Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, στην Ισπανία πραγματοποιείται ο τρίτος και τελευταίος γύρος διερεύνησης, που συντονίζεται από τον βασιλιά και περιλαμβάνει τις συναντήσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς των οχτώ κομμάτων που έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Όλα δεί­χνουν πως οι συ­να­ντή­σεις αυτές δεν έχουν ου­σια­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα και απλά θα επι­βε­βαιώ­σουν το συ­μπέ­ρα­σμα που προ­κύ­πτει από τις συ­ζη­τή­σεις όλων αυτών των μηνών, ότι δη­λα­δή δεν προ­κύ­πτει  πλειο­ψη­φι­κή κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας και ότι θα πραγ­μα­το­ποι­η­θούν νέες εκλο­γές, με πιο πι­θα­νή ημε­ρο­μη­νία την 26η Ιούνη. Η επί­ση­μη ημε­ρο­μη­νία ανα­κοί­νω­σης των εκλο­γών είναι η 2α Μάη.  

Η εί­δη­ση της τε­λευ­ταί­ας στιγ­μής είναι ότι ο σχη­μα­τι­σμός Compromis της Βα­λέν­θια, προ­τεί­νει μια κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας των Σο­σια­λι­στών με το Podemos και την  Αρι­στε­ρά , με τους Σο­σια­λι­στές να απο­δέ­χο­νται τα 30 ση­μεία που πε­ρι­λαμ­βά­νει η πρό­τα­ση. Αν και θε­ω­ρεί­ται δύ­σκο­λη μια συμ­φω­νία φαί­νε­ται να  εξα­ντλού­νται όλα τα χρο­νι­κά πε­ρι­θώ­ρια της 26ης Απρί­λη.

Είναι προ­φα­νές ότι η μη συμ­φω­νία δεν είναι απλά ασυ­νεν­νοη­σία, αλλά μια βαθιά κρίση του ίδιου του ισπα­νι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, των κομ­μά­των εξου­σί­ας που βυ­θι­σμέ­να στα σκάν­δα­λα, τη δια­φθο­ρά και τις εσω­κομ­μα­τι­κές έρι­δες, αδυ­να­τούν να δώ­σουν διέ­ξο­δο στην κρίση. Από τη μια δεν μπο­ρεί να βρε­θεί το κόμμα που θα ανα­λά­βει την εφαρ­μο­γή των σκλη­ρών μέ­τρων λι­τό­τη­τας που επι­βά­λει η ΕΕ και από την άλλη δεν μπο­ρεί να βρε­θεί εκεί­νο το κόμμα που θα επι­βά­λει, με τη συ­ναί­νε­ση ή την κα­τα­στο­λή, την τάξη στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας, αφού το κα­θε­στώς του 78 (που προ­έ­κυ­ψε από την ομαλή με­τά­βα­ση από τη δι­κτα­το­ρία στη δη­μο­κρα­τία) είναι απο­νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νο στα μάτια της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας του λαού.

Πρό­κει­ται για αδιέ­ξο­δο που θα συ­νε­χι­στεί σε όλο το διά­στη­μα προς τις εκλο­γές, αλλά και μετά από αυτές. Η ισπα­νι­κή κοι­νω­νία θα συ­νε­χί­σει να βρί­σκε­ται σε μια κα­τά­στα­ση διαρ­κούς προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου και ανα­μο­νής. Το σο­βα­ρό­τε­ρο ίσως όλων είναι ότι κατά τη διάρ­κεια των τε­λευ­ταί­ων εβδο­μά­δων δεν αμ­φι­σβη­τή­θη­κε το κλίμα συ­ναί­νε­σης και συ­νερ­γα­σί­ας των συ­στη­μι­κών δυ­νά­με­ων με την Αρι­στε­ρά με κύρια ευ­θύ­νη του Podemos και ενός με­γά­λου μέ­ρους της ηγε­σί­ας του. Όλη η προ­σπά­θεια του Ιγλέ­σιας να πιέ­σει την ηγε­σία του PSOE (σο­σια­λι­στές)  να εγκα­τα­λεί­ψει την συμ­μα­χία με τους Ciudadanos άνοι­ξε το δρόμο για επό­με­νες συ­ζη­τή­σεις και συμ­μα­χί­ες, παρά την υπο­τί­θε­ται προ­σπά­θειά του να ξε­μπρο­στιά­σει το PSOE και να απο­δεί­ξει ότι αυτό είναι που δεν ανα­λαμ­βά­νει την ευ­θύ­νη δια­κυ­βέρ­νη­σης της χώρας. Το να νο­μι­μο­ποιείς τη συ­νο­μι­λία με κόμ­μα­τα του νε­ο­φι­λευ­θε­ρι­σμού και του πα­λιού κα­θε­στώ­τος συ­νι­στά απο­μά­κρυν­ση από τον πυ­ρή­να του κι­νή­μα­τος που γέν­νη­σε το Podemos και που εκ­κι­νού­σε από το «να τε­λειώ­νου­με με το παλιό διε­φθαρ­μέ­νο σύ­στη­μα».

Το καλό νέο ωστό­σο είναι ότι όλα δεί­χνουν πως αυτή η δια­δι­κα­σία έφερε πιο κοντά το Podemos και την IU (Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά). Ένα με­γά­λο μέρος της Ενω­μέ­νης Αρι­στε­ράς, με πρω­τερ­γά­τη τον Αλ­μπέρ­το Γκαρ­σόν, πολ­λοί αγω­νι­στές-τριες βάσης, αλλά και η πλειο­ψη­φία του Podemos, προ­τεί­νουν την κοινή κά­θο­δο Podemos-IU στις επό­με­νες εκλο­γές. Στις 24 Απρί­λη δη­μο­σιεύ­τη­κε ένα μα­νι­φέ­στο, υπο­γραμ­μέ­νο από αν­θρώ­πους των γραμ­μά­των και των τε­χνών, που ζη­τούν να προ­χω­ρή­σει άμεσα αυτή η συ­νερ­γα­σία. Μέρος της δη­μο­σιό­τη­τας έλαβε και η απερ­γία πεί­νας των τεσ­σά­ρων ευ­ρω­βου­λευ­τών του Podemos, που έγινε για να εκ­φρά­σουν έτσι την αλ­λη­λεγ­γύη τους στους πρό­σφυ­γες, για να στη­ρί­ξουν τα αι­τή­μα­τα τους και για να εκ­φρά­σουν την αντί­θε­σή τους στη συμ­φω­νία που υπέ­γρα­ψαν ΕΕ και Τουρ­κία.

Το Podemos μπρο­στά σε επι­λο­γές

Μαζί με τη με­γά­λη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση εξε­λίσ­σε­ται και μια άλλη συ­ζή­τη­ση εσω­τε­ρι­κή, αλλά όχι λι­γό­τε­ρο δη­μό­σια. Κο­ρυ­φαίο ση­μείο αυτής της συ­ζή­τη­σης για το «τι να κά­νου­με» υπήρ­ξε το εσω­τε­ρι­κό  δη­μο­ψή­φι­σμα  (16-17/3). Στο ερώ­τη­μα «Θέ­λεις μια κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας στη­ριγ­μέ­νη στη συμ­φω­νια Σάν­τσες-Ρι­βέ­ρα;», δη­λα­δή των Σο­σια­λι­στών με τους Πο­λί­τες,   το 88,23% των μελών στην ηλε­κτρο­νι­κή ψη­φο­φο­ρία ψή­φι­σε ΟΧΙ. Στην ερώ­τη­ση «συμ­φω­νείς με την πρό­τα­ση αλ­λα­γής που προ­τεί­νουν το En Comú Podem (Κα­τα­λο­νία) και το En Marea (Γα­λι­κία) ψή­φι­σε ΝΑΙ το 91,79%. Πρό­κει­ται για τη συμ­μα­χία του Podemos, με τους πε­ρι­φε­ρεια­κούς σχη­μα­τι­σμούς που πε­ρι­λαμ­βά­νουν αγω­νι­στές  του Podemos, της Ενω­μέ­νης Αρι­στε­ράς, του πα­τριω­τι­κού Αnova και άλλων κι­νη­μα­τι­κών δυ­νά­με­ων.

Όπως ήταν ανα­μέ­νο­με­νο, η απά­ντη­ση στο πρώτο ερώ­τη­μα συ­μπύ­κνω­σε την αντί­θε­ση της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας του κόμ­μα­τος σε μια κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας. Το δεύ­τε­ρο ερώ­τη­μα σύμ­φω­να με αρ­κε­τούς-ες ήταν μη υλο­ποι­ή­σι­μο και ο μόνος του στό­χος ήταν η νο­μι­μο­ποί­η­ση της μέχρι τώρα τα­χτι­κής του Ιγλέ­σιας στις συ­νο­μι­λί­ες. Και από το απο­τέ­λε­σμα είναι ολο­φά­νε­ρο ότι ο Ιγλέ­σιας μπο­ρεί κα­ταρ­χήν να δη­λώ­νει ότι το κόμμα είναι μαζί του.

Στο με­τα­ξύ η έντα­ση με­τα­ξύ Ερε­χόν (δεξιά πτέ­ρυ­γα) και Ιγλέ­σιας κο­ρυ­φώ­νε­ται με τη σύ­γκρου­ση να έχει συ­νε­χώς νέα επει­σό­δια. Η συ­ζή­τη­ση πε­ρι­λαμ­βά­νει το ερώ­τη­μα τι είναι πραγ­μα­τι­κά μια αρι­στε­ρή λαϊ­κι­στι­κή πο­λι­τι­κή, ποιος είναι ο πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κός τρό­πος να επι­τευ­χθεί η αντι-ηγε­μο­νία, με τον Ερ­ρε­χόν να δη­λώ­νει, σε ένα πρό­σφα­το άρθρο του που συ­ζη­τή­θη­κε πολύ, ότι η αντι­η­γε­μο­νία χτί­ζε­ται πάνω σε υπαρ­κτές αντι­λή­ψεις κοι­νής λο­γι­κής. Με αυτή την έν­νοια,  σύμ­φω­να πάντα με τον Ερε­χόν, το ζή­τη­μα δεν είναι να έρθει κα­νείς σε ρήξη με το κα­θε­στώς του ’78, απορ­ρί­πτο­ντας την συ­ναί­νε­ση που επι­τεύ­χθη­κε τότε με­τα­ξύ των δυ­νά­με­ων του συ­στή­μα­τος, αλλά να απο­δεί­ξει ότι δεν υπήρ­ξε πραγ­μα­τι­κή συ­ναί­νε­ση.

Τα κρί­σι­μα πά­ντως ζη­τή­μα­τα, πέρα από τις ασκή­σεις λόγων και τις ιδε­ο­λο­γι­κές απο­χρώ­σεις των Ιγλέ­σιας και Ερε­χόν, είναι πρώ­τον πώς θα υπάρ­ξει ενός πραγ­μα­τι­κός εκ­δη­μο­κρα­τι­σμός του κόμ­μα­τος, που θα υπη­ρε­τεί την πραγ­μα­τι­κή σύν­δε­ση του Podemos με την απο­κλει­σμέ­νη κοι­νω­νία, με τον ισπα­νι­κό λαό. Πώς θα υπάρ­ξει μια νέα κι­νη­μα­τι­κή άνοι­ξη, που δεν θα συ­γκε­ντώ­νε­ται μόνο σε μια πλα­τεία, που δεν θα ανα­θέ­τει μόνο σε ένα κόμμα, αλλά που θα διεκ­δι­κεί μια πραγ­μα­τι­κή αλ­λα­γή. Για όλα αυτά έχει πολύ δρόμο να δια­νύ­σει το Podemos.

Ετικέτες