Έχει γίνει σάλος αυτές τις μέρες στα κοινωνικά δίκτυα με ένα βίντεο όπου εμφανίζεται ξυρισμένος κύριος να θυμάται την πατρίδα και να λέει σε χιλιάδες αγρότες να βαρέσουν προσοχή και να πουν τον εθνικό ύμνο. Και πράγματι λένε τον εθνικό ύμνο αλλά, ευτυχώς, δεν βαράνε προσοχή.
Ποιος είναι όμως ο κ. Γκόντιας που ζητάει από τους αγρότες να βαρέσουν προσοχή;
Αέρας Νέας Υόρκης
Μας βοηθάει σε αυτό συνέντευξη που παραχώρησε τον Οκτώβρη στους New York Times. [1]
Στη συνέντευξη περιλαμβάνονται διάφορα γλαφυρά στοιχεία που αποσκοπούν να δημιουργήσουν το κατάλληλο προφίλ. Είναι το λεγόμενο story telling, που οι αμερικανοί επικοινωνιολόγοι γνωρίζουν πολύ καλά. Έτσι το ρεπορτάζ περιλαμβάνει μυθιστορηματική περιγραφή του τρόπου γέννησης και ανατροφής του κ. Γκόντια, ο οποίος παρουσιάζεται περίπου να φύτρωσε από τη γη. Αυτό δεν διαθέτουμε στοιχεία να το αμφισβητήσουμε.
Αυτό που ίσως μπορούμε να αμφισβητήσουμε είναι την προσπάθεια του κ. Γκόντια να καρπωθεί την πολιτική υπεραξία του «κινήματος της πατάτας». Δεν γνωρίζουμε αν ο κ. Γκόντιας είχε ή δεν είχε σχέση με το κίνημα της πατάτας, όπως τόσοι και τόσοι παραγωγοί σε όλη τη χώρα. Γνωρίζουμε όμως ότι είναι λίγο δύσκολο να διεκδικήσει την πατρότητα. Όχι μόνο γιατί είναι αστείο να διεκδικείς ατομικά την πατρότητα μιας συλλογικής προσπάθειας, ενός ολόκληρου κινήματος στο οποίο συμμετείχαν χιλιάδες παραγωγοί και καταναλωτές σε όλη τη χώρα, αλλά γιατί η πρώτη διανομή πατάτας οργανώθηκε με πρωτοβουλία της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Ν. Πιερίας "Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ", [2] μιας συλλογικότητας που δραστηριοποιείται ήδη από το 2007, και όχι με πρωτοβουλία κάποιου πεφωτισμένου ατόμου.
Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει κάποιο άλλο σημείο της συνέντευξης, το σημείο που περιλαμβάνει την πρόταση του κ. Γκόντια για το αγροτικό ζήτημα.
Αχ πατρίδα μου γλυκιά
Εκεί ο κ. Γκόντιας προτείνει να κοπούν οι επιδοτήσεις στους μικρούς δικαιούχους, όσους καλύπτουν λιγότερο από 70% του εισοδήματός τους από την παραγωγή. Κάνει μάλιστα ένα πρόχειρο υπολογισμό με βάση τον οποίο αυτό σημαίνει να κοπούν οι όποιες επιδοτήσεις από 750.000 αγρότες, για να επαρκέσουν για τις υπόλοιπες 150.000.
Συνεπώς, υπάρχουν περίπου 750.000 αγρότες που δεν χωράνε στην πατρίδα του κ. Γκόντια.
Μπορεί επίσης να αναρωτηθεί κανείς τί θα γίνει η γη τους και αν θα καταλήξει στις τράπεζες και τις πολυεθνικές. Ενδεχόμενο όχι και τόσο πατριωτικό.
Αλλά τί είναι τότε η πατρίδα μας; Μην είναι να βαράμε προσοχή και να τραγουδάμε τον εθνικό ύμνο μαζί με αυτούς που θέλουν να μας πιουν κάθε φορά το αίμα;
Καλώς τα παιδιά με τα χρυσά αυγά
Ο κ. Γκόντιας δεν είναι παρά ένα παράδειγμα. Τέτοιοι και χειρότεροι πατριδοκάπηλοι που δουλεύουν για την τσέπη τους έχουν πλακώσει πολλοί στα μπλόκα. Είναι οι ίδιοι που στήνουν μανωλάδες. Όπου το θύμα είναι ο μετανάστης. Αλλά ταυτόχρονα θύμα τους είναι και ο αγρότης που δεν είναι στη μαφία για να έχει τζάμπα χέρια. Και είναι οι ίδιοι που στήνουν μετά «Γραφεία Ευρέσεως Εργασίας», που δεν είναι παρά δουλεμπορικά, με εξευτελιστικές αμοιβές για τους ίδιους αυτούς αγρότες, που είναι, φυσικά, από την Πατρίδα μας. [4] Αυτό είναι μάλλον το μέλλον και για τους 750.000 αγρότες που θέλει να ξεφορτωθεί ο κ. Γκόντιας.
Ας τραγουδήσουμε λοιπόν όλοι μαζί; Ήταν ένα μικρό καράβι; Να φάμε ο ένας τον άλλον;
Αφού κάλεσε να ακουστεί ο εθνικός ύμνος για να καλύψει με το ταρατατζούμ την πρόθεσή του να καταστρέψει 750.000 κόσμο συν τις οικογένειες, ο κ. Γκόντιας φρόντισε να προσθέσει πόσο άντρας είναι κι αυτός κι οι φίλοι του, τόσο που ακόμα και οι γυναίκες τους είναι άντρες λέει. Έτσι κάνουν οι άντρες κ. Γκόντια; Τρώει ο μεγάλος τον μικρό;
Υπάρχει λύση για τη μικρομεσαία αγροτιά
Να απαλλαγούμε από τα μνημόνια και να χαράξουμε δική μας αγροτική πολιτική. Να βασιστούμε στους συνεταιρισμούς, παραγωγικούς και καταναλωτικούς, στον δρόμο που χαράξαμε και με τους «Χωρίς Μεσάζοντες», να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και όχι να τον τρώμε. Να κάνουμε αυτό που γινόταν πατροπαράδοτα στα χωριά της ελληνικής υπαίθρου, να καλλιεργήσουμε τη γη από κοινού, δίκαια, ισότιμα, δημοκρατικά. Να σεβαστούμε τη γη και τον τόπο με την ομορφιά του και την ισορροπία του, με μικρές παραγωγές, με τοπικούς σπόρους, με ποικιλία και ανθεκτικότητα, χωρίς χημικά και καρκίνους, χωρίς εξάρτηση από τις βιομηχανίες λιπασμάτων, χωρίς μονοκαλλιέργιες που εξαντλούν τη γη. Να πάρουμε πίσω τη γη, μαζί με όλα τα υπόλοιπα που μας έχουν πάρει. Να μη ζήσουν μόνο οι 150.000 και μετά το 1% των ισχυρών του κόσμου που θα τους έχει στο χέρι, που θα έχει κι εμάς στο ΄χερι, γιατί θα έχει την τροφή μας στο χέρι. Να ζήσουν κι οι 900.000 κι ακόμη περισσότεροι. Από τη γη της Εκκλησίας, από τη γη του Κράτους, από τη γη που ανήκει σε αυτούς που την περπατούν και τη δουλεύουν και όχι σε αυτούς που την αγοράζουν για ένα κομμάτι ψωμί και την κοιτάνε στα χαρτιά τους σε κάποιο γραφείο στη Νέα Υόρκη.
Υπάρχει λύση. Κι η σημαία της είναι κόκκινη. Είναι κόκκινη και μαύρη. Είναι πράσινη και μαύρη. Αλλά δεν είναι μια σημαία που τη σηκώνουμε όλοι μαζί βαρώντας προσοχές στα κέρδη λίγων. Είναι η σημαία αυτών που δεν βαράνε προσοχές. Τελείωσαν οι προσοχές.
[2] http://www.anasta.de/TOPOS/index.php?option=com_content&task=blogcategory&id=77&Itemid=140
[3] http://daskalopoulou.gr/?p=62
[4] http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9529:-l...
