Είναι γνωστό και αυταπόδεικτο ότι η πολιτική και η εξουσία σε παγκόσμια κλίμακα δημιουργούν μόδες και τάσεις, ειδικά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και ειδικότερα σε μια εποχή όπου η επικοινωνία, η «βιτρίνα», το φαίνεσθαι έχουν πάρει τα σκήπτρα από την ουσία, την ιδεολογία, το περιεχόμενο και τον προγραμματισμό της πολιτικής.
Ενίοτε, επιλογές σε κρίσιμα, κυβερνητικά και υπουργικά πόστα εμπεριέχουν στοιχεία μιμητισμού και αντιγραφής προτύπων άλλων χωρών - ένα φαινόμενο ντόμινο, που επιδρά σε πλήθος χωρών, κομμάτων, κυβερνήσεων. Ενίοτε, πάλι, τέτοια πρότυπα και τέτοιες επιλογές μπορεί να συζητούνται ανοικτά μεταξύ πρωθυπουργών, προέδρων της δημοκρατίας, υψηλά ιστάμενων αξιωματούχων.
Ο Αλέξης Τσίπρας, είναι επίσης γνωστό, ότι έχει μια τάση «αυτο-υιοθέτησης» του από διάφορους πολιτικούς «πατεράδες» - έως εκείνο το σημείο όπου ο «αυτο-υιοθετημένος» νυν πρωθυπουργός τραβά μαχαίρι και καρφώνει αιφνιδιαστικά τους κατά καιρούς «πατεράδες» του, σαν άλλος Βρούτος (εξαιρείται η περίπτωση Φλαμπουράρη ο οποίος κατέχει θέση... παππού και όχι πατέρα). Στο πλαίσιο αυτής της «αυτο-υιοθέτησης» ο Τσίπρας έχει κάνει συλλογή από πατρικές φιγούρες, προκειμένου να αποκομίσει προσωπικά οφέλη ανέλιξης και ταχυδακτυλουργικά πλασαρίσματα σε πλεονεκτικότερη για αυτόν θέση - και ανάμεσα σε αυτές τις επιλογές και ολοφάνερα συγκαταλέγεται πια ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να υπενθυμίζει τον... κομβικό του ρόλο ως συμβουλάτορας και καθοδηγητής του νεαρού και άπειρου πρωθυπουργού, ειδικά το πρώτο εξάμηνο του 2015.
Οι κακές παρέες με την παραπαίουσα ευρωπαϊκή και γαλλική σοσιαλδημοκρατία και ειδικότερα με τον πάλαι ποτέ «Ολανδρέου» Φρανσουά ανοίγουν την πόρτα του νεοφιλελεύθερου, εργασιακού παραδείσου της νέας εποχής και εμπεριέχουν στοιχεία πολιτικού μιμητισμού, καλοστημένης αντιγραφής και επικοινωνιακών τεχνασμάτων. Τον Σεπτέμβρη του 2015, ο Ολάντ προχώρησε σε ανασχηματισμό της κυβέρνησης του, επιλέγοντας για το υπουργείο Εργασίας, Απασχόλησης και Κοινωνικού Διαλόγου, την 37χρονη δικηγόρο και πολιτική επιστήμονα, Μιριάμ Ελ Κομρί.
Η κυρία Ελ Κομρί, μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήταν άγνωστη στο ευρύ κοινό, αν και διέθετε πλούσιο βιογραφικό τόσο στο πεδίο των σπουδών όσο και στο πεδίο της πολιτικής εμπλοκής της στο Κόμμα των Σοσιαλιστών, με θητείες κυρίως στην τοπική αυτοδιοίκηση της περιφέρειας του Παρισιού. Με καταγωγή από το Μαρόκο, στοιχείο - μπόνους στη δημόσια εικόνα της, η 37χρονη δικηγόρος πλασαρίστηκε σαν το νέο, φωτεινό, χαμογελαστό, φρέσκο πρόσωπο της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας και ως «αντιπροσωπευτική» εκπρόσωπος της γενιάς της.
Χρειάστηκαν κάτι λιγότερο από έξι μήνες προκειμένου η «αντιπροσωπευτική» εκπρόσωπος της γενιάς της να κάνει γνωστό το όνομα της σε όλη τη Γαλλία - η εργατική τάξη και η νεολαία κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους σε κολοσσιαίες απεργίες και κινητοποιήσεις απέναντι στον πλέον διαλυτικό, αντεργατικό νόμο της μεταπολεμικής Γαλλίας.
Ο νόμος Ελ Κομρί «σήκωσε τους Γάλλους από τους καναπέδες τους» και έβαλε στην τελική τροχιά δημοσκοπικής κατάρρευσης και πολιτικής αποδόμησης τον γάλλο πρόεδρο. Από τις αρχές του Μάρτη έως τα μέσα Ιουνίου, η Γαλλία δονούταν από τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τα μπλόκα, τα οδοφράγματα, τη λαοθάλασσα στους δρόμους. Ο νόμος πέρασε, μόλις το ογκωδέστατο, απεργιακό κίνημα κόπασε το καλοκαίρι, στις 15 του Σεπτέμβρη, μέσω μιας εν κρυπτώ και εξαιρετικής διαδικασίας νομοθέτησης, που παρακάμπτει τη γαλλική εθνοσυνέλευση - κάτι σαν τις δικές μας Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Πάντως ακόμη και την ημέρα επικύρωσης του νόμου Ελ Κομρί, 200.000 Παριζιάνοι έδωσαν δυναμικό «παρών» στους δρόμους, προσθέτοντας το απεργιακό λιθαράκι τους στην ουσιαστική απονομιμοποίηση συνολικά της κυβέρνησης Ολάντ και ειδικά του αντεργατικού νόμου του.
Ερχόμαστε στα δικά μας, τα οποία όπως φαίνεται έχουν μεγάλες ομοιότητες με τα τεκταινόμενα στους γαλλικούς διαδρόμους εξουσίας και το εργασιακό τοπίο που διαμορφώνεται εκεί. Ο Τσίπρας επέλεξε για το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, την «άγνωστη στο ευρύ κοινό», στενή συνεργάτιδα του Γιώργου Κατρουγκαλου, 31χρονη δικηγόρο, με σπουδές και πολιτικών επιστημών, Έφη Αχτσιόγλου. Μιμήθηκε, συν τοις άλλοις, τον Ολάντ, στοχεύοντας σε ένα «νέο, φρέσκο,χαμογελαστό πρόσωπο» της δικής του στροφής στον ρεαλισμό και τη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία; Είναι πολύ πιθανό.
Πόσο επίσης πιθανό είναι η κυρία Αχτσιόγλου να εξελιχθεί στη «δική μας Ελ Κομρί»; Εξαιρετικά πιθανότερο, καθώς το κουαρτέτο των δανειστών βάζει και απαιτεί, στο τραπέζι της δεύτερης αξιολόγησης, ένα νέο πλαίσιο κανόνων, που απορρυθμίζει πλήρως τα τελευταία απομεινάρια εργατικού δικαίου στη χώρα μας. Οι ομοιότητες με το έκτρωμα «ανταγωνιστικότητας» Ελ Κομρί είναι εντυπωσιακές - συρρίκνωση σε βαθμό εξάλειψης της επιρροής και της παρουσίας των συνδικάτων στους χώρους εργασίας, υπεροχή των επιχειρησιακών συμβάσεων, καταφυγή σε εσωτερικά δημοψηφίσματα μειοψηφιών για θέματα εργασιακών συνθηκών, κατάργηση επιδομάτων και παροχών, εξαφάνιση εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών από τους κλάδους υγείας, πρόνοιας και σύνταξης,καθιέρωση και γενίκευση του λοκ - άουτ, κατακρήμνιση της αποζημίωσης απόλυσης, καθιέρωση εκ παραλλήλου εξοντωτικών ωραρίων εργασίας και εξαϋλωμένων ημερομισθίων, αύξηση των ελάχιστων, μηνιαίων ποσοστών «αποδέσμευσης προσωπικού» (η εύπεπτη τιτλοφόρηση των ομαδικών απολύσεων).
Αν ο Τσίπρας βάδισε τον δρόμο του Ολάντ στον πρόσφατο ανασχηματισμό και η κυρία Αχτσιόγλου προβάρει τις πολιτικές και υπουργικές ομιλίες της κυρίας Ελ Κομρί, τότε το βάρος για την περαιτέρω «αντιγραφή» του παραδείγματος της απεργιακής, συγκρουσιακής και κοχλάζουσας Γαλλίας των προηγούμενων μηνών, πέφτει στους ώμους των συνδικάτων και της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Αν η δεύτερη αξιολόγηση κλείνει με τον εργασιακό Αρμαγεδδώνα, τότε το ελάχιστο που μπορεί να κάνει το μαζικό, εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα στην Ελλάδα, είναι να κλείσει τους δρόμους γύρω και έξω από το Μέγαρο Μαξίμου. Αν οι κακές παρέες του πρωθυπουργού στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υπαγορεύουν ένα νεοφιλελεύθερο παράδεισο για τους εργοδότες και μια αέναη εργασιακή κόλαση για τους εργαζόμενους, οφείλουμε να παλέψουμε δυναμικά για να αντιστρέψουμε τους όρους. Και αν η συγκυβέρνηση προετοιμάζει τον ενταφιασμό του εργατικού δικαίου στη χώρα, τότε η κοινωνία οφείλει να αναστήσει τους απεργιακούς αγώνες των προηγούμενων χρόνων.
Η κυρία Αχτσιόγλου ενδέχεται να αποδείξει, στο πλαίσιο της ευρύτερης κυβερνητικής πολιτικής, ότι είναι η ελληνίδα «Ελ Κομρί». Σε εμάς πέφτει η ευθύνη να λάβει την πρέπουσα απάντηση για αυτή την πολιτική της ταύτιση.
