Οι γείτονες εκδηλώνουν αλυτρωτισμό;

Σύμ­φω­να με τη Wikipedia, του­λά­χι­στον 49 χώρες έχουν αλυ­τρω­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις, δη­λα­δή διεκ­δι­κούν είτε έμ­με­σα είτε άμεσα εδάφη όπου κά­πο­τε ζού­σαν πλη­θυ­σμοί της εθνό­τη­τάς τους (ή έτσι λένε) ή όπου ζουν ακόμη. Ανά­με­σά τους το Με­ξι­κό, η Γαλ­λία, η Γερ­μα­νία, η Ιτα­λία, η Ρωσία. Ενερ­γοί αλυ­τρω­τι­σμοί θε­ω­ρού­νται αυτοί που εκ­πο­ρεύ­ο­νται σή­με­ρα από χώρες όπως η Κίνα, η Αρ­γε­ντι­νή, η Ινδία, το Ισ­ρα­ήλ, η Κορέα και πολ­λές άλλες. Με τη λο­γι­κή του ελ­λη­νι­κού σύγ­χρο­νου εθνι­κι­σμού, αλλά και των εκά­στο­τε ελ­λη­νι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων, δεν θα έπρε­πε να ανα­γνω­ρι­στούν τα κράτη αυτά, αν η Αθήνα θέλει να την παίρ­νουν στα σο­βα­ρά τα υπό­λοι­πα κράτη σε σχέση με την τω­ρι­νή διέ­νε­ξη με τη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας (ΔτΜ). Ωστό­σο η Ελ­λά­δα όχι μόνο τα ανα­γνω­ρί­ζει, αλλά συ­νερ­γά­ζε­ται και συμ­μα­χεί μαζί τους.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν υπάρ­χει σχε­δόν κα­νέ­να κρά­τος που να μην είχε αλυ­τρω­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις σε κά­ποια φάση της ιστο­ρί­ας του, γιατί όλες οι εθνι­κές αφη­γή­σεις δεν εναρ­μο­νί­ζο­νταν συχνά με την εδα­φι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, με τα υπαρ­κτά σύ­νο­ρα. Και φυ­σι­κά η Ελ­λά­δα ήταν ένα από αυτά τα κράτη – και μά­λι­στα ένα από αυτά που υλο­ποί­η­σαν τις απει­λές τους πλει­στά­κις (ατέ­λειω­τοι πό­λε­μοι με επέ­κτα­ση της επι­κρά­τειάς της από το 1878 έως το 1947). Θα έπρε­πε άραγε η τότε Οθω­μα­νι­κή Αυ­το­κρα­το­ρία και με­τέ­πει­τα Τουρ­κία να μην ανα­γνω­ρί­ζει την Ελ­λά­δα, επει­δή η τε­λευ­ταία ήθελε να φέρει εντός της επι­κρά­τειάς της πε­ριο­χές και πλη­θυ­σμούς που ανή­καν στην Τουρ­κία; 

Σή­με­ρα, άραγε, έχει αλυ­τρω­τι­κές βλέ­ψεις η ΔτΜ προς την Ελ­λά­δα; Ακόμη και να είχε, ανή­κουν στη σφαί­ρα του γε­λοί­ου, αν λά­βου­με υπόψη μας τη δύ­να­μη πυρός του ελ­λη­νι­κού στρα­τού (600 αε­ρο­πλά­να, ένα­ντι 16, 1.345 άρ­μα­τα μάχης ένα­ντι 31 και 115 σκάφη ένα­ντι μηδέν) και το γε­γο­νός ότι η Ελ­λά­δα συμ­με­τέ­χει κι από ανα­βαθ­μι­σμέ­νη θέση στη με­γα­λύ­τε­ρη ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία του κό­σμου (ΝΑΤΟ), αλλά και στην ΕΕ. Η συ­ντρι­πτι­κή αυτή σύ­γκρι­ση οδη­γεί πάντα τους Έλ­λη­νες εθνι­κι­στές να κα­τα­λή­γουν στο μο­να­δι­κό τε­λι­κό επι­χεί­ρη­μα: κι αν η «ΠΓΔΜ» συμ­μα­χή­σει με την Τουρ­κία; Ε, τότε να ζη­τά­με κα­τευ­θεί­αν από τη ΔτΜ να βάλει στο Σύ­νταγ­μά της ότι δεν θα συμ­μα­χή­σει ποτέ με την Τουρ­κία! Ανό­η­το; Κι όμως, κάτι αντί­στοι­χο έχει γίνει. 

Το λέει ο ίδιος ο Ευ. Βε­νι­ζέ­λος, υπεν­θυ­μί­ζο­ντας ότι η εν­διά­με­ση συμ­φω­νία που είχε επι­βά­λει με τον εκ­βια­σμό του εμπάρ­γκο η Ελ­λά­δα το 1995 στη ΔτΜ κα­τι­σχύ­ει του Συ­ντάγ­μα­τος (και όλων των άλλων νόμων) αυτής της χώρας, ό,τι κι αν ανα­φέ­ρει αυτό. Ο ίδιος ο συ­νταγ­μα­το­λό­γος του ΠΑΣΟΚ στην πρό­σφα­τη (αρχές Φλε­βά­ρη) πα­ρέμ­βα­σή του κα­τέ­λη­γε το­νί­ζο­ντας ότι ο ελ­λη­νι­κός υποϊ­μπε­ρια­λι­σμός έχει ήδη επι­βά­λει τις από­ψεις του. Να τι έγρα­ψε: «Τα ση­μειώ­νω αυτά για να γνω­ρί­ζου­με τι έχει επι­τευ­χθεί το 1995 και ποιες διε­θνείς υπο­χρε­ώ­σεις βα­ραί­νουν την ΠΓΔΜ, αλλά και για να μην κρού­ο­νται εκ­κω­φα­ντι­κά ανοιγ­μέ­νες θύρες».

Πράγ­μα­τι, δεν είναι μόνο οι στρα­τιω­τι­κοί, πο­λι­τι­κοί και οι­κο­νο­μι­κοί συ­σχε­τι­σμοί που κά­νουν αδύ­να­το τον όποιο αλυ­τρω­τι­σμό της ΔτΜ. Το Σύ­νταγ­μα της γει­το­νι­κής χώρας έχει αλ­λά­ξει (και μά­λι­στα όχι μία φορά): σε προ­σθή­κη που έχει γίνει στο άρθρο 3 του ανα­φέ­ρε­ται επί λέξει πως η χώρα «δεν έχει εδα­φι­κές αξιώ­σεις ένα­ντι οποιου­δή­πο­τε γει­το­νι­κού κρά­τους». Το ίδιο συμ­βαί­νει με το πε­ρί­φη­μο άρθρο 49, που ανα­φέ­ρει πως «η Δη­μο­κρα­τία εν­δια­φέ­ρε­ται για το κα­θε­στώς και τα δι­καιώ­μα­τα εκεί­νων των προ­σώ­πων που ανή­κουν στον μα­κε­δο­νι­κό λαό σε γει­το­νι­κές χώρες καθώς και για τους εκ­πα­τρι­σμέ­νους Μα­κε­δό­νες, βοηθά την πο­λι­τι­σμι­κή ανά­πτυ­ξη και προ­ω­θεί τους δε­σμούς με­τα­ξύ τους». Και εκεί υπάρ­χει προ­σθή­κη που ανα­φέ­ρει πως «στην άσκη­ση αυτής της μέ­ρι­μνας η Δη­μο­κρα­τία δεν θα πα­ρεμ­βαί­νει στα κυ­ριαρ­χι­κά δι­καιώ­μα­τα άλλων κρα­τών ή στις εσω­τε­ρι­κές υπο­θέ­σεις τους». 

Αντί­στοι­χο άρθρο για προ­στα­σία των ομο­γε­νών και των απο­δή­μων έχουν και τα Συ­ντάγ­μα­τα κι άλλων βαλ­κα­νι­κών χωρών (π.χ. της Αλ­βα­νί­ας), χωρίς μά­λι­στα την προ­σθή­κη που έχει το Σύ­νταγ­μα της ΔτΜ. Τι θα έπρε­πε να γίνει; Να μην ανα­γνω­ρί­ζει η Ελ­λά­δα ούτε την Αλ­βα­νία (που μά­λι­στα χρη­σι­μο­ποιεί κα­τε­ξο­χήν βυ­ζα­ντι­νό σύμ­βο­λο στη ση­μαία της); Το ίδιο το ελ­λη­νι­κό Σύ­νταγ­μα έχει αντί­στοι­χα άρθρα επί­σης: Στο άρθρο 108 το­νί­ζε­ται πως «το Κρά­τος με­ρι­μνά για τη ζωή του από­δη­μου ελ­λη­νι­σμού και τη δια­τή­ρη­ση των δε­σμών του με τη μη­τέ­ρα Πα­τρί­δα. Επί­σης με­ρι­μνά για την παι­δεία και την κοι­νω­νι­κή και επαγ­γελ­μα­τι­κή προ­α­γω­γή των Ελ­λή­νων που ερ­γά­ζο­νται έξω από την επι­κρά­τεια». Προ­σθέ­τει μά­λι­στα ότι όλα αυτά δεν γί­νο­νται τυ­χαία, αλλά ότι υπάρ­χει και ο σχε­τι­κός μη­χα­νι­σμός, δη­λα­δή το «Συμ­βού­λιο Από­δη­μου Ελ­λη­νι­σμού, που έχει ως απο­στο­λή του την έκ­φρα­ση όλων των δυ­νά­με­ων του απα­ντα­χού ελ­λη­νι­σμού».

Το ίδιο και με τα σύ­νο­ρα, όπου πολ­λοί ανα­κα­λύ­πτουν πάλι «αλυ­τρω­τι­σμό των Σκο­πί­ων». Το επί­μα­χο άρθρο του Συ­ντάγ­μα­τος της ΔτΜ ανα­φέ­ρει πως τα σύ­νο­ρα της χώρας είναι απα­ρα­βί­α­στα, αλλά ότι μπο­ρούν να αλ­λά­ξουν μόνο σε συμ­φω­νία με το Σύ­νταγ­μα «και στην αρχή της ελεύ­θε­ρης βού­λη­σης, όσο και σε συμ­φω­νία με τους γε­νι­κά απο­δε­κτούς διε­θνείς κα­νό­νες». Το ελ­λη­νι­κό Σύ­νταγ­μα, στο άρθρο 27 ανα­φέ­ρει: «Καμία με­τα­βο­λή στα όρια της Επι­κρά­τειας δεν μπο­ρεί να γίνει χωρίς νόμο, που ψη­φί­ζε­ται με την από­λυ­τη πλειο­ψη­φία του όλου αριθ­μού των βου­λευ­τών». Κα­τα­νοη­τό; Το εν λόγω άρθρο του ελ­λη­νι­κού Συ­ντάγ­μα­τος είναι ίδιο και χει­ρό­τε­ρο με αυτό της γει­το­νι­κής χώρας, καθώς αδια­φο­ρεί για την ελεύ­θε­ρη βού­λη­ση αλλά και για τους διε­θνείς κα­νό­νες – αρ­κούν 151 βου­λευ­τές!

Αλλά δεν είναι μόνο η πο­λι­τι­κή και οι συν­θή­κες. Οι ελ­λη­νι­κές επι­χει­ρή­σεις έχουν κυ­ριο­λε­κτι­κά κα­τα­λά­βει κρί­σι­μους το­μείς της οι­κο­νο­μί­ας της ΔτΜ, από τα τρό­φι­μα, τις τρά­πε­ζες και τις τη­λε­πι­κοι­νω­νί­ες μέχρι την ενέρ­γεια.

Τε­λι­κά, αν υπάρ­χει ένας επι­κίν­δυ­νος αλυ­τρω­τι­σμός της ΔτΜ είναι πι­θα­νόν η απει­λή να απο­κτή­σουν έλεγ­χο της χώρας τους. Κάτι που δεν θα γίνει βέ­βαια με την εί­σο­δό τους στο ΝΑΤΟ, όπως ελ­πί­ζουν πολ­λοί στη χώρα αυτή...