Η πρωτολογία του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα στη συζήτηση που ο ίδιος προκάλεσε για τη Δικαιοσύνη, ήταν εξόχως αποκαλυπτική. Όχι για όσα είπε ο πρωθυπουργός, αλλά για όσα, πολύ βολικά, «ξέχασε» ή παρέλειψε να αναφέρει.
Έτσι, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας απαρίθμησε συνολικά 13 περιπτώσεις νομοθετικών παρεμβάσεων της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ στο έργο της δικαιοσύνης, κυρίως με φωτογραφικές και νυχτερινές τροπολογίες άρσης του αξιοποίνου ή αναστολής διώξεων, «ξέχασε» πολλές άλλες, εξίσου ουσιώδεις, διαχρονικές και παρεμβατικές στο έργο της δικαιοσύνης, αλλά και στο κοινό περί δικαίου αίσθημα και στην υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος. Και αυτό γιατί όπως θα καταδειχθεί, αυτές οι παρεμβάσεις που «ξέχασε» ο Αλέξης Τσίπρας είναι της έγκρισης του και της έγκρισης της τριτομνημονιακής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Υπό αυτό το πρίσμα, ο Τσίπρας «ξέχασε» να μας πει αν είναι ή όχι παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης η ιδιότυπη ασυλία που απολαμβάνουν και επί συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, τα μέλη της διοίκησης και ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, που έχουν αναλάβει να ξεπουλήσουν σε εξευτελιστικά τιμήματα τον δημόσιο πλούτο της χώρας.
Είναι ή όχι παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης, η άρση κάθε ποινικής ή αστικής ευθύνης των μελών της διοίκησης της ΕΛΣΤΑΤ, που την επικύρωσε και ο ΣΥΡΙΖΑ στα πρώτα προαπαιτούμενα της συμφωνίας της 13ης Ιουλίου 2015.
Είναι ή όχι παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης, το γεγονός ότι η διοίκηση και ειδικά η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν συμμορφώνεται στις αλλεπάλληλες, δικαστικές αποφάσεις οι οποίες κρίνουν αντισυνταγματικές τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αλλά προγραμματίζει εκ νέου την κρεατομηχανή, προκειμένου να πετσοκόψει ξανά τους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματα.
Είναι ή όχι παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης, το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος συνεχίζει να μην αναγνωρίζει και να εφαρμόζει τις δικαστικές αποφάσεις που πιστοποιούν εργασιακές σχέσεις αορίστου χρόνου, εύλογες αποζημιώσεις εργαζομένων, πάγιες και διαρκείς ανάγκες στον ευρύτερο, στον στενότερο δημόσιο τομέα και την τοπική αυτοδιοίκηση.
Είναι ή όχι παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης το γεγονός ότι η διάλυση του ΕΣΡ, (από τον υπουργό Επικρατείας, Νίκο Παππά), ανεξάρτητη αρχή, η οποία έχει και αρμοδιότητες ενός οιονεί διοικητικού δικαστηρίου, στερεί τα δημόσια ταμεία από πρόστιμα και κυρώσεις σε βάρος των καναλιών και των ραδιοσταθμών, που λειτουργούν παράνομα και ανεξέλεγκτα.
Επίσης πώς εξηγείται με όρους... δικαιοσύνης το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός προανήγγειλε μια (πολύ ιδιότυπη) ομάδα εμπειρογνωμόνων για επαναδιαπραγμάτευση της άθλιας, παράνομης και αντισυνταγματικής σύμβασης εξωδικαστικού συμβιβασμού με τη Ζήμενς, και όχι μια εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή της Βουλής; Μήπως επειδή τον συμβιβασμό, χειρίστηκε και υπέγραψε εκ μέρους του ελλληνικού δημοσίου, ως υπουργός Οικονομικών, ο νυν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννης Στουρνάρας; Και μήπως και εν τέλει ο Τσίπρας μπορεί στα λόγια να καταδικάζει τη συνταγματική ρύθμιση και τον νόμο περί ευθύνης υπουργών αλλά φροντίζει να γνωρίζει πολύ καλά τα αποτελέσματα μιας ενδεχόμενης, βαθιάς εξέτασης του εν λόγω συμβιβασμού που θα έθετε τον Στουρνάρα στο στόχαστρο της ποινικής δικαιοσύνης, για -τουλάχιστον - απιστία προς το δημόσιο; Με άλλα λόγια και από τη στιγμή που δεν έχουν παρέλθει οι δύο διαδοχικές και άπρακτες ως προς τη διερεύνηση σύνοδοι του άρθρου 86 του Συντάγματος, ο Τσίπρας έμμεσα ομολογεί ότι θα καλύψει τον Στουρνάρα και τις ενέργειες του, οι οποίες οδήγησαν στον συμβιβασμό με τη Ζήμενς. Είναι αυτό «δικαιοσύνη»;
Η δε προαναγγελία εξεταστικής επιτροπής της Βουλής για τα δάνεια των πολιτικών κομμάτων (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) και μάλιστα με ταχείες διαδικασίες (Απρίλιο – Μάιο και ενώ υπάρχει στη μέση... Πάσχα!) και χωρίς να προσδιορίζονται ευθύνες συγκεκριμένων υπουργών και πολιτικών προσώπων, μόνο σαν αστείο πυροτέχνημα μπορεί να χαρακτηριστεί, που δεν θα έχει κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Αυτός δεν είναι ένας «περίεργος» και διόλου κολακευτικός για τα κοινοβουλευτικά δρώμενα και πράγματα χειρισμός της Βουλής, σαν εκτοξευτή πυροτεχνημάτων;
Τέλος, από τις 13 νομοθετικές ρυθμίσεις που ο Τσίπρας κατέθεσε σαν παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη, οι περισσότερες δεν έχουν πάγιο και μόνιμο χαρακτήρα, αλλά μόνο ανασταλτικό, δηλαδή προσωρινό εφόσον έρθει διαφορετική ρύθμιση. Γιατί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν φέρνει τις αντίθετες ρυθμίσεις προκειμένου να αρθούν και οι παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη και οι σκιές και τα προσωρινά, ανασταλτικά αποτελέσματα; Αντί για εύκολα λόγια από το βήμα της Βουλής, χρειάζονται δύσκολα έργα, έργα που προφανώς δεν μπορεί να αναλάβει κανένα κόμμα και καμιά κυβέρνηση του ευρύτερου, παλαιού και νέου μνημονιακού μπλοκ εξουσίας και εκδουλεύσεων.
ΥΓ : Αλήθεια ήταν ή όχι παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης (με την ευρεία έννοια και όχι μόνο της τρίτης εξουσίας) η παύση των εργασιών της εξεταστικής επιτροπής για το πως έφθασε η χώρα στα μνημόνια καθώς και η διάλυση της επιτροπής της Βουλής, η οποία διερευνούσε τη νομιμότητα του χρέους; Αλλά (ξέχασα) μεσολάβησε το τρίτο μνημόνιο και η μνημειώδης συστράτευση του ΣΥΡΙΖΑ και του πρωθυπουργού στο στρατόπεδο των ντόπιων και ξένων ολιγαρχιών.
