Ο πιο καλός ο μαθητής του Μνημονίου

Ο πάλαι ποτέ πρωθυπουργός της Πρώτης Φοράς Αριστεράς αποδείχθηκε από βήματος τη ς Βουλής ο καλύτερος μαθητής των εγχώριων και των ξένων ηγέτιδων πολιτικών και οικονομικών τάξεων και συμφερόντων, πετώντας οριστικά στον κάλαθο των αχρήστων κάθε τι παλιό, το οποίο θα θύμιζε τον ριζοσπαστικό, εναλλακτικό, ρηξικέλευθο χαρακτήρα της πολιτικής πρότασης της Αριστεράς – που βέβαια πια δεν κατοικεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πρωθυπουργός χωρίς και αυτός να καταφεύγει σε περιστροφές δήλωσε ρητά και προγραμματικά ότι θα είναι κάθε λέξη, όχι από το Σύνταγμα της χώρας, όπως είχε πει τον τόσο κοντινό και τόσο μακρινό περασμένο χειμώνα, αλλά από το Μνημόνιο 3 και ότι για τουλάχιστον 20 μήνες, το πρόγραμμα της κυβέρνησης του είναι το Μνημόνιο και μόνο αυτό – που πια δεν είναι ένα πρόγραμμα που επιβλήθηκε με… εκβιασμούς και απειλές ή ξένο προς την κουλτούρα του πρωθυπουργού, αλλά απλώς έχει κάποια «δύσκολα σημεία», όπως τρεις φορές επανέλαβε ίσως για να μην ξεχάσουμε την απέλπιδα προσπάθεια του αποτυχημένου μακιγιάζ. Τόνισε, επίσης τρεις ή τέσσερις φορές ότι κάθε σκέψη, κάθε πρόταση ή κάθε άλλη δήθεν «παράλληλη» διευθέτηση θα πρέπει να περιμένει την ώρα που η χώρα θα δρέψει τους καρπούς της ανάπτυξης, της επιστροφής της αξιοπιστίας, της εμπιστοσύνης των αγορών και άλλα τέτοια όμορφα και ειδυλλιακά, που βέβαια γνωρίζουμε όλοι με τι ακριβώς ισούνται και ερμηνεύονται στον καθημερινό, υπαρκτό και γήινο κόσμο μας : Ανεργία, φτώχεια, ιδιωτικοποιήσεις, διάλυση του κοινωνικού κράτους, υποβάθμιση της ζωής, εξουθένωση των υποτελών τάξεων. Με απλά λόγια, το… παράλληλο πρόγραμμα, το έφαγε η… αξιοπιστία προς τις αγορές και τις γνωστές κυβερνήσεις και τα κέντρα αποφάσεων στην Ευρώπη αλλά και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Είναι χαρακτηριστικά, κατά τη γνώμη μου, δύο σημεία από την ομιλία του, η αναφορά που είχαν προαναγγείλει μετά βαΐων και κλάδων και τα συστημικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για το ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση και η αποστροφή του για «κάτι σαν Εθνικό Σύστημα Υγείας» για την Κοινωνική Αλληλεγγύη. Ως προς το πρώτο, η αναστολή του μέτρου αφορά όπως ο ίδιος ομολόγησε έμμεσα, μόνο την είσπραξη του και μόνο έως την ψήφιση του προϋπολογισμού – στον οποίο προφανώς τα προσδοκώμενα έσοδα από το μέτρο έχουν συμπεριληφθεί κανονικά και… με το γράμμα του Μνημονίου! Η απόπειρα του πρωθυπουργού να ψελλίσει κάτι περί ισοδύναμου, το οποίο παραμένει αόρατο, άφαντο και ανήκουστο για τον απλό πολίτη και ακροατή, αντιμετώπισε τις ειρωνείες ακόμη και της κατά τα άλλα σφόδρα ένοχης για τόσα μύρια αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτή είναι η κατάντια του Αλέξη Τσίπρα και της συγκυβέρνησης του – η χλεύη για τα αόρατα, ανήκουστα και όντως ανύπαρκτα ισοδύναμα, οι ειρωνείες και οι λοιδορίες από την πιο διεφθαρμένη, υπαλληλική , αλλά απολύτως ταξικά προσανατολισμένη  αντιπολίτευση που μπορούσε να του τύχει. Σε κάθε περίπτωση όμως εκείνο που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι ότι τα έσοδα από τον εν λόγω ΦΠΑ , αλλά και κάθε άλλο μέτρο του Μνημονίου 3, έχουν ενταχθεί κανονικά, ξαναγράφω, στον προϋπολογισμό και κάθε πιθανό ή απίθανο ισοδύναμο - που ίσως και βλέπουμε αν και εφόσον προκύψει – θα έχει αντίστοιχα βαρύ έμμεσο ή άμεσο εισπρακτικό χαρακτήρα για τα γνωστά θύματα της τσιμπίδας του Μνημονίου.

Από την άλλη πλευρά, η αποστροφή για το Εθνικό Σύστημα Κοινωνικής Αλληλεγγύης, στα θεμελιώδη πρότυπα μάλιστα του ν.4320/2015, θα έλεγα ότι είναι μια εξαιρετικά ανησυχητική αν και εύκολα προβλέψιμη εξέλιξη στην πολιτική πορεία του Αλέξη Τσίπρα, προσωπικά, και της συγκυβέρνησής του, συνολικά. Και αυτό γιατί ο μεταβατικός και ανακουφιστικός χαρακτήρας των μέτρων του ν.4320/2015 είχαν και υποτίθεται ότι έχουν ακόμη, έναν επείγοντα, άμεσο και κυρίως προσωρινό ρόλο, έως ότου πάλι υποτίθεται αποκατασταθεί το κράτος κοινωνικής δικαιοσύνης και το κοινωνικό κράτος, ως προς τους πόρους, τις δομές και κυρίως τις νομιμοποιητικές βάσεις ύπαρξης του – εργασία και κοινωνική ασφάλιση. Αν ο Τσίπρας εντέλει προσανατολίζεται σε ένα ελάχιστο κράτος φιλανθρωπίας και παροχών σε μορφή αντίδωρου, τότε συνάγεται ότι αποδέχεται πλήρως μέσα σε όλα τα άλλα, και την αέναη ύπαρξη από εδώ και μπρος μιας διχοτομημένης και δισυπόστατης κοινωνίας – αν μπορεί να την ονομάσει κανείς έτσι : Από τη μία, τα χονδρικά 2/3 του πληθυσμού που θα έχουν ακόμη κάποιου είδους πρόσωπο και παρουσία επειδή θα είναι οι πένητες της υποαπασχόλησης και της σταδιακής φθοράς. Από την άλλη, το χονδρικά και σήμερα απολύτως υπαρκτό 1/3 του πληθυσμού που δεν θα έχει στον ήλιο του νεοφιλελευθερισμού μοίρα και θα περιμένει την καλή προαίρεση του – πώς το είπαμε; «κάτι σαν το ΕΣΥ» - Σύστημα Κοινωνικής Αλληλεγγύης.

Για την κατακλείδα του πρωθυπουργού και τη δέσμευση του για τη συνταγματική αναθεώρηση, προτιμώ να επιφυλαχθώ έως ότου ξεκινήσει η διαδικασία. Και αυτό γιατί όπως οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του Μαξίμου γνωρίζουν άτυπος σύμβουλος του πρωθυπουργού για το θέμα αυτό δεν είναι άλλος από τον ένοικο του διπλανού κτηρίου της Ηρώδου Αττικού… Και όπως επίσης μπορεί κανείς να δει με μια απλή αναζήτηση στο Διαδίκτυο, ο Προκόπης Παυλόπουλος ήταν ο εμπνευστής και ο συντάκτης της πρότασης της συνταγματικής αναθεώρησης της ΝΔ, όπως αυτή κατατέθηκε από τον Αντώνη Σαμαρά πέρυσι τέτοια εποχή. Και όπως κανένας αντιλαμβάνεται, εκεί δύσκολα θα βρει αναφορές σε «μορφές λαϊκής παρέμβασης που εμπλουτίζουν τη Δημοκρατία» - το απολύτως αντίθετο, θα έγραφα.

Ποιο επομένως το συμπέρασμα; Οι προγραμματικές δηλώσεις πίστης στο Μνημόνιο 3 και την ίδια συνταγή κοινωνικής καταστροφής προοιωνίζονται τα χειρότερα. Στο χέρι των κοινωνικών δυνάμεων της Αριστεράς είναι η συγκυβέρνηση αυτή να έχει πολύ δύσκολο και γιατί όχι και σύντομο, πολιτικό και κοινωνικό βίο –γιατί κοινοβουλευτικά η σύνθεση είναι εξαιρετικά ευνοϊκή για αυτήν, πέρα από το αποτέλεσμα της τελικής καταμέτρησης στην ψήφο εμπιστοσύνης. Και βέβαια η μονότονη επανάληψη για την… εξάντληση της τετραετίας (!) μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει. Τη σχετική δυσπιστία την έβλεπε κανείς και στα βλέμματα των βουλευτών της συγκυβέρνησης όταν η κάμερα τους συμπεριλάμβανε στο κάδρο της.