Ασφαλιστικό, Νταβός, κοινωνική αναταραχή και συνεντεύξεις, χιονοστιβάδα για τη συγκυβέρνηση.
Στο παγωμένο, χιονισμένο και ειδυλλιακό -μόνο για τους ισχυρούς του πλανήτη- Νταβός, ο πρωθυπουργός της «τρίτη φορά μνημόνιο» συγκυβέρνησης, Αλέξης Τσίπρας, βρέθηκε να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις και τις τύχες της χώρας, οι οποίες καθορίζονται ερήμην της κυβέρνησης, από τους «θεσμούς». Κριστίν Λαγκάρντ και κυρίως Βόλφγκανγκ Σόιμπλε υπενθύμισαν στον Τσίπρα, όχι με πολύ κομψό τρόπο, όσα ο ίδιος έχει υπογράψει, έχει ψηφίσει και έχει αποδεχτεί μετά τις περιβόητες 17 ώρες της 12ης και 13ης Ιουλίου 2015: Το ΔΝΤ μένει σταθερά στο κουαρτέτο των οικονομικών δεσμοφυλάκων της χώρας και η εφαρμογή των συμφωνηθέντων (pacta sunt servanda), τα οποία πρέπει να γίνουν ακόμη πιο σκληρά και απάνθρωπα, αποτελεί τη μόνη, βασιλική οδό «εξόδου από την κρίση» για το ευρωατλαντικό κατεστημένο.
Όλα αυτά δηλαδή που ο ίδιος ο Τσίπρας αποδέχθηκε μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, ανατρέποντας τη λαϊκή ετυμηγορία και προσχωρώντας στην ομάδα ενδοκυβερνητικού και ενδοσυριζαιϊκού πραξικοπήματος, το πραγματικό «κόμμα μέσα στο κόμμα», στο οποίο αναφέρθηκε εκτενώς και ο Γιάνης Βαρουφάκης στη συνέντευξη του στον Σκάι.
Η «νέα πολιτική σκηνή»
Ακόμη και για τους πλέον μυημένους, η συνέντευξη Βαρουφάκη υπήρξε αποκαλυπτική ως προς το ρόλο προσώπων, που ασκούν όχι μόνο σημαντική επιρροή στον Τσίπρα, αλλά στην πραγματικότητα, αποτελούν την πραγματική κυβερνητική ομάδα, την πρωθυπουργική καμαρίλα και τους κρίσιμους κρίκους στην αλυσίδα, με πρωταγωνιστή τον πρωθυπουργεύοντα αντιπρόεδρο, Γιάννη Δραγασάκη. Η πρώτη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛΛ βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα εσωτερικό πραξικόπημα πρωτοκλασάτων στελεχών της, τα οποία επεδίωκαν (και εντέλει πέτυχαν) τη συνθηκολόγηση με τους δανειστές, την παραβίαση κάθε καταστατικής και συλλογικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ και την ουσιαστική διάλυσή του, την αέναη παράταση του φαύλου κύκλου της λιτότητας και τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας του εγχώριου μπλοκ εξουσίας τραπεζιτών και ΜΜΕ στη διαμόρφωση της εγχώριας πολιτικής σκηνής.
Μια πολιτική σκηνή που αποκτά νέα σκηνικά, νέους πρωταγωνιστές σε νέους όσο και παλιούς ρόλους, με την πλευρά των δανειστών να παρακολουθεί με φανερή ικανοποίηση τις εξελίξεις. Η επικράτηση Κυριάκου Μητσοτάκη στην εσωκομματική μάχη της ΝΔ, προκαλεί -για να δανειστώ μια έκφραση από το ποδόσφαιρο- ευχάριστο πονοκέφαλο στο ευρωατλαντικό πολιτικοοικονομικό σύστημα, καθώς η εναλλακτική πρωθυπουργική πρόταση από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ταγμένη στη σκληρή και απαρέγκλιτη εφαρμογή των μνημονίων και μπορεί να πιέσει ασφυκτικά την πρωθυπουργική καμαρίλα και το κύκλο συνεργατών του Τσίπρα, οι οποίοι βλέπουν μπροστά τους μόνο την επιβίωσή τους στις καρέκλες της κυβερνητικής εξουσίας. Με αυτό το κριτήριο, και επιδιώκοντας να παρατείνουν την παρουσία τους σε αυτές τις καρέκλες, είναι ικανοί να αποδεχτούν ασμένως κάθε νέα προσταγή των δανειστών, κάθε νέα επιβάρυνση των εργαζομένων, κάθε νέο μέτρο λιτότητας και κάθε νέα περικοπή στον κοινωνικό προϋπολογισμό. Πιθανώς όλα αυτά να συνδυαστούν με ένα νέο πακέτο μέτρων - Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, αμέσως μετά την ψήφιση της νεοφιλελεύθερης αντιμεταρρύθμισης στο Ασφαλιστικό.
Ο πανικός της συγκυβέρνησης από τις έντονες και μαζικές αντιδράσεις, των επιστημονικών φορέων, αλλά ιδιαίτερα του αγροτικού κόσμου, μπροστά στην κατάθεση και ψήφιση του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου, δεν κρύβεται. Η έμπνευση να διεξαχθεί ειδική συνέντευξη Τύπου, προκειμένου να καθησυχαστούν σε πρώτη φάση οι αγρότες και εν συνεχεία όλες οι υπόλοιπες, κοινωνικές ομάδες και κατηγορίες που πλήττονται από την αντιμεταρρύθμιση στο κοινωνικό κράτος, έπεσε στο κενό. Και αυτό γιατί ο κυρίαρχος, κυβερνητικός μύθος ότι «υπάρχει μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο και κοινωνική δικαιοσύνη» προσκρούει στο γράμμα και το πνεύμα του σχεδίου νόμου Κατρούγκαλου, αλλά κυρίως στις άγριες διαθέσεις των δανειστών και του ντόπιου κατεστημένου, που επιζητούν περισσότερο αίμα στην αρένα και περισσότερες θυσίες με ταξικό παρονομαστή. Γιατί η «αγελάδα» που ζήτησαν οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ πρέπει να γίνει κοινωνικός «κιμάς» παρουσία του πελάτη...
Αρχηγία Μητσοτάκη και υπαρξιακή αγωνία του Κέντρου
Την ίδια στιγμή, η άνοδος Μητσοτάκη στην αρχηγία της ΝΔ, έχει προκαλέσει φυγόκεντρες τάσεις στην υπόλοιπη, φιλομνημονιακή και κεντρο-εξτρεμιστική αντιπολίτευση, με το Ποτάμι να αποτελεί τον αδύναμο κρίκο, ο οποίος διαλύεται μπροστά στα μάτια του ανήμπορου για την παραμικρή αντίδραση Σταύρου Θεοδωράκη, είτε με αποχωρήσεις στελεχών που διατέλεσαν και βουλευτές (Χαρακίδης) είτε με ανοιχτές εκκλήσεις προσκόλλησης στη ΝΔ (Φωτήλας). Η πρόσκληση Φώφης Γεννηματά, προκειμένου το αποτυχημένο πείραμα της «ελληνικής Ελιάς» το οποίο αποτέλεσε το 2013-2014 και τη μήτρα κυοφορίας του Ποταμιού, να επαναληφθεί όχι «από τα πάνω», αλλά «από τα κάτω» μέσω της ιδιόμορφης διαδικασίας ανάδειξης νέου (κοινοβουλευτικού;) αρχηγού της Δημοκρατικής Συμπαράταξης από τη βάση φίλων και μελών, μοιάζει να αποτελεί απέλπιδα προσπάθεια συγκόλλησης των κεντρώων-εξτρεμιστικών μνημονιακών κομμάτων, με δύο βασικά, συστατικά στοιχεία:
1) Τη διατήρηση κεκτημένων και μιας πολιτικάντικης λογικής επιβίωσης προκρίτων προτού τα κόμματα-οχήματα των φιλοδοξιών τους μετατραπούν γοργά σε κόμματα-σφραγίδες, ανυπόληπτα και χωρίς την παραμικρή απήχηση, συμπιεζόμενα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη «νέα» ΝΔ.
2) Την παλινόρθωση (με στυλ «δικαίωσης») του Γιώργου Παπανδρέου στο προσκήνιο της πολιτικής σκηνής, που μονοπωλείται πια από «διαδόχους» του, φανατικούς συνεχιστές της ακραίας νεοφιλελεύθερης συνταγής, την οποία, πρώτος αυτός εισηγήθηκε ως πρωθυπουργός του Πρώτου Μνημονίου και του «Καστελόριζου» και ο οποίος έσπευσε να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Σπασμωδικές κινήσεις επιβίωσης από τον Τσίπρα
Σε αυτό το πλαίσιο, ο απολιθωμένος και παγωμένος στο χωροχρόνο του τρίτου μνημονίου, πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, προχωρεί σε σπασμωδικές κινήσεις έμμεσων εκβιασμών και αυξημένου ρίσκου, ανοίγοντας μέσω του αρμόδιου υπουργού Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Παναγιώτη Κουρουμπλή, τη συζήτηση κατάθεσης νέου εκλογικού νόμου, προσπαθώντας να σημαδέψει την τράπουλα μιας ενδεχόμενης πρόωρης εκλογικής αναμέτρησης, ακόμη και μέσα στο 2016. Διόλου τυχαία ο Κουρουμπλής τονίζει ότι οι εκλογές έως τον Ιούλιο του 2016 θα διεξαχθούν με λίστα (είτε ψηφιστεί είτε όχι νέος εκλογικός νόμος), στέλνοντας σαφές μήνυμα σε όσους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν σκέψεις καταψήφισης μέτρων ή σχεδίων νόμων όπως το Ασφαλιστικό, ότι μια τέτοια κίνησή τους θα σήμαινε και την άμεση, πρωθυπουργική αντίδραση στα πρότυπα των καλπών-εξπρές του Σεπτεμβρίου του 2015 και της τότε εσωτερικής και κοινοβουλευτικής «εκκαθάρισης» από τους διαφωνούντες και τη Λαϊκή Ενότητα.
Με αυτά τα δεδομένα, η απόσταση της υποτιθέμενης «συγκυβέρνησης τουλάχιστον διετούς διάρκειας» μοιάζει πολύ μεγάλη για να τη διανύσει ο παγωμένος και εγκλωβισμένος στο τρίτο μνημόνιο πρωθυπουργός, ο οποίος έχει κάθε λόγο να συνειδητοποιεί ότι δεν θα είναι απλώς η εφαρμογή του συμφωνηθέντων η οποία θα τον ρίξει, αλλά η ογκούμενη, λαϊκή δυσαρέσκεια η οποία κρούει τις θύρες του Μεγάρου Μαξίμου και διαλύει τις αυταπάτες του. Με άλλα λόγια: θα είναι ο κόσμος του ΟΧΙ και οι μαζικές, λαϊκές και ταξικές αντιδράσεις, ανόητε!
