Ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να πιστεύει σε ό,τι θέλει. Στον Ιησού, στον Βούδα, στον Αλλάχ. Μπορεί και να μην πιστεύει. Το κράτος -όχι το αριστερό, απλά αυτό του Διαφωτισμού- δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με αυτό το ζήτημα.
Θα ήταν τρομερά αστείο, αν δεν ήταν εξαιρετικά σοβαρό. Και είναι εξαιρετικά σοβαρό όχι γιατί ο κύριος Μιχελογιαννάκης είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε γιατί είναι γενικώς βουλευτής… αλλά γιατί είναι γιατρός.
Πρώτα δηλώνει: «στα 20 χρόνια της ενεργού ιατρικής την οποία εκτελώ, τη συμβολή τη θετική των λειψάνων την έχω δει και γι' αυτό ακριβώς δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση και την καύση των νεκρών, γιατί θέλω να υπάρχουν τα λείψανα - με την καύση δεν υπάρχουν» και στη συνέχεια ισχυρίζεται ότι το AIDS μπορεί να κολλήσει από το σάλιο.
Θα ήταν τρομερά αστείο, αν δεν ήταν εξαιρετικά σοβαρό. Και είναι εξαιρετικά σοβαρό γιατί ο κύριος Κουρουμπλής δεν είναι απλώς ένας βουλευτής. Είναι κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης, της πρώτης αριστερής κυβέρνησης σε όλη την Ευρώπη, και επιλέγει να συνοδεύσει τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας» προκειμένου να τα προσκυνήσουν, λέει, οι ασθενείς.
Θα ήταν τρομερά αστείο, αν δεν ήταν εξαιρετικά σοβαρό. Στην Ελλάδα υπάρχει παράδοση σε τέτοια περιστατικά. Από το νερό του Καματερού στον Άγιο Παΐσιο και από τις εικόνες που κλαίνε σε αυτές που δακρύζουν. Και με όλα αυτά κάποιοι βγάζουν κέρδος, κάποιοι κερδίζουν τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούν.
Για να το ξεκαθαρίσουμε: Ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να πιστεύει σε ό,τι θέλει. Στον Ιησού, στον Βούδα, στον Αλλάχ. Μπορεί και να μην πιστεύει. Το κράτος -όχι το αριστερό, απλά αυτό του Διαφωτισμού δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με αυτό το ζήτημα. Δεν μπορεί να σπαταλά έστω και ένα ευρώ για να αποτίσει τιμές αρχηγού κράτους, σε φωτιές, σανδάλια ή λείψανα. Κυρίως δεν μπορούν υπουργοί της κυβέρνησης να γίνονται πλασιέ της πίστης κανενός, προκειμένου να απομυζήσουν και την τελευταία ψήφο.
