Στόχος της διάσπασης του ΦΠΨ η διδακτική επάρκεια

. Η σχεδιαζόμενη διάσπαση του τμήματος, που βαφτίζεται «αναβάθμιση» της Φιλοσοφικής και περαιτέρω «προώθηση» των ανθρωπιστικών σπουδών, προβλέπει τη δημιουργία δύο νέων τμημάτων. Ένα Φιλοσοφίας και ένα Παιδαγωγικής με ενσωμάτωση του τομέα Ψυχολογίας του ΦΠΨ στο τμήμα Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ. Πίσω από το κούφιο επιχείρημα της αναβάθμισης στήνονται μεθοδικά οι προϋποθέσεις για την απόσπαση της διδακτικής επάρκειας από όλες τις καθηγητικές σχολές.

Τόσο η πρόεδρος του Τμήματος Μαρίζα Φουντοπούλου, που στην απεργία των διοικητικών περηφανευόταν σε αστικές εφημερίδες για την υπαίθρια διεξαγωγή μαθημάτων της ενάντια στις μειοψηφίες που κλείνουν τα πανεπιστήμια, όσο και η Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Ελένη Καραμαλέγκου, έχουν αφοσιωθεί το τελευταίο διάστημα στην προφορική αναπαραγωγή ενός αφηγήματος σύμφωνα με το οποίο όλα είναι ρόδινα και γίνονται προς το όφελος των φοιτητών. Χαρακτηριστικό αποτελεί βέβαια το γεγονός της μη ύπαρξης μέχρι τώρα οποιασδήποτε επίσημης ανακοίνωσης. Αλλά σύμφωνα πάντα με τις προφορικές τους επιβεβαιώσεις, τα δύο νέα τμήματα θα χορηγούν στους προπτυχιακούς φοιτητές τους τα επαγγελματικά δικαιώματα του Φιλολόγου και το πτυχίο των μέχρι τώρα αποφοίτων του τμήματος δεν θα ακυρωθεί εφόσον θα συνεχίσει να αναγνωρίζεται από τον ΑΣΕΠ. Για τους απόφοιτους μιλάνε βέβαια λες και ο μοναδικός εργοδότης είναι το κράτος και πως το να βγεις στην αγορά εργασίας με πτυχίο τμήματος, που δεν υπάρχει, είναι κάτι φυσιολογικό. Μία ματιά στη συνολική κατεύθυνση που σκιαγραφείται κάνει το έδαφος αυτών των ισχυρισμών εξαιρετικά σαθρό.

Σε μια συγκυρία όπου αποτελεί κανόνα η υποχρηματοδότηση και οι συγχωνεύσεις τμημάτων (βλ. ΤΕΙ με συγκόλληση τμημάτων που το αντικείμενό τους δεν έχει καμία επιστημονική συγγένεια), στη φιλοσοφική από το πουθενά τους έπιασε ο πόνος να φτιάξουν δύο καινούργια τμήματα με δικαιολογίες του τύπου «το ιστορικό βάρος της Αθήνας είναι τέτοιο που επιβάλλει την ύπαρξη τμήματος Φιλοσοφίας διεθνούς βεληνεκούς» και πως «είναι αναγκαία η περαιτέρω εμβάθυνση της επιστήμης της παιδαγωγικής». Είναι ξεκάθαρο πως η διάσπαση του ΦΠΨ συνδέεται άμεσα με την πρόταση του ΙΕΠ (Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής) που προτείνει την απόσπαση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία. Ουσιαστικά, αν όχι άμεσα, σε βάθος χρόνου το τμήμα της Παιδαγωγικής (του οποίου η αυτοτελής ύπαρξη δεν μπορεί να υποστηριχθεί με σοβαρούς όρους την ίδια στιγμή που υπάρχει ήδη τμήμα Παιδαγωγικών), που θα δημιουργηθεί, θα λειτουργεί ως παράλληλη δομή που θα χορηγεί τη διδακτική επάρκεια σε άλλο κύκλο σπουδών σε όλες τις καθηγητικές σχολές, με όριο συμμετεχόντων και ενδεχομένως τέλη εγγραφής (αν λάβει κανείς υπόψη τη ζήτηση που θα έχει), πατώντας πάνω στο δρόμο που άνοιξε το νομοσχέδιο Γαβρόγλου. Η εν λόγω κατεύθυνση συνδέεται άρρηκτα με την κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας. Όταν έχουν να γίνουν χρόνια προσλήψεις μόνιμων καθηγητών και συγχωνεύονται σχολεία, απλά δεν είναι αναγκαία η ύπαρξη μεγάλου αριθμού αποφοίτων από καθηγητικές σχολές με ισχυρά πτυχία που κατοχυρώνουν τη διδακτική επάρκεια (εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων, εύκολα εκμεταλλεύσιμοι από φροντιστήρια ή όποιον άλλο εργοδότη).

Όλα αυτά επιχειρήθηκαν να περάσουν με διαδικασίες (βλ συνέλευση καθηγητών του ΦΠΨ στις 20/12) πίσω από κλειστές πόρτες, με μηδαμινή ενημέρωση και αδιαφορία για τη γνώμη των φοιτητών. Αποκορύφωμα αποτέλεσε η διεξαγωγή συγκλήτου εν μέσω διακοπών στις 28 Δεκεμβρίου. Η αγωνιστική παρέμβαση των φοιτητών και των φοιτητριών στάθηκε ανάχωμα και στις δύο περιπτώσεις. Η περαιτέρω όξυνση της όποιας αντίστασης κρίνεται αναγκαίο να περνάει από το κόσκινο της μετωπικής δράσης της φοιτητικής Αριστεράς. Το ζήτημα του ΦΠΨ αποτελεί ένα ανοιχτό πεδίο μάχης απέναντι στα σχέδια του υπουργείου και στην κατεύθυνση του νομοσχεδίου Γαβρόγλου, που έρχεται να εμπεδώσει τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση του Πανεπιστημίου με τη σφραγίδα του Μνημονίου.