Το πρόσφατο μυθιστόρημα του Κώστα Λύχνου www.Dialogos.gr από τις εκδόσεις Κέφαλος, αφουγκράζεται την εποχή της απόλυτης απαξίωσης των συλλογικών αξιών και οραμάτων με τα φαινόμενα του κοινωνικού αυτοματισμού στο ζενίθ της κοινωνικής ζωής.
Με την ελπίδα του κόσμου για μια άλλη πορεία να καταβαραθρώνεται, στην δραματική καμπή του Ιουλίου Αύγουστου το 2015, ενισχύοντας φαινόμενα απομονωτισμού και δυσκολίας στην επικοινωνία των ανθρώπων μεταξύ τους, ο Κώστας Λύχνος καταφέρνει να διεισδύσει με αριστοτεχνικό τρόπο στην σύγχρονη πραγματικότητα, περνώντας τα δικά του μηνύματα ότι μπορούμε κι αλλιώς. Ότι υπάρχει και άλλος δρόμος. Μέσα από έναν σπαραχτικό διάλογο πέντε φίλων, ο συγγραφέας συνομιλεί με τον ίδιο του τον εαυτό όχι αποστασιοποιημένος αλλά απόλυτα συνδεδεμένος με την πραγματική ζωή, όχι θεωρητικολογώντας αλλά επιχειρώντας να συνδέσει με την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων, προβληματισμούς πολιτικούς κοινωνικούς πολιτιστικούς. Κοινωνικός ακτιβιστής και πολιτικά δρών υποκείμενο, αλληλεπιδρά με την κοινωνική εμπειρία εμπνεόμενος από το στενό συγγενικό αλλά και το ευρύτερο περιβάλλον, αποστασιοποιείται από κατεστημένες λογικές και αντιλήψεις που καθηλώνουν σε στασιμότητα, επιστρέφοντας όμως σε αυτές με σκοπό να ανυψώσει τον άνθρωπο, ανασύροντάς τον από τον κοινωνικό βούρκο της απάθειας της αδιαφορίας και της ιδιώτευσης.
Μέσα από το μυθιστόρημα “www.Dialogos.gr”, παρουσιάζει την προσπάθεια των ανθρώπων να επικοινωνήσουν μεταξύ τους μέσω του διαδικτύου ώσπου αποφασίζουν, κάποια στιγμή, να γνωριστούν και να συνομιλήσουν δια ζώσης. Εκεί ανακαλύπτουν ότι η πραγματική εικόνα είναι διαφορετική από αυτή που έχουν σχηματίσει ο ένας για τον άλλον μέσω του διαδικτύου και με αφορμή αυτό, ο συγγραφέας θέτει ερωτήματα, μεταξύ άλλων, για το ουσιαστικό ή όχι της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων και εάν αυτή μπορεί να στηριχθεί μόνο ή κυρίως στις δυνατότητες της νέας τεχνολογίας μέσω του διαδικτύου. Αντί λοιπόν το διαδίκτυο να αποτελέσει την λύση στο πρόβλημα της επικοινωνίας, ουσιαστικά οδηγεί σε αποκοινωνικοποίηση και ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση, διαπίστωση που θίγει ο Κώστας μέσα από ένα ζωντανό διάλογο, με φιλοσοφικές προεκτάσεις.
Αναδεικνύει την τέχνη ως το εργαλείο εκείνο που αποκαθιστά την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, σε μια εποχή μιας ζοφερής πολιτικής πραγματικότητας, όπου οι σχέσεις κανιβαλλοποιούνται όλο και πιο πολύ. Θέτει όμως και ένα πολύ πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου ζήτημα πολύ ανατρεπτικό στο βιβλίο του. Κατά πόσο ο διάλογος από μια ομάδα ομοϊδεατών, κλειστή και κάπως αποστασιοποιημένη από τα πράγματα, μπορεί να είναι ουσιαστικός εάν δεν αναμετρηθεί με τις αγωνίες και την εμπειρία των απλών ανθρώπων στην πραγματική Ζωή. Ένα ζήτημα με τεράστιες πολιτικές προεκτάσεις σε ότι αφορά την ικανότητα του πολιτικού υποκειμένου να χαράζει πολιτική, όχι αποστασιοποιημένα αλλά αφουγκραζόμενο το σφυγμό, τις ανάγκες και τις αγωνίες των καταπιεσμένων, με όλες τις προκαταλήψεις τις ανασφάλειες και τις φοβίες που κουβαλάν μαζί τους
