Σε κάθε περίπτωση το κυρίαρχο όπως προκύπτει είναι η ριζοσπαστική αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης, των μνημονίων που υπηρετούν την υπέρβασή της προς όφελος του κεφαλαίου, η εκ βάθρων αλλαγή των όρων της αστικής ταξικής κυριαρχίας.

Οι πο­λι­τι­κές οπτι­κές της ευ­ρω­παϊ­κής ολο­κλή­ρω­σης

          Στις τέσ­σε­ρις, ανά­με­σα στις πέντε, πο­λυ­πλη­θέ­στε­ρες και οι­κο­νο­μι­κά ισχυ­ρό­τε­ρες κε­ντρι­κές χώρες της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης (Γαλ­λία, Βρε­τα­νία, Γερ­μα­νία, Ιτα­λία), ανα­πτύσ­σο­νται πο­λι­τι­κοί σχη­μα­τι­σμοί και ρεύ­μα­τα τα οποία εμ­φα­νί­ζουν πλέον μια ση­μα­ντι­κή εκλο­γι­κή εμ­βέ­λεια, και τάσ­σο­νται όχι απλά σε μια ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση, αλλά σε ισχυ­ρή απόρ­ρι­ψη της ζώνης του ευρώ και της ίδιας της ευ­ρω­παϊ­κής ολο­κλή­ρω­σης. Σ’ όλες αυτές τις πε­ρι­πτώ­σεις, αυτά τα κι­νή­μα­τα δεν προ­έρ­χο­νται από την πα­ρέμ­βα­ση της Αρι­στε­ράς, αλλά απε­να­ντί­ας ανή­κουν σε μια ακραία συ­ντη­ρη­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση, εντός του υφι­στά­με­νου κοι­νο­βου­λευ­τι­κού πλαι­σί­ου, αλλά με μια φυ­σιο­γνω­μία εθνι­κι­στι­κή, απο­σχι­στι­κή, ρα­τσι­στι­κή, ξε­νο­φο­βι­κή και βα­θύ­τα­τα αστι­κή στο επί­πε­δο των οι­κο­νο­μι­κών τους προ­σα­να­το­λι­σμών. Προ­φα­νώς και πλαι­σιώ­νο­νται και από λαϊκά ερ­γα­τι­κά στρώ­μα­τα, ωστό­σο αυτό γί­νε­ται από μια ηγε­μο­νία κα­θα­ρά ακρο­δε­ξιού χα­ρα­κτή­ρα. Στην Βρε­τα­νία το Brexit ηγε­μο­νεύ­τη­κε από το Κόμμα της Ελευ­θε­ρί­ας και μέρος του Συ­ντη­ρη­τι­κού Κόμ­μα­τος, στη Γαλ­λία κυ­ριαρ­χεί­ται από την πα­ρου­σία του Εθνι­κού Με­τώ­που, στη Γερ­μα­νία από την Εναλ­λα­κτι­κή, και στην Ιτα­λία από ακρο­δε­ξιές δυ­νά­μεις και το κόμμα των πέντε αστέ­ρων.

          Συ­νε­πώς η τάση για την διά­λυ­ση του ευ­ρω­παϊ­κού πο­λι­τι­κού και οι­κο­νο­μι­κού οι­κο­δο­μή­μα­τος είναι πα­ρού­σα (ήδη στην Βρε­τα­νία πήρε έναν «σκλη­ρό» δρόμο), αν όχι κατά τρόπο άμεσο, σί­γου­ρα όμως σαν μια με­σο­πρό­θε­σμη προ­ο­πτι­κή. Το ζή­τη­μα είναι ότι στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία αυτές οι δια­λυ­τι­κές επι­διώ­ξεις τρο­φο­δο­τού­νται πλέον ανοι­χτά και από την αμε­ρι­κα­νι­κή διοί­κη­ση Ν. Τράμπ, της οποί­ας τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά είναι κατά πολύ πιο συ­ντη­ρη­τι­κά και αντι­δρα­στι­κά, από ό,τι αυτά των ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στι­κών  κομ­μά­των. Από την άλλη πλευ­ρά, οι ευ­ρω­παϊ­κές αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις δεν έχουν μπει σε μια τρο­χιά αντι-ευ­ρω­παϊ­κού χα­ρα­κτή­ρα και πε­ρισ­σό­τε­ρο κι­νού­νται σε μια κα­τεύ­θυν­ση επι­ζή­τη­σης τερ­μα­τι­σμού της λι­τό­τη­τας, πε­ριο­ρι­σμού της γερ­μα­νι­κής κυ­ριαρ­χί­ας , θε­σμι­κού εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού και αντί­θε­σης στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές (UnidosPodemos στην Ισπα­νία , Μπλό­κο + ΚΚ στην Πορ­το­γα­λία, DieLinke στη Γερ­μα­νία, Ερ­γα­τι­κό Κόμμα στη Βρε­τα­νία, ΚΚ και αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα των σο­σια­λι­στών στη Γαλ­λία κλπ, και πρό­σφα­τα η Ιτα­λι­κή Αρι­στε­ρά).

          Τέλος το τρίτο ρεύμα που στην ευ­ρω­παϊ­κή ήπει­ρο υπε­ρα­μύ­νε­ται της ευ­ρω­παϊ­κής ολο­κλή­ρω­σης και της λει­τουρ­γί­ας της ζώνης του κοι­νού νο­μί­σμα­τος, είναι η κοινή στάση των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών και συ­ντη­ρη­τι­κών πο­λι­τι­κών σχη­μα­τι­σμών, που ασκούν την δια­κυ­βέρ­νη­ση στο σύ­νο­λο σχε­δόν των ευ­ρω­παϊ­κών χωρών, όντας αθροι­στι­κά το πλειο­ψη­φι­κό ρεύμα του ευ­ρω­παϊ­σμού (στη Γαλ­λία Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα + Ρε­που­μπλι­κα­νοί, στη Γερ­μα­νία χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τία + σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες, στην Ελ­λά­δα ΝΔ + ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κλπ.). Βέ­βαια η ανά­δει­ξη πλέον αδιε­ξό­δων στην άσκη­ση πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας, μνη­μο­νια­κών ρυθ­μί­σε­ων, δη­μο­σιο­νο­μι­κής πει­θαρ­χί­ας κ.ά. οδη­γούν σή­με­ρα, του­λά­χι­στον το σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό ρεύμα σε μια ορι­σμέ­νη «αρι­στε­ρό­στρο­φη» απο­στα­σιο­ποί­η­ση από αυτές τις πο­λι­τι­κές. Στα σί­γου­ρα δεν πρό­κει­ται προ­φα­νώς απλά για πο­λι­τι­κές επι­χει­ρή­σεις «εξα­πά­τη­σης» των λαϊ­κών τά­ξε­ων, αλλά απε­να­ντί­ας για την αντα­νά­κλα­ση στο πο­λι­τι­κό επί­πε­δο των φαι­νο­μέ­νων πα­ρα­φθο­ράς ή και εξα­θλί­ω­σης που αντι­με­τω­πί­ζουν ση­μα­ντι­κά τμή­μα­τα των εθνι­κών λαϊ­κών τά­ξε­ων.

Μια στάση δια­φο­ρο­ποί­η­σης της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς

          Και ενώ οι αρι­στε­ροί σχη­μα­τι­σμοί των ευ­ρω­παϊ­κών χωρών επι­ζη­τούν τον τερ­μα­τι­σμό των δη­μο­σιο­νο­μι­κών πε­ριο­ρι­σμών και την εκ βά­θρων ανα­διά­τα­ξη τού ευ­ρω­παϊ­κού οι­κο­δο­μή­μα­τος,  στην ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση σχή­μα­τα της Αρι­στε­ράς θέ­τουν ως προ­ϋ­πό­θε­ση της οποιασ­δή­πο­τε εναλ­λα­κτι­κής προ­ο­δευ­τι­κής διε­ξό­δου την αφε­τη­ρια­κή απο­χώ­ρη­ση από την Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, ενώ  η κύρια δύ­να­μη της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς επι­κε­ντρώ­νε­ται πρω­τί­στως στην αντι­πα­λό­τη­τα στον ελ­λη­νι­κό και διε­θνο­ποι­η­μέ­νο κα­πι­τα­λι­σμό, και αντι­με­τω­πί­ζει την ευ­ρω­παϊ­κή έντα­ξη ως πα­ρά­πλευ­ρη διά­στα­ση της συ­νο­λι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής και αντι­μο­νο­πω­λια­κής αλ­λα­γής. Πρό­κει­ται πραγ­μα­τι­κά στην πρώτη πε­ρί­πτω­ση των δύο σχη­μά­των της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς για μια εξο­λο­κλή­ρου ελ­λη­νι­κή πο­λι­τι­κή ιδιαι­τε­ρό­τη­τα, που δια­φο­ρο­ποιεί­ταια­πό την αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή στις υπό­λοι­πες έξη ευ­ρω­παϊ­κές χώρες όπου κα­τα­γρά­φε­ται μια αξιο­ση­μεί­ω­τη πα­ρου­σία της Αρι­στε­ράς.

          Θα ισχυ­ρι­σθεί βέ­βαια κα­νείς ότι αυτό συμ­βαί­νει στην ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση εξ αι­τί­ας του πο­λύ­χρο­νου μνη­μο­νια­κού ολέ­θρου, της εξα­θλί­ω­σης των λαϊ­κών στρω­μά­των, της κα­τα­στρο­φής ση­μα­ντι­κών πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων (κε­φα­λαί­ου και ερ­γα­σί­ας). Άρα επει­δή αυτή η ολο­μέ­τω­πη επί­θε­ση των τριών μέχρι σή­με­ρα μνη­μο­νί­ων (μια και κυο­φο­ρεί­ται και το τέ­ταρ­το μνη­μό­νιο) επέ­φε­ρε τρα­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα για την ερ­γα­ζό­με­νη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία, γι’ αυτό και θα απαι­τού­νταν η ολο­σχε­ρής απο­μά­κρυν­ση της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας από τον «ζουρ­λο­μαν­δύα» του ευρώ και από τον «κορσέ» της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης. Αν κα­νείς θε­ω­ρή­σει ότι το σύ­νο­λο των δει­νών της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας προ­έρ­χε­ται από τη λει­τουρ­γία της Ευ­ρω­ζώ­νης και της ευ­ρω­παϊ­κής πο­λι­τι­κής ολο­κλή­ρω­σης, τότε πραγ­μα­τι­κά δεν θα απέ­με­νε ως μο­να­δι­κή λύση παρά η απαλ­λα­γή από αυτή την «ξε­νι­κή» κυ­ριαρ­χία και «κα­το­χή», προ­κει­μέ­νου να ανοι­χθούν τα ανα­πτυ­ξια­κά φτερά της εθνι­κής (κα­πι­τα­λι­στι­κής) οι­κο­νο­μί­ας. Είναι όμως έτσι απο­κλει­στι­κά τα πράγ­μα­τα;

          Τρεις είναι οι πα­ρά­με­τροι που στη ση­με­ρι­νή πε­ρί­ο­δο είναι πα­ρού­σες, τόσο ανε­ξάρ­τη­τα με­τα­ξύ τους, όσο και στην αλ­λη­λε­πί­δρα­σή τους, που συν­θέ­τουν το ζή­τη­μα της κρί­σης στην οποία έχει βυ­θι­στεί η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία και οι­κο­νο­μία :

Κρίση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης, δη­μό­σιο χρέος, κοινό νό­μι­σμα

          Α) Ο πρώ­τος έχει να κάνει με την εξέ­λι­ξη της ελ­λη­νι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας, η οποία μετά την πρώτη κρίση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης που είχε δια­νύ­σει στο πρώτο μισό της δε­κα­ε­τί­ας του 1980, δρο­μο­λό­γη­σε μια ανα­συ­γκρό­τη­ση του κε­φα­λαί­ου που εξα­σφά­λι­σε για μια ει­κο­σι­πε­ντα­ε­τία μια ανα­πτυ­ξια­κή δια­δρο­μή, αύ­ξη­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου και τις δια­δι­κα­σί­ες συ­γκέ­ντρω­σης και συσ­σώ­ρευ­σης. Το πρό­βλη­μα ανέ­κυ­ψε με την δεύ­τε­ρη και πολύ σφο­δρό­τε­ρη κρίση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης του κε­φα­λαί­ου από το 2008, η οποία στην ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία προ­σέ­λα­βε οξύ­τα­τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Τα ζη­μιο­γό­να απο­τε­λέ­σμα­τα του εται­ρι­κού τομέα της οι­κο­νο­μί­ας έθε­σαν σε κί­νη­ση τη λει­τουρ­γία των εκ­κα­θα­ρι­στι­κών μη­χα­νι­σμών της κρί­σης (απα­ξί­ω­ση κε­φα­λαί­ων, κα­τα­στρο­φή πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων με το ΑΕΠ να συρ­ρι­κνώ­νε­ται κατά 25%), και ταυ­τό­χρο­να επέ­βα­λαν πο­λι­τι­κά την πο­λι­τι­κή των συ­νε­χών μνη­μο­νί­ων, που κατά ένα με­γά­λο τους μέρος απο­σκο­πού­σαν να επι­φέ­ρουν την ανά­καμ­ψη της κα­πι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας (μειώ­σεις μι­σθών, φο­ρο­α­παλ­λα­γές και ενι­σχύ­σεις επι­χει­ρή­σε­ων, διά­λυ­ση ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων κλπ.), πράγ­μα που επι­τεύ­χθη­κε από το 2015 και μετά. Μια πο­ρεία που κα­τόρ­θω­σε να δια­σώ­σει την πλειο­νό­τη­τα των ιδιω­τι­κών εται­ριών και να γύρει την πλά­στιγ­γα προς την πλευ­ρά της κερ­δο­φο­ρί­ας, χωρίς αυτή να συ­νο­δεύ­ε­ται από ανα­πτυ­ξια­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά (μεί­ω­ση ανερ­γί­ας, αύ­ξη­ση κύ­κλου ερ­γα­σιών κ.ά.). Το κα­θο­ρι­στι­κό σή­με­ρα είναι ότι αυτή η ανά­καμ­ψη του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, που προ­ήλ­θε απο­κλει­στι­κά από τις μνη­μο­νια­κές ρυθ­μί­σεις, για να μπο­ρεί να στα­θε­ρο­ποι­η­θεί και να δια­νοί­ξει ανα­πτυ­ξια­κές προ­ο­πτι­κές απαι­τεί την συ­νέ­χι­ση των πο­λι­τι­κών των μνη­μο­νί­ων, όπως στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση του τε­τάρ­του μνη­μο­νί­ου που η επι­βο­λή του ετοι­μά­ζε­ται αυτό το διά­στη­μα.

          Β) Αν στην αφε­τη­ρία αυτής της πρώ­της πα­ρα­μέ­τρου, τον κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο δια­δρα­μά­τι­σαν τα τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα της ελ­λη­νι­κής και των συ­να­σπι­σμέ­νων ευ­ρω­παϊ­κών αστι­κών τά­ξε­ων, το ίδιο συ­νέ­βη και με την δεύ­τε­ρη πα­ρά­με­τρο, αυτήν δη­λα­δή της υπερ­διό­γκω­σης του δη­μό­σιου χρέ­ους και του συ­νε­χούς δα­νει­σμού, πράγ­μα που δεν πρό­κει­ται να μειω­θεί ακόμη και στην πε­ρί­πτω­ση εξό­δου της χώρας στην διε­θνή χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή αγορά, για την τρο­φο­δό­τη­ση των πλη­ρω­μών των τόκων από τα διε­θνή χρη­μα­τι­στι­κά ιδιω­τι­κά κε­φά­λαια. Ο φαύ­λος κύ­κλος του χρέ­ους προ­έ­κυ­ψε αφε­νός από το γε­γο­νός ότι η κα­πι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη των προη­γού­με­νων δε­κα­ε­τιών πραγ­μα­το­ποιού­νταν στη βάση φο­ρο­λο­γι­κών απαλ­λα­γών και ενι­σχύ­σε­ων των ιδιω­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, που οδή­γη­σε στη σαφή μεί­ω­ση των φο­ρο­λο­γι­κών εσό­δων, δη­μιουρ­γώ­ντας μια σο­βα­ρή ανι­σορ­ρο­πία ελ­λειμ­μά­των, ενώ οι κρα­τι­κές δα­πά­νες πα­ρέ­με­ναν στα­θε­ρές, και ούτως ή άλλως βρί­σκο­νταν σε μέ­τρια επί­πε­δα. Αφε­τέ­ρου προ­φα­νώς από την αύ­ξη­ση της ανα­λο­γί­ας χρέ­ους προς ΑΕΠ, εφό­σον επήλ­θε μεί­ω­ση του εθνι­κού ει­σο­δή­μα­τος κατά 25% λόγω της πα­ρα­γω­γι­κής κα­τα­στρο­φής της κρί­σης. Και άλλες ευ­ρω­παϊ­κές χώρες έχουν ση­μα­ντι­κά υψηλό δη­μό­σιο χρέος, ωστό­σο η στα­θε­ρό­τη­τα και αύ­ξη­ση του ΑΕΠ τους δεν δη­μιουρ­γεί την εκρη­κτι­κή ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση. Μ’ άλλες λέ­ξεις και σ’ αυτή τη δεύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση δεν ήταν η «κα­κο­δαι­μο­νία» της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, ούτε μόνον οι «αρ­πα­κτι­κές δια­θέ­σεις» του το­κο­γλυ­φι­κού κε­φα­λαί­ου, αλλά οι ανά­γκες της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης (φο­ρο­λο­γι­κές απαλ­λα­γές, ενι­σχύ­σεις και κί­νη­τρα, εκ­κα­θά­ρι­ση των μη απο­δο­τι­κών κα­πι­τα­λι­στι­κών επι­χει­ρή­σε­ων) που πέ­ρα­σαν στον λαιμό της ερ­γα­ζό­με­νης πλειο­ψη­φί­ας την θηλιά του δη­μό­σιου χρέ­ους και της μα­κρο­χρό­νιας απο­πλη­ρω­μής του.

          Γ) Τέλος η τρίτη πα­ρά­με­τρος που αφορά την εί­σο­δο στην ΟΝΕ και τη λει­τουρ­γία στην ενιαία νο­μι­σμα­τι­κή αγορά δεν ήταν παρά ο δια­κα­ής πόθος της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης και των πο­λι­τι­κών της εκ­προ­σώ­πων (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), να μπο­ρούν να λει­τουρ­γούν αντα­γω­νι­στι­κά σε ένα ευ­ρύ­τα­το οι­κο­νο­μι­κό ευ­ρω­παϊ­κό πλαί­σιο, που πέρα από την ελεύ­θε­ρη δια­κί­νη­ση κε­φα­λαί­ων, εμπο­ρευ­μά­των κλπ. εξα­σφά­λι­ζε τη λει­τουρ­γία αυτής της δυ­να­τό­τη­τας με ένα ενιαίο ευ­ρω­παϊ­κό νό­μι­σμα. Αυτό το γε­γο­νός εξυ­πη­ρέ­τη­σε και (συ­νε­χί­ζει να το κάνει) τα οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης, ωστό­σο όμως, εξ αι­τί­ας της ανι­σο­βα­ρούς πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας και αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας των βό­ρειο-ευ­ρω­παϊ­κών οι­κο­νο­μιών, δη­μιούρ­γη­σε την πλήρη ανι­σορ­ρο­πία πλε­ο­να­σμά­των και ελ­λειμ­μά­των, σε βάρος της συ­νο­λι­κής οι­κο­νο­μι­κής κα­τά­στα­σης των χωρών του ευ­ρω­παϊ­κού νότου. Η συ­γκρό­τη­ση της ευ­ρω­παϊ­κής ολο­κλή­ρω­σης και με την μορφή της νο­μι­σμα­τι­κής ενο­ποί­η­σης επέ­βα­λε άλ­λω­στε δρα­κό­ντειους δη­μο­σιο­νο­μι­κούς πε­ριο­ρι­σμούς, τέ­τοιους που να γί­νο­νται απο­πνι­κτι­κοί για τις πε­ρισ­σό­τε­ρες ευ­ρω­παϊ­κές χώρες. Το Γιού­ρο­γκρουπ, η ΕΚΤ κλπ. θε­σμι­κά όρ­γα­να της κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης πήραν τη μορφή δι­κτα­το­ρι­κής επι­βο­λής οι­κο­νο­μι­κών υπα­γο­ρεύ­σε­ων και θε­σμι­κών κα­νό­νων, που δια­χει­ρί­στη­καν την κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση απο­κλει­στι­κά στην τρο­χιά του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και της επι­βο­λής μορ­φών εξα­γω­γής από­λυ­της υπε­ρα­ξί­ας, μέσα σε ένα οι­κο­νο­μι­κό πε­ρι­βάλ­λον που κατ’ εξο­χήν χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νταν από τον κα­πι­τα­λι­σμό της σχε­τι­κής υπε­ρα­ξί­ας.

Στο επί­κε­ντρο οι αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κοί με­τα­σχη­μα­τι­σμοί

          Δια­πι­στώ­νου­με έτσι ότι στην αφε­τη­ρία λει­τουρ­γί­ας και των τριών πα­ρα­μέ­τρων που συν­θέ­τουν την ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία (δη­μό­σιο χρέος, υπερ­συσ­σώ­ρευ­ση κε­φα­λαί­ου, ευ­ρω­παϊ­κό νό­μι­σμα), βρί­σκε­ται απο­κλει­στι­κά η εξυ­πη­ρέ­τη­ση των τα­ξι­κών συμ­φε­ρό­ντων της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης, στη συ­μπό­ρευ­σή της με τις συ­να­σπι­σμέ­νες αστι­κές τά­ξεις της ευ­ρω­παϊ­κής ηπεί­ρου. Πρό­κει­ται για ένα κατ΄ εξο­χήν πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα, που δεν έχει να κάνει με τε­χνι­κές, νο­μι­σμα­τι­κές και οι­κο­νο­μι­κές, διευ­θε­τή­σεις. Και επει­δή πρό­κει­ται για μια σύμ­φυ­ση, συλ­λει­τουρ­γία και των τριών αυτών πα­ρα­μέ­τρων, η αντι­με­τώ­πι­ση των τρε­χου­σών προ­κλή­σε­ων δεν μπο­ρεί παρά να γί­νε­ται με ταυ­τό­χρο­νους όρους, που έχουν στο επί­κε­ντρό τους την ανα­γκαιό­τη­τα με­τα­σχη­μα­τι­σμού αυτών των πα­ρα­μέ­τρων, χωρίς να απο­μο­νώ­νε­ται καμία διά­στα­ση από τις άλλες, πράγ­μα που θα οδη­γού­σε στην ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση το κυ­ρί­αρ­χο όπως προ­κύ­πτει είναι η ρι­ζο­σπα­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, των μνη­μο­νί­ων που υπη­ρε­τούν την υπέρ­βα­σή της προς όφε­λος του κε­φα­λαί­ου, η εκ βά­θρων αλ­λα­γή των όρων της αστι­κής τα­ξι­κής κυ­ριαρ­χί­ας.

          Έτσι η επι­δί­ω­ξη π.χ. μο­νο­διά­στα­της απο­χώ­ρη­σης από την ευ­ρω­ζώ­νη, σε μια προ­ο­πτι­κή μά­λι­στα τρο­φο­δό­τη­σης της αυ­το­δύ­να­μης κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, χωρίς ταυ­τό­χρο­νες ρι­ζι­κές αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές τομές (ολο­κλη­ρω­τι­κή ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος, γε­νι­κευ­μέ­νη επι­βο­λή ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου στις επι­χει­ρή­σεις, κα­θο­λι­κή επι­δό­τη­ση όλων των ανέρ­γων, απο­κα­τά­στα­ση συμ­βα­τι­κών μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων κλπ.), μπο­ρεί να ηγε­μο­νευ­θεί και να κυ­ριαρ­χη­θεί από τις αστι­κές επι­χει­ρη­μα­τι­κές και πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, με απο­τέ­λε­σμα η κοι­νω­νι­κή «υπο­τί­μη­ση» να φτά­σει στα πιο έσχα­τα όρια. Από την άλλη πλευ­ρά το μο­νο­με­ρές εν­δε­χό­με­νο παύ­σης πλη­ρω­μών του δη­μό­σιου χρέ­ους και ρι­ζι­κής απο­μεί­ω­σής του, δεν μπο­ρεί να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί εντός του ενιαί­ου ευ­ρω­παϊ­κού νο­μι­σμα­τι­κού πλαι­σί­ου, γιατί θα οδη­γή­σει σε κα­τα­στρε­πτι­κές συ­νέ­πειες. Τέλος δεν μπο­ρεί να ανα­δει­χθεί μια ρι­ζο­σπα­στι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή απέ­να­ντι στα μνη­μό­νια και την κρίση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης του κε­φα­λαί­ου, χωρίς προ­φα­νώς την απαλ­λα­γή από τον βρόγ­χο του δη­μό­σιου χρέ­ους και της συ­νε­χούς απο­πλη­ρω­μής του, καθώς επί­σης και από τους δη­μο­σιο­νο­μι­κούς κα­τα­να­γκα­σμούς της ευ­ρω­ζώ­νης.

Ετικέτες