Επιλέγοντας κινηματογραφικές ταινίες, που εξερευνούν τον έρωτα, την επανάσταση, τη μοναξιά, που σμιλεύουν τον χρόνο, εγκαινιάζουμε μια σειρά συναντήσεων και συνομιλιών γύρω από την τέχνη του κινηματογράφου, μια τέχνη που ανακαλύπτει στο μικροσκοπικό έναν ολόκληρο κόσμο που κινείται. Αν η πολιτική δεν αποτελεί μόνο μια μεγάλη σκήνη για μεγάλες αφηγήσεις, αλλά διαπερνάει κάθε εκδήλωση της ζωής, τότε ο κινηματογράφος δεν είναι παρά αναγκαία πολιτικός. Οι μικρές και μεγάλες ιστορίες του κινηματογράφου, αν πράγματι αποτελούν ένα ανοιχτό παράθυρο, μέσα από το οποίο παρατηρούμε τις δικές μας αντιφατικές ιστορίες, δεν μοιάζουν μονάχα με εξιστόρηση των περιπετειών μιας καλλιτεχνικής πρακτικής, αλλά με έναν τρόπο να σκεφτόμαστε την ίδια τη ζωή.
Με αφορμή την προβολή της ταινίας του Dziga Vertov, Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή, που γυρίστηκε 90 χρόνια πριν και που μοιάζει παράλληλα με πειραματικό ντοκιμαντέρ και πολιτικό μανιφέστο, ανοίγει ένας κύκλος συζητήσεων για τις κινηματογραφικές εικόνες. Το κινηματογραφικό «πείραμα» του Vertov στον βαθμό που διερωτάται για το «τι κάνει ο κινηματογράφος» συνιστά σημαντικό πέρασμα των συναντήσεών μας. Γιατί σε αυτές τις συναντήσεις κανείς δεν διατείνεται να υποδείξει σε κανέναν πώς να δει μια κινηματογραφική ταινία. Αν, όμως, τα κινηματογραφικά έργα πράγματι σκέφτονται και ενίοτε, με τρόπο ζωντανό και δημιουργικό, τότε η ζωντάνια και η δημιουργικότητά τους μπορεί να συνδιαμορφώνει τον δικό μας τρόπο, προσωπικά και συλλογικά, να σκεφτόμαστε τη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της. Χωρίς να μας ενδιαφέρει διόλου μια ελιτίστικη και φορμαλιστική προσέγγιση των κινηματογραφικών εικόνων, θα δοκιμάσουμε από κοινού διαφορετικούς τρόπους θέασής τους, επιδιώκοντας τουλάχιστον να μην λησμονήσουμε ότι ο κινηματογράφος, που δεν συνιστά ποτέ έργο μόνο ενός ανθρώπου, αλλά μιας ολόκληρης συλλογικότητας, αξιοποιεί τη συνδιαμόρφωση ετερόκλητων οπτικών γωνιών, ετερόκλητων απόψεων και διαδρομών.
Ο Vertov αποτελεί μάλλον από τις πιο πρόσφορες αφετηρίες για μια τέτοια συζήτηση. Ετερόδοξα διαλεκτικός, εφευρετικός, καυστικός και πολιτικοποιήμενος όπως είναι, μοιάζει να βάζει θεμέλια στον διάλογο που θέλουμε να ανοίξουμε γύρω από το μοντάζ, τα πλάνα και τα κάδρα, την κίνηση, το ανθρώπινο μάτι και το μάτι της μηχανής, τα αυτόματα της ιστορίας και της ιστορίας των πρώτων χρόνων μετά την Οκτωβριανή επανάσταση