Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες!*

Βράδυ Σαβ­βά­του, 6 Δε­κεμ­βρί­ου 2008. Ένα sms καλεί σε πο­ρεία την Κυ­ρια­κή. Ο ει­δι­κός φρου­ρός Επα­μει­νών­δας Κορ­κω­νέ­ας μόλις είχε δο­λο­φο­νή­σει τον 15χρο­νο Αλέ­ξαν­δρο Γρη­γο­ρό­που­λο. Από την επό­με­νη μέρα τί­πο­τα δεν ήταν πια το ίδιο για τη νε­ο­λαία. Η εξέ­γερ­ση της γε­νιάς μας, που διέ­ψευ­σε πε­ρί­τρα­να τα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα περί «γε­νιάς του κα­να­πέ και του φραπέ». Η εξέ­γερ­ση μιας γε­νιάς που έβλε­πε το μέλ­λον της πιο μαύρο από το παρόν της. Μιας γε­νιάς που είδε τη δο­λο­φο­νία της στο πρό­σω­πο του δο­λο­φο­νη­μέ­νου Αλέξη.

Ήταν μια εξέ­γερ­ση που κα­τά­φε­ρε να φέρει μαζί στους δρό­μους όλους αυ­τούς που μέχρι τότε δεν είχαν φωνή και εκ­προ­σώ­πη­ση, μα­θη­τές, φοι­τη­τές, ανέρ­γους, με­τα­νά­στες. Απέ­να­ντι στην τότε κυ­βέρ­νη­ση του Κα­ρα­μαν­λή που χά­ρι­ζε 28 δις στις τρά­πε­ζες, η κρα­τι­κή δο­λο­φο­νία του Γρη­γο­ρό­που­λου βρήκε μα­ζι­κή κι­νη­μα­τι­κή απά­ντη­ση.

H εξέ­γερ­ση του Δε­κέμ­βρη του 2008, απο­τέ­λε­σε τομή για τους νε­ο­λαι­ί­στι­κους αγώ­νες. Τότε βγή­καν στην επι­φά­νεια με τον πιο σκλη­ρό, αυ­θόρ­μη­το και μα­χη­τι­κό τρόπο όλα τα προ­βλή­μα­τα της σύγ­χρο­νης νε­ο­λαί­ας, έχο­ντας στο υπό­βα­θρο την κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση που ήταν στις αρχές της. Η νε­ο­λαία έβαλε στο στό­χα­στρο συ­νο­λι­κά την κα­πι­τα­λι­στι­κή κοι­νω­νία, δεί­χνο­ντας πρω­το­φα­νή μα­χη­τι­κό­τη­τα, θέ­το­ντας εμ­φα­τι­κά τα ζη­τή­μα­τα της αυ­το­ορ­γά­νω­σης και της πο­λι­τι­κής συμ­με­το­χής.

Στην αυγή της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, η εξέ­γερ­ση του Δε­κέμ­βρη ήταν «ει­κό­να από το μέλ­λον». Μια ει­κό­να από το μέλ­λον όχι μόνο σε επί­πε­δο μα­χη­τι­κό­τη­τας στο δρόμο και μορ­φών δρά­σης-ορ­γά­νω­σης του κι­νή­μα­τος αλλά, πιο ση­μα­ντι­κά, με την έν­νοια ότι ήταν η πρώτη, μα­ζι­κής κλί­μα­κας αμ­φι­σβή­τη­ση και διάρ­ρη­ξη της αστι­κής ηγε­μο­νί­ας.

Όσο και αν κά­ποιοι θέ­λουν να ξε­γρά­ψουν την εξέ­γερ­ση της νε­ο­λαί­ας ταυ­τί­ζο­ντάς την με ζη­μιές και τα­ρα­χές δεν πρό­κει­ται να το κα­τα­φέ­ρουν, γιατί θα εί­μα­στε εδώ κάθε χρόνο να τους θυ­μί­ζου­με ότι οι εξε­γέρ­σεις είναι δί­καιες. Μα πέρα από δί­καιες είναι και μο­νό­δρο­μος. Μο­νό­δρο­μος με την έν­νοια ότι μόνο μέσα από από μα­ζι­κούς, μα­χη­τι­κούς και ανυ­πο­χώ­ρη­τους αγώ­νες μπο­ρού­με να γκρε­μί­σου­με το ακραία αυ­ταρ­χι­κό και αντι­δη­μο­κρα­τι­κό μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς που τρο­μο­κρα­τεί και κα­τα­δι­κά­ζει τη γενιά μας στην ανέ­χεια και την εξα­θλί­ω­ση.

Η 6η Δε­κέμ­βρη δεν είναι μνη­μό­συ­νο και μέρα πέν­θους. Είναι μέρα αντί­στα­σης και μνή­μης. Μια μέ­ρα-φό­ρος τιμής στη με­γα­λύ­τε­ρη εξέ­γερ­ση της γε­νιάς μας. Ρα­ντε­βού στους δρό­μους να διεκ­δι­κή­σου­με όλα αυτά που μας έχουν κλέ­ψει. Να διεκ­δι­κή­σου­με τις ζωές μας και το μέλ­λον μας!