Συνέντευξη με τον ευρωβουλευτή Μιγκέλ Ουρμπάν

Την Πέμπτη επισκέφθηκες τον προσφυγικό καταυλισμό στη Μόρια. Ποιες είναι οι παρατηρήσεις σου μετά από αυτή την επίσκεψη; 

Η κατάσταση στη Μόρια δεν είναι βιώσιμη. Αν πριν από ένα χρόνο η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή, σε σημείο οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα να καταγράψουν τη Μόρια  ως το χειρότερο προσφυγικό καταυλισμό στην Ευρώπη, τώρα η κατάσταση είναι μη βιώσιμη. Γιατί οι υποδομές συνεχίζουν να είναι ίδιες όπως πριν από ένα χρόνο, όταν η κατάσταση ήταν ήδη πολύ άσχημη. Τώρα στον καταυλισμό διαμένει ο διπλάσιος κόσμος από πέρυσι και η νέα κυβέρνηση εφαρμόζει μια σειρά από περικοπές στην πρόσβαση στην υγεία για τους πρόσφυγες, γεγονός που περιπλέκει ακόμα περισσότερο την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση. Έτσι το Σεπτέμβρη φτάσαμε στο σημείο να δούμε μια μητέρα με το παιδί της να πεθαίνουν από πυρκαγιά που ξέσπασε μέσα στον καταυλισμό. Αυτή η κατάσταση προκάλεσε τη διαμαρτυρία των προσφύγων. Η λύση που δόθηκε ήταν η αστυνομική καταστολή, με δακρυγόνα σε έναν καταυλισμό στον οποίο σύμφωνα με τις διοικητικές αρχές διαμένουν 6.000 ανήλικοι πρόσφυγες. Δακρυγόνα σε έναν καταυλισμό όπου διαμένουν νεογέννητα βρέφη και έγκυες γυναίκες. Πρόκειται για έναν παραλογισμό που δεν μας επιτρέπει να κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Αυτή η κατάσταση επιτάσσει την κινητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας αλλά και της ευρωπαϊκής. Είναι ντροπή που επιτρέπουμε να συμβαίνει όλο αυτό σε ευρωπαϊκό έδαφος. Τμήμα της λύσης είναι να σταματήσει να λειτουργεί ο καταυλισμός με τη μορφή που έχει σήμερα. Είναι σημαντικό να υπάρξουν υποδομές στις οποίες οι άνθρωποι θα ζουν με αξιοπρέπεια. Θα πρέπει επίσης να υποστηριχτούν οι κοινότητες και οι πληθυσμοί των ελληνικών νησιών που αποτελούν σημεία εισόδου για όλο και περισσότερους  πρόσφυγες.  Βεβαίως είναι κρίσιμο να πάψουν οι εκβιασμοί του Ερντογάν που χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες ως πολιτικό όπλο για να διατηρεί την πίεση στην Ε.Ε. που συνεχίζει να υποστηρίζει τόσο τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράττει ο Ερντογάν στην επικράτειά του όσο και την εισβολή στη Ροζάβα, βόρεια της Συρίας. Για να σπάσει αυτός ο εκβιασμός, το πρώτο που πρέπει να εξασφαλιστεί  είναι η αξιοπρεπής υποδοχή και διαμονή για όλες και όλους. Μια υποδοχή που δεν πρέπει να πληρώσει η Ελλάδα και τα ελληνικά νησιά, αφού αποτελεί ευρωπαϊκό ζήτημα. Αυτό όμως είναι κάτι που δεν θα το υλοποιήσει ούτε η κυβέρνηση  ούτε και η Ε.Ε. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να υπάρξει κινητοποίηση της κοινωνίας και να τεθεί στο κέντρο της συζήτησης η κατάσταση στη Μόρια. 

Να πάμε τώρα στις εξελίξεις στο Ισπανικό Κράτος. Η Καταλονία έχει μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη. Το κίνημα βρίσκεται μαζικά στο δρόμο, διεκδικώντας αμνηστία στους πολιτικούς κρατούμενους. Και όλα αυτά εν μέσω εθνικών εκλογών. Θα θέλαμε ένα σχόλιο για αυτό το νέο κεφάλαιο ισπανικής κρίσης. 

Στην πραγματικότητα, το καταλανικό ζήτημα και οι εκλογές είναι αρκετά συνδεδεμένα. Στις 10 Νοεμβρίου το ισπανικό κράτος θα ζήσει άλλη μια εκλογική διαδικασία. Βρισκόμαστε σε μια στιγμή μεγάλης πολιτικής αστάθειας. Ούτε τα καθεστωτικά κόμματα έχουν ολοκληρώσει την ανασυγκρότησή τους, αλλά ούτε και υπάρχουν εναλλακτικές πλειοψηφίες απέναντι στην ηγεμονία του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του Λαϊκού Κόμματος.  Αυτό οδηγεί σε μια είδους καταστροφική ισοπαλία ακυβερνησίας στην Ισπανία, στην οποία διατηρούνται όλα τα σενάρια ανοιχτά. Αυτή η κατάσταση έχει επίσης αποδείξει ότι η εμμονή που επέδειξε  ένα τμήμα της ηγεσίας του Podemos για να συμμετάσχει στην κυβέρνηση θα ήταν καταστροφική, αν πραγματοποιούνταν.  Γιατί αυτή τη στιγμή θα στηρίζαμε αυτήν τη κυβέρνηση και θα ήμασταν συνένοχοι στην καταστολή που ασκείται στο λαϊκό καταλανικό κίνημα. Επίσης το Podemos θα ήταν συνένοχο στην πολιτική περικοπών που επιβάλλει η Ευρώπη λόγω της οικονομικής ύφεσης και της πιθανής κρίσης που σύμφωνα με όλους τους δείκτες έρχεται. 

Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε ενώπιον μιας πολιτικής αστάθειας στο Ισπανικό Κράτος με κέντρο την Καταλονία. Γίναμε μάρτυρες μιας άδικης καταδίκης μετά από την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου. Μια καταδίκη που δεν στρέφεται μόνο ενάντια στους ηγέτες του κινήματος ανεξαρτησίας, αλλά πάνω από όλα αποτελεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο ενάντια στα λαϊκά κινήματα σε ολόκληρο το Ισπανικό Κράτος. Πρόκειται για μια απόφαση που ποινικοποιεί τη διαμαρτυρία και  την πολιτική ανυπακοή. Γιατί αυτή ήταν η αιτία αυτής της καταδίκης: η άσκηση του νόμιμου δικαιώματος στη διαμαρτυρία, και στην πολιτική ανυπακοή ως ενός τρόπου  διεκδίκησης δικαιωμάτων. 

Καταδικάζοντας αυτή τη στιγμή τους καταλανούς ηγέτες, ποινικοποιούν όποιον/α θέλει να σταματήσει μια έξωση, να καλέσει μια απεργία, να οργανώσει μια πικετοφορία, οποιονδήποτε θέλει να κατέβει στο δρόμο για να διεκδικήσει δικαιώματα. Πρόκειται για πολύ επικίνδυνο προηγούμενο, που εγγράφεται σε μια αυταρχική πορεία όχι μόνο του Ισπανικού Κράτους, αλλά και του συνόλου της Ευρώπης. Είδαμε για παράδειγμα ποια ήταν η αντίδραση του Μακρόν στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων.  Απέναντι σε αυτήν τη κατάσταση γινόμαστε μάρτυρες μιας παραδειγματικής απάντησης από τη μεριά του καταλανικού λαϊκού κινήματος, που έχει βγει στους δρόμους για να υπερασπιστεί το δικαίωμα στην κινητοποίηση. Γιατί το δικαίωμα στη διαμαρτυρία το υπερασπίζεται κανείς μόνο διαδηλώνοντας, ασκώντας το. Και αυτό είναι που κάνει τούτη τη στιγμή το αυτοργανωμένο κίνημα στην Καταλονία. Πρόκειται για ένα  μαζικό κίνημα που η Ευρώπη είχε να  δει χρόνια. Και γι αυτό είναι σημαντικό να μπει σε εφαρμογή η διεθνής  αλληλεγγύη έτσι ώστε να μην αφήσουμε μόνο του το καταλανικό κίνημα. 

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά