Περί «μονομερών ενεργειών» στο Μνημόνιο και Χρέος

Τι λένε οι επί­ση­μες θέ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Τόσο στις συ­νε­δρια­κές απο­φά­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όσο και στην πρό­σφα­τη ευ­ρω-εκλο­γι­κή δια­κή­ρυ­ξη, το­νί­ζε­ται ρητά ότι στό­χος του είναι: «η ακύ­ρω­ση του Μνη­μο­νί­ου και της πο­λι­τι­κής λο­γι­κής που τα επι­βάλ­λει, καθώς η αντι­με­τώ­πι­ση του χρέ­ους… Χωρίς δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του απο­κλεί­ε­ται να ανα­σά­νει η χώρα….. Η δια­δι­κα­σία ανα­δια­πραγ­μά­τευ­σης θα ξε­κι­νή­σει άμεσα και θα απαι­τη­θεί η ακύ­ρω­ση των επα­χθών όρων και συμ­βά­σε­ων. Για την επί­τευ­ξη των στό­χων θα αξιο­ποι­η­θούν στην πε­ρί­πτω­ση εκ­βια­σμών, όλα τα όπλα: η δια­κο­πή πλη­ρω­μών, η κα­ταγ­γε­λία και πρό­κλη­ση ζη­μιάς στη χώρα με στόχο τη διά­σω­ση του ευρώ και των ιδιω­τι­κών τρα­πε­ζών, ….κά. Εμείς θέ­λου­με να σώ­σου­με τη χώρα μέσα στο ευρώ και όχι με πρό­σχη­μα τη σω­τη­ρία του ευρώ να οδη­γή­σου­με τη χώρα στην κα­τα­στρο­φή. Όπως συ­μπυ­κνώ­νει το σύν­θη­μα «καμιά θυσία για το ευρώ», από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα για το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι η απο­τρο­πή της αν­θρω­πι­στι­κής κα­τα­στρο­φής και η ικα­νο­ποί­η­ση των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών και όχι η υπο­τα­γή σε υπο­χρε­ώ­σεις που ανέ­λα­βαν άλλοι υπο­θη­κεύ­ο­ντας τη χώρα…»

«Μα­ξι­μα­λι­σμοί» και βιω­σι­μό­τη­τα χρέ­ους;

Το πα­ρα­πά­νω πλαί­σιο, ανε­ξάρ­τη­τα από επί μέ­ρους επι­φυ­λά­ξεις ή ερω­τή­μα­τα που μπο­ρεί κά­ποιος να έχει, χα­ράσ­σει το γε­νι­κό­τε­ρο πλαί­σιο του στρα­τη­γι­κού στό­χου και της τα­κτι­κής επί­τευ­ξης του. Η ακύ­ρω­ση της λι­τό­τη­τας (Μνη­μό­νιο), η δια­γρα­φή με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους και εξό­φλη­ση υπό­λοι­που με ρήτρα ανά­πτυ­ξης, καθώς ο δη­μό­σιος-κοι­νω­νι­κός έλεγ­χος των τρα­πε­ζών, απο­τε­λούν θε­με­λιώ­δεις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για προ­ώ­θη­ση της πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης και προ­ο­δευ­τι­κής έξοδο από την κρίση με ανοι­κτό τον ορί­ζο­ντα της σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής. Δεν πρό­κει­ται για «μα­ξι­μα­λι­σμό» αλλά «ανα­γκαία και ικανή συν­θή­κη» να βγει η οι­κο­νο­μία και κοι­νω­νία από την κρίση με κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Η βιω­σι­μό­τη­τα (εξο­φλη­σι­μό­τη­τα) του χρέ­ους είναι αντι­κει­με­νι­κή ανά­γκη και όχι «φα­ντα­σί­ω­ση» αρι­στε­ρών «μα­ξι­μα­λι­στών». Αντί­θε­τα η υπο­τί­μη­ση ή απο­δο­χή μι­κρής ελά­φρυν­σης (επι­μή­κυν­ση, ορια­κή μεί­ω­ση επι­το­κί­ων ή «πά­γω­μα», κά), παρά τα όποια θε­τι­κά, δεν επι­λύ­ει το πρό­βλη­μα της βιώ­σι­μης εξό­δου από την κρίση σε προ­ο­δευ­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Πρα­κτι­κά, στο υπο­θε­τι­κό σε­νά­ριο της αύ­ξη­σης του ΑΕΠ 3% (ή 5,4 δις €), ο επι­με­ρι­σμός για στοι­χειώ­δη ανα­κού­φι­ση του λαού, στή­ρι­ξη ανά­πτυ­ξης, εξυ­πη­ρέ­τη­ση χρέ­ους, δεν μπο­ρεί να ξε­περ­νά τα 1,8-2 δις € κατά πε­ρί­πτω­ση. Δη­λα­δή οι δα­πά­νες για το­κο­χρε­ο­λύ­σια από το «πραγ­μα­τι­κό πλε­ό­να­σμα», δεν μπο­ρούν να υπερ­βαί­νουν 1,5-2 δις το χρόνο. (Αν γι­νό­ταν δι­καιό­τε­ρη κα­τα­νο­μή φο­ρο­λο­γι­κών βαρών ίσως να δια­τί­θε­το κάτι πε­ρισ­σό­τε­ρο).! Ωστό­σο το 2014 τα το­κο­χρε­ο­λύ­σια ανέρ­χο­νται σε 31 δις, το 2015 σε 22 δις, το 2016 σε 13,5 δις και συ­νε­χί­ζουν στο ίδια πε­ρί­που ύψος ως το 2020, ενώ μετά κά­νουν άλμα σε 28 δις 2021, σε 33 δις 2022, σε 29 δις 2023, δια­τη­ρού­με­να στα 16-17 δις το χρόνο ως το 2030. Από εδώ πη­γά­ζει η ανά­γκη δια­γρα­φής του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους για να απο­φύ­γου­με «δια­χρο­νι­κή λι­τό­τη­τα» και όχι λόγω αρι­στε­ρών «μα­ξι­μα­λι­σμών», όπως ισχυ­ρί­ζο­νται ορι­σμέ­νοι.!

Ποιες θε­ω­ρού­νται μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες;

Το αί­τη­μα της δια­γρα­φής του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους, ασφα­λώς δεν είναι ιδέα που αρέ­σει στους πι­στω­τές. Το ζή­τη­μα έχει τεθεί στην «τρόϊ­κα» από τον πρ. υπουρ­γό οι­κο­νο­μι­κών Γιάν­νη Στουρ­νά­ρα, αλλά η απά­ντη­ση του Β.Σόϊ­μπλε ήταν η γνω­στή φράση: «forget it Yiannis» (ξέχνα το Γιάν­νη).! Το πρώτο ερώ­τη­μα είναι αν η συ­γκε­κρι­μέ­νη απά­ντη­ση απο­τε­λεί ή όχι μο­νο­με­ρής ενέρ­γεια; Και πότε θε­ω­ρεί­ται τέ­τοια; Μόνο όταν προ­έρ­χε­ται από τους οφει­λέ­τες ή και τους πι­στω­τές; Δεν ήταν άραγε μο­νο­με­ρής η ενέρ­γεια έντα­ξης στο ΔΝΤ, η επι­βο­λή της «τρόϊ­κας» και του Μνη­μο­νί­ου στη χώρα; Γιατί η χρήση κυ­ριαρ­χι­κού δι­καιώ­μα­τος και η επί­κλη­ση του διε­θνούς δι­καί­ου από μια χώρα («κα­τά­στα­ση ανά­γκης», «απε­χθές χρέος» κά) θε­ω­ρεί­ται «μο­νο­με­ρής ενέρ­γεια»; Η πα­ρα­βί­α­ση ευ­ρω­παϊ­κών συν­θη­κών (Χάρ­της Θε­με­λιω­δών Δι­καιω­μά­των, κά) δεν είναι μο­νο­με­ρής ενέρ­γεια;

Χρειά­ζε­ται κατά συ­νέ­πεια να δούμε το ζή­τη­μα τόσο από νο­μι­κή, όσο οι­κο­νο­μι­κή, κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή άποψη. Από νο­μι­κή άποψη η άσκη­ση των κυ­ριαρ­χι­κών δι­καιω­μά­των μιας χώρας, δε καμιά πε­ρί­πτω­ση δεν είναι μο­νο­με­ρής ενέρ­γεια. Σε οι­κο­νο­μι­κό και κοι­νω­νι­κό επί­πε­δο, η απαί­τη­ση δια­γρα­φής του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους, πη­γά­ζει από αντι­κει­με­νι­κά δε­δο­μέ­να (διά­λυ­ση οι­κο­νο­μί­ας, βύ­θι­ση με­γά­λου μέ­ρους ελ­λη­νι­κού λαού στη φτώ­χεια και πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση). Πέρα από τις ευ­θύ­νες των κομ­μά­των της συ­γκυ­βέρ­νη­σης, υπάρ­χουν ταυ­τό­χρο­να με­γά­λες ευ­θύ­νες της τρόϊ­κας (με τις «συ­ντα­γές σω­τη­ρί­ας») και του οι­κο­δο­μή­μα­τος της ΟΝΕ (με τις ανι­σό­τι­μες σχέ­σεις με­τα­ξύ ισχυ­ρών και αδύ­να­μων χωρών). Αυτό που πρέ­πει να δούμε είναι η ουσία της πο­λι­τι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης και τα απο­τε­λέ­σμα­τα της. Οι απο­φά­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δί­νουν το πλαί­σιο για τη στάση στο τε­λι­κό «δια ταύτα» των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων. Η ου­σια­στι­κή άρ­νη­ση επί­λυ­σης του χρέ­ους, μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς με στή­ρι­ξη του λαού, πρέ­πει «να πρά­ξει τα δέ­ο­ντα», ώστε να δοθεί βιώ­σι­μη λύση και να ανοί­ξει ο δρό­μος μιας ελ­πι­δο­φό­ρας προ­ο­πτι­κής, με βάση τα συμ­φέ­ρο­ντα του ελ­λη­νι­κού λαού και όχι υπο­χώ­ρη­ση σε ανε­δα­φι­κά δι­λήμ­μα­τα ή προ­σχη­μα­τι­κά εμπό­δια, που εξυ­πη­ρε­τούν τε­λι­κά, άμεσα ή έμ­με­σα, τους δα­νει­στές.