Οι εκλογές για τα ΔΣ των ΕΛΜΕ Θεσ/νίκης: Πόλωση και ασταθής ισορροπία

Τα αποτελέσματα ανάμεσα στις δυνάμεις του μνημονιακού και του αριστερού αντιμνημονιακού μπλοκ ήταν μοιρασμένα σε επίπεδο ψήφων αλλά η μεγαλύτερη δύναμη βρίσκεται ακόμα από τη μεριά της Αριστεράς. Αποδείχτηκε ακόμα μια φορά ότι η άνοδος της ΝΔ δεν συνιστά κάποιο «ασταμάτητο ρεύμα» στην κοινωνία αλλά είναι συνάρτηση συγκεκριμένων παραγόντων.

Η ΔΑΚΕ (1η δύναμη με 10 έδρες στις 5 ΕΛΜΕ) ανέβηκε σημαντικά μόνο σε 2 ΕΛΜΕ την Α΄ και τη Β΄ όπου και διεκδικεί ως πρώτη δύναμη τη θέση του/της προέδρου. Στην Α΄ ΕΛΜΕ μάλιστα κέρδισε την πρωτιά από το ΠΑΜΕ που την κατείχε έως τώρα. Στις άλλες ΕΛΜΕ είτε σημείωσε οριακή άνοδο (Δ΄ ΕΛΜΕ) ή οριακή πτώση (Γ΄ ΕΛΜΕ) είτε σημαντική πτώση (Ε΄ ΕΛΜΕ). Παραμένει ο κυρίαρχος εκπρόσωπος του μνημονιακού μπλοκ και η δύναμή της στηρίζεται κατά κύριο λόγο σε μια πελατειακή λογική την οποία καλλιεργεί και στην οποία έχει προσχωρήσει τμήμα του κλάδου και μιας ενίσχυσης της απογοήτευσης και του ατομικισμού που τροφοδοτεί η έλλειψη σοβαρών αγώνων με δυνατότητα νίκης.

Οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις (6 έδρες) κατακτώντας την πρωτιά σε 2 ΕΛΜΕ (Γ΄ και Ε΄) αποτελούν την μεγαλύτερη δύναμη της Ριζοσπαστικής Εκπαιδευτικής Αριστεράς. Στη Δ΄ ΕΛΜΕ συμμετέχουν σε ενωτικό σχήμα με την Αυτόνομη Ριζοσπαστική Κίνηση. Πτώση σημείωσαν μόνο στην Α΄ και στη Β΄ ΕΛΜΕ (όπου έχασαν και την έδρα που κατείχαν). Τα δυο πιο δραστήρια και ισχυρά σχήματά τους στην Γ΄ και Ε΄ ΕΛΜΕ έχουν φράξει το δρόμο στην άνοδο της ΔΑΚΕ αλλά έχουν προκαλέσει και συνολική πτώση όλου του μνημονιακού μπλοκ.

Η Αγωνιστική Συσπείρωση (ΠΑΜΕ) (6 έδρες) είτε σημείωσε σημαντική πτώση ( Α΄ και  Ε΄ ΕΛΜΕ) είτε στασιμότητα. Σε μια τέτοια περίοδο είναι εντυπωσιακό ότι το ΠΑΜΕ, παρά το μέγεθός του στην κοινωνία, δεν μπορεί να εισπράξει την αντικυβερνητική διαμαρτυρία. Η απώλεια της πρώτης θέσης στην Α΄ ΕΛΜΕ δείχνει ότι η πολιτική της περιχαράκωσης και του αριστερού βερμπαλισμού δε βοηθάει όχι μόνο το κίνημα αλλά ούτε και το ίδιο το ΠΑΜΕ.

Οι ΣΥΝΕΚ (6 έδρες) παρουσιάζουν αρκετά αντιφατική εικόνα. Στην Α΄ ΕΛΜΕ σημειώνουν άνοδο και κερδίζουν μία έδρα ενώ στην Δ΄ ΕΛΜΕ ένα νέο σχήμα που δημιουργήθηκε φέτος παίρνει μία έδρα. Στην Β΄ και Γ΄ ΕΛΜΕ έχουν πτώση ενώ μεγάλη πτώση σημειώνουν στην Ε΄ ΕΛΜΕ όπου χάνουν και μία έδρα. Κατορθώνουν να συγκρατήσουν την πτώση τους διατηρώντας στα λόγια μια αριστερή κριτική στα κυβερνητικά πεπραγμένα αλλά κυρίως αξιοποιώντας την σχέση τους με το κυβερνών κόμμα και ένα πελατειακό κύκλωμα που έχουν αρχίσει να στήνουν μαθαίνοντας από τα παλιότερα μνημονιακά κόμματα.

Το ΠΕΚ (πρώην ΠΑΣΚ) (4 έδρες) διατηρεί τις δυνάμεις του χωρίς κάποια ιδιαίτερη μεταβολή αλλά έχει ρόλο συμπληρωματικής δύναμης στο μνημονιακό μπλοκ.

Τα ανεξάρτητα σχήματα που στήριξε η Αγωνιστική Ριζοσπαστική Ενότητα και ευρύτερα το Δίκτυο Αριστερών Εκπαιδευτικών που αποτελείται από τους εκπαιδευτικούς που αποχώρησαν από τις ΣΥΝΕΚ ήταν τρία. Η Αυτόνομη Ριζοσπαστική Κίνηση στη Δ΄ ΕΛΜΕ που παρότι λόγω της παρουσίας του σχήματος των ΣΥΝΕΚ  σημείωσε πτώση, κράτησε σε συνεργασία με τις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις την πρώτη θέση και διεκδικεί την θέση του/της προέδρου, την «Αλληλεγγύη – Αγωνιστική Ενότητα Καθηγητών» στη Β΄ ΕΛΜΕ, που παρά την πτώση της διατήρησε την έδρα που κατείχε και τέλος την Ριζοσπαστική Εκπαιδευτική Κίνηση στην Α΄ ΕΛΜΕ που έκανε μια σημαντική καταγραφή αλλά δε κατόρθωσε να εκλέξει αντιπρόσωπο στο ΔΣ της ΕΛΜΕ. Στην Γ΄ ΕΛΜΕ οι εκπαιδευτικοί της Αγωνιστικής Ριζοσπαστικής Ενότητας συμμετείχαν ως συνεργαζόμενοι στην Ενωτική Αγωνιστική Πρωτοβουλία (Παρεμβάσεις) και στην Ε΄ ΕΛΜΕ στηρίξανε είτε με ψήφο είτε ακόμα και με συμμετοχή ως συνεργαζόμενοι, αριστερά ριζοσπαστικά σχήματα.

Τέλος η Αντεπίθεση των Εκπαιδευτικών και οι Αγωνιστικές Κινήσεις με παρουσία στην Α΄ και Ε΄ ΕΛΜΕ κερδίζοντας από μία έδρα στις δύο προηγούμενες ΕΛΜΕ αντίστοιχα, καταγράφονται στο αντιμνημονιακό αριστερό μπλοκ.

Όπου υπήρχε δυνατός ριζοσπαστικός πόλος που έδωσε μάχες ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης  και κράτησε ενεργοποιημένη την ΕΛΜΕ είτε αποφεύχθηκε η σημαντική άνοδος της ΔΑΚΕ είτε υπήρξε και πτώση της. Αυτή η εικόνα υπήρξε στην Γ΄, Δ΄, και Ε΄ ΕΛΜΕ. Όπου κάτι τέτοιο δεν έγινε εφικτό είτε λόγω του ελέγχου της ΕΛΜΕ από το μνημονιακό μπλοκ (Β΄ΕΛΜΕ) είτε λόγω της ανεπάρκειας της Αριστεράς (Α΄ΕΛΜΕ) η ΔΑΚΕ ενισχύθηκε σημαντικά.

Δυστυχώς σε αυτές τις εκλογές δεν υπήρξαν ενωτικά κατεβάσματα της Αριστεράς. Μόνο στη Δ΄ ΕΛΜΕ υπήρξε ένα τέτοιο σχήμα όπου όμως οι δύο συνιστώσες του ήταν πολύ ετεροβαρείς. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση επιδιώχθηκε ενωτικό κατέβασμα με όρους ισοτιμίας από τις δυνάμεις του Δικτύου Αριστερών Εκπαιδευτικών η προσπάθεια δεν απέδωσε. Το κείμενο με τις υπογραφές 45 εκπαιδευτικών που κυκλοφόρησε έδειχνε ποια θα έπρεπε να ήταν η κατεύθυνση. Το αποτέλεσμα ήταν ότι στην Α΄ και τη Β΄ ΕΛΜΕ η ΔΑΚΕ αναδείχτηκε πρώτη δύναμη και το αντιμνημονιακό αριστερό μπλοκ αδυνάτισε.

Τα αποτελέσματα των 5 ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης αποδεικνύουν ότι η περίοδος έχει ακόμα ευκαιρίες και δυνατότητες. Όσο η πολιτική του υπουργείου Παιδείας αποδομεί τη δημόσια δωρεάν παιδεία και μετατρέπει τους εκπαιδευτικούς σε ευέλικτο, κακοπληρωμένο και πειθαρχημένο εργατικό δυναμικό η δυνατότητα της αντίστασης θα υπάρχει. Παρά την προδοσία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ οι εκπαιδευτικοί είναι  ακόμα ανοιχτοί σε αριστερή αντικυβερνητική κριτική και δράση. Αυτή την ευκαιρία δε πρέπει να τη χάσουμε. Ο κλάδος των εκπαιδευτικών πρέπει να εμπνευστεί για να μπει μπροστάρης στους κοινωνικούς αγώνες. Και μόνο μια ενωτική ριζοσπαστική και μαχητική Αριστερά μπορεί δώσει μια τέτοια έμπνευση!