Το κάλεσμα της Συνέλευσης 8 Μάρτη
8Μάρτη – ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΕ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ!
ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ | ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Η 8 Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών ταυτισμένη με την Παγκόσμια Φεμινιστική Απεργία, αποτελεί ημέρα-ορόσημο αγώνα και διεκδίκησης ενάντια στην έμφυλη καταπίεση και εκμετάλλευση κάθε μορφής στην Ελλάδα και στον κόσμο.
Ιδιαίτερα φέτος, παλεύουμε ώστε η 8η Μάρτη 2023 να είναι μαζική υπόθεση των γυναικών που πλήττονται από τη φτώχεια, τον θεσμικό σεξισμό, τις έμφυλες ανισότητες και την καταπίεση. Μακριά από πανηγυρικούς εορτασμούς εθιμικού τύπου, είμαστε εμείς που θα δώσουμε το νόημα της 8ης Μάρτη, μέσα από τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας – η 8 Μάρτη είναι δική μας υπόθεση!
Βιώνουμε μια πραγματικότητα όπου η έμφυλη βία σε όλες τις μορφές (οικονομική, φυσική ψυχολογική, ιδεολογική) έχει γίνει ευρέως ορατή, ως κοινωνικό φαινόμενο, με τραγικό και επαναλαμβανόμενο τρόπο θέτοντας επειγόντως την ανάγκη να αγωνιστούμε για τη ζωή μας, να διεκδικήσουμε και να κατακτήσουμε τα δικαιώματά μας.
Ήδη ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα των εργαζομένων και της νεολαίας κινητοποιείται ενάντια στις εκφάνσεις της έμφυλης καταπίεσης και είναι σε ετοιμότητα να απαντά στις καθημερινές σεξιστικές προκλήσεις.
Ζήσαμε τον τελευταίο χρόνο την ενεργοποίηση των προοδευτικών και αλληλέγγυων ανακλαστικών της κοινωνίας, με αφορμή την υπόθεση του ομαδικού βιασμού της 19χρονης κοπέλας στο Α.Τ. Ομόνοιας, τις άδικες αποφάσεις δικαστηρίων σε υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης, καθώς και στην υπόθεση δολοφονίας του Ζακ, τη χυδαία ποινικοποίηση της φτώχειας στο πρόσωπο της προφυλακισμένης μητέρας της 12χρονής κοπέλας στην υπόθεση του κυκλώματος εκμετάλλευσης με διοργανωτή τον Ηλία Μίχο, το εργατικό έγκλημα της ανασφάλιστης εργάτριας καθαριότητας, θύματος πολλαπλών διακρίσεων ως Ρομά, γυναίκα και μητέρα πέντε παιδιών, την έξωση μονογονεϊκών οικογενειών για χρέη σε τράπεζες και ιδιώτες.
Είναι οι περιπτώσεις αυτές που αναδεικνύουν εμφατικά την υποκρισία του δήθεν ευαισθητοποιημένου προσώπου που προσπαθούν να δείξουν η κυβέρνηση αλλά και οι φορείς του θεσμικού φεμινισμού. Aς αναλογιστούμε ότι το μεν Α.Τ. Ομόνοιας ανήκει στα πρότυπα αστυνομικά τμήματα για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας, οι δε αστυνομικοί με ουσιαστικά κακοποιητική συμπεριφορά σχηματίζουν ασφυκτικό κλοιό στις φεμινιστικές πορείες και συγκεντρώσεις, φωτογραφίζοντας, απωθώντας και ρίχνοντας δακρυγόνα στις διαδηλώτριες.
Τα παραπάνω είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου σε μια κοινωνία διευρυνόμενης φτωχοποίησης και έντονης έμφυλης ανισότητας, όπου οι βιασμοί, η ενδοοικογενειακή βία, οι παρενοχλήσεις και οι έντονες διακρίσεις στην πρόσβαση, τη θέση και τις αμοιβές στην εργασία, στην παιδεία, στην υγεία, στην ασφάλιση, στις συντάξεις είναι κανονικοποιημένη καθημερινότητα για τις γυναίκες.
Στις 8 του Μάρτη βλέπουμε την ευκαιρία η οργή και η ευαισθητοποίηση όλων των περασμένων μηνών να εκφραστεί μέσα από μια διπλή απεργία, την απεργία στο σπίτι και στη δουλειά.
Γιατί όμως η μέρα αυτή της φεμινιστικής απεργίας σε σπίτι και δουλειά είναι «ΔΙΚΗ ΜΑΣ υπόθεση»;
Γιατί στο σπίτι οι γυναίκες αναλαμβάνουμε σχεδόν εξ ολοκλήρου τη φροντίδα, που έχει γίνει πολλαπλάσια στις συνθήκες κατάρρευσης των υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους και εντατικοποίησης της δουλειάς στους χώρους εργασίας. Ο ιδιωτικός χώρος εμπεδώνεται ως κατεξοχήν γυναικείος, και οι γυναίκες θεωρούμαστε υπεύθυνες για τον ανεφοδιασμό, την καθαριότητα, την τροφή, την εκπαίδευση των παιδιών, την παρηγοριά και την ψυχολογική υποστήριξη. Πρόκειται για απλήρωτη και «εθελοντική» εργασία. Μια εργασία που επιβάλλεται άμεσα ή έμμεσα αφού είναι απαραίτητη για να συνεχίσει να λειτουργεί η μηχανή του πατριαρχικού καπιταλισμού.
Γιατί στον εργασιακό χώρο οι γυναίκες πληρώνουμε σημαντικά εντονότερα την κρίση του καπιταλισμού. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, τo 2021 η ανεργία στους άντρες ήταν 11,4% ενώ στις γυναίκες 18,9% διατηρώντας τη μεγαλύτερη έμφυλη ποσοστιαία διαφορά ανάμεσα σε όλες τις χώρες τις Ε.Ε. Οι γυναίκες, λόγω των αυξημένων καθηκόντων φροντίδας, εγκαταλείπουμε την εργασία μας ή αναγκαζόμαστε να αναζητήσουμε μερική απασχόληση σε επισφαλείς συνθήκες.
Γιατί είμαστε αυτές που βρισκόμαστε συνεχώς εκτεθειμένες σε βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα: νοσοκόμες, καθαρίστριες, φροντίστριες παιδιών και ηλικιωμένων, υπάλληλοι σε σουπερμάρκετ. Μάλιστα, κάποιες από εμάς, όπως οι μετανάστριες, οι προσφύγισσες, οι Ρομά γυναίκες, βιώνουμε τριπλή και τετραπλή ευαλωτότητα: Αν δεν είμαστε άνεργες, δουλεύουμε με τις χειρότερες συνθήκες, συνήθως σε εργασίας φροντίδας, καθαρισμού κ.λπ.,τις περισσότερες φορές πλήρως ελαστικά και χωρίς ασφάλιση.
Γιατί η έμφυλη βία και η παρενόχληση στην εργασία (σεξουαλική παρενόχληση, mobbing) απειλεί την ίδια τη ζωή με δικαιώματα και αξιοπρέπεια.
Οι ρυθμίσεις του νόμου Χατζηδάκη είναι από παντελώς ανεπαρκείς έως και πολύ επικίνδυνες για τις γυναίκες στους χώρους δουλειάς. Δεν περιορίζουν τις παραβιαστικές και τις κακοποιητικές συμπεριφορές στο εργασιακό περιβάλλον, αλλά αντίθετα αφήνουν τις εργαζόμενες καταγγέλλουσες απροστάτευτες και εκτεθειμένες ακόμα και στο ενδεχόμενο δικής τους απόλυσης. Για μας οι αντισεξιστικές πολιτικές δεν μπορούν να παραχθούν και να περιφρουρηθούν ούτε με γενικές διακηρύξεις/ευχολόγια, ούτε από την εργοδοσία, παρά μόνο από το εργατικό και φεμινιστικό κίνημα και από τη δράση των σωματείων, των συνδικάτων, των παρατάξεων, των συλλογικοτήτων αλλά και από την αυτοοργάνωση και τη συλλογική δράση μας.
Συνειδητοποιώντας ότι όλα αυτά δεν είναι ούτε φυσικά φαινόμενα ούτε αναπόφευκτη μοίρα, πιστεύουμε ότι στις 8 Μάρτη 2023 οι συλλογικοί μας αγώνες, εκτός από το να γίνουν ορατοί, θα δείξουν ότι μπορούν να είναι μαζικοί και αποτελεσματικοί.
Καλούμε όλες τις καταπιεζόμενες και υπό εκμετάλλευση γυναίκες, τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, κάθε ευαισθητοποιημένο εργαζόμενο και νεολαίο να συμμετέχουμε ενεργά στη φεμινιστική απεργία για να απαιτήσουμε:
Αυξήσεις στους μισθούς σύμφωνα με το κόστος διαβίωσης και ειδικότερα μέτρα για την εξάλειψη των μισθολογικών ανισοτήτων λόγω φύλου. Οικονομική στήριξη ανέργων και εργαζομένων. Άμεση ενίσχυση στα μονογονεϊκά νοικοκυριά (συντριπτικά περισσότερα με ενήλικο μέλος γυναίκα).
Τέρμα ακρίβεια, την ενεργειακή φτώχεια και την στεγαστική επισφάλεια που πλήττουν με μεγαλύτερη ένταση τις γυναίκες – Όχι άλλα βάρη στις εργαζόμενες/-ους.
Κατάργηση της ελαστικής εργασίας, μόνιμες και σταθερές δουλειές με δικαιώματα και Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας όπου θα κατοχυρώνονται λύσεις και στα έμφυλα ζητήματα.
Κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη που χρησιμοποίησε προσχηματικά και βαθιά υποκριτικά την κύρωση της Σύμβασης 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για την εξάλειψη της βίας και παρενόχλησης στον χώρο της εργασίας, ως ένδειξη ευαισθησίας στα έμφυλα προβλήματα.
Νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία και κατάργηση της αντιδραστικής μεταρρύθμισης στο οικογενειακό δίκαιο (νόμος Τσιάρα).
Δικαιοσύνη για κάθε θύμα έμφυλης βίας. Άμεση εκδίκαση υποθέσεων έμφυλης βίας (ενδοοικογενειακής ή άλλης) από ειδικά επιμορφωμένες/ους δικαστίνες/δικαστές ώστε να διασφαλίζονται όροι σεβασμού στα θύματα με στόχο να μην αντιμετωπίζονται αυτά ως κατηγορούμενα.
Δημόσιες, δωρεάν, προσβάσιμες σε όλες/-ους υπηρεσίες στήριξης, όπου θα μπορούν να καταφεύγουν τα θύματα της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας για να καταγγείλουν σεξιστικές και κακοποιητικές πράξεις σε βάρος τους και να λάβουν ψυχολογική, νομική, πρακτική βοήθεια. Δουλειά και σπίτι σε όλες τις κακοποιημένες γυναίκες.
Άμεση μείωση των δαπανών για τους εξοπλισμούς και την αστυνομία και ανακατανομή των πόρων για την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών: δημόσια υγεία/παιδεία, υπηρεσίες φροντίδας, δομές ενάντια στην έμφυλη βία. Δεν είναι ατομική «γυναικεία» ευθύνη η κάλυψή τους.
Δημιουργία και επέκταση δημόσιων υπηρεσιών για την ενισχυτική διδασκαλία και δημιουργική απασχόληση παιδιών και ΑΜΕΑ.
Άμεση χορήγηση ασύλου, στέγης, εκπαίδευσης, κοινωνικής φροντίδας στις προσφύγισσες και τις μετανάστριες/-άστες που φτάνουν στη Ελλάδα από όποια καταστροφήκι αν προσπαθούν να ξεφύγουν.
Στήριξη του ΕΣΥ με άμεση αύξηση οικονομικών, εξοπλισμού, υποδομών και ανθρώπινων πόρων. Σε έναν χώρο με πολύ σημαντική απασχόληση γυναικών (ιατρικό, νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό) είναι επείγουσα η ανάγκη προσλήψεων ώστε να εργάζεται με δικαιώματα το εξουθενωμένο προσωπικό και να αναβαθμιστούν οι παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας.
ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ 8η ΜΑΡΤΗ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ
στην παραγωγή και την κοινωνική αναπαραγωγή, στη δουλειά και στο σπίτι δηλαδή, βρισκόμαστε στον δρόμο να βροντοφωνάξουμε ότι «αν σταματήσουμε εμείς, σταματάει ο κόσμος!», συντονιζόμαστε με τις αδελφές μας από όλο τον κόσμο,
διεκδικούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στο σύστημα που γεννά βία, φτώχεια, σεξισμό.
Συνεχίζουμε όμως τον αγώνα και μετά τις 8 Μάρτη, μέχρι να φτιάξουμε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, όπου η απελευθέρωση των γυναικών θα είναι αυτονόητη.