Οι ανθρωπόμορφοι πίθηκοι του αστικού ευρωπαϊσμού

Μάλιστα, θεωρεί ευτύχημα ότι η συμπαράσταση του δυτικού κόσμου στους κατατρεγμένους αποκαθίσταται στην «καθωσπρέπει» μορφή της με την επίσκεψη στη Λέσβο της διεθνούς ηγεσίας του χριστιανισμού: του Πάπα Φραγκίσκου, του Βαρθολομαίου και του Ιερώνυμου, μακριά από «γραφικές» φιγούρες, όπως αυτές του «πιθηκόμορφου» κινέζου, της Αντζελίνας Τζολί ή της Βανέσα Ρεντγκρέιβ .

Δεν προκαλεί καμία έκπληξη στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ο χυδαίος και απροκάλυπτος ρατσισμός του παραλληλισμού ανθρώπων με ζώα, που φιλοξενείται πια συστηματικά στις στήλες της Καθημερινής. Είναι γνωστά εδώ και αρκετό καιρό, αρχής γενομένης από το χτύπημα στο Παρίσι, τα άφθονα σκίτσα που φιλοξενεί το εν λόγω έντυπο, αντιπροσωπευτικό του αστικού χώρου, τα οποία παρομοιάζουν τους πρόσφυγες ως πρόβλημα, μόλυνση που πρέπει να εξαλειφθεί, με τη μορφή σκουπιδιών και πιο πρόσφατα, εντόμων και κατσαρίδων. Ούτε είναι βέβαια δύσκολο για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία, να αντιληφθεί σε ποιο καθεστώς παραπέμπει αυτή η πρακτική του «αφανισμού» των «παρασίτων».

Τα πλέον ενδιαφέροντα στοιχεία στον βαθιά μισανθρωπικό λόγο του συγκεκριμένου άρθρου είναι δύο. Αφενός, καταγγέλλεται σε υψηλούς τόνους η στάση μερίδας φοιτητών και καθηγητών θεολογικής της θρησκευτικής Δεξιάς, οι  οποίοι αντιτίθενται στον ερχομό του «αιρετικού» Πάπα στην «υπερευλογημένη» Ελλάδα, ως δείγμα «ορθόδοξης χωριάτικης ντομπροσύνης». Όμως εδώ γεννάται ένα ερώτημα: τι άλλο είναι ο Ιερώνυμος, αν όχι ο κατεξοχήν θεσμικός εκπρόσωπος αυτού του ορθόδοξου-εθνικιστικού επαρχιωτισμού, τον οποίο ενσαρκώνει διαχρονικά και με συνέπεια η ελληνική Εκκλησία; Το επιβεβαίωσε άλλωστε και ο ίδιος, δηλώνοντας προ ημερών ότι η μαζική εισροή προσφύγων και μεταναστών απειλεί την «καθαρότητα» της Ελλάδας. Κατόπιν τούτου, δε μας εξηγεί ο κ. Θεοδωρόπουλος, πως ακριβώς συμβαδίζει ο Ιερώνυμος ως πρόσωπο και νοοτροπία, με την αλληλεγγύη που πρέπει να δείχνει ο «δυτικός πολιτισμός» στους πρόσφυγες.

Αφετέρου, τίθεται ένα ευρύτερο και σημαντικότερο ζήτημα, που προκύπτει ως κραυγαλέα αντίφαση στη συλλογιστική του κειμένου. Αν στηλιτεύεται (κατ’ αρχήν ορθά)ο ελληνικός θρησκευτικός εθνικισμός ως επαρχιωτισμός, τότε δε μπορούμε να μην αναρωτηθούμε τι υποδηλώνει η αγωνιώδης επισήμανση από τους αστούς «φιλελεύθερους» διανοητές, όπως ο συγγραφέας, της ανάγκης η Ελλάδα να προσεγγίσει το «σύγχρονο κόσμο», και να «εξορθολογιστεί» στα πρότυπα μιας εξιδανικευμένης  Δύσης (που στην εποχή μας παίρνει τη μορφή του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» και της ταύτισής του με την ΕΕ, την ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ), έναντι της οποίας συνεχώς υστερεί. Η απάντηση είναι απλή: το ιδεολόγημα του «εξευρωπαϊσμού-εκδυτικισμού», που διατρέχεται από αυτό το ανεξάλειπτο αίσθημα μειονεξίας της χώρας ως «Ψωροκώσταινας», αποτελεί τον ορισμό του συμπλεγματικού επαρχιωτισμού, τον οποίο ταυτόχρονα καταγγέλλει, στο πρόσωπο όσων αντιδρούν στον «εκσυγχρονισμό», εξομοιώνοντας με αυτό το πρόσχημα αυθαίρετα την αντιδραστική δεξιά με τη ριζοσπαστική αριστερά, στα πλαίσια του σοφίσματος των «δύο άκρων» .

Συνοψίζοντας, ο επαρχιωτισμός των αυτόκλητων «ευρωπαϊστών», είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, επικίνδυνος και αντιδραστικός από τον σκοταδισμό του «ελληνοχριστιανισμού», διότι, σε αντίθεση με τον τελευταίο, διεκδικεί και ως ένα βαθμό καταφέρνει να παρουσιαστεί ως φιλελεύθερος και ορθολογικός. Πρόκειται για έναν τοξικό συνδυασμό αλαζονείας και ημιμάθειας, ο οποίος, για να επιστρέψουμε στην αρχική μας διαπίστωση, επιχειρεί, αρνούμενος ειρωνικά την καταγωγή του  ανθρώπου από τον πίθηκο, να αποβλακώσει τα άτομα στα οποία απευθύνεται, καθηλώνοντας  τις διανοητικές τους ικανότητες στο επίπεδο του μακρινού μας προγόνου. Αντί λοιπόν «πιθηκόμορφων» ανθρώπων, προτιμά και διαμορφώνει ανθρωπόμορφους πιθήκους.