www.Dialogos.gr

Με την ελ­πί­δα του κό­σμου για μια άλλη πο­ρεία να κα­τα­βα­ρα­θρώ­νε­ται, στην δρα­μα­τι­κή καμπή του Ιου­λί­ου Αύ­γου­στου το 2015, ενι­σχύ­ο­ντας φαι­νό­με­να απο­μο­νω­τι­σμού και δυ­σκο­λί­ας στην επι­κοι­νω­νία των αν­θρώ­πων με­τα­ξύ τους, ο Κώ­στας Λύ­χνος κα­τα­φέρ­νει να διεισ­δύ­σει με αρι­στο­τε­χνι­κό τρόπο στην σύγ­χρο­νη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, περ­νώ­ντας τα δικά του μη­νύ­μα­τα ότι μπο­ρού­με κι αλ­λιώς. Ότι υπάρ­χει και άλλος δρό­μος. Μέσα από έναν σπα­ρα­χτι­κό διά­λο­γο πέντε φίλων, ο συγ­γρα­φέ­ας συ­νο­μι­λεί με τον ίδιο του  τον εαυτό όχι απο­στα­σιο­ποι­η­μέ­νος αλλά από­λυ­τα συν­δε­δε­μέ­νος με την πραγ­μα­τι­κή ζωή, όχι θε­ω­ρη­τι­κο­λο­γώ­ντας αλλά επι­χει­ρώ­ντας να συν­δέ­σει με την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα των απλών αν­θρώ­πων, προ­βλη­μα­τι­σμούς πο­λι­τι­κούς κοι­νω­νι­κούς πο­λι­τι­στι­κούς. Κοι­νω­νι­κός ακτι­βι­στής και πο­λι­τι­κά δρών υπο­κεί­με­νο, αλ­λη­λε­πι­δρά με την κοι­νω­νι­κή εμπει­ρία εμπνε­ό­με­νος από το στενό συγ­γε­νι­κό αλλά και το ευ­ρύ­τε­ρο πε­ρι­βάλ­λον, απο­στα­σιο­ποιεί­ται από κα­τε­στη­μέ­νες λο­γι­κές και αντι­λή­ψεις που κα­θη­λώ­νουν σε στα­σι­μό­τη­τα, επι­στρέ­φο­ντας όμως σε αυτές με σκοπό να ανυ­ψώ­σει τον άν­θρω­πο, ανα­σύ­ρο­ντάς τον από τον κοι­νω­νι­κό βούρ­κο της απά­θειας της αδια­φο­ρί­ας και της ιδιώ­τευ­σης.

Μέσα από το μυ­θι­στό­ρη­μα “www.​Dialogos.​gr”, πα­ρου­σιά­ζει την προ­σπά­θεια των αν­θρώ­πων να επι­κοι­νω­νή­σουν με­τα­ξύ τους μέσω του δια­δι­κτύ­ου ώσπου απο­φα­σί­ζουν, κά­ποια στιγ­μή, να γνω­ρι­στούν και να συ­νο­μι­λή­σουν δια ζώσης. Εκεί ανα­κα­λύ­πτουν ότι η πραγ­μα­τι­κή ει­κό­να είναι δια­φο­ρε­τι­κή από αυτή που έχουν σχη­μα­τί­σει ο ένας για τον άλλον μέσω του δια­δι­κτύ­ου και με αφορ­μή αυτό, ο συγ­γρα­φέ­ας θέτει ερω­τή­μα­τα, με­τα­ξύ άλλων, για το ου­σια­στι­κό ή όχι της επι­κοι­νω­νί­ας με­τα­ξύ των αν­θρώ­πων και εάν αυτή μπο­ρεί να στη­ρι­χθεί μόνο ή κυ­ρί­ως στις δυ­να­τό­τη­τες της νέας τε­χνο­λο­γί­ας μέσω του δια­δι­κτύ­ου. Αντί λοι­πόν το δια­δί­κτυο να απο­τε­λέ­σει την λύση στο πρό­βλη­μα της επι­κοι­νω­νί­ας, ου­σια­στι­κά οδη­γεί σε απο­κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση και ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη απο­μό­νω­ση, δια­πί­στω­ση που θίγει ο Κώ­στας μέσα από ένα ζω­ντα­νό διά­λο­γο, με φι­λο­σο­φι­κές προ­ε­κτά­σεις.

Ανα­δει­κνύ­ει την τέχνη ως το ερ­γα­λείο εκεί­νο που απο­κα­θι­στά την επι­κοι­νω­νία με­τα­ξύ των αν­θρώ­πων, σε μια εποχή μιας ζο­φε­ρής πο­λι­τι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, όπου οι σχέ­σεις κα­νι­βαλ­λο­ποιού­νται όλο και πιο πολύ. Θέτει όμως και ένα πολύ πιο ση­μα­ντι­κό κατά τη γνώμη μου ζή­τη­μα πολύ ανα­τρε­πτι­κό στο βι­βλίο του. Κατά πόσο ο διά­λο­γος από μια ομάδα ομοϊ­δε­α­τών, κλει­στή και κάπως απο­στα­σιο­ποι­η­μέ­νη από τα πράγ­μα­τα, μπο­ρεί να είναι ου­σια­στι­κός εάν δεν ανα­με­τρη­θεί με τις αγω­νί­ες και την εμπει­ρία των απλών αν­θρώ­πων στην πραγ­μα­τι­κή Ζωή. Ένα ζή­τη­μα με τε­ρά­στιες πο­λι­τι­κές προ­ε­κτά­σεις σε ότι αφορά την ικα­νό­τη­τα του πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου να χα­ρά­ζει πο­λι­τι­κή, όχι απο­στα­σιο­ποι­η­μέ­να αλλά αφου­γκρα­ζό­με­νο  το σφυγ­μό, τις ανά­γκες και τις αγω­νί­ες των κα­τα­πιε­σμέ­νων, με όλες τις προ­κα­τα­λή­ψεις τις ανα­σφά­λειες και τις φο­βί­ες που κου­βα­λάν μαζί τους