Δεν χρειάστηκε τελικά ούτε ένας χρόνος διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, για να διαλυθούν επιτέλους τα σύννεφα που είχαν σκοτεινιάσει τον ελληνικό ουρανό, να απορριφθούν οι προγραμματικές κατευθύνσεις του ΣΥΡΙΖΑ του Ιδρυτικού του Συνεδρίου ως έκφραση της μεταρρυθμιστικής ατολμίας, να παραγκωνισθεί το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ως μετριοπαθές σοσιαλδημοκρατικό, να υιοθετηθεί το 3ο Μνημόνιο, που ήταν αναγκαίο για την σταθεροποίηση, την εξυγίανση και την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, προκειμένου σήμερα να μπορούν να διανοιχθούν οι λεωφόροι του «κοινωνικού μετασχηματισμού» (δηλαδή του σοσιαλισμού;) που σηματοδοτούνται από τα τελευταία μέτρα που προετοιμάζεται να ψηφίσει η κυβέρνηση ως εφαρμογή του παράλληλου προγράμματός της.
Αυτή είναι η εικόνα που αναδεικνύει η κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, με επίκεντρο την προώθηση μέτρων αντιμετώπισης των πιο ακραίων μορφών κοινωνικής εξαθλίωσης, και των μεγάλων τομών του εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης, της εκπαίδευσης κλπ.
ΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ
Μεταξύ των μέτρων που προβάλλονται είναι τα «ΚΕΠ των φτωχών», δηλαδή δημοτικών παρεμβάσεων οργάνωσης συσσιτίων κ.ά., χρονικής επέκτασης των μέτρων αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, κατάρτισης λίστας χειρουργείων στα νοσοκομεία. Και παράλληλα δημιουργίαεκατό χιλιάδων θέσεων εργασίας πεντάμηνης διάρκειας με μισθό τα 490 ευρώ, αύξηση της επιδότησης του δημοσίου στην εκμετάλλευση των ιδιωτικοποιημένων αυτοκινητοδρόμων της Πελοποννήσου κλπ. Τέλος τα κορυφαία μέτρα για την διευκόλυνση της δημιουργίας κέντρων αποτέφρωσης νεκρών, την εγκαθίδρυση συστήματος ηλεκτρονικής διασύνδεσης δημοτολογίων και ληξιαρχείων, σύνταξης προτάσεων αναμόρφωσης της δημόσιας διοίκησης, επαναφορά των δημοτικών αστυνομικών από τα σωφρονιστικά ιδρύματα στους δήμους κλπ. Κι όλος αυτός ο ρηξικέλευθος «κοινωνικός μετασχηματισμός» του οικονομικού και παραγωγικού μοντέλου της ελληνικής οικονομίας, βασισμένο στην εξασφάλιση των εργατικών δικαιωμάτων, των μισθών, στην διεύρυνση του κοινωνικού κράτους, στην αναδιανομή του πλούτου προς όφελος όσων έχουν πληγεί από την κρίση κ.ά.
Μετά την ένταση των διαπραγματεύσεων στην ευρωζώνη, μετά τον μνημονιακό μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την λήθη στην οποία περιέπεσαν οι προγραμματικές του δεσμεύσεις όλων των προηγούμενων χρόνων (καμιά θυσία για το ευρώ, να πληρώσουν οι πλούσιοι, κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων του 1ου και του 2ου Μνημονίου, αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων και τόσα άλλα), άρχισε πλέον να πλέει ούριος άνεμος για το κυβερνητικό καράβι προκειμένου να δρομολογήσει επιτέλους τα μέτρα κοινωνικών αλλαγών που δόθηκαν στη δημοσιότητα. Από τώρα και στο εξής θα γνωρίζουν οι «φτωχοί» (οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι δεν είναι «φτωχοί», «ευάλωτοι» και «αναξιοπαθούντες» αλλά η κοινωνική πλειοψηφία που είναι αντικείμενο τηςκαπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της έχει στερηθεί βίαια η απασχόληση) ότι όταν περιέλθουν στο έσχατο όριο ένδειας θα βρουν ένα πιάτο φαΐ στις δημοτικές υπηρεσίες, πράγμα ωστόσο που κάνει ήδη ο εκκλησιαστικός μηχανισμός με μαζικούς όρους. Θα γνωρίζουν οι ασθενείς που έχουν ανάγκη χειρουργικής επέμβασης ότι δεν θα υποσκελίζονται από αυτούς που δίνουν «φακελάκια» για να εξασφαλίσουν προτεραιότητα, αλλά θα αναμένουν υπομονετικά έξη μήνες ή δύο χρόνια για να πραγματοποιηθεί η χειρουργική επέμβαση που έχουν ανάγκη και μέχρι τότε ο δρόμος για τις ιδιωτικές κλινικές παραμένει ανοιχτός, αν δεν θέλουν να φτάσουν στο χειρουργείο με ανήκεστες πλέον βλάβες της υγείας τους. Όλος ο κόσμος πλέον θα μπορεί να επιλέξει μεταξύ ταφής και αποτέφρωσης, πράγμα που δίνει απάντηση στα μεταφυσικά ζητήματα που ταλανίζουν τους σημερινούς ανθρώπους. Οι μαθητές «ευάλωτων» κοινωνικών ομάδων θα μπορούν πλέον να παρακολουθούν μαθήματαενισχυτικής διδασκαλίας, μέσα σ’ ένα συνολικό πλαίσιο λειτουργίας ενός πυκνού δικτύου ιδιωτικών φροντιστηρίων και ιδιαίτερων μαθημάτων, στην ξέφρενη κούρσα του ανταγωνισμού για την εξασφάλιση μιας θέσης σε πανεπιστημιακή σχολή.
Αυτά ακριβώς λανσάρονται από την σημερινή πολιτική εξουσία ως μέτρα «κοινωνικού μετασχηματισμού», που θα ανοίξουν δρόμους χειραφέτησης του εργαζόμενου λαού: αφού πλέον οΣΥΡΙΖΑ εδώ και ένα εξάμηνο σφετερίστηκε και κακοποίησε τα μέγιστα την έννοια της «κυβέρνησης της Αριστεράς», τώρα έρχεται να ολοκληρώσει το έργο του, δηλαδή να αφυδατώσει και ναδυσφημήσει αυτή την ίδια την έννοια της κοινωνικής αλλαγής προς όφελος των λαϊκών τάξεων. Και αυτό είναι ό,τι πιο επικίνδυνο και διαλυτικό, με την έννοια ότι αν οι πολίτες έχουν γνωρίσει μέχρι τώρα τον όλεθρο των δύο πρώτων Μνημονίων και των αστικών κομμάτων που τα εφάρμοσαν, γνωρίζουν σήμερα την συνέχιση της καταστροφής του 3ου Μνημονίου με την «κυβέρνηση της Αριστεράς», και έτσι ο πειρασμός και ο κίνδυνος στροφής προς ακροδεξιές κατευθύνσεις θα γίνεται όλο και πιο ορατός.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΤΟΜΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Η υλική και απτή πραγματικότητα είναι ριζικά διαφορετική, πράγμα που δεν μπορεί να αρνηθεί ούτε η σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Στο εξάμηνο που μεσολάβησε από την συμφωνία στην ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής της 12ης Ιουλίου (επικράτηση των συμφερόντων της αστικής κυριαρχίας σε ευρωπαϊκό και ελληνικό επίπεδο έναντι της ικανοποίησης των λαϊκών προσδοκιών), έχει ήδη αυξηθεί η έμμεση φορολογία με την άνοδο του ΦΠΑ σε είδη λαϊκής κατανάλωσης στο 23%, έχουν μειωθεί οισυντάξεις κατά 5% με την αύξηση της εισφοράς υγείας και προβλέπεται μεν η διατήρηση των κυρίων συντάξεων μαζί όμως με το ισχυρό κούρεμα των επικουρικών συντάξεων, προχωρούν χωρίς χρονοτριβές και ενστάσεις οι αποκρατικοποιήσεις όσων δημόσιων επιχειρήσεων έχουν μείνει στον δημόσιο έλεγχο και κυριότητα, διευκολύνεται η προσφυγή στην διαδικασία των πλειστηριασμών για το μεγαλύτερο μέρος των κόκκινων στεγαστικών δανείων κλπ. Και από την άλλη πλευρά οποιοδήποτε προοδευτικό μέτρο των προγραμματικών στόχων του ΣΥΡΙΖΑ της προηγούμενης περιόδου απωθείταιστην εξαφάνιση και στην λησμονιά.
Τα μέτρα του παράλληλου προγράμματος που πρόκειται να ψηφισθούν όχι μόνον δεν αντιπροσωπεύουν ριζοσπαστικές τομές που να μπορούν να αντισταθμίσουν τις «επώδυνες» μνημονιακές υπαγορεύσεις, αλλά ρυθμίσεις τριτεύουσας σημασίας, με καθαρά εκκλησιαστικά,φιλανθρωπικά και παντελώς εκσυγχρονιστικά χαρακτηριστικά:
Αναδιανομή εισοδήματος; Ισχυρή φορολόγηση των κερδοφόρων μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων που έχουν ωφεληθεί από την κρίση και την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων.
Στήριξη των μισθών και των συντάξεων; Νομοθετική αποκατάσταση του κατώτατου μισθού της ΕΓΣΣΕτων 750 ευρώ, των αποδοχών των συλλογικών συμβάσεων, ακύρωση, όπως άλλωστε γνωμοδότησε τοΣτΕ, των μειώσεων στις συντάξεις.
Ενίσχυση των ανέργων; Χορήγηση του αναβαθμισμένου επιδόματος ανεργίας στο σύνολο των ανέργων, μείωση του χρόνου εργασίας, αύξηση της καταναλωτικής ισχύος των εργατικών νοικοκυριών με αποτέλεσμα την τόνωση της βιομηχανικής παραγωγής κλπ.
Τέτοιου είδους μέτρα, μεταξύ πολλών άλλων, που περιλαμβάνονταν άλλωστε στο Πρόγραμμα του Ιδρυτικού Συνεδρίου και της Θεσσαλονίκης, είναι σε θέση να σηματοδοτήσουν ένα ριζοσπαστικό μεταβατικό πρόγραμμα στην πορεία προς την σοσιαλιστική κοινωνική αλλαγή. Η δυνατότητα αποτέφρωσης των νεκρών, η διατήρηση της λίστας στα χειρουργεία, η ενοποίηση ληξιαρχείου και δημοτολογίου, η ενίσχυση των συσσιτίων των απόρων, η επαναφορά των αστυνομικών από την επιτήρηση των φυλακών στους δήμους κ.ά. ούτε για «χάνδρες και καθρεφτάκια για ιθαγενείς» δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν. Έτσι αυτό το παράλληλο πρόγραμμα δεν μπορεί κατά κανέναν τρόπο να αποκρύψει τη γυμνή πραγματικότητα του ρόλου της κυβέρνησης του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ: Πιστή εφαρμογή των υπαγορεύσεων του 3ου Μνημονίου, γονυκλισία έναντι των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης και των ευρωπαϊκών ελίτ, διατήρηση απαράλλακτης, αν όχι σαφούς επιδείνωσης, της κοινωνικής κατάστασης των εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων και νεολαίας.
Στην προηγούμενη πενταετία, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ πίστευαν ότι οι μνημονιακές πολιτικές ήταναναγκαίες και μπορούσαν να παράξουν αναπτυξιακά αποτελέσματα. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ φέρεται να εφαρμόζει το 3ο Μνημόνιο καταναγκαστικά, χωρίς να το επιθυμεί. Ωστόσο για να συγκαλύψει αυτή του την πρακτική ανακαλύπτει το παράλληλο πρόγραμμα, φιλανθρωπικού και εκσυγχρονιστικούχαρακτήρα, βαφτίζει το κρέας ψάρι, και μάλιστα το θεωρεί ως πρόπλασμα «κοινωνικού μετασχηματισμού». Δεν αρκεί δηλαδή ο όλεθρος της μνημονιακής πολιτικής, περισσεύει και ηυποκρισία.
