Το σχέδιο Πισσαρίδη και η αδίστακτη νεοφιλελεύθερη επίθεση

Σε διε­θνές επί­πε­δο οι κα­πι­τα­λι­στές και οι θε­σμοί στην υπη­ρε­σία τους, κρα­τά­νε την ανα­πνοή τους μπρο­στά στους κιν­δύ­νους που αντι­με­τω­πί­ζουν στην οι­κο­νο­μία μέσα στους μήνες που έρ­χο­νται. Ας δούμε δύο δια­φο­ρε­τι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα.

Στις αρχές Ιούνη η FED ανα­κοί­νω­σε στις ΗΠΑ ότι θα επε­κτεί­νει το ήδη γεν­ναιό­δω­ρο πρό­γραμ­μα δα­νει­σμού του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού τομέα με μη­δε­νι­κά επι­τό­κια, σε μια πο­λι­τι­κή «χωρίς όρια». Σχε­δόν αμέ­σως μετά, η ΕΚΤ ανα­κοί­νω­σε ένα τε­ρά­στιο πρό­γραμ­μα (1.310 δισ. ευρώ!) δα­νει­σμού των ευ­ρω­παϊ­κών τρα­πε­ζών με αρ­νη­τι­κό επι­τό­κιο (-1%)! 

Είναι φα­νε­ρό ότι απέ­να­ντι στον χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό τομέα οι «θε­σμοί» θα κά­νουν ό,τι περ­νά­ει από το χέρι τους για να τον βοη­θή­σουν να αντι­με­τω­πί­σει την επερ­χό­με­νη πε­ρι­πέ­τεια. Έστω και αν έτσι δη­μιουρ­γούν το επό­με­νο «πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα», αφού αργά ή γρή­γο­ρα το κό­στος της νέας «διά­σω­σης» των τρα­πε­ζών και των funds θα φορ­τω­θεί μέσω κυ­βερ­νη­τι­κών απο­φά­σε­ων στις πλά­τες της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. 

Το πα­ρά­δειγ­μα των τρα­πε­ζών δεν είναι απο­μο­νω­μέ­νο. Έχει ήδη δρο­μο­λο­γη­θεί ένα κο­λοσ­σιαίο πρό­γραμ­μα ενι­σχύ­σε­ων των ασφα­λι­στι­κών εται­ριών, ενώ όλες οι ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις «τρέ­χουν» για να συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­ή­σουν τους τρό­πους δια των οποί­ων η «βο­ή­θεια» της ΕΕ θα στρα­φεί σε με­γά­λο τμήμα της προς την ενί­σχυ­ση του βιο­μη­χα­νι­κού κε­φα­λαί­ου. Το σύν­θη­μα «όλα για το κε­φά­λαιο» αντα­να­κλά την πο­λι­τι­κή όλων ανε­ξαι­ρέ­τως των κυ­βερ­νή­σε­ων και των «θε­σμών» στην Ευ­ρώ­πη. 

Αντί­στρο­φα, πρό­σφα­τα το ΔΝΤ –σε αντί­θε­ση με τις πιο «αι­σιό­δο­ξες» προ­βλέ­ψεις του Βρού­τση– ανα­κοί­νω­σε ότι στο τέλος του 2020 τα επί­ση­μα στοι­χεία για την ανερ­γία στην Ελ­λά­δα θα ξε­πε­ρά­σουν το 22%. Μπρο­στά σε αυτήν την εφιαλ­τι­κή προ­ο­πτι­κή δεν ιδρώ­νει το αυτί ούτε της κυ­βέρ­νη­σης ούτε κα­νε­νός «θε­σμού». 

Μπο­ρεί να βρει κα­νείς πολλά μέτρα που εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται την αύ­ξη­ση της ανερ­γί­ας για να ενι­σχύ­σουν τη μεί­ω­ση των μι­σθών και την αύ­ξη­ση της ελα­στι­κό­τη­τας, δεν θα βρει όμως τί­πο­τε που οδη­γεί σε πραγ­μα­τι­κή βο­ή­θεια προς τους ανέρ­γους. Η πίεση πάνω στα βα­σι­κά ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, η επί­θε­ση στις στοι­χειώ­δεις κα­τα­κτή­σεις της τάξης μας, παίρ­νει ήδη, και θα πάρει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο, πρω­το­φα­νείς δια­στά­σεις. 

Τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες, ο Σταϊ­κού­ρας και διά­φο­ροι πα­πα­γά­λοι του, προ­σπα­θούν να πα­ρου­σιά­σουν μια πιο αι­σιό­δο­ξη προ­ο­πτι­κή, ισχυ­ρι­ζό­με­νοι ότι οι συ­νέ­πειες της παν­δη­μί­ας πάνω στην οι­κο­νο­μία θα είναι λι­γό­τε­ρο κα­τα­κλυ­σμι­κές απ’ ότι προ­βλε­πό­ταν. Πρό­κει­ται για πα­νη­γυ­ρι­σμό, μετά την από­φα­ση όλων των επι­τε­λεί­ων, διε­θνώς, να «ανοί­ξει» η οι­κο­νο­μία άσχε­τα με τις προει­δο­ποι­ή­σεις για τους κιν­δύ­νους και τις απώ­λειες που θα αφο­ρούν όσους δου­λεύ­ουν για να ζή­σουν. 

Την πραγ­μα­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κή, μπρο­στά στην πραγ­μα­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή συ­γκυ­ρία, πε­ρι­γρά­φει το σχέ­διο Πισ­σα­ρί­δη, η δια­βό­η­τη «Εν­διά­με­ση Έκ­θε­ση» και βάση αυτής θα πρέ­πει να ερ­μη­νευ­τούν οι όποιες εξαγ­γε­λί­ες του Μη­τσο­τά­κη στις μέρες της ΔΕΘ. 

Το σχέ­διο Πισ­σα­ρί­δη δεν κρύ­βει τους στό­χους του: «Οι πόροι που θα γί­νουν δια­θέ­σι­μοι από την ΕΕ στα επό­με­να χρό­νια πρέ­πει να χρη­σι­μο­ποι­η­θούν για την ενί­σχυ­ση της πα­ρα­γω­γι­κής δομής και της αλ­λα­γής προ­σα­να­το­λι­σμού της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, όχι για εφή­με­ρη ενί­σχυ­ση της κα­τα­νά­λω­σης». Τα πε­ρί­που 32 δισ. ευρώ που ανα­μέ­νο­νται ως επι­χο­ρη­γή­σεις ή φτη­νός δα­νει­σμός από την ΕΕ θα κα­τευ­θυν­θούν, λοι­πόν, προς την ενί­σχυ­ση των κα­πι­τα­λι­στών και όχι προς όσους έχουν ανά­γκες «εφή­με­ρης κα­τα­νά­λω­σης». Ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο, οι πόροι αυτοί θα χρη­σι­μο­ποι­η­θούν για την ενί­σχυ­ση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης επί­θε­σης: «Θα χρη­σι­μο­ποι­η­θούν για κα­τάλ­λη­λη υπο­στή­ρι­ξη και χρη­μα­το­δό­τη­ση δο­μι­κών με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κών πρω­το­βου­λιών…». Ακρι­βώς επει­δή αυτοί είναι οι στό­χοι, το σχέ­διο Πισ­σα­ρί­δη δεν βρί­σκει λόγο να κρύ­ψει το σε­βα­σμό του προς τα μνη­μό­νια: «Κατά τα τρία δια­δο­χι­κά προ­γράμ­μα­τα της προη­γού­με­νης δε­κα­ε­τί­ας επα­νήλ­θε ση­μα­ντι­κή πρό­ο­δος (!!!)…». Εδώ ο νο­μπε­λί­στας του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού εντάσ­σει –σωστά– την πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο ίδιο «προ­ο­δευ­τι­κό» πα­κέ­το μαζί με τα μνη­μό­νια του ΓΑΠ και των Σα­μα­ρο­βε­νι­ζέ­λων…

Δεν χρειά­ζο­νται ει­δι­κές γνώ­σεις για να εντο­πι­στούν οι «δο­μι­κές με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες» που θα χρη­μα­το­δο­τη­θούν προ­κει­μέ­νου να ενι­σχυ­θεί η κερ­δο­φο­ρία και η συ­γκέ­ντρω­ση του κε­φα­λαί­ου: Μεί­ω­ση της φο­ρο­λό­γη­σης του βιο­μη­χα­νι­κού κε­φα­λαί­ου (με στόχο την «ισό­τη­τα» με τους εφο­πλι­στές και τους με­γα­λο­ξε­νο­δό­χους…), μεί­ω­ση στο ελά­χι­στο των ερ­γο­δο­τι­κών ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών. Ενί­σχυ­ση της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης στην ασφά­λι­ση, στην πε­ρί­θαλ­ψη και στην εκ­παί­δευ­ση. Πλή­ρης απορ­ρύθ­μι­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων και δια­τή­ρη­ση επί μα­κρόν ενός μα­ζι­κού «εφε­δρι­κού στρα­τού» ανέρ­γων. Κα­τάρ­γη­ση όλων των πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κών, υγειο­νο­μι­κών κ.ά. «πε­ριο­ρι­σμών» στην ελεύ­θε­ρη δράση του κε­φα­λαί­ου. Πε­ριο­ρι­σμός των επι­δο­μά­των και κάθε μορ­φής κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης που, τάχα, «πα­γι­δεύ­ει πολλά νοι­κο­κυ­ριά σε χα­μη­λό επί­πε­δο ευ­η­με­ρί­ας (!!)». 

Πρό­κει­ται για μια σύ­νο­ψη των πιο άγριων νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων ονει­ρώ­ξε­ων που δια­τυ­πώ­θη­καν από την εποχή του Μάνου και του Αν­δρια­νό­που­λου ή της Επι­τρο­πής Σπρά­ου. Με αυτήν την έν­νοια το πε­ριε­χό­με­νο της πο­λι­τι­κής που πε­ρι­λαμ­βά­νει το σχέ­διο Πισ­σα­ρί­δη δεν απο­τε­λεί εί­δη­ση. 

Εί­δη­ση είναι το από­λυ­το θρά­σος και η ωμή επι­θε­τι­κό­τη­τα με την οποία αυτή τη φορά προ­ω­θεί­ται η αδί­στα­κτα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή. Ο Αλέ­ξης Πα­τέ­λης, οι­κο­νο­μι­κός σύμ­βου­λος του Μη­τσο­τά­κη, πε­ριέ­γρα­ψε στο «Βήμα» τις συ­ντά­ξεις σαν μια δια­δι­κα­σία όπου «το κρά­τος παίρ­νει τα λεφτά των νέων και τα δίνει στους ηλι­κιω­μέ­νους». Τόσο καλά…

Μπρο­στά μας ανοί­γε­ται μια πε­ρί­ο­δος όπου η σύμ­πτω­ση της υγειο­νο­μι­κής και της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης θα δη­μιουρ­γή­σουν τις συν­θή­κες μιας ιστο­ρι­κής δο­κι­μα­σί­ας για το κί­νη­μα και την τάξη μας. 

Δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία ότι οι κα­πι­τα­λι­στές θα επι­χει­ρή­σουν να αξιο­ποι­ή­σουν την κρίση όχι μόνο «αμυ­ντι­κά» (για να έχουν αυτοί τις λι­γό­τε­ρες απώ­λειες), αλλά και ιδιαί­τε­ρα «επι­θε­τι­κά»: για να μπο­ρέ­σουν να επι­βά­λουν τε­λι­κά δρα­στι­κές αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις που επι­χεί­ρη­σαν να πε­ρά­σουν στο πα­ρελ­θόν και απέ­τυ­χαν λόγω της ερ­γα­τι­κής αντί­στα­σης. 

Τα μέτρα του Μη­τσο­τά­κη, που προ­α­ναγ­γέ­λει το σχέ­διο Πισ­σα­ρί­δη, είναι μεν «συ­νέ­χεια» των προη­γού­με­νων μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών, είναι όμως ταυ­τό­χρο­να και ση­μα­ντι­κή επι­τά­χυν­σή τους. 

Αυτές οι δια­πι­στώ­σεις πε­ρι­γρά­φουν τα πολύ σο­βα­ρά κα­θή­κο­ντα του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς του στην επό­με­νη πε­ρί­ο­δο. Αν δεν κα­τορ­θώ­σου­με την πλήρη ανα­τρο­πή αυτής της πο­λι­τι­κής, η κα­τά­στα­ση για τις ερ­γα­ζό­με­νες μάζες και τις λαϊ­κές δυ­νά­μεις θα αλ­λά­ξει σε ποιο­τι­κά χει­ρό­τε­ρη κα­τεύ­θυν­ση, σε σύ­γκρι­ση με ό,τι γνω­ρί­σα­με από το 1974 και μετά.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

Ετικέτες