Η κυβέρνηση Τραμπ, το Δημοκρατικό Κόμμα και οι κινηματικές αντιπολιτεύσεις

Γιατί το Δημοκρατικό Κόμμα δεν θα μας σώσει από τον Τραμπ

Η παραδοσιακή αποτίμηση των ΜΜΕ για τις πρώτες 100 μέρες ενός νέου προέδρου έφερε μόνο άσχημα νέα για τον Ντόναλντ Τραμπ. Οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι η υποστήριξη στον Τραμπ είναι χαμηλότερη από κάθε άλλου προέδρου στις 100 πρώτες μέρες του εδώ και σχεδόν 80 χρόνια. Σχεδόν σε κάθε μεγάλο ζήτημα, αυτοί που διαφωνούν με τις θέσεις του Τραμπ είναι περισσότεροι από αυτούς που τις στηρίζουν.

Αλλά η αυξανόμενη εναντίωση στην καταστροφική διακυβέρνηση Τραμπ δεν έχει φέρει καλά νέα για την υποτιθέμενη «αντιπολίτευση», δηλαδή το Δημοκρατικό Κόμμα. Πραγματικά, μόνο το 29% των ενηλίκων έχει θετική άποψη για το Δημοκρατικό Κόμμα. Πρόκειται για την πιο χαμηλή δημοφιλία του από το 1992 σύμφωνα με μια έρευνα του CNN. Από όσους αυτοπροσδιορίζονται ως Δημοκρατικοί ή ως ανεξάρτητοι που κλίνουν προς τους Δημοκρατικούς, μόνο το 63% έχει θετική γνώμη για το «δικό του» κόμμα. Οι άνθρωποι που έχουν κομματική προτίμηση συνήθως υποστηρίζουν «την ομάδα τους» σε επίπεδα άνω του 80%. Η ίδια έρευνα του CNN εντόπισε ότι οι περισσότεροι Δημοκρατικοί θα ήθελαν το κόμμα τους να πολεμήσει πιο σκληρά τον Τραμπ και τους Ρεπουμπλικάνους.

Κάποιοι αναλυτές ισχυρίζονται ότι οι Δημοκρατικοί ίσως βαδίζουν προς μια δική τους «στιγμή tea party», σαν αυτήν που βίωσαν οι Ρεπουμπλικάνοι το 2009-10.  Τότε, ένας συνδυασμός ακροδεξιάς ενεργοποίησης από τα κάτω και υποστήριξης από ακροδεξιούς δωρητές όπως οι Αδελφοί Κοχ, κατεύθυναν τη συντηρητική αντίδραση απέναντι στη διακυβέρνηση Ομπάμα προς μια ριζοσπαστικοποίηση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Με διάφορους τρόπους, το «tea party» της δεκαετίας του 2010 έθεσε τα θεμέλια για την κατάληψη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος από το MAGA και τον Τραμπ.  

Η πιθανότητα να συμβεί ένα Δημοκρατικό «tea party» αντανακλά την πλήρη έλλειψη σθένους των ηγεσιών των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο και άλλων παρατρεχάμενων που πλασάρονται ως σύμβουλοι του κόμματος. Κάποιοι θέλουν να προσαρμοστεί το κόμμα σε Τραμπικές θεματολογίες, υιοθετώντας αντι-τρανς ή «αντι-woke» πολιτικό λόγο. Άλλοι λένε ότι οι Δημοκρατικοί πρέπει απλά να επικεντρώσουν στα οικονομικά ζητήματα που αφορούν «το ψωμί και το βούτυρο», όπως οι συνέπειες των δασμών του Τραμπ, και να υποβαθμίσουν τις επιθέσεις του Τραμπ στους μετανάστες.

Οι πιο παραδοσιακοί πολιτικοί ηγέτες του Δημοκρατικού Κόμματος πιστεύουν ότι τα ιστορικά επίπεδα αντιδημοφιλίας του Τραμπ θα μεταφραστούν σε εκλογική ενίσχυση για τους Δημοκρατικούς στις ενδιάμεσες εκλογές του 2026 (και στην απόκτηση της πλειοψηφίας του Οίκου των Αντιπροσώπων). Τότε, υποθέτουν, οι Δημοκρατικοί θα αποκτήσουν την βάση για να ξεκινήσουν να αντιστρέφουν τη ζημιά που έχει προκαλέσει ο Τραμπ και το συνεργείο κατεδάφισης της DOGE υπό τον Ίλον Μασκ.

Πρόκειται για τη σχολή σκέψης «όλα θα πάνε καλά», η οποία υποτίθεται ότι θα εξαφάνιζε τον Τραμπ το 2020. Κι όμως, δεν χρειάζεται να υποθέσουμε ότι ο Τραμπ θα ακυρώσει τις ενδιάμεσες εκλογές ή θα κηρύξει στρατιωτικό νόμο για να αποφύγει μια τέτοια μοίρα. Όπως απέδειξαν μεταξύ 2021 και 2024, οι Δημοκρατικοί είναι απολύτως ικανοί να αποτύχουν από μόνοι τους να κάνουν τον Τραμπ και τα τσιράκια του να πληρώσουν για αυτά που κάνουν.

Αυτό είναι το πλαίσιο στο οποίο πρέπει να κατανοήσουμε την περιοδεία «Μάχης Ενάντια στην Ολιγαρχία», στην οποία ηγούνται ο Γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς και η Αντιπρόσωπος Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ (AOC), προσελκύοντας τεράστια πλήθη σε φιλικές προς τους Δημοκρατικούς περιοχές όπως το Ντένβερ και το Λος Άτζελες, αλλά και γεμίζοντας γήπεδα σε πιο συντηρητικά μέρη όπως η Νάμπα του Άινταχο. Αυτή η περιοδεία φρόντισε να οργανώσει γεγονότα σε περιοχές όπου οι Δημοκρατικοί πιστεύουν ότι έχουν καλές πιθανότητες να πάρουν την έδρα από τους Ρεπουμπλικάνους.

Στις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης Τραμπ, όταν το μεγαλύτερο μέρος του κατεστημένου του Δημοκρατικού Κόμματος αντιμετώπιζε τον Τραμπ σαν έναν πολιτικό γίγαντα και έλεγε στους υποστηρικτές του ότι δεν μπορούν να κάνουν πολλά για να τον σταματήσουν, η περιοδεία των Σάντερς/AOC βοήθησε την κοινωνική βάση της φιλελεύθερης/προοδευτικής πλευράς της αμερικανικής πολιτικής σκηνής να σπάσει από τα αισθήματα απομόνωσης και απελπισίας. Αλλά ο Σάντερς και η AOC εμπλέκονται σε ένα πολιτικό σχέδιο το οποίο ο Αιδεσιμότατος Τζέσε Τζάκσον συνήθιζε να περιγράφει ως «κρατάμε την ελπίδα ζωντανή» στο Δημοκρατικό Κόμμα.

«Όχι, δεν επιχειρούμε να ξεκινήσουμε ένα τρίτο κόμμα», δήλωσε ο Σάντερς στο Meet the Press του Δικτύου NBC. «Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να ενισχύσουμε την Αμερικανική δημοκρατία, όπου η πίστη και στο Δημοκρατικό και στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είναι εξαιρετικά χαμηλή αυτήν τη στιγμή… Αυτό που λείπει από τους Δημοκρατικούς αυτήν τη στιγμή είναι ένα όραμα για το μέλλον. Πώς θα παρέχουμε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης για μια νεότερη γενιά η οποία, αν όλα μείνουν ίσα, θα είναι φτωχότερη από τους γονείς της;».

Η Οκάσιο-Κορτέζ είναι επίσης σαφής ως προς τις προσπάθειές της να μεταρρυθμίσει το Δημοκρατικό Κόμμα, στόχο τον οποίο εντάσσει στις ομιλίες της στην περιοδεία: 

«Χρειαζόμαστε ένα Δημοκρατικό Κόμμα το οποίο θα παλέψει πιο σκληρά και για εμάς. Και αυτό απαιτεί από τις κοινότητες να επιλέγουν και να ψηφίζουν εκείνους τους Δημοκρατικούς και εκλεγμένους αξιωματούχους που ξέρουν πώς να υπερασπιστούν την εργατική τάξη […]. Χρειάζεται να ενωθούμε και να περνάμε κάθε μέρα για τον επόμενο ένα χρόνο δουλεύοντας για να εκπαιδεύσουμε τους γείτονές μας, να τους προσεγγίσουμε, ώστε να πετάξουμε έξω τους Ρεμπουμπλικάνους και να τους αντικαταστήσουμε με “τσαμπουκαλεμένους” Δημοκρατικούς».

Θεωρητικά, οι Δημοκρατικοί θα μπορούν να υποστηρίξουν πιο φιλελεύθερες/προοδευτικές πολιτικές από αυτές που έχουν χωρίς να χάσουν την υποστήριξή τους από εταιρίες. Παρόμοια κόμματα σε άλλες χώρες, όπως οι Φιλελεύθεροι στον Καναδά, υποστηρίζουν για παράδειγμα την δημόσια ασφάλιση υγείας για όλους. Αλλά ο κατεστημένος φιλελευθερισμός στις ΗΠΑ έχει όρια που δεν αντιμετωπίζει ο κατεστημένος συντηρητισμός. 

Άνθρωποι όπως ο Σάντερς, η AOC και τα ιδεολογικά τους φερέφωνα όπως το σοσιαλδημοκρατικό περιοδικό Jacobin, πιστεύουν ότι μπορούν να πείσουν τους Δημοκρατικούς -ή ένα σημαντικό μέρος τους- να υποστηρίξουν πολιτικά μέτρα, πολιτικά στελέχη και απόψεις της σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά το σύγχρονο Δημοκρατικό Κόμμα είναι μια επιχείρηση πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων της οποίας οι μεγάλοι χορηγοί υποστηρίζουν τον εταιρικό καπιταλισμό.   

Έτσι, ακόμα κι όταν πολιτικά στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος καταφέρνουν να συγκεντρώσουν αρκετές βουλευτικές ψήφους υπέρ, ας πούμε, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ο κορμός του κόμματος θα διασφαλίσει ότι τέτοιες μεταρρυθμίσεις δεν πρόκειται να περάσουν. Δείτε για παράδειγμα πώς μπλοκαρίστηκαν τέτοιες απόπειρες στην Καλιφόρνια ή στο Βερμόντ. Η ανάγκη να παραμείνουν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και το νοσοκομειακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα κάτω από την «πλατιά ομπρέλα» των Δημοκρατικών, βάζει όρια στο τι μπορούν να υλοποιήσουν οι Δημοκρατικοί.

Οι δεξιές πολιτικές, από την άλλη, δεν αντιμετωπίζουν αντίστοιχους περιορισμούς. Ακόμα κι αν ηγέτες επιχειρήσεων και οι περισσότεροι πλούσιοι άνθρωποι βρίσκουν δυσάρεστο τον Τραμπ και τους ανερμάτιστους αγριάνθρωπους του MAGA όπως η Αντιπρόσωπος Μάρτζορι Τέιλορ Γκριν, ξέρουν ότι αν ανεχτούν τις ακροδεξιές πολιτικές τους, αυτό τους δίνει την ευκαιρία να κερδίσουν πολιτικές αποφάσεις για τις οποίες νοιάζονται πραγματικά: Μειώσεις φόρων, απορρύθμιση, κατάργηση της επιτήρησης των εταιρειών και επιδοτήσεις στη βιομηχανία.

Ας κάνουμε αυτό το διανοητικό πείραμα. Οι Δημοκρατικοί κερδίζουν μια ιστορική νίκη και τον έλεγχο του Κογκρέσου το 2026. Έχουν πλέον τον έλεγχο ενός κρίσιμου βραχίονα της κρατικής εξουσίας. Τι θα κάνουν;

Θα καταργήσουν τις φορολογικές περικοπές του Τραμπ στους πλούσιους, θα χρηματοδοτήσουν την επαναπρόσληψη των απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων και την παλινόρθωση ζωτικής σημασίας κοινωνικών προγραμμάτων, θα κόψουν τη χρηματοδότηση στις πρωτοβουλίες του Τραμπ; Θα παραπέμψουν τον Τραμπ και τους υπουργούς του που παρανομούν συστηματικά; Θα περάσουν μεταρρυθμίσεις υπέρ του δικαιώματος ψήφου και των πολιτικών δικαιωμάτων; Με βάση την προκατάληψή τους προς την παλινόρθωση του προηγούμενου στάτους κβο, η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι «όχι». Μπορείς σχεδόν να ακούσεις από τώρα τις δικαιολογίες τους. Δεν προκαλεί έκπληξη που ακόμα και υποστηρικτές του Δημοκρατικού Κόμματος λένε στους δημοσκόπους ότι δεν είναι σίγουροι για ποιες πολιτικές παλεύει το ίδιο τους το κόμμα.

Όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να αναμετρηθούμε με την ιστορική αδυναμία των αντιπολιτευτικών δυνάμεων της δικής μας πλευράς. Είναι θετικό που μεγάλες πλειοψηφίες διαφωνούν με αυτά που κάνει ο Τραμπ και ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν κινητοποιηθεί ενάντια στις πράξεις της κυβέρνησης. Αλλά οργανώσεις όπως τα συνδικάτα βρίσκονται στην πιο αδύναμη θέση εδώ και δεκαετίες και οι ΜΚΟ που συνδέονται με το Δημοκρατικό Κόμμα καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της «αντίστασης» στον Τραμπ.

Ένα επόμενο άρθρο να ασχοληθεί με την κατάσταση αυτής της αντιπολίτευσης στον Τραμπ.

Το πρωτότυπο στα αγγλικά: https://internationalsocialism.net/why-the-democratic-party-wont-save-us...

Η από τα κάτω αντιπολίτευση στον Τραμπ μπορεί –και πρέπει– να μεγαλώσει

Όπως σημειώσαμε σε ένα πρόσφατο άρθρο για τις 100 πρώτες μέρες του Τραμπ στην κυβέρνηση, η ιστορική αντιδημοφιλία του Τραμπ συνέπεσε με τις απαρχές μιας εναντίωσης στις πολλές καταστροφικές του πρωτοβουλίες. Το άρθρο εκείνο κατέληγε με τον ισχυρισμό πως ενώ «είναι θετικό που μεγάλες πλειοψηφίες διαφωνούν με αυτά που κάνει ο Τραμπ και ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν κινητοποιηθεί ενάντια στις πράξεις της κυβέρνησης», πρέπει να αναμετρηθούμε με την «ιστορική αδυναμία των αντιπολιτευτικών δυνάμεων της δικής μας πλευράς».

Το παρόν άρθρο θα επικεντρωθεί σε τέσσερις πηγές αντιπολίτευσης στον Τραμπ. Αυτές είναι:

-Οι διαδηλώσεις Tesla Takedown [«Γκρεμίζουμε την Tesla»] ενάντια στον μπράβο του Τραμπ, Ίλον Μασκ.

-Οι διαδηλώσεις «μεγάλου πλήθους» που καλέστηκαν από οργανώσεις όπως η Indivisible [Αδιαίρετοι] και η 50501.

-Οι τοπικές δράσεις υπεράσπισης των μεταναστών «know your rights» [«μάθε τα δικαιώματά σου»]

-Η συνδικαλιστική και εργατική αντίσταση

Εξετάζοντας την καθεμιά ξεχωριστά, μπορούμε να κάνουμε έναν απολογισμό της αντίστασης στη δεύτερη θητεία Τραμπ μέχρι σήμερα.

Tesla takedown: Εμφανίστηκε ως μια αυθεντική πρωτοβουλία βάσης την οποία ξεκίνησαν λίγα άτομα στις αρχές Φλεβάρη, όταν εμφανίστηκαν σε ένα σταθμό φόρτισης της Tesla στο Γουότερβιλ του Μέιν κρατώντας πικέτες κατά του Μασκ. Η δραστήρια στο ίντερνετ ακτιβίστρια Τζόαν Ντόνοβαν πολλαπλασίασε τη δυναμική των προσπαθειών τους δημιουργώντας το hashtag #TeslaTakedown στην πλατφόρμα Bluesky. Λίγες μέρες μετά, ο ντοκιμαντερίστας Άλεξ Γουίντερ δημιούργησε ένα σάιτ όπου τοπικές ομάδες μπορούν να αναρτήσουν και να διαφημίσουν τις δικές τους κινητοποιήσεις κατά της Tesla. Έκτοτε έχουν γίνει εκατοντάδες διαδηλώσεις σε καταστήματα, σταθμούς φόρτισης και συνεργεία της Tesla.

To Tesla Takedown έχει τη διάκριση να είναι η πρώτη μεγάλη απόπειρα να συγκεντρωθεί μια δύναμη αντιπολίτευσης στην καταστροφική διακυβέρνηση Τραμπ/Μασκ. Και δεν μπορεί να υποτιμηθεί η δουλειά που έκανε στο να δώσει στο ψεύτικο λαϊκισμό της κυβέρνησης Τραμπ το πρόσωπο ενός «tech bro» ολιγάρχη με ναζιστικές αναζητήσεις. Το Tesla Takedown θα μπορούσε να πιστωθεί εν μέρει την απομάκρυνση του Μασκ από την πρώτη γραμμή της δημοσιότητας και τις ενδείξεις ότι το Διοικητικό Συμβούλιο της Tesla εξέταζε το ενδεχόμενο να τον απομακρύνει από τη θέση του. Αλλά πέρα από την κακή δημοσιότητα, δεν είναι σαφές τι παραπάνω πίεση μπορεί να ασκήσει το κίνημα takedown ενάντια στους Τραμπ/Μασκ.

Οι πωλήσεις της Tesla είχαν ήδη αρχίσει να πέφτουν πριν αρχίσει το DOGE του Μασκ την μανιασμένη επίθεσή του σε όλο το ομοσπονδιακό κράτος. Οι πωλήσεις της Tesla στο εξωτερικό καταβυθίζονται και η τιμή της μετοχής της –η πηγή μεγάλου μέρους του πλούτου του Μασκ– αναμενόταν να «διορθωθεί» γιατί είναι μια από τις πιο υπερτιμημένες μετοχές στα χρηματιστήρια. Καθώς ο Μασκ θα αρχίσει να ασκεί την επιρροή του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, είναι πιθανό να υποχωρήσουν και οι διαδηλώσεις κατά της Tesla.  

Με την εταιρεία δορυφόρων Starlink και την εταιρεία πυραύλων SpaceX –που στηρίζονται σε δισεκατομμύρια δολάρια συμβάσεων με το αμερικανικό κράτος– ο Μασκ εξακολουθεί να ασκεί μια επιρροή μεγαλύτερη και από αυτήν που έχουν κάποια ανεξάρτητα/κυρίαρχα κράτη.

Μέρες Δράσεις: Σύμφωνα με κάποιες μετρήσεις, ο αριθμός των διαδηλώσεων κατά του Τραμπ και τα πλήθη που κινητοποιήθηκαν σε αυτές ξεπερνάνε τις πρώτες μέρες του 2017 όταν μαζικές διαδηλώσεις όπως οι Πορείες Γυναικών είχαν τραβήξει όλη την προσοχή της κοινής γνώμης.

Αυτές οι διαδηλώσεις έχουν οργανωθεί από ένα ευρύ φάσμα οργανώσεων, αλλά οι βασικοί διοργανωτές είναι ΜΚΟ όπως η Indivisible και η 50501, που αποτελεί πρότζεκτ της φιλελεύθερης/προοδευτικής ομάδας πίεσης (λόμπινγκ) MoveOn. Η συμμετοχή του κόσμου στις συγκεντρώσεις «Κάτω τα Χέρια», που έγιναν έξω από δημαρχεία και Πολιτειακά κυβερνητικά κτίρια από τη μια άκρη των ΗΠΑ στην άλλη, ήταν εντυπωσιακή. Οι διοργανωτές επιδιώκουν να επαναλάβουν (ή και να ξεπεράσουν) τις συγκεντρώσεις «Κάτω τα Χέρια» στις 14 Ιούνη, που καλούν σε συγκεντρώσεις «Όχι στους Βασιλιάδες».

Η Indivisible ιδρύθηκε το 2017 από δύο πρώην εργαζόμενους σε γραφεία Δημοκρατικών μελών του Κογκρέσου, που είχαν ως στόχο να ασκηθεί από τα κάτω πίεση στο Κογκρέσο για να μπλοκαριστούν οι πρωτοβουλίες του Τραμπ και ιδιαίτερα η αποτυχημένη απόπειρά του να καταργήσει το Νόμο για Οικονομικά Προσιτή Περίθαλψη. 

Η 50501 προέκυψε μέσα από ένα φόρουμ στο Reddit στις αρχές του 2025. Η Indivisible, αν και διαθέτει πολλές τοπικές ενώσεις, έχει  περισσότερες ρίζες στον κόσμο των επαγγελματικών ΜΚΟ της Ουάσινγκτον, διαθέτοντας επιτελείο ειδικών στα ΜΜΕ και στην έρευνα και μια επιτροπή πολιτικής δράσης που «κατευθύνει την ενέργεια της κοινωνικής βάσης στον στόχο εκλογής προοδευτικών υποψηφίων».

Η 50501 (που σημαίνει «50 διαδηλώσεις, σε 50 Πολιτείες, σε 1 Μέρα») είναι μια πιο αποκεντρωμένη οργάνωση που προκαλεί διαδηλώσεις μέσα από ιντερνετικά καλέσματα σε δράση. Η πολιτική της κουλτούρα αντανακλά την τελευταία δεκαετία οργάνωσης αγώνων από την «Gen Z» (άνθρωποι γεννημένοι μετά το 1996), που περιλαμβάνει την έμφαση στην «αλληλοβοήθεια» και την οργάνωση «χωρίς ηγεσία». Μια από τις βασικές συνιστώσες της είναι η Political Revolution [Πολιτική Επανάσταση], μια επιτροπή πολιτικής δράσης που συγκρότησαν πρώην στελέχη της καμπάνιας του Μπέρνι Σάντερς το 2016 προκειμένου να υποστηρίξουν προοδευτικούς υποψήφιους, κυρίως μέσα ή γύρω από το Δημοκρατικό Κόμμα.

Η Indivisible ταιριάζει πιο άνετα με τις συμβατικές φιλελεύθερες πολιτικές. Για παράδειγμα, ένα από τα συνθήματά της στις 5 Απρίλη ήταν «Κάτω τα χέρια από το ΝΑΤΟ!», αλλά δεν υπήρχε σύνθημα «Κάτω τα χέρια από την Παλαιστίνη!». Η 50501 έχει ένα πιο ριζοσπαστικό προφίλ, αποκαλώντας τον Τραμπ «εγκληματία» και «προδότη», καταγγέλοντας τους δισεκατομμυριούχους πλουτοκράτες και τον «φασισμό». Παρολα αυτά, η 50501 συνεργάζεται με την Indivisible και έχει καλέσει ηγετικά της στελέχη να συμμετέχουν στις πανεθνικές οργανωτικές συναντήσεις μέσω Zoom.

«Know your rights»: Κάποιες από τις πιο αποτελεσματικές μορφές αντίστασης στην ατζέντα του Τραμπ προέκυψαν από τοπικές ομάδες υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών και από οργανώσεις κοινοτήτων που έχουν βάλει εμπόδια στις διώξεις του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας κατά των μεταναστών. Αυτές οι οργανώσεις είναι τόσο αποτελεσματικές στην ενημέρωση των μεταναστών για τα δικαιώματά τους που τις κατήγγειλε δημόσια ο Τομ Χόμαν, ο «Τσάρος των Συνόρων» του Τραμπ. Σε κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις, οργανώσεις κοινοτήτων έχουν οργανωθεί για να πιέσουν το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, τα δικαστήρια και τις τοπικές αστυνομικές Αρχές και να πετύχουν την απελευθέρωση συλληφθέντων από την ICE (Υπηρεσία Επιβολής του Νόμου Μετανάστευσης και Τελωνείων), όπως ο Μόχσεν Μαχντάουϊ και η Ρουμεϊσά Οζτούρκ.

Μια διαδήλωση σε μια μικρή πόλη στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, όπου ο Χόμαν έχει εξοχικό, απελευθέρωσε μια οικογένεια που είχε μαζέψει η ICE στη διάρκεια μιας επιδρομής της. Υπάρχουν δεκάδες τέτοιες ιστορίες που δείχνουν ότι η κινητοποίηση μπορεί να έχει αποτελέσματα και ότι ούτε οι μετανάστες ούτε οι υποστηρικτές του είναι υποχρεωμένοι να υποταχθούν στη συμμορίτικη αστυνομία μετανάστευσης του Τραμπ.

Όμως πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι η κυβέρνηση Τραμπ έχει ήδη προχωρήσει χωρίς εμπόδιο ή κόστος σε αποτρόπαιες ενέργειες, όπως η απέλαση εκατοντάδων μεταναστών σε γκούλαγκ στο Ελ Σαλβαδόρ και στο Γκουαντάναμο στην Κούβα. Και ο προϋπολογισμός που προωθεί σήμερα στο Κογκρέσο προβλέπει μια αύξηση πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων προκειμένου να «κορυφωθούν» οι συλλήψεις και απελάσεις μεταναστών σε βιομηχανική κλίμακα.

Αντίσταση των συνδικάτων και στους χώρους δουλειάς: Δεν προκαλεί καμία έκπληξη που μια κυβέρνηση γεμάτη από δεξιούς, αντισυνδικαλιστές δισεκατομμυριούχους βάζει στο στόχαστρο τα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Οι ενέργειες της κυβέρνησης αποδεικνύουν πόσο κούφιος ήταν ο ισχυρισμός ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει γίνει κόμμα «της εργατικής τάξης». Η επίθεση της κυβέρνησης Τραμπ στο εργατικό δυναμικό του ομοσπονδιακού κράτους με παράνομες μαζικές απολύσεις και την κατάργηση των συμβάσεων 1 εκατομμυρίου εργαζομένων είναι η πιο σοβαρή επίθεση που έχει γίνει μετά το σπάσιμο της απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας από τον Ρόναλντ Ρίγκαν το 1981.

Το πιο θετικό που μπορεί να ειπωθεί για την απάντηση του οργανωμένου εργατικού κινήματος είναι ότι υπάρχει κάποια. Κορυφαία συνδικάτα όπως των Εργαζομένων στις Υπηρεσίες (SEIU) και των εκπαιδευτικών, μαζί με την [γενική συνομοσπονδία] AFL-CIO έχουν δηλώσει την υποστήριξή τους σε διαδηλώσεις όπως οι «Κάτω τα Χέρια». Ο Σον ΜακΓκάρβι, πρόεδρος του συνήθως συντηρητικού Συνδικάτου Οικοδομικών Επαγγελμάτων Βορείου Αμερικής, ζήτησε να επιστρέψει από το Ελ Σαλβαδόρ ο παράνομα απαχθείς Κίλμαρ Αμπρέγκο Γκαρσία, ένας μαθητευόμενος οικοδόμος στο Μέριλαντ. 

Αλλά οι δεκαετίες εφησυχασμού και πολιτικής αδυναμίας στο οργανωμένο εργατικό κίνημα γύρισαν σήμερα να το στοιχειώσουν. Για δεκαετίες, τα συνδικάτα των ομοσπονδιακών υπαλλήλων που σήμερα ξεριζώνονται βίαια ήταν αδρανή και στηρίζονταν στην άσκηση εσωτερικής πίεσης (λόμπινγκ) στην Ουάσινγκτον. Οι προσπάθειες σχετικά νέων οργανώσεων όπως το Δίκτυο Συνδικαλιστών στο Ομοσπονδιακό Κράτος είναι σημαντικές, αλλά ξεκινάνε από μια πολύ αδύναμη αφετηρία. Τα περισσότερα συνδικαλιστικά στελέχη ελπίζουν ότι θα νικήσουν οι μηνύσεις που έχουν καταθέσει ενάντια στις αντισυνδικαλιστικές ενέργειες του Τραμπ. Αλλά δεν έχουν καμία στρατηγική που να βασίζεται σε οποιοδήποτε είδος οργάνωσης στο χώρο δουλειάς για την περίπτωση που τα δικαστήρια δεν αποφασίσουν υπέρ τους.

Αν στραφούμε στον ιδιωτικό τομέα, όπου τα συνδικάτα εκπροσωπούν μόνο το 6% των εργαζομένων, μπορούμε να δούμε τους πικρούς καρπούς των χρόνων πολιτικής οπισθοδρόμησης. Ο φιλο-τραμπικός πρόεδρος του συνδικάτου των Teamsters, Σον Ο’ Μπράιεν, έδωσε νομιμοποίηση σε μια συμμαχία του οργανωμένου εργατικού κινήματος με την ακροδεξιά. Κατά συνέπεια, ο Ο’ Μπράιεν και το Συνδικάτο του δεν έχουν κάνει τίποτα από όταν η UPS ανακοίνωσε 20.000 απολύσεις ως συνέπεια των δασμών που σχεδιάζει ο Τραμπ. Το Συνδικάτο Ενωμένων Εργαζομένων στην Αυτοκινητοβιομηχανία (UAW), του οποίου η απεργία το 2023 είχε προκαλέσει έμπνευση σε εκατομμύρια ανθρώπους, υποστήριξε τα δασμολογικά σχέδια του Τραμπ, παρότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι οι αδικίες στο εμπόριο αποτελούν την αιτία της αποδυνάμωσης του συνδικάτου. Ο πρόεδρος του UAW, Σον Φέιν, έχει ευθυγραμμίσει το συνδικάτο με την πολιτική δασμών του Τραμπ, την ώρα που αγνοεί «τις πραγματικές απειλές στους εργαζόμενους στην αυτοκινητοβιομηχανία και τον ρόλο που μπορεί να παίξει το συνδικάτο στην αντίσταση σε αυτές», όπως έγραψε πρόσφατα ο Άντι Σερνάτινγκερ.

Κάθε ειλικρινής αντίσταση στην ατζέντα του Τραμπ είναι καλοδεχούμενη και χρειάζεται να αξιοποιηθεί. Αλλά επίσης, πρέπει να «μην λέμε το παραμικρό ψέμα» και να «μην κάνουμε εύκολα λόγο για νίκες», όπως το έθετε τη δεκαετία του 1960 ο επαναστάτης από την Γουϊνέα-Μπισάου, Αμιλκάρ Καμπράλ. Η κατάσταση της αντίστασης στον Τραμπ αυτή τη στιγμή είναι αδύναμη.

Οι μαζικές κινηματικές οργανώσεις σε μεγάλο βαθμό εξακολουθούν να λειτουργούν με βάση τις πολιτικές προοπτικές που είχαν εφαρμόσει και το 2017-18. Δηλαδή, τώρα διαδηλώνουμε, και το 2026 παλεύουμε να πάρει το Δημοκρατικό Κόμμα τον έλεγχο του Οίκου των Αντιπροσώπων ή και του Κογκρέσου. Το προηγούμενο άρθρο εξερεύνησε τις ανεπάρκειες αυτής της προοπτικής –η οποία απέτυχε να εμποδίσει την επιστροφή του Τραμπ στο Λευκό Οίκο. Αυτή η προοπτική έθεσε επίσης πολλές από τις οργανώσεις της «αντίστασης» στην πρώτη θητεία Τραμπ, σε κατάσταση ύπνωσης επί Μπάιντεν. 

Η από τα κάτω οργάνωση της βάσης σε χώρους δουλειάς και σε κοινότητες υπήρξε αποτελεσματική σε κάποιες περιορισμένες περιπτώσεις. Αλλά είναι τα συνδικάτα και οι κοινοτικές οργανώσεις έτοιμα για μια ποσοτική ή ποιοτική κλιμάκωση των τραμπικών μανιωδών επιθέσεων και της καταστολής; Αυτήν τη στιγμή, δεν δείχνουν έτοιμα για κάτι τέτοιο.

Όμως, μιλώντας για σήμερα, την άνοιξη του 2025, η αμερικανική κοινωνία στέκεται αντίθετη σε αυτά που κάνει ο Τραμπ. Και αν κρίνουμε από την ιστορία, οι απλοί άνθρωποι μπορεί να ξεσπάσουν σε εκρηκτική δράση οποιαδήποτε στιγμή. Κανείς δεν είχε προβλέψει –και κανείς δεν περίμενε– το τεράστιο ξέσπασμα αντιρατσιστικής δράσης που συνέβη στα βάθη της πανδημίας COVID μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ το 2020. Θα χρειαστούμε κάτι τέτοιο –και πολύ περισσότερα– για να νικήσουμε τον Τραμπ και την αυταρχική απειλή του.

Το πρωτότυπο στα αγγλικά: https://internationalsocialism.net/the-grassroots-opposition-to-trump-ca...