Οι εκλογές στο Ισραήλ και ο φόβος της Χάγης

Αν οι εκλο­γές ήταν «δη­μο­ψή­φι­σμα» για τον Νε­τα­νιά­χου (που δίνει λυσ­σα­σμέ­νη μάχη να μεί­νει στην εξου­σία και να απο­φύ­γει τις ποι­νι­κές διώ­ξεις), δεν γί­να­με σο­φό­τε­ροι. Ο δε­ξιός ηγέ­της πα­ρα­μέ­νει ισχυ­ρός (πρώτο κόμμα και πάλι το Λι­κούντ), αλλά εξα­κο­λου­θεί να έχει απέ­να­ντί του αρ­κε­τές δυ­νά­μεις ώστε να δυ­σκο­λεύ­ει ο στό­χος συ­γκρό­τη­σης αυ­το­δύ­να­μης κυ­βέρ­νη­σης υπό τον ίδιο. 

Αν οι εκλο­γές αφο­ρού­σαν το γε­νι­κό­τε­ρο συ­σχε­τι­σμό στην ισ­ραη­λι­νή κοι­νω­νία, επι­βε­βαιώ­θη­κε για ακόμα μια φορά η διαρ­κής δεξιά με­τα­τό­πι­ση. Το «αγκά­θι» Νε­τα­νιά­χου που έχει προ­κα­λέ­σει δια­σπά­σεις στην ευ­ρύ­τε­ρη Δεξιά πάνω στο ζή­τη­μα συ­νερ­γα­σί­ας ή όχι με τον ίδιο προ­σω­πι­κά, αλλά και κά­ποιες εν­δο­δε­ξιές δια­φω­νί­ες (με­τα­ξύ πχ φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κής και κο­σμι­κής ακρο­δε­ξιάς), απο­κρύ­πτουν τη γε­νι­κή ει­κό­να, που απο­τυ­πώ­νει ένα συ­ντρι­πτι­κό συ­σχε­τι­σμό υπέρ των διά­φο­ρων φυλών της Δε­ξιάς και την ταυ­τό­χρο­νη άνοδο αμι­γώς «κε­ντρώ­ων» δυ­νά­με­ων στο χώρο που παλιά κα­τα­λάμ­βα­νε μια κά­ποια «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά». Σε αυτή την κάλπη ση­μειώ­θη­κε μια ανά­καμ­ψη του Ερ­γα­τι­κού Κόμ­μα­τος και του Με­ρέτζ, που είχαν βρε­θεί όμως στα πρό­θυ­ρα εκλο­γι­κής εξα­φά­νι­σης. 

Η αρα­βι­κή «Κοινή Λίστα», που είχε ανα­δει­χθεί τρίτη δύ­να­μη, πλή­ρω­σε και τη διά­σπα­σή της αλλά και την αυ­ξη­μέ­νη αποχή των Πα­λαι­στι­νί­ων του Ισ­ρα­ήλ. Τα φώτα έχουν πέσει στο πο­λι­τι­κό κόμμα του Ισλα­μι­κού Κι­νή­μα­τος. Αυτό έσπα­σε τη συμ­μα­χία, δια­φω­νώ­ντας με την «αυ­τό­μα­τη το­πο­θέ­τη­ση των αρα­βι­κών κομ­μά­των στην Αρι­στε­ρά» και εκ­φρά­ζο­ντας έναν «πραγ­μα­τι­σμό» που λέει «συ­νερ­γα­ζό­μα­στε με οποιον­δή­πο­τε για να προ­ω­θή­σου­με τα συμ­φέ­ρο­ντα της κοι­νό­τη­τας». Αυτή η εκ­δο­χή δε­ξιού «πραγ­μα­τι­σμού» τον κάνει συ­νο­μι­λη­τή και του μπλοκ «αντι-Νε­τα­νιά­χου» αλλά και του Λι­κούντ -αν και είναι εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λο να γίνει δεκτό σε κυ­βέρ­νη­ση που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει πχ το κόμμα του  «αρα­βο­φά­γου» Λί­μπερ­μαν ή τις φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κές σιω­νι­στι­κές δυ­νά­μεις. 

Μένει να φανεί αν θα τα κα­τα­φέ­ρει και πάλι ο μα­κρο­βιό­τε­ρος πρω­θυ­πουρ­γός στην ιστο­ρία του Ισ­ρα­ήλ, που η κοι­νω­νι­κή του βάση έχει φτά­σει να θε­ω­ρεί κά­ποιου εί­δους «Μεσ­σία». Ή αν θα κα­τορ­θώ­σει το συ­νον­θύ­λευ­μα αρι­στε­ρών, κε­ντρώ­ων, ακρο­δε­ξιών κλπ θα βρει ποιος μπο­ρεί να είναι αυτός ο «οποιοσ­δή­πο­τε εκτός από τον Μπί­μπι» και σε ποια βάση θα κυ­βερ­νή­σει. Αλ­λιώς, δεν απο­κλεί­ε­ται και… 5η κάλπη.

Από τη σκο­πιά του πα­λαι­στι­νια­κού λαού, είναι ακρι­βής η πε­ρι­γρα­φή της Χαμάς ότι «στις εκλο­γές συ­γκρού­ε­ται η ακρο­δε­ξιά με τη Δεξιά». Ή και η εμ­βλη­μα­τι­κή ατάκα του αντι­σιω­νι­στή Ισ­ραη­λι­νού αρ­θρο­γρά­φου Γκι­ντε­όν Λεβί για τις προη­γού­με­νες εκλο­γές: «Την Κυ­ρια­κή, όποιος και να νι­κή­σει, ψη­φί­ζου­με απαρτ­χάιντ». Τα πιο εν­δια­φέ­ρο­ντα νέα, όσον αφορά το πα­λαι­στι­νια­κό, έρ­χο­νται «απ’ έξω»…

Ποιος φο­βά­ται τη Χάγη;

Η ει­σαγ­γε­λέ­ας του Διε­θνούς Ποι­νι­κού Δι­κα­στη­ρί­ου, Φατού Μπεν­σού­ντα, ανα­κοί­νω­σε ότι θα ξε­κι­νή­σει έρευ­να για εγκλή­μα­τα πο­λέ­μου στις πα­λαι­στι­νια­κές πε­ριο­χές (Ανα­το­λι­κή Ιε­ρου­σα­λήμ, Δυ­τι­κή Όχθη και Λω­ρί­δα της Γάζας) από τον Ιούνη του 2014 μέχρι σή­με­ρα, καθώς το Διε­θνές Δι­κα­στή­ριο έκρι­νε ότι έχει δι­καιο­δο­σία στις πε­ριο­χές που βρί­σκο­νται υπό Ισ­ραη­λι­νή κα­το­χή μετά το 1967 (μετά την ανα­γνώ­ρι­ση του ΟΗΕ ενός «πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους» σε αυτά τα εδάφη με την ιδιό­τη­τα του πα­ρα­τη­ρη­τή). 

Η Μπεν­σου­ντά κι­νεί­ται με την τυ­πι­κό­τη­τα μιας ευ­συ­νεί­δη­της  γρα­φειο­κρά­τισ­σας. Δη­λώ­νει ότι είναι υπο­χρέ­ω­σή της να εξε­τά­σει το αί­τη­μα «ενός κρά­τους-μέ­λους» και ότι έχει πρό­θε­ση να ερευ­νή­σει αν έγι­ναν εγκλή­μα­τα "και από τις δύο πλευ­ρές". Η ανα­στά­τω­ση που προ­κά­λε­σε ωστό­σο μια τέ­τοια «τυ­πι­κή» κί­νη­ση λέει πολλά: για το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, για τις ΗΠΑ, για το πώς λει­τουρ­γεί η «διε­θνής κοι­νό­τη­τα» στο πα­λαι­στι­νια­κό.  

Η αντί­δρα­ση των ΗΠΑ ήταν άμεση. Ο Άντο­νι Μπλίν­κεν, ο υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών του Τζο Μπάι­ντεν, έσπευ­σε να βγά­λει ανα­κοί­νω­ση όπου κάνει λόγο για «μο­νο­με­ρείς δι­κα­στι­κές ενέρ­γειες που οξύ­νουν τις εντά­σεις και υπο­νο­μεύ­ουν τις προ­σπά­θειες για την προ­ώ­θη­ση μιας λύσης δύο κρα­τών κα­τό­πιν δια­πραγ­μά­τευ­σης». Όπως φαί­νε­ται, οι διαρ­κείς εποι­κι­σμοί δεν «υπο­νο­μεύ­ουν» τις προ­σπά­θειες και οι βομ­βαρ­δι­σμοί ή οι δο­λο­φο­νί­ες αμά­χων δια­δη­λω­τών δεν «οξύ­νουν τις εντά­σεις». Κα­τη­γο­ρεί­ται το θύμα που ψά­χνει το δίκιο του σε ένα διε­θνή θεσμό. Το υπ. Εξ. ξε­κα­θά­ρι­σε ότι «θα συ­νε­χί­σου­με να δια­τη­ρού­με την ισχυ­ρή μας δέ­σμευ­ση προς το Ισ­ρα­ήλ και την ασφά­λειά του, στε­κό­με­νοι απέ­να­ντι σε ενέρ­γειες που επι­χει­ρούν να το στο­χο­ποι­ή­σουν άδικα»…

Ο Νε­τα­νιά­χου χα­ρα­κτή­ρι­σε την από­φα­ση της Χάγης ως «την επι­το­μή του αντι­ση­μι­τι­σμού», φτά­νο­ντας σε νέα ύψη τον από­λυ­το κι επι­κίν­δυ­νο δια­συρ­μό της έν­νοιας ενός πολύ σο­βα­ρού φαι­νο­μέ­νου.

Η Μπεν­σού­ντα έστει­λε επί­ση­μο ει­δο­ποι­η­τή­ριο, δί­νο­ντάς στις δύο πλευ­ρές ένα μήνα να επι­διώ­ξουν την ανα­βο­λή της διε­θνούς έρευ­νας, πα­ρου­σιά­ζο­ντας στοι­χεία δικών τους εσω­τε­ρι­κών ερευ­νών.

Όπως γρά­ψα­με, η Μπεν­σού­ντα θα ερευ­νή­σει πι­θα­νά «εγκλή­μα­τα πο­λέ­μου και από τις δυο πλευ­ρές». Σύμ­φω­να με το «ει­δο­ποι­η­τή­ριο» που απε­στά­λη, αυτό αφορά και τις εκτο­ξεύ­σεις ρου­κε­τών από τη Λω­ρί­δα της Γάζας. Η Χαμάς κα­λω­σό­ρι­σε την από­φα­ση της Χάγης ως «βήμα μπρο­στά στο μο­νο­πά­τι της επί­τευ­ξης δι­καιο­σύ­νης», ενώ υπε­ρα­σπί­στη­κε πο­λι­τι­κά τις δρά­σεις της ως «νό­μι­μη αντί­στα­ση». Μια αρ­κε­τά ψύ­χραι­μη και «γεν­ναιό­δω­ρη» αντί­δρα­ση από τους τάχα «τρο­μο­κρά­τες».

Η αντί­δρα­ση του Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ πάλι, του τάχα «αμυ­νό­με­νου» και αξιο­σέ­βα­στου τα­κτι­κού στρα­τού, είναι κραυ­γα­λέα ομο­λο­γία ενο­χής. Λίγες ώρες μετά την ανα­κοί­νω­ση του Διε­θνούς Δι­κα­στη­ρί­ου, διέρ­ρευ­σαν στην ισ­ραη­λι­νή εφη­με­ρί­δα «Χά­α­ρετζ» τα σχέ­δια εντα­τι­κής ενη­μέ­ρω­σης ανώ­τε­ρων αξιω­μα­τού­χων για το γε­γο­νός ότι κιν­δυ­νεύ­ουν με δίωξη και το εν­δε­χό­με­νο να χρεια­στεί να μην τα­ξι­δέ­ψουν στο εξω­τε­ρι­κό. Ο υπουρ­γός Άμυ­νας πα­ρα­δέ­χτη­κε ότι κιν­δυ­νεύ­ουν «εκα­το­ντά­δες», συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του ίδιου, προ­σθέ­το­ντας «Θα τους φρο­ντί­σου­με όλους».

Η έρευ­να προς την ισ­ραη­λι­νή πλευ­ρά, θα στρα­φεί κυ­ρί­ως σε τρία ζη­τή­μα­τα: Τον πό­λε­μο του 2014 στη Γάζα, όταν δο­λο­φο­νή­θη­καν πολ­λοί άμα­χοι και ισο­πε­δώ­θη­καν υπο­δο­μές. Την Με­γά­λη Πο­ρεία της Επι­στρο­φής του 2018, όταν δο­λο­φο­νή­θη­καν πολ­λές δε­κά­δες Πα­λαι­στί­νιοι δια­δη­λω­τές στο «φρά­χτη» της Γάζας. Την εποι­κι­στι­κή πο­λι­τι­κή του Ισ­ρα­ήλ (με­τα­φο­ρά εποί­κων σε κα­τε­χό­με­νη πε­ριο­χή). Αυτά (μαζί με άλλα) απο­τε­λούν τον «κορμό» της ισ­ραη­λι­νής πο­λι­τι­κής απέ­να­ντι στους Πα­λαι­στί­νιους της Δυ­τι­κής Όχθης και της Γάζας. 

Αν προ­χω­ρή­σουν τε­λι­κά οι έρευ­νες ανε­μπό­δι­στες και κα­τα­λή­ξουν σε αμε­ρό­λη­πτο πό­ρι­σμα, το πλήγ­μα στην ει­κό­να του Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ (και όσων κρα­τών το στη­ρί­ζουν άκρι­τα) θα είναι ακόμα με­γα­λύ­τε­ρο από το ση­με­ρι­νό επι­κοι­νω­νια­κό θό­ρυ­βο. Η Χάγη διώ­κει αν­θρώ­πους και όχι κυ­βερ­νή­σεις ή κράτη, και τα στε­λέ­χη των IDF ίσως τε­λι­κά «τα φρο­ντί­σει όλα» η ισ­ραη­λι­νή κυ­βέρ­νη­ση και τη γλι­τώ­σουν. Ωστό­σο τυχόν κα­τα­δι­κα­στι­κές απο­φά­σεις θα ενι­σχύ­σουν το διε­θνές κί­νη­μα που απαι­τεί την κα­τα­δί­κη των ενερ­γειών του Ισ­ρα­ήλ και μέτρα ενα­ντί­ον του όσο κα­τα­πα­τά συ­στη­μα­τι­κά τα δι­καιώ­μα­τα των Πα­λαι­στι­νί­ων…

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά