Η μαζική αντίσταση στο κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν το «πολιτικό ατύχημα» που τόσο φοβόνταν, από την αρχή, όλες οι μνημονιακές δυνάμεις. Το φως της έκρηξης που έγινε στο ραδιομέγαρο ανέδειξε την αλήθεια: η τρικοματική ήταν και είναι μια κυβέρνηση αδύναμη, με τεράστια προβλήματα συνοχής.

Ο Σαμαράς –που προβαλλόταν ως «ηγέτης μακράς πνοής»– είναι εφικτό να ανατραπεί και μάλιστα πιο εύκολα απ’ ό,τι υπολόγιζαν και οι πιο αισιόδοξοι από εμάς. Με την προϋπόθεση να συνεχιστεί η κινητοποίηση του κόσμου, είναι εφικτό να σαρωθεί και μαζί του να σαρωθεί όλο το μνημονιακό πολιτικό σκηνικό.

Δικαιώματα

Κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης ο ΣΥΡΙΖΑ «ανέβασε» πολύ το ζήτημα της Δημοκρατίας. Ο «ξαφνικός θάνατος» της ΕΡΤ, το μαύρο στις οθόνες της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, το διάγγελμα απόλυσης 2.700 εργαζομένων, οι διαδοχικές πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, αλλά και οι διαδοχικές επιστρατεύσεις απεργών, θέτουν οπωσδήποτε το θέμα των δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και των λαϊκών δυνάμεων, αναδεικνύουν τη σχέση μεταξύ της αντιδραστικής οικονομικο-κοινωνικής πολιτικής των μνημονίων και της αυταρχικής στροφής του κράτους, που είναι απαραίτητη ακριβώς για να περάσουν τα μνημόνια.

Έτσι, η πάλη για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων είναι, φυσιολογικά, βασική προγραμματική δέσμευση της Αριστεράς, είναι τμήμα της μεθόδου μας για να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά και τμήμα της «υπόσχεσης» για το τι κόσμο θέλουμε να δημιουργήσουμε.

Έχοντας πει αυτά τα αυτονόητα για όλες τις εκδοχές της Αριστεράς, είναι ώρα να θυμηθούμε στον ΣΥΡΙΖΑ ότι υπάρχει μια βαθειά διαφορά μεταξύ της πολιτικής που υπερασπίζει τα δημοκρατικά δικαιώματα για την κοινωνική πλειοψηφία και της πολιτικής που υπερασπίζει την (αστική) Δημοκρατία γενικώς ως πολίτευμα.

Σύγκρουση

Την πιο κρίσιμη ώρα για την πτώση του Σαμαρά, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε τον κόσμο στο Σύνταγμα, διαβάσαμε στην πρώτη σελίδα της Αυγής: «Καταλύτης πολιτικών εξελίξεων με δημοκρατική ομαλότητα η συγκέντρωση στο Σύνταγμα»… «το τελευταίο πράγμα που μας έχει μείνει, σε αυτό τον τόπο να υπερασπιστούμε, είναι οι θεσμοί και η Δημοκρατία».

Δεν έχω πρόθεση να θεωρητικολογήσω, θυμίζοντας τις «παλιές» συζητήσεις για το αν και κατά πόσο υπερασπίζοντας τους «θεσμούς και τη Δημοκρατία» η Αριστερά μπορεί να φτάσει στο γενικότερο στόχο της, στη σοσιαλιστική απελευθέρωση της κοινωνίας.

Θέλω όμως να θυμίσω ότι σήμερα τα δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων είναι αναπόσπαστα δεμένα με κάποιες βασικές οικονομικές ανατροπές: π.χ. στην ΕΡΤ μια δημοκρατική λύση δεν είναι μόνο να ξανανοίξουν οι οθόνες, να αφανιστεί το «μαύρο», αλλά επίσης το να αποφευχθεί η απόλυση 2.700 (ή των μισών) εργαζομένων σε αυτή.

Και αυτό σημαίνει ότι για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση –όπως και για τα νοσοκομεία και για τα σχολεία– πρέπει να βρεθούν οι αναγκαίοι πόροι που θα διασφαλίζουν τη βιωσιμότητά τους. Οι πόροι που τα μνημόνια κατευθύνουν αφειδώς στη βιωσιμότητα των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών. Και η σύγκρουση αυτή είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν μπορεί να ολοκληρωθεί επιτυχώς για τους εργαζόμενους, αν θέσουμε στον εαυτό μας ως απαραβίαστα όρια την «ομαλότητα» και την «υπεράσπιση των θεσμών και της Δημοκρατίας».

Όλα αυτά είχαμε και θα έχουμε το χρόνο να τα συζητήσουμε και να τα ξεκαθαρίσουμε. Όμως η κρίση του Σαμαρά τείνει να δημιουργήσει ένα πιο επείγον ζήτημα. Το καθεστώς στήριξε και –μέχρι στιγμής– εξακολουθεί να στηρίζει τον Σαμαρά, ως την καταλληλότερη πολιτική εκπροσώπησή του. Όμως υπήρχε πριν από αυτόν και θα υπάρχει και μετά από αυτόν.

Σενάρια

Την ώρα που οι εργαζόμενοι γύρω από την ΕΡΤ κατεδάφιζαν τις πολιτικές προοπτικές του ακροδεξιού αρχηγού της Δεξιάς, φούντωνε η συζήτηση για τις εναλλακτικές λύσεις.

Το εκκρεμές αυτής της συζήτησης κινείται προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποτιμηθούν φωνές που επιμένουν στο σενάριο της «μεγάλης Δεξιάς», στην κυβερνητική συνεργασία μεταξύ μιας (σαμαρικής) ΝΔ και της Χρυσής Αυγής. Δεν μπορεί, όμως, ή δεν πρέπει να υποτιμηθούν φωνές που αρχίζουν να υποστηρίζουν την προοπτική μιας στροφής προς μια νέα «κεντροαριστερά»: είτε με τη μορφή της σημερινής τρικομματικής χωρίς τον Σαμαρά, είτε με την μορφή ενός νέου «συμβιβασμού» μεταξύ τμημάτων της σημερινής τρικομματικής και τον ΣΥΡΙΖΑ…

Όλα αυτά είναι δυνατόν να αναζητηθούν είτε στην παρούσα Βουλή, χωρίς την προϋπόθεση των εκλογών, είτε –αν καταγραφεί αδιέξοδο– με την προϋπόθεση των εκλογών και την αναζήτηση μια νέας πολυκομματικής σταθερότητας.

«Εθνικές» λύσεις;

Στις εβδομάδες που έρχονται, θα φορεθεί πολύ η επίκληση της «οικονομικής ή και εθνικής κρίσης», για να εκβιαστούν λύσεις στο έδαφος της «ομαλότητας» με σεβασμό «στους θεσμούς και στη Δημοκρατία», λύσεις όμως που θα έχουν ως απαραβίαστο όριο τη συνέχεια του προγράμματος των Μνημονίων και των Δανειακών Συμβάσεων.

Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ, δια του Αλ. Τσίπρα, που καλεί το λαό στους δρόμους και ταυτόχρονα ζητά εκλογές για να πέσει η τρικομματική, είναι μια σωστή απάντηση μέσα στην πολιτική συγκυρία. Που θα πρέπει να συνδυάζεται με την υπενθύμιση –προς κάθε κατεύθυνση– της κυρίαρχης δέσμευσης του ΣΥΡΙΖΑ για άμεση και μονομερή ανατροπή των μνημονίων. Και, κατά συνέπεια, την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να τσουβαλιαστεί μέσα σε όποιο σχήμα «εθνικής ενότητας» ή «εθνικής σωτηρίας» επωάζεται στις μέρες που έρχονται… 

Ετικέτες