Περιμένοντας τις προγραμματικές δηλώσεις

Είναι με τέ­τοιο τρόπο απο­σα­φη­νι­σμέ­νες οι προ­τά­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εδώ και καιρό -και ιδίως μετά από την εξαγ­γε­λία του Προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης- που, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αυτό που ανα­μέ­νου­με είναι η επα­νά­λη­ψη όσων με πολύ απο­τε­λε­σμα­τι­κό τρόπο ισχυ­ρι­στή­κα­με προ­ε­κλο­γι­κά. Και τα οποία, ενώ επι­μέ­νου­με συ­νή­θως να τα ονο­μά­ζου­με μέτρα για την ανά­τα­ξη της κοι­νω­νι­κής κα­τα­στρο­φής, είναι, επι­πλέ­ον, σε από­λυ­το βαθμό προ­ση­μα­σμέ­να τα­ξι­κά.

Το μή­νυ­μα ήταν και είναι πως το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, άμεσο και μα­κρο­χρό­νιο, είναι ένα πρό­γραμ­μα για τους φτω­χούς και τους ανέρ­γους, για τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας –όχι κατά προ­τε­ραιό­τη­τα, αλλά απο­κλει­στι­κά».

Σε ό,τι αφορά τις δια­κη­ρύ­ξεις εκεί­νης της ημέ­ρας πραγ­μα­τι­κά ελά­χι­στες ήταν οι εκ­πλή­ξεις.

Σή­με­ρα, όμως, ξέ­ρου­με πόσο πολ­λές και πόσο με­γά­λες ήταν οι εκ­πλή­ξεις που μας πε­ρί­με­ναν στο δρόμο. Κά­ποιες σύ­ντο­μα, άλλες άμα τη ολο­κλη­ρώ­σει της πρώ­της κυ­βερ­νη­τι­κής θη­τεί­ας.

Όπως ξέ­ρου­με πως, όποια θέση κι αν έχει κά­ποιος σή­με­ρα απέ­να­ντι στα πράγ­μα­τα, ούτε ένας δεν φα­ντά­ζο­νταν τον καιρό εκεί­νο τις επερ­χό­με­νες εξε­λί­ξεις.

Και οι πιο δε­ξιοί ανά­με­σά μας θα θε­ω­ρού­σαν τη σχε­τι­κή πρό­βλε­ψη ως προ­βο­κα­τό­ρι­κη το­πο­θέ­τη­ση άρ­ρω­στων εγκε­φά­λων. Η άρ­νη­σή τους θα ήταν ολο­κλη­ρω­τι­κή και «κά­θε­τη», για να θυ­μη­θού­με και την προ­σή­κου­σα πια πα­σο­κι­κή ορο­λο­γία. Διότι, ως γνω­στόν, εμείς «δεν εί­μα­στε πα­ντός και­ρού». Και απο­τασ­σό­με­θα μετά βδε­λυγ­μί­ας τα μνη­μό­νια, που συ­νι­στούν κα­θε­στώς και όχι κά­ποιο είδος, απε­χθούς έστω, δη­μο­σιο­νο­μι­κής πα­ρέμ­βα­σης. Όπως μετά αντί­στοι­χης βδε­λυγ­μί­ας απο­τασ­σό­με­θα και όσους τα απο­δέ­χο­νται, απο­δί­δο­ντάς τους, με τα λόγια του Αλέξη Τσί­πρα στη Λαμία τέλη Νο­εμ­βρί­ου του 2014, «αυ­το­γε­λοιο­ποί­η­ση», «εξευ­τε­λι­σμό», «κα­τα­στρο­φή», «κο­ροϊ­δία», «πλα­στές υπο­σχέ­σεις», «ψέ­μα­τα».

Σή­με­ρα ξέ­ρου­με, λοι­πόν, καλά.

Πράγ­μα που μας οδη­γεί να πε­ρι­μέ­νου­με τις νέες προ­γραμ­μα­τι­κές δε­σμεύ­σεις (sic) της Δευ­τέ­ρας με μόνη την προ­σμο­νή για το πόσο ευ­φά­ντα­στο θα απο­δει­χτεί το «πα­ράλ­λη­λο» πρό­γραμ­μα και το πώς συ­γκε­κρι­μέ­να θα δει­χτεί πως η «συμ­φω­νία» αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια, μέσα από την υλο­ποί­η­σή της, για «έξοδο από την κρίση».

Προ­βλέ­πω πως θα έχου­με επί­δει­ξη σο­λο­μω­νι­κής με σαν­σκρι­τι­κές δια­τυ­πώ­σεις.

Και αυτό όχι μόνο γιατί, όχι η πλειο­ψη­φία, αλλά το σύ­νο­λο, διε­θνώς, όσων οι­κο­νο­μο­λό­γων μπο­ρούν να θε­ω­ρη­θούν στοι­χειω­δώς «προ­ο­δευ­τι­κοί» μοι­ρά­ζο­νται την άποψη του Στί­γκλιτς πως, εξαι­τί­ας όσων συ­νέ­βη­σαν από τον Ιού­λιο και μετά, «η κα­τά­στα­ση στην Ελ­λά­δα θα επι­δει­νω­θεί πε­ρισ­σό­τε­ρο […] στο μέτρο που το 3ο Μνη­μό­νιο δεν έχει καμιά λο­γι­κή και στέλ­νει την χώρα σαν πρό­βα­το επί σφαγή…».

Το μνη­μό­νιο είναι κα­τα­στρο­φή, όπως τόσο καλά έχου­με ανα­λύ­σει και τεκ­μη­ριώ­σει χρό­νια τώρα σε αμέ­τρη­τα άρθρα και βι­βλία, ο Δρα­γα­σά­κης, ο Στα­θά­κης, ο Μη­λιός, ο Τσα­κα­λώ­τος κι εγώ, ο Ιω­α­κεί­μο­γλου, ο Ρυλ­μόν, ο Λα­πα­τσιώ­ρας. Δεί­ξα­με, πέρα από κάθε αμ­φι­βο­λία, πως συ­νι­στά οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή ακρι­βώς γιατί είναι ένα τα­ξι­κό πρό­γραμ­μα κοι­νω­νι­κής εκ­θε­με­λί­ω­σης, που, πρω­τί­στως, μέσω της εσω­τε­ρι­κής υπο­τί­μη­σης, επι­βάλ­λει έναν αδή­ρι­το κα­τα­να­γκα­σμό στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας έτσι ώστε η κα­πι­τα­λι­στι­κή κερ­δο­φο­ρία να προ­φυ­λάσ­σε­ται και να ενι­σχύ­ε­ται διαρ­κώς. Το δεί­ξα­με αυτό και επι­μέ­να­με όλοι ανε­ξαι­ρέ­τως πως, ακόμη κι αν δεν εί­χα­με νέο μνη­μό­νιο και μέ­να­με στα δύο, η κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή θα συ­νε­χί­ζο­νταν και θα βά­θαι­νε.

Δεν χρειά­ζε­ται, άλ­λω­στε, προ­χω­ρη­μέ­νο μαρ­ξι­σμό για να έχου­με την πα­ρα­πά­νω βε­βαιό­τη­τα. Ας θυ­μί­σω με­ρι­κά στοι­χεία:

Στη ση­με­ρι­νή Ελ­λά­δα (2014), οι μι­σθω­τοί ερ­γα­ζό­με­νοι του ιδιω­τι­κού τομέα είναι μόλις 1371450 ένα­ντι 1365406 ανέρ­γων! Η τρο­μα­κτι­κή αυτή συν­θή­κη της ανερ­γί­ας δια­μορ­φώ­νει τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για το πάρτι των αφε­ντι­κών. Έτσι, το 20% των μι­σθω­τών έχει μη­νιαίο μισθό μέχρι 500 ευρώ μικτά, ενώ το 43% δεν ξε­περ­νά τα μικτά 800 και λι­γό­τε­ρο από 20% έχει μικτό μισθό άνω των 1500 ευρώ. Προ­σθέ­στε εδώ πως όσοι εμ­φα­νί­ζο­νται να έχουν με­ρι­κή απα­σχό­λη­ση δεν ση­μαί­νει πως δεν ερ­γά­ζο­νται, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, πάνω από 8ωρο, ενώ πλη­ρώ­νο­νται για τε­τρά­ω­ρο ή και λι­γό­τε­ρο.

Επι­πλέ­ον, πε­ρί­που 1000000 (!) ερ­γα­ζό­με­νοι πλη­ρώ­νο­νται με κα­θυ­στέ­ρη­ση από ένα μήνα έως ένα χρόνο ή, τε­λι­κά, δεν πλη­ρώ­νο­νται κα­θό­λου.

Ακόμη, με­τα­ξύ 2008 και 2013, οι πλη­ρω­μέ­νες από τον ερ­γο­δό­τη υπε­ρω­ρί­ες μειώ­θη­καν κατά 53.3%, ενώ οι απλή­ρω­τες υπε­ρω­ρί­ες αυ­ξή­θη­καν κατά 76.4%, με θύ­μα­τα κυ­ρί­ως τις γυ­ναί­κες ερ­γα­ζό­με­νες. Σή­με­ρα (2014) το 77.4% των υπε­ρω­ριών που κά­νουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν αμεί­βε­ται, όταν το αντί­στοι­χο πο­σο­στό το 2008 ήταν 47.6%.

Αυτά, κυ­ρί­ως, πέ­τυ­χαν τα μνη­μό­νια.

Με τις «διαρ­θρω­τι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» που ήδη έχουν θε­σμο­θε­τη­θεί, έχει επέλ­θει διά­λυ­ση της προ­στα­σί­ας, του κα­θε­στώ­τος απο­ζη­μί­ω­σης και προει­δο­ποί­η­σης, εξα­το­μί­κευ­ση των αμοι­βών και των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, υπε­ρε­ξο­πλι­σμός των ερ­γο­δο­τών προ­κει­μέ­νου να επι­βάλ­λουν διαρ­κή σφαγή στους μι­σθούς –με­τα­ξύ άλλων, τους δί­νε­ται η δυ­να­τό­τη­τα, των ερ­γο­δο­τών, να επι­βάλ­λουν μο­νο­με­ρώς την εκ πε­ρι­τρο­πής ερ­γα­σία, ακόμη και μιας μέρας τη βδο­μά­δα, έως και 18 συ­νε­χό­με­νους μήνες.

Με απο­τέ­λε­σμα, όπως ση­μεί­ω­νε επί αντι­πο­λι­τεύ­σε­ως η «Αυγή»:

«Νέος κοντά στα 40, ευ­έ­λι­κτα ερ­γα­ζό­με­νος που απα­σχο­λεί­ται με με­ρι­κή απα­σχό­λη­ση ή εκ πε­ρι­τρο­πής ερ­γα­σία και με μισθό που δια­μορ­φώ­νε­ται περί τα 300 ευρώ, είναι ο ση­με­ρι­νός ερ­γα­ζό­με­νος της μνη­μο­νια­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας».

Αυτά, λοι­πόν, κά­νουν τα μνη­μό­νια. Και αυτά θα πρέ­πει να αρ­θούν άμεσα.

Η πα­ρού­σα κυ­βέρ­νη­ση έχει απο­φα­σί­σει πως ο «συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης» δεν το επι­τρέ­πει. Γι’ αυτό λέω πως θα πρέ­πει να πε­ρι­μέ­νου­με πολλή ανα­πτυ­ξια­κή σο­λο­μω­νι­κή και εθνι­κά πε­ρή­φα­να σαν­σκρι­τι­κά στις προ­γραμ­μα­τι­κές. Με­τα­ξύ αυτών και –για να μεί­νου­με στα πρώ­της και από­λυ­της ση­μα­σί­ας ερ­γα­σια­κά- τις «βέλ­τι­στες πρα­κτι­κές» ή τη συν­δρο­μή της Διε­θνούς Ορ­γά­νω­σης Ερ­γα­σί­ας (ILO). Απο­κρύ­πτο­ντας πως οι «βέλ­τι­στες πρα­κτι­κές» απο­τέ­λε­σαν τη βάση και για τις ως τώρα «διαρ­θρω­τι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» ερ­γα­σια­κής απορ­ρύθ­μι­σης χάριν της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας. Ή πως η ILO αρ­νή­θη­κε επι­μό­νως να κα­τα­δι­κά­σει την Ελ­λά­δα για την μό­νι­μη πα­ρα­βί­α­ση των διε­θνών συμ­βά­σε­ων ερ­γα­σί­ας.

Να τε­λειώ­νου­με, λοι­πόν, με τις αυ­τα­πά­τες. Ή θα βρού­με ως ερ­γα­ζό­με­νοι τον τρόπο να εξε­γερ­θού­με ενά­ντια σε όλα αυτά και σε όσους τα υπη­ρε­τούν ή θα υπο­στού­με αυτό που ορ­γα­νώ­νουν καιρό τώρα: ερ­γα­σια­κή σκλα­βιά και τα­πει­νω­μέ­νη ζωή για γε­νιές μπρο­στά.

Όσοι το κα­τα­νο­ού­με αυτό θα πρέ­πει να βρού­με τρό­πους συ­μπό­ρευ­σης και κοι­νών αγώ­νων. Όσοι, από την άλλη, θε­ω­ρούν πα­ρα­πει­στι­κή εμ­μο­νή το «αντι­μνη­μο­νια­κό» -πράγ­μα που είναι δια­φο­ρε­τι­κό από τη σωστή άποψη πως ο κοι­νω­νι­κός αντα­γω­νι­σμός δεν εξα­ντλεί­ται στο δί­πο­λο μνη­μό­νιο-αντι­μνη­μό­νιο- είναι από την άλλη πλευ­ρά, ό,τι κι αν δη­λώ­νουν.

Μπο­ρού­με να ελ­πί­ζου­με; Προ­φα­νώς και ναι.

Άλ­λω­στε, όπως έγρα­ψε ο Δη­μή­τρης Τρί­μης πριν από λίγο καιρό στην «Εφη­με­ρί­δα των Συ­ντα­κτών»:

«Προς πο­λι­τι­κά στε­λέ­χη και αρ­μό­διους τε­χνι­κούς της εξου­σί­ας:

Με τα ση­με­ρι­νά δε­δο­μέ­να της ανυ­πό­φο­ρης ανερ­γί­ας των νέων, την ακ­μά­ζου­σα μαύρη ερ­γα­σία, τους επί­ση­μους μι­σθούς στα 450 ευρώ και την προ­δια­γρα­φό­με­νη σύ­ντα­ξη στα 67, έχει κα­νείς σας την ψευ­δαί­σθη­ση ότι δεν θα ξα­νάρ­θουν το επό­με­νο διά­στη­μα… «τα αύρια να διώ­ξουν τα σή­με­ρα», όπως έλεγε και το σύν­θη­μα της βί­αι­ης εξέ­γερ­σης των νέων του Δε­κέμ­βρη του 2008;».

«Αυτοί» μπο­ρεί να έχουν τέ­τοιες ψευ­δαι­σθή­σεις. «Εμείς», ελ­πί­ζω, όχι.