Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα

1. Η συ­νέ­χεια του υπάρ­χο­ντος;

Στους δύο πρώ­τους μήνες δρά­σης, η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς και των συμ­μά­χων της μοιά­ζει να τεί­νει να με­τα­τρα­πεί σε φι­λο­λαϊ­κό δια­χει­ρι­στή του υπάρ­χο­ντος, δη­λα­δή της κυ­ριαρ­χί­ας του κε­φα­λαί­ου στην πα­γιω­μέ­νη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη μορφή της. Κυ­βερ­νη­τι­κοί πα­ρά­γο­ντες και λαϊ­κές φωνές εκνευ­ρί­ζο­νται με αυτή την επι­σή­μαν­ση. Συ­νι­στούν υπο­μο­νή και ανα­μο­νή, πί­στω­ση χρό­νου και χρη­μά­των, που διαν­θί­ζο­νται με με­τα­φο­ρές όπως «ανάσα» και «γέ­φυ­ρα».

Το ζή­τη­μα δεν είναι όμως πο­σο­τι­κό (ας πε­ρι­μέ­νου­με μέχρι τον Ιού­νιο, το «2016»...). Είναι κα­θα­ρά ποιο­τι­κό. Τι ακρι­βώς ανα­μέ­νου­με να συμ­βεί σε αυτό το διά­στη­μα; Με ποια στρα­τη­γι­κή κι­νού­μα­στε σε αυτό το ιδιόρ­ρυθ­μο time out;

Μια ανά­γνω­ση προ­τεί­νει αι­σιο­δο­ξία με διάρ­κεια. Ο ελ­λη­νι­κός λαός, και πρώτα απ’ όλα το κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και οι υπο­στη­ρι­κτές του, κρα­τούν σή­με­ρα στάση χει­ρο­κρο­τη­τι­κής πα­θη­τι­κό­τη­τας, ενώ θα έπρε­πε να βρί­σκο­νται σε κα­τά­στα­ση εξέ­γερ­σης ενα­ντί­ον των κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των, της μαύ­ρης ερ­γα­σί­ας, της ανερ­γί­ας, του κε­φα­λαί­ου (με σύμ­βο­λο το «χρέος»). Άρα η κυ­βέρ­νη­ση δεν δέ­χε­ται λαϊκή πίεση ούτε έχει στή­ριγ­μα για θαρ­ρα­λέ­ες απο­φά­σεις ρήξης. Εξί­σου απο­μο­νω­μέ­νη είναι σε ευ­ρω­παϊ­κό πεδίο, ενώ οι «επα­φές» με Κίνα και Ρωσία απο­τε­λούν πο­λι­τι­κούς εξω­τι­σμούς που δί­νουν ελ­πί­δα μόνον σε φα­να­τι­κούς εθνι­κι­στές.

Έτσι λοι­πόν η κυ­βέρ­νη­ση ανα­δι­πλώ­νε­ται, υπο­γρά­φει τη χωρίς πε­ραι­τέ­ρω επι­δεί­νω­ση συ­νέ­χι­ση του υπάρ­χο­ντος με διά­φο­ρα ονό­μα­τα, πα­νη­γυ­ρί­ζει επει­δή δεν θα υπάρ­ξουν τα μέτρα που προ­α­νάγ­γελ­λε το email Χαρ­δού­βε­λη, και ανα­μέ­νει κά­ποιο φως. Δεν θέλει να πέσει ηρω­ι­κά στις Θερ­μο­πύ­λες και ανα­ζη­τά απε­γνω­σμέ­να προ­ο­πτι­κή νίκης σε κά­ποια Σα­λα­μί­να.1 Όταν όμως κα­νείς δεν γνω­ρί­ζει τι μπο­ρεί να ανα­μέ­νει, η λο­γι­κή της «δια­σπο­ράς» δυ­νά­με­ων και με­τώ­πων με­τα­τρέ­πε­ται σε απο­λο­γη­τι­κή του υπάρ­χο­ντος.

Μοιά­ζει, μέχρι στιγ­μής του­λά­χι­στον, να απου­σιά­ζει μια στρα­τη­γι­κή που θα αμ­φι­σβη­τού­σε την τε­ρά­στια κοι­νω­νι­κή πό­λω­ση που προ­κύ­πτει από το συν­δυα­σμό ύφε­σης, ανερ­γί­ας και φτώ­χειας σε με­τα­πο­λε­μι­κώς πρω­το­φα­νή επί­πε­δα. Αυτή η κα­τά­στα­ση πα­ρά­γει διαρ­κή πο­λι­τι­κά γε­γο­νό­τα, ακόμη και εκεί­νο που θα ήταν αδια­νό­η­το πριν από λίγα χρό­νια: την εκλο­γι­κή επι­κρά­τη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Τι εγκυ­μο­νεί αυτή η κα­τά­στα­ση για το μέλ­λον; Θα συ­νε­χι­στεί απρό­σκο­πτα η «πρω­το­γε­νής» ανα­δια­νο­μή πλού­του, ει­σο­δή­μα­τος και εξου­σί­ας, η οποία προ­κύ­πτει αυ­θόρ­μη­τα από τις συν­θή­κες που επι­κρα­τούν στην αγορά ερ­γα­σί­ας; Ή η λαϊκή δυ­σα­ρέ­σκεια θα ωθή­σει στην υιο­θέ­τη­ση μέ­τρων ανα­δια­νο­μής ει­σο­δή­μα­τος και ισχύ­ος, με ή χωρίς κοι­νω­νι­κές εκρή­ξεις, όπως αυτές των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων, παρά τη ση­με­ρι­νή φαι­νο­με­νι­κή πο­λι­τι­κή αδυ­να­μία των εξου­σια­ζό­με­νων;

Η κοι­νω­νι­κή πό­λω­ση δεν μπο­ρεί να αμ­βλυν­θεί στο ελά­χι­στο, όσο δεν γί­νε­ται κάτι στην κα­τεύ­θυν­ση «να πλη­ρώ­σουν οι πλού­σιοι», δη­λα­δή, για να απο­κω­δι­κο­ποι­ή­σου­με αυτό το μάλ­λον απλου­στευ­τι­κό σύν­θη­μα, να στη­ρι­χτεί η κοι­νω­νι­κή προ­στα­σία και οι κρα­τι­κές δα­πά­νες σε ένα δί­καιο φο­ρο­λο­γι­κό σύ­στη­μα που θα με­τα­φέ­ρει στο κε­φά­λαιο ένα με­γά­λο μέρος από τα βάρη που επω­μί­ζο­νται σή­με­ρα η ερ­γα­τι­κή τάξη, η αυ­το­α­πα­σχό­λη­ση και η μικρή επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα. Ακόμα και ο Peter Bofinger, ένας από τους 5 «σο­φούς» της οι­κο­νο­μί­ας που συμ­βου­λεύ­ουν τη γερ­μα­νι­κή ομο­σπον­δια­κή κυ­βέρ­νη­ση, φά­νη­κε να είναι αρι­στε­ρό­τε­ρος πολ­λών αρι­στε­ρών ζη­τώ­ντας να «πλη­ρώ­σουν οι πλού­σιοι» στην Ελ­λά­δα και προ­τεί­νο­ντας μο­ντέ­λα υψη­λής φο­ρο­λό­γη­σης για τους «έχο­ντες», επι­κα­λού­με­νος την εμπει­ρία της με­τα­πο­λε­μι­κής Γερ­μα­νί­ας. Καί­τοι επι­σή­μως κεϊν­σια­νός, ο «σοφός» σπεύ­δει πά­ντως να δη­λώ­σει ότι στην Ελ­λά­δα δεν πρέ­πει να υπάρ­ξουν αυ­ξή­σεις του άμε­σου μι­σθού και των συ­ντά­ξε­ων, ούτε να αυ­ξη­θούν οι κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες (με εξαί­ρε­ση τους «πάμ­φτω­χους»). Αλλά προ­τεί­νει του­λά­χι­στον «Μνη­μό­νιο για τους πλού­σιους» ώστε να εξα­σφα­λι­στεί η δη­μο­σιο­νο­μι­κή στα­θε­ρό­τη­τα.

Η κυ­βέρ­νη­ση θα ανοί­ξει το μέ­τω­πο της κοι­νω­νι­κής ανα­δια­νο­μής, με άλλα λόγια θα πάρει σαφή θέση υπέρ των λαϊ­κών τά­ξε­ων στην εσω­τε­ρι­κή αυτή σύ­γκρου­ση; Αν όχι, αυτό στην πράξη ση­μαί­νει ότι οι «φτω­χοί» θα συ­νε­χί­σουν να πλη­ρώ­νουν.

2. Εθνι­κή «σω­τη­ρία»;

Κοι­νω­νι­κή «σω­τη­ρία» χωρίς ανα­δια­νο­μή;

Τα βα­σι­κά ση­μεία ταυ­τό­τη­τας του κυ­βερ­νώ­ντος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ως τώρα δύο.

Η «αν­θρω­πι­στι­κή» πα­ρέμ­βα­ση που δίνει στην κυ­βέρ­νη­ση χα­ρα­κτή­ρα κοι­νω­νι­κής σω­τη­ρί­ας, αλλά με τε­λεί­ως μι­νι­μα­λι­στι­κό τρόπο. Λαμ­βά­νο­νται μέτρα στή­ρι­ξης για ομά­δες ακραί­ας κοι­νω­νι­κής αδυ­να­μί­ας και για τους υπερ­χρε­ω­μέ­νους. Αντι­με­τω­πί­ζο­νται οι ακραί­ες μορ­φές κρα­τι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, όπως τα στρα­τό­πε­δα κρά­τη­σης με­τα­να­στών και οι φυ­λα­κές της πιο ακραί­ας κα­κου­χί­ας. Αλλά δεν έχει πε­ρι­γρα­φεί, του­λά­χι­στον ως τώρα, ένα ρι­ζι­κό πρό­γραμ­μα αντι­με­τώ­πι­σης της ανερ­γί­ας ούτε καν τή­ρη­ση της ρητής υπό­σχε­σης για ρι­ζι­κή αλ­λα­γή του φο­ρο­λο­γι­κού συ­στή­μα­τος που σή­με­ρα επι­βα­ρύ­νει τις λαϊ­κές τά­ξεις, προ­στα­τεύ­ο­ντας ποι­κι­λο­τρό­πως το με­γά­λο κε­φά­λαιο.

Η «κοι­νω­νι­κή σω­τη­ρία» έχει άμεσο κό­στος. Όμως το ζή­τη­μα δεν αφορά τόσο το «εξω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο» (τη δια­πραγ­μά­τευ­ση), όσο το «εσω­τε­ρι­κό»: Η «κοι­νω­νι­κή σω­τη­ρία» θα μεί­νει με­τέ­ω­ρη μέ­χρις ότου η κυ­βέρ­νη­ση υπο­χρε­ώ­σει τις κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις να ανα­λά­βουν το κό­στος της!

Το δεύ­τε­ρο στοι­χείο ταυ­τό­τη­τας είναι ο «εθνι­κός» χα­ρα­κτή­ρας. Πα­τριω­τι­κοί λόγοι δια­φο­ρε­τι­κής έντα­σης εθνι­κι­σμού ακού­γο­νται συ­νε­χώς. Πα­νη­γυ­ρι­κοί εκ­φω­νού­νται και εμ­βα­τή­ρια αντη­χούν, οι «Γερ­μα­νοί» (και οι «Ευ­ρω­παί­οι» σε δεύ­τε­ρο πλάνο) φαί­νο­νται να είναι οι εχθροί μας, ενί­ο­τε σε επί­πε­δο πα­ρα­λη­ρή­μα­τος που συ­να­γω­νί­ζε­ται τις ανοη­σί­ες της γερ­μα­νι­κής Bild. Αφού κά­πο­τε η γερ­μα­νι­κή ση­μαία ανέ­μι­σε στην Ακρό­πο­λη φαί­νε­ται να απο­τε­λεί μια κά­ποια λύση το να κα­τε­βεί η γερ­μα­νι­κή ση­μαία από το Ιν­στι­τού­το Γκαί­τε Αθη­νών.

Είναι πολύ νωρίς ακόμη για να εκτι­μη­θεί εάν αυτός ο εθνι­κι­σμός θα οδη­γή­σει σε φαι­νό­με­να ξε­νο­φο­βί­ας. Πά­ντως τη στιγ­μή που γρά­φο­νται αυτές οι γραμ­μές ο υπουρ­γός κ. Πα­νού­σης δή­λω­σε ότι η Ελ­λά­δα δεν αντέ­χει άλ­λους με­τα­νά­στες. Το σί­γου­ρο είναι ότι η κυ­βέρ­νη­ση δεν θέλει να ανοί­ξει μέ­τω­πα αντι­πα­ρά­θε­σης με τα ελ­λη­νο­χρι­στια­νι­κά στοι­χεία δό­μη­σης του λε­γό­με­νου βα­θέ­ως κρά­τους. Ένο­πλες δυ­νά­μεις και αστυ­νο­μία συ­νε­χί­ζουν να έχουν προ­νο­μια­κή με­τα­χεί­ρι­ση και η ορ­θό­δο­ξη εκ­κλη­σία δεν χρειά­ζε­ται να φο­βά­ται κάτι.

Αυτό θέτει σε κίν­δυ­νο το πρό­γραμ­μα εκ­πο­λι­τι­σμού της χώρας και προ­στα­σί­ας δι­καιω­μά­των, ακόμα και πέραν των αλ­λο­δα­πών και των εθνι­κών και λοι­πών μειο­νο­τή­των. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, ο χα­ρα­κτή­ρας «εθνι­κής σω­τη­ρί­ας» της κυ­βέρ­νη­σης δια­τη­ρεί τα εθνι­κι­στι­κά μο­ντέ­λα που πάγια προ­βάλ­λο­νταν ως ερ­μη­νευ­τι­κά σχή­μα­τα της πο­λι­τι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης.

Μέχρι τη στιγ­μή αυτή, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και συμ­μά­χων συ­νι­στά αμάλ­γα­μα. Τόσο από άποψη βιο­γρα­φί­ας και πο­λι­τι­κής έντα­ξης των μελών της όσο και από πλευ­ράς κα­τευ­θύν­σε­ων πο­λι­τι­κής. Η προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεία βα­σι­ζό­ταν στην ιδέα ότι το «τέλος του Μνη­μο­νί­ου» θα βα­σι­στεί στην ανα­δια­νο­μή βαρών, ει­σο­δη­μά­των και εξου­σί­ας. Έπρε­πε να πλη­ρώ­σουν οι «πλού­σιοι» (οι κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις), άρα να υπάρ­ξει «Μνη­μό­νιο (ενα­ντί­ον) του κε­φα­λαί­ου». Από τις πρώ­τες στιγ­μές συ­γκρό­τη­σης της κυ­βέρ­νη­σης έγινε σαφές ότι η κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία που αυτή θα εκ­προ­σω­πού­σε είχε ως έμ­βλη­μα την «ανά­πτυ­ξη», τη «έντι­μη συμ­φω­νία» με την Ευ­ρώ­πη και (για τους πιο ρο­μα­ντι­κούς) την «αξιο­πρέ­πεια» και το σε­βα­σμό της νο­μι­μό­τη­τας: Τη­ρού­με «κάθε λέξη» του Συ­ντάγ­μα­τος και πλη­ρώ­νου­με τα χρέη μας στο ακέ­ραιο.

Ο μέχρι στιγ­μής κυ­βερ­νη­τι­κός λόγος αντι­λαμ­βά­νε­ται την κρα­τι­κή δράση ως ου­δέ­τε­ρη με την έν­νοια ότι δεν ζητά την ανα­δια­νο­μή ει­σο­δη­μά­των και πο­λι­τι­κής ισχύ­ος. Τη θε­ω­ρεί ως ερ­γα­λείο εφαρ­μο­γής βα­σι­κών πο­λι­τι­κών απο­φά­σε­ων χωρίς κοι­νω­νι­κές αλ­λα­γές. Ου­δε­τε­ρό­τη­τα που κρύ­βει βε­βαί­ως μια σαφή τα­ξι­κό­τη­τα. Όχι μόνον δεν υπάρ­χει κά­ποια στρα­τη­γι­κή με­τα­σχη­μα­τι­σμών στις τα­ξι­κές σχέ­σεις και στις δομές πα­ρα­γω­γής, αλλά κυ­ριαρ­χούν αό­ρι­στοι όροι που επι­κα­λού­νται τη «νο­μι­μό­τη­τα» και τη «δι­καιο­σύ­νη». Έτσι η αρι­στε­ρή στρα­τη­γι­κή γί­νε­ται συ­γκε­χυ­μέ­νη: Όταν σκο­πός είναι να προ­στα­τευ­θεί η αξιο­πρέ­πεια (των πά­ντων) και η ανά­πτυ­ξη (των πά­ντων), το κρά­τος φαί­νε­ται να λει­τουρ­γεί χωρίς εσω­τε­ρι­κά μέ­τω­πα αντι­πα­ρά­θε­σης.

Υπάρ­χει και πάλι κυ­βέρ­νη­ση «όλων των Ελ­λή­νων», όπως συ­νη­θί­ζουν να λένε οι Πρό­ε­δροι Δη­μο­κρα­τί­ας στις πα­νη­γυ­ρι­κές κε­νο­λο­γί­ες τους;

Ήδη το 2014 είχε επι­ση­μαν­θεί ότι «κύρια με­τα­τό­πι­ση σε επί­πε­δο λόγου [...] έγινε με τη σχε­τι­κή υπο­χώ­ρη­ση του αι­τή­μα­τος για “ανα­δια­νο­μή” / “να πλη­ρώ­σουν οι πλού­σιοι”, ως ορ­γα­νω­τι­κού στοι­χεί­ου του λόγου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, υπέρ του αι­τή­μα­τος για “πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση” [...]. Η με­τα­τό­πι­ση αυτή αντα­να­κλά επί­σης την προ­σπά­θεια διεύ­ρυν­σης των κοι­νω­νι­κών συμ­μα­χιών προς τμή­μα­τα του επι­χει­ρη­μα­τι­κού κό­σμου [...]. Η γε­νι­κό­τε­ρη ει­κό­να του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι η ει­κό­να ενός πο­λι­τι­κού σχη­μα­τι­σμού ο οποί­ος απο­δέ­χε­ται τους “κα­νό­νες του παι­χνι­διού”».2 Δυ­στυ­χώς η επι­σή­μαν­ση / φόβος επα­λη­θεύ­ε­ται.

3. Η με­τά­θε­ση: Alone in Brussels!

Το πιο εμ­φα­νές χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της συ­γκυ­ρί­ας είναι το ότι η κυ­βέρ­νη­ση, στους πραγ­μα­τι­κούς διε­θνείς συ­σχε­τι­σμούς, βρί­σκε­ται μόνη της. Απο­μο­νω­μέ­νη στο πλαί­σιο της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης και χωρίς άλλο εξω­τε­ρι­κό στή­ριγ­μα. Είναι η μόνη που χο­ρεύ­ει έξω από τη γραμ­μή του χορού, όπως θα έλε­γαν οι Γερ­μα­νοί. Αυτό ανα­τρέ­πει ισορ­ρο­πί­ες στην Ευ­ρώ­πη και συ­να­ντά ακραί­ες αντι­δρά­σεις. Τόσο οι «θε­σμοί» όσο και οι κυ­βερ­νή­σεις των κρα­τών μελών θε­ω­ρούν ακραίο εκ­βια­σμό τη μη πα­ρο­χή κο­στο­λο­γη­μέ­νων μέ­τρων, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο την οποια­δή­πο­τε διά­θε­ση της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης να λάβει αυ­τό­νο­μες πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις.

Ενόσω ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ φο­βά­ται το θεριό και το θεριό το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είναι πι­θα­νή μια συμ­φω­νία που θα επι­τρέ­πει τη νο­μο­θέ­τη­ση και τη με­ρι­κώς αυ­τό­νο­μη κυ­βερ­νη­τι­κή δράση ένα­ντι με­ρι­κής χρη­μα­το­δό­τη­σης. Οι υφε­σια­κές τά­σεις, οι έντο­νες πο­λι­τι­κές ανα­κα­τα­τά­ξεις στην Ισπα­νία, η ου­κρα­νι­κή σύ­γκρου­ση και η για εσω­τε­ρι­κούς εκλο­γι­κούς λό­γους επαμ­φο­τε­ρί­ζου­σα στάση της Γαλ­λί­ας και της Ιτα­λί­ας δεί­χνουν ότι δεν θα υπάρ­ξει ρήξη και ότι η ελ­λη­νι­κή «εξαί­ρε­ση» θα επι­τύ­χει πα­ρά­πλευ­ρους στό­χους.

Μια με­γά­λη με­ρί­δα πο­λι­τών στην Ελ­λά­δα φαί­νο­νται ικα­νο­ποι­η­μέ­νοι (και οι εθνι­κι­στές πε­ρή­φα­νοι) για την κυ­βέρ­νη­ση που νοη­μα­το­δο­τεί την πο­ρεία ευ­ρω­παϊ­κής συ­νύ­παρ­ξης ως δια­μά­χη «Ελ­λά­δας-Ευ­ρώ­πης». Η συ­νέ­χεια του κρά­τους με «εθνι­κή» έν­νοια και με στή­ρι­ξη εθνι­κι­στι­κών δυ­νά­με­ων του πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού έχει ως συ­νε­κτι­κό υλικό το «εθνι­κό» και το «αν­θρω­πι­στι­κό». Είναι εν­δια­φέ­ρον να δούμε πόσοι πο­λι­τι­κοί της ΝΔ ανα­φέρ­θη­καν ήδη επαι­νε­τι­κά στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. «Εγώ ο δε­ξιός, βαράω προ­σο­χή, όπως λένε στον στρα­τό, μπρο­στά σε αυτά που κάνει η αρι­στε­ρή – δυ­στυ­χώς για μας – κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και θα ήλ­πι­ζα και ευ­χό­μουν και πα­ρα­κα­λού­σα αυτά που κά­νουν αυτοί οι άν­θρω­ποι να τα κά­νου­με εμείς», δή­λω­νε στις 6/2/2015 ο Τ. Μπαλ­τά­κος.

Δεν απο­κλεί­ε­ται αυτό το σχήμα «Ελ­λά­δα-Γερ­μα­νία» ή «Ελ­λά­δα-Ευ­ρώ­πη» να οδη­γή­σει ακόμα και στην εθνι­κι­στι­κή σκλή­ρυν­ση του «εμείς» ενα­ντί­ον «εκεί­νων». Τόσο η Σα­λα­μί­να όσο και οι Θερ­μο­πύ­λες ανα­πα­ρι­στούν εν τέλει την πρό­θε­ση «συ­νέ­χειας του κρά­τους». Την άρ­νη­ση της εσω­τε­ρι­κής τα­ξι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης.

4. Η συ­νέ­χεια του κρά­τους

Υπάρ­χει «συ­νέ­χεια του κρά­τους» στην κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ; Σχη­μα­τι­κά, στην πε­ρί­ο­δο 2002-2008 η από­φα­ση να μην επέλ­θουν εσω­τε­ρι­κές συ­γκρού­σεις και οι «πλού­σιοι» (το κε­φά­λαιο) να συ­νε­χί­σουν να μην πλη­ρώ­νουν φό­ρους χωρίς όμως αυτό να θέσει τέρμα στη σχε­τι­κή ευ­η­με­ρία των λαϊ­κών τά­ξε­ων οδή­γη­σε στην αύ­ξη­ση των δη­μο­σί­ων ελ­λειμ­μά­των, άρα στο χρέος. Το οποίο από το 2010 κλή­θη­καν να πλη­ρώ­σουν οι φτω­χοί (η ερ­γα­τι­κή και οι με­σαί­ες τά­ξεις). Αν επι­βε­βαιω­θεί ο φόβος πως από­φα­ση της κυ­βέρ­νη­σης είναι να μην υπάρ­ξουν διαι­ρε­τι­κές κοι­νω­νι­κές τομές μετά το 2015, τότε θα επι­βε­βαιω­θεί πα­ράλ­λη­λα και η «συ­νέ­χεια του κρά­τους». Βε­βαί­ως, η κυ­βέρ­νη­ση δεν «απο­φα­σί­ζει» μόνη, αλλά σε συ­νάρ­τη­ση με την εξε­λισ­σό­με­νη κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή, τις πολ­λα­πλές εσω­τε­ρι­κές αντι­φά­σεις που κα­λεί­ται να δια­χει­ρι­στεί.

Η «ανα­κω­χή» στο εσω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο (δια­χεί­ρι­ση του υπάρ­χο­ντος με μι­κρές βελ­τιω­τι­κές κι­νή­σεις εντός του τα­ξι­κού συ­σχε­τι­σμού δυ­νά­με­ων που έχει πα­γιω­θεί), με την πα­ράλ­λη­λη καλ­λιέρ­γεια μιας ελεγ­χό­με­νης έντα­σης με τους «θε­σμούς», μπο­ρεί να είναι επι­τυ­χής, δη­λα­δή να «αγο­ρά­ζει» πο­λι­τι­κό χρόνο, μόνο υπό μία προ­ϋ­πό­θε­ση: Τη σιωπή των λαϊ­κών κι­νη­μά­των και της ορ­γα­νω­μέ­νης αντι­πα­ρά­θε­σης του λαού στα ηγε­μο­νι­κά σχέ­δια, την απου­σία πάλης έξω από τους μη­χα­νι­σμούς του εθνι­κού κυ­βερ­νη­τι­σμού. Διότι ενώ υπάρ­χουν πολ­λές και ση­μα­ντι­κές πρω­το­βου­λί­ες, κι­νή­σεις αυ­το­ορ­γά­νω­σης κλπ. (που σε με­γά­λο βαθμό συ­νέ­βα­λαν στη νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), οι κι­νή­σεις αυτές δεν φαί­νο­νται στην πα­ρού­σα με­τε­κλο­γι­κή συ­γκυ­ρία να απο­κτούν ένα ση­μείο συ­μπύ­κνω­σης στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή, τέ­τοιο που να ωθεί και να στη­ρί­ζει την υλο­ποί­η­ση των πο­λι­τι­κών και στρα­τη­γι­κών εξαγ­γε­λιών με βάση τις οποί­ες ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τέ­κτη­σε την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία.

Όμως αυτή η πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση και ενερ­γο­ποί­η­ση του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας είναι το στοί­χη­μα της ιστο­ρι­κής στιγ­μής που ζούμε. Αν αυτό δεν επα­λη­θευ­θεί, τότε, εν έτει 2015, απλώς ο Γορ­γο­πό­τα­μος θα εξα­κο­λου­θεί να στέλ­νει στην Αλα­μά­να τον εθνι­κά πε­ρή­φα­νο χαι­ρε­τι­σμό του.

31/3/2015

1 Δα­νει­ζό­μα­στε μια ιδέα του Άκη Γα­βρι­η­λί­δη: “This is not Sparta, this is Salamis: Eurogroup, Eurocentrism, nomadism”,https://​nom​adic​univ​ersa​lity.​wordpress.​com/​2015/​03/​01/​this-​is-​not-​sparta-​this-​is-​salamis-​eurogroup-​eur​ocen​tris​m-​nomadism/

2 Μη­λιός/Λα­πα­τσιώ­ρας: http://​users.​ntua.​gr/​jmilios/​Lapatsioras_​Milios_​Anadianomi_​F06-​a.​pdf