Σχετικά με τη συνέντευξη του γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα

Η συνέντευξη του Δημήτρη Κουτσούμπα, στις 11-11-2017, στην «Εφημερίδα των Συντακτών», βρίθει από ιστορικές ανακρίβειες, μέσω των οποίων επιχειρεί να τεκμηριώσει την θέση του ΚΚΕ, για μια ολόκληρη περίοδο. Αυτές οι ανακρίβειες σχετίζονται, μεταξύ άλλων, και στις αναφορές που κάνει όσον αφορά τη θέση του Λένιν για κάποια μέλη της Κ.Ε. των Μπολσεβίκων και κυρίως για τον Τρότσκι και τον Στάλιν. Μάλιστα, ο Λένιν, θεωρούσε ότι αυτοί οι δύο είχαν το μεγαλύτερο ειδικό βάρος σε σχέση με τις προοπτικές σταθερότητας του Κόμματος, σε μια περίοδο που αυτό λειτουργούσε ως αντίβαρο στην εξασθένηση του ρόλου της εργατικής τάξης, και στην λογική της ανάθεσης εξαιτίας της συμμετοχής της τσαρικής Ρωσίας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και του εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε αμέσως μετά την εξέγερση του Οκτώβρη. Στις 24-12-1922, ο Λένιν, με επιστολή του προς την Κ.Ε. των Μπολσεβίκων αναφέρει: «Οι σχέσεις ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο ισοδυναμούν, κατά τη γνώμη μου, με κάτι παραπάνω από το μισό του κινδύνου μιας διάσπασης, η οποία είναι δυνατό να αποτραπεί. Φρονώ ότι θα μπορούσαν να αυξηθούν οι πιθανότητες αποφυγής της διάσπασης, αν ο αριθμός των μελών της Κεντρικής Επιτροπής αυξηθεί από 50 σε 100 άτομα».

Στην ερώτηση του δημοσιογράφου ότι ο Λένιν στην πολιτική του διαθήκη ασκεί την πιο σκληρή στον Στάλιν για τον οποίο έλεγε ότι πρέπει να αντικατασταθεί από γραμματέας, ο Δ. Κουτσούμπας απαντά, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Αν διαβάσετε πιο προσεκτικά, θα δείτε ότι για τον Τρότσκι ο Λένιν λέει ότι διακρίνεται από ‘’μη μπολσεβικισμό’’, ‘’υπερβολική αυτοπεποίθηση’’ και ‘’τάση προς τις καθαρά διοικητικές μεθόδους δουλειάς’’. Για τον Μπουχάριν, ότι οι απόψεις του δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν ως ‘’ολότελα μαρξιστικές’’, καθώς ‘’ποτέ δεν κατάλαβε ολοκληρωμένα τη διαλεκτική’’».

Εδώ, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: ή ο Δ. Κουτσούμπας γνωρίζει την διαθήκη του Λένιν, οπότε προβαίνει σε επιλεκτική ανάγνωσή της ή δεν την γνωρίζει οπότε οφείλει να την διαβάσει ολόκληρη. Τι λέει, λοιπόν, ο Λένιν για τον Τρότσκι στο ίδιο γράμμα: «…Από την άλλη πλευρά, ο σ. Τρότσκι, όπως έδειξε στον αγώνα του ενάντια στην Κεντρική Επιτροπή απ’ αφορμή του ζητήματος του Επιτροπάτου της Συγκοινωνίας, διακρίνεται όχι μόνο για τις εξαιρετικές ικανότητές του -ως πρόσωπο είναι το δίχως άλλο ο πιο ικανός σύντροφος μέσα στη σημερινή Κεντρική Επιτροπή- αλλά διακρίνεται επίσης και για την υπερβολική αυτοπεποίθησή του καθώς και για την τάση του να τραβιέται πολύ από τη διοικητική όψη των ζητημάτων». Τα συμπεράσματα στους αναγνώστες.

Τι άλλο λέει ο Δ. Κουτσούμπας; Ότι «για τον Τρότσκι ο Λένιν λέει ότι διακρίνεται από ‘’μη μπολσεβικισμό’’». Όμως, η αλήθεια είναι ότι ο Λένιν γράφει ακριβώς το αντίθετο. Μάλιστα, ο Λένιν, αναφερόμενος και στους Ζηνόβιεφ-Κάμενεφ, λέει επί λέξει τα εξής: «Δεν θέλω να χαρακτηρίσω τις προσωπικές ιδιότητες και των άλλων μελών της Κεντρικής Επιτροπής. Υπενθυμίζω μόνο ότι το επεισόδιο Ζηνόβιεφ-Κάμενεφ τον Οκτώβρη δεν ήτανε τυχαίο». Εδώ αναφέρεται στην ανοιχτή και δημόσια διαφωνία τους για την ημερομηνία εξέγερσης του Οκτώβρη. Και ο Λένιν, συνεχίζοντας, γράφει: «Δεν πρέπει, όμως, να γίνει εκμετάλλευση του επεισοδίου εκείνου ενάντια στους δύο τους προσωπικά, όπως δεν θα πρέπει να γίνει εκμετάλλευση του μη μπολσεβικισμού του Τρότσκι». Δηλαδή, του γεγονότος ότι ο Τρότσκι μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού 1917 βρισκότανε έξω από το Μπολσεβίκικο Κόμμα.

Η αναφορά, του Λένιν, δεν αφήνει την παραμικρή υπόνοια για τον μη μπολσεβικισμό κανενός. Επίσης, η αναφορά του Λένιν για τον Μπουχάριν, χωρίς τις αποσιωπήσεις του Δ. Κουτσούμπα, έχει ως εξής: «…ο Μπουχάριν όχι μόνο είναι ο πιο πολύτιμος και σημαντικός θεωρητικός του κόμματος, αλλά και δικαιολογημένα μπορεί να θεωρείται σαν το αγαπημένο παιδί όλου του κόμματος. Παρόλα αυτά, οι αντιλήψεις του με πολύ μεγάλες αμφιβολίες μπορούνε να χαρακτηριστούν ως εντελώς μαρξιστικές. Έχει κάτι το σχολαστικό επάνω του, δεν έμαθε ποτέ την διαλεκτική και ακόμη πιστεύω ότι ποτέ δεν την κατάλαβε εντελώς».

2. Η αποσιώπηση των απόψεων του Λένιν για τον Στάλιν

Όμως, αυτό που «βγάζει μάτι» είναι ότι ο γ.γ. του ΚΚΕ, δεν λέει λέξη για το τι είπε ο Λένιν για τον Στάλιν, στην ερώτηση που του κάνει ο δημοσιογράφος.

Ας αφήσουμε τον ίδιο τον Λένιν να μας πει: «Από τότε που ο σ. Στάλιν έγινε γενικός γραμματέας του κόμματος, συγκέντρωσε στα χέρια του μια τεράστια εξουσία. Δεν είμαι εντελώς βέβαιος πως θα κατορθώνει πάντοτε να χρησιμοποιεί αυτή την εξουσία με αρκετή σύνεση». Και συνεχίζοντας, ο Λένιν, σε υστερόγραφό του, στις 4-1-1923, κάνει την εξής αποκαλυπτική προτροπή προς την Κ.Ε. του κόμματος: «Ο Στάλιν είναι πολύ σκαιός και το ελάττωμα αυτό, που μπορεί να είναι εντελώς ανεκτό στις προσωπικές σχέσεις κομμουνιστών αναμεταξύ τους, δεν είναι ανεκτό για κείνον που κατέχει τη θέση του γενικού γραμματέα. Γι’ αυτό, προτείνω στους συντρόφους να βρουν ένα τρόπο να μετακινήσουν τον Στάλιν από αυτή τη θέση και να βάλουν στη θέση του κάποιον άλλο, ο οποίος σχετικά με τον Στάλιν να διαφέρει τουλάχιστον σε αυτό το χαρακτηριστικό: να είναι πιο υπομονετικός, πιο ανοιχτόκαρδος και ευγενικός απέναντι στους συντρόφους και να είναι λιγότερο δύστροπος κλπ. Το ζήτημα αυτό μπορεί να φαίνεται σαν μηδαμινή λεπτομέρεια. Αλλά πιστεύω πως αν το ιδούμε από την άποψη της αποφυγής μιας διάσπασης και από την άποψη των σχέσεων Στάλιν και Τρότσκι, που περιέγραψα παραπάνω, δεν είναι καθόλου λεπτομέρεια, ή καλύτερα είναι μια τέτοια λεπτομέρεια που αργότερα μπορεί να αποκτήσει αποφασιστική σημασία». Πόσο προφητική αποδείχτηκε, τελικά, η προτροπή του Λένιν, λαμβάνοντας υπόψη το σταλινικό φαινόμενο.

3. Για τις δίκες της Μόσχας

Στην ερώτηση του δημοσιογράφου, αν οι δίκες της Μόσχας ήταν δίκαιες, όταν σε αυτές δικάστηκαν, καταδικάστηκαν και στη συνέχεια εκτελέστηκαν πολλά στελέχη της ιστορικής ηγεσίας των μπολσεβίκων, ο Δ. Κουτσούμπας αποφεύγει επιμελώς να πάρει ξεκάθαρη θέση. Βέβαια, εμμέσως πλην σαφώς, είναι υπέρ. Λέει χαρακτηριστικά: «…Είναι απαραίτητο να καταλάβει κανείς δηλαδή ότι δεν μιλάμε για δίκες κάποιων ‘’διαφωνούντων’’, αλλά για ομάδες με οργανωμένη, συνωμοτική δράση ενάντια στον σοσιαλισμό, την οποία παραδέχονταν ακόμη και δυτικοί διπλωμάτες στις υπηρεσιακές τους αναφορές. Αυτή ήταν μια σκληρή πραγματικότητα, αλλά η επανάσταση δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, ούτε τα προβλήματα λύνονται με ‘’μαγικά’’. Ανεξάρτητα από αδυναμίες ή λάθη που μπορούμε ιστορικά να διερευνήσουμε, η πολεμική ενάντια σε αυτή την περίοδο και η ‘’σταλινολογία’’ στόχο έχουν να χτυπήσουν ακριβώς την περίοδο που μπήκαν οι βάσεις του σοσιαλισμού».

Μάλιστα!! Δηλαδή, αυτό που μας λέει ο Δ. Κουτσούμπας είναι ότι όλα αυτά είναι «σταλινολογία» και ότι όλη η παλιά φρουρά του Μπολσεβίκικου Κόμματος που καθοδήγησε την επανάσταση του 1917 και στήθηκε στο απόσπασμα μαζί με χιλιάδες μέλη του κόμματος, ασκούσαν οργανωμένη και συνωμοτική δράση ενάντια στο καθεστώς, του οποίου αφιέρωσαν όλη την ζωή τους για να εγκαθιδρυθεί.

Η πραγματικότητα, βεβαίως, είναι ότι οι δίκες της Μόσχας είναι το κόψιμο του νήματος με τις παραδόσεις του Οκτώβρη και την κληρονομιά του Λένιν. Είναι η άρνηση και όχι η συνέχεια του Μπολσεβικισμού, όπως τον θεμελίωσε η επανάσταση του 1917. Σε αυτές τις δίκες κατηγορήθηκε για προδοσία και εκτελέστηκε όλη η παλιά γενιά των μπολσεβίκων που συμμετείχε στην Οκτωβριανή Επανάσταση (Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Μπουχάριν, Ρίκοφ, Τόμσκι, Ράντεκ, Ρακόφσκι, Πιατακόφ, Σμιρνόφ, Κίροφ, Αντόνοφ-Οβσέγενκο, ο Τρότσκι, ο στρατηγός Τουχατσέφσκι και πολλοί άλλοι). Στους κατηγορούμενους συμπεριλαμβάνονταν όλα τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου επί εποχής Λένιν. Ο εισαγγελέας Βισίνσκι, ο οποίος μέχρι το 1921 ανήκε στη δεξιά πτέρυγα του κόμματος των Μενσεβίκων, έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα χιλιάδες κομμουνιστές και αγωνιστές, με μόνο κατηγορητήριο τις ψεύτικες ομολογίες, οι οποίες αποσπάστηκαν κατόπιν άσκησης φυσικής και ψυχολογικής βίας. Ακόμη και στενοί συνεργάτες του Στάλιν, όπως ο Ορτζονικίτζε, οδηγήθηκε στην αυτοκτονία, στις 18/2/1937, αφού προηγουμένως ο Στάλιν είχε τουφεκίσει τον αδελφό του. Επιπλέον, το 70% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής που είχε εκλεγεί τον Ιανουάριο του 1934, εξοντώθηκε, ενώ στις αρχές του 1937 υπήρχαν πάνω από 1.500.000 παλιά μέλη του κόμματος που είχαν διαγραφεί από το 1922 και μετά, κυρίως κατά τη δεκαετία του 1930.

Έτσι, η εκκαθάριση του κόμματος άνοιξε τον δρόμο σε μια νέα γενιά της νομενκλατούρας, η οποία όχι μόνο δεν είχε καμιά σχέση με τις μπολσεβίκικες παραδόσεις και την Οκτωβριανή Επανάσταση, αλλάσυνόδευσε και διεύρυνε σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας τις ανατροπές που γέννησε η βίαιη εκβιομηχάνιση και κολεκτιβοποίηση. Όταν, λοιπόν, πραγματοποιήθηκε το 18ο Συνέδριο του κόμματος, το 1939, αυτό έγινε στα ερείπια του παλιού μπολσεβίκικου κόμματος. Από τα 1.589.000 μέλη, μόνο το 0,3% από αυτά, δηλαδή περίπου 5.000 μέλη είχαν προσχωρήσει πριν από το 1917, ενώ 1% (δηλαδή, 16.000 μέλη) προσχώρησαν το 1917 και ένα 10% των μελών προσχώρησαν τα έτη 1918-1920. (Για περισσότερα δες το βιβλίο του Jean–Jacques Marie, Στάλιν, εκδ. Οδυσσέας, 2003, σελ. 447-548).

4. Για τον Τρότσκι

Όταν ο δημοσιογράφος αναφέρεται στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Τρότσκι στην επανάσταση (ήταν ο ιδρυτής και αρχηγός του Κόκκινου Στρατού), καθώς επίσης στις μετέπειτα διαφωνίες του, που είχαν ως συνέπεια την καθαίρεση, διαγραφή, εξορία και δολοφονία του από πράκτορα του Στάλιν, και ρωτά τον Δ. Κουτσούμπα αν σήμερα το ΚΚΕ πιστεύει ότι ο Τρότσκι ήταν πράκτορας του χιτλεροφασισμού, όπως έλεγε τότε το επίσημο σοβιετικό κράτος, η απάντηση που δίνει είναι η συνέχιση όλων των παραποιήσεων που δέχτηκε ο Τρότσκι από την σταλινική προπαγάνδα.

Λέει, λοιπόν, ο Δ. Κουτσούμπας ότι οι απόψεις του Τρότσκι, ουσιαστικά υποτιμούσαν τις αναγκαίες κοινωνικές συμμαχίες της εργατικής τάξης, και «ευτυχώς [που] ηττήθηκαν και δεν οδήγησαν στην ήττα της σοσιαλιστικής επανάστασης. …Υπονόμευσε την προσπάθεια του πρώτου εργατικού κράτους να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και να υπογράψει τη συνθήκη ειρήνης του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Ουσιαστικά πρότεινε μια αναμονή επαναστατικών εξελίξεων στις πιο αναπτυγμένες χώρες του καπιταλισμού ως προϋπόθεση για το προχώρημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Ρωσία. Αυτό πρακτικά θα σήμαινε η εργατική τάξη στη Ρωσία, που είχε ήδη κατακτήσει την εξουσία, να μπει σε μια μακροχρόνια περίοδο αναμονής που βασικό της χαρακτηριστικό θα ήταν ένας αντεπαναστατικός συμβιβασμός υποχώρησης στα υπολείμματα του καπιταλισμού. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που οι οπαδοί αυτών των αντιλήψεων συνέπλευσαν ή αξιοποιήθηκαν αντικειμενικά από δυνάμεις που στόχευαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού. […] Ούτε εκπλήσσει ότι με αυτή του τη λογική ο τροτσκισμός γνώρισε πραγματική χρεοκοπία στις γραμμές του κινήματος, περιλαμβανομένης και της χώρας μας».

Επί της ουσίας ο γ.γ. του ΚΚΕ δεν δίνει καμία απάντηση στο ερώτημα που θέτει ο δημοσιογράφος, δηλαδή εάν «το ΚΚΕ θεωρεί ότι ο Τρότσκι ήταν πράκτορας του χιτλεροφασισμού». Αν και με την απάντησή του, πάλι έμμεσα, το υπονοεί όταν λέει ότι «οι οπαδοί αυτών των αντιλήψεων συνέπλευσαν ή αξιοποιήθηκαν αντικειμενικά από δυνάμεις που στόχευαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού».

Όσον αφορά την λεγόμενη «χρεοκοπία» του τροτσκισμού, να υπενθυμίσουμε ότι ένας από τους παράγοντες που δεν μπόρεσαν να γίνουν μαζικό ρεύμα ήταν η εκτεταμένη καταστολή και η φυσική εξόντωση που υπέστησαν από τον σταλινισμό, «περιλαμβανομένης και της χώρας μας». Και οι αποδείξεις ως προς αυτό είναι πλέον αδιάψευστες. Όμως, παρά τον μειοψηφικό τους ρόλο, εντούτοις κράτησαν ψηλά τη σημαία του επαναστατικού μαρξισμού, παραδίνοντάς την ακηλίδωτη στις νεότερες γενιές, όταν ο σταλινισμός κατέρρεε κάτω από το βάρος των εγκλημάτων του και του γραφειοκρατικού του εκφυλισμού.

5. «Αποτελέσματα και προοπτικές»

Ως προς την ουσία της απάντησης τώρα. Η αλήθεια είναι ότι ο Τρότσκι σε όλη την επαναστατική του διαδρομή είχε διαφωνίες με τον Λένιν, όπως εξάλλου και άλλοι εντός του μαρξισμού την εποχή εκείνη. Όμως, όλοι τους είχαν σύγκλιση στα στρατηγικά ζητήματα της επανάστασης. Βεβαίως, ο Τρότσκι, στο θεμελιώδες ζήτημα του χαρακτήρα της επανάστασης, όταν αυτό τέθηκε το 1905, βρίσκονταν στα αριστερά των Μπολσεβίκων, θέτοντας από τότε το ζήτημα του σοσιαλιστικού της χαρακτήρα στο έργο του, «Αποτελέσματα και Προοπτικές», στο οποίο και διατυπώνει τη θεωρία της «Διαρκούς Επανάστασης».

Η ιστορία τον δικαίωσε απόλυτα, ειδικά όταν και ο ίδιος ο Λένιν συνέπλευσε μαζί του με τις περίφημες «Θέσεις του Απρίλη», στις οποίες έθεσε το ζήτημα να περάσει όλη η εξουσία στα σοβιέτ. Η σύμπλευσή τους, στα βασικά στρατηγικά ζητήματα, οδήγησε στην προσχώρηση του Τρότσκι και των συντρόφων του στο κόμμα των μπολσεβίκων, στο συνέδριο που έγινε το καλοκαίρι του 1917, ο οποίος με την τεράστια συμβολή του συνέβαλε τα μέγιστα στην επιτυχία και το στερέωμα της επανάστασης.

6. Για τον ρόλο της αγροτιάς

Όσον αφορά το ζήτημα της συμμαχίας με την αγροτιά, η θέση του Τρότσκι είναι ξεκάθαρη ως προς την αναγκαιότητά της τόσο πριν όσο και μετά την επανάσταση. Το προαναφερθέν έργο του, «Αποτελέσματα και προοπτικές» διαπνέεται από αυτή την αντίληψη, η οποία έγινε εμφανής υπό το φως των αποτελεσμάτων της αποτυχημένης επανάστασης του 1905. Λέει ο Τρότσκι σχετικά με το ζήτημα των συμμαχιών: «….δεν απομένει τίποτα άλλο στην αγροτιά από το να συσπειρωθεί γύρω από το καθεστώς της εργατικής δημοκρατίας… Το προλεταριάτο στηριζόμενο στην αγροτιά, θα χρησιμοποιήσει όλες του τις δυνάμεις για την ανύψωση του πολιτιστικού επιπέδου της υπαίθρου και την ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης των αγροτών».

Επίσης, υπάρχει μια πολύ σημαντική πρόβλεψη, του Τρότσκι, η οποία επιβεβαιώθηκε απόλυτα στον εμφύλιο που προέκυψε μετά την Οχτωβριανή επανάσταση: «Το προλεταριάτο θα αναγκαστεί να μεταφέρει την ταξική πάλη στα χωριά… Από την πρώτη στιγμή μετά την κατάληψη της εξουσίας το προλεταριάτο θα πρέπει να βρει υποστήριξη στους ανταγωνισμούς μεταξύ των φτωχών του χωριού και των πλουσίων, μεταξύ του αγροτικού προλεταριάτου και της αγροτικής μπουρζουαζίας». «Το πρώτο πράγμα με το οποίο το προλεταριακό καθεστώς πρέπει να ασχοληθεί ερχόμενο στην εξουσία είναι η λύση του αγροτικού ζητήματος, με το οποίο συνδέεται η μοίρα των τεράστιων μαζών του πληθυσμού της Ρωσίας». (Για περισσότερα δες http://www.iskra.gr/κκε-ο-τρότσκι-υποτιμούσε-την-αγροτιά). Στο έργο του δε, «Η Προδομένη Επανάσταση», αναφέρει χαρακτηριστικά: «Όχι μόνο το αγροτικό, αλλά και το εθνικό ζήτημα καθορίζουν στην αγροτιά –τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού στις καθυστερημένες χώρες– μια εξαιρετική θέση στη δημοκρατική επανάσταση. Χωρίς μια συμμαχία του προλεταριάτου με την αγροτιά, τα καθήκοντα της δημοκρατικής επανάστασης δεν μπορούν να εκπληρωθούν, δεν μπορούν ούτε καν να τεθούν στα σοβαρά». Ο Τρότσκι λοιπόν αλλά και όλοι οι μαρξιστές της εποχής θεωρούσαν δεδομένο τον τεράστιο ρόλο που θα έπαιζε η αγροτιά στις επερχόμενες επαναστάσεις. Αυτό όμως για το οποίο ο Τρότσκι επέμενε και ήταν ξεκάθαρος, ήταν ότι στην συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά η ηγεμονία ανήκει στην εργατική τάξη.

7. Η Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ

Το επιχείρημα, του Δ. Κουτσούμπα, ότι ο Τρότσκι υπονόμευσε την προσπάθεια του πρώτου εργατικού κράτους να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για να υπογραφεί η συμφωνία, δεν αντέχει στην παραμικρή κριτική. Αυτοί που διαφωνούσαν ουσιαστικά με την υπογραφή της συνθήκης ήταν οι αριστεροί κομμουνιστές του Μπουχάριν που υποστήριζαν την συνέχιση του πολέμου. Ο Τρότσκι από άποψη τακτικής θεωρούσε ότι οι διαπραγματεύσεις έπρεπε να τραβήξουν σε μάκρος (ούτε πόλεμος ούτε ειρήνη), προκειμένου να δοθεί χρόνος στο επαναστατικό κίνημα στην Γερμανία να πάρει την εξουσία και έτσι να λήξει ο πόλεμος χωρίς απώλειες εδαφών. Η στάση του, στην κρίσιμη ψηφοφορία στην Κ.Ε., έδωσε την πλειοψηφία στον Λένιν, όπου τελικά ψηφίστηκε η πρότασή του.

Βέβαια, με την απάντησή του, ο Δ. Κουτσούμπας, παραποιώντας την θέση του Τρότσκι, ο οποίος ήταν ο επικεφαλής των διαπραγματεύσεων στο Μπρεστ-Λιτόφσκ, ουσιαστικά μετατρέπεται σε απολογητή της σταλινικής θεωρίας «του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα», η οποία από την εξέλιξη των γεγονότων δεν δικαιώθηκε. Απεναντίας, οι μπολσεβίκοι θεωρούσαν ότι η επανάσταση στην Ρωσία «θα έσπαζε τον πάγο», θα έκανε την αρχή και η τελική νίκη θα ολοκληρώνονταν με την εξάπλωση της επανάστασης σε διεθνές επίπεδο. Εκεί ακριβώς έγκειται και ο διεθνιστικός της χαρακτήρας.

Ο Λένιν είχε προειδοποιήσει ότι χωρίς τη βοήθεια της διεθνούς εργατικής τάξης, η Ρώσικη Επανάσταση ήταν καταδικασμένη. «Δεν είχαμε ποτέ ψευδαισθήσεις πάνω σε αυτό το ζήτημα. Η τελική νίκη του σοσιαλισμού σε μια χώρα είναι φυσικά αδύνατη…». «Ο Ρώσος την ξεκίνησε –ο Γερμανός, ο Γάλλος και ο Άγγλος θα την τελειώσουν, και ο σοσιαλισμός θα είναι νικηφόρος (24 Ιανουαρίου 1918, αγγλική έκδοση των Απάντων του Λένιν, τόμος 26, 465-72. Αναφέρεται στο Σ. Βλάχος, «100 χρόνια από την Ρωσική Επανάσταση. Βασικά στοιχεία της κληρονομιάς της», στην ιστοσελίδα της Iskra, 3-11-2017). Και σε αυτό το κεφαλαιώδες στρατηγικής σημασίας ζήτημα, ο Τρότσκι ήταν απόλυτα ταυτισμένος με τον Λένιν και τους Μπολσεβίκους

8. Η αλήθεια είναι πάντα επαναστατική

Οι απόψεις του Δ. Κουτσούμπα δείχνουν ότι όταν ένα κόμμα που προσδιορίζεται σαν Κομμουνιστικό, όπως το ΚΚΕ, αδυνατεί να αντικρύσει κατάματα την ιστορική αλήθεια, τότε δεν μπορεί να αντλήσει διδάγματα για το παρόν και το μέλλον, πολύ δε περισσότερο να εμπνεύσει την εργατική τάξη.

Ο Δ. Κουτσούμπας, όπως γενικά και η ηγεσία του ΚΚΕ, είναι αναγκασμένοι να υπερασπίζονται την σταλινική περίοδο, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να συναντηθούν με όσους αντιτάχθηκαν σε αυτή και υπερασπίστηκαν την λενινιστική κληρονομιά. Αν προέβαιναν σε μια τέτοια κίνηση θα έπρεπε να αναθεωρήσουν όλη την πολιτική αντίληψη του ΚΚΕ τόσο σε επίπεδο προγράμματος όσο και σε επίπεδο συμμαχιών, καθώς επίσης και της δομής του ίδιου του κόμματός τους. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, η προγραμματική στροφή που επιχείρησε στα πρόσφατα συνέδριά του το ΚΚΕ, θα σηματοδοτούσε και την ολοκληρωτική του προσχώρηση στις επαναστατικές παραδόσεις τόσο των Μπολσεβίκων όσο και της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς, έτσι όπως αυτές διαμορφώθηκαν στα τέσσερα πρώτα συνέδριά της, των οποίων οι βασικοί άξονες είναι οι εξής: 1) Πολυτασικότητα σε αντίθεση με την μονολιθικότητα, 2) Μεταβατική λογική προγράμματος σε αντίθεση με την θεωρία των σταδίων και του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα, 3) Πολιτική συμμαχιών στη βάση του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου.

Θα τελειώσουμε, παραφράζοντας το κλείσιμο της συνέντευξης του Δ. Κουτσούμπα, μετατρέποντας το σε ερώτημα: Η Οκτωβριανή Επανάσταση, πράγματι μας διδάσκει;