και τη...μοίρα της Ελλάδας που βρέθηκε σε ποσοστό 90% στα χέρια της Αγγλίας κατά το γνωστό χαρτάκι που έγραψαν ο Ουίνστον και ο Ιωσήφ στη Μόσχα, σου συνιστώ να μελετήσεις την ιστορία της «απελευθέρωσης» του Παρισιού από τα αμερικανικά στρατεύματα. Τότε που ο Ντε Γκωλ ωρυόταν στον Τσώρτσιλ επειδή η είσοδος των αμερικανικών στρατευμάτων στην γαλλική πρωτεύουσα δεν προβλεπόταν σε κανένα επιτελικό σχέδιο, τότε που οι Ελεύθεροι Γάλλοι του Ντε Γκωλ είχαν μόνο 396 οργανωμένα μέλη στο Παρίσι ενώ οι γάλλοι κομμουνιστές περίπου 9.000 ενόπλους σε διαρκές αντάρτικο πόλης με τους Γερμανούς, τότε που ο Αλμπέρ Καμύ αρθρογραφούσε στην Combat ζητώντας από τους Παριζιάνους «να συνεχίσουν την αντίσταση, ολοκληρώνοντας την Επανάσταση».

Τότε που ο Αϊζενχάουερ έδωσε τελικά την εντολή, τα αμερικανικά άρματα μάχης έκαναν το μπρος, πίσω και το Παρίσι «απελευθερώθηκε» και παραδόθηκε στη συμμαχική διοίκηση, με τη συναίνεση του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και ο Ντε Γκολ ανάσανε ανακουφισμένος.

Η αντίσταση δεν είχε ολοκληρωθεί με την Επανάσταση και ο άνισος αγώνας των παιδιών της γαλαρίας παρέμεινε αδικαίωτος και μισός, κάτω από τις μεταπολεμικές ιστορίες της «αντιφασιστικής» νίκης.