Στο κείμενο που ακολουθεί, ο Ζιλμπέρ Ασκάρ, που ίσως είναι ο πιο έγκυρος και πιο διορατικός αναλυτής των μεσανατολικών εξελίξεων στα φώτα του οποίου καταφεύγουν ακόμα και τα μεγάλα ΜΜΕ της Δύσης και της Ανατολής, εξετάζει και απορρίπτει κατηγορηματικά τη “λύση των δυο κρατών” που προτείνεται από πολλούς, και εσχάτως και από κάποιες μεγάλες δυνάμεις, ως πανάκεια για την ειρήνευση της περιοχής. Θυμίζουμε ότι ήδη στις αρχές του περασμένου Γενάρη, ο Ασκάρ είχε προβλέψει στην συνέντευξη του στην εφημερίδα του γαλλικού Κομμουνιστικού κόμματος L’Humanité, ότι “επωφελούμενο της υποστήριξης των ΗΠΑ, το Ισραήλ δείχνει αποφασισμένο να τελειώνει μια και καλή με την Χεζμπόλαχ και το Ιράν”(1) -Γ. Μητραλιάς
Η κατάσταση της Παλαιστίνης έχει επιδεινωθεί πέρα από όσα αυτή έχει βιώσει σε περισσότερα από 75 χρόνια δεινών και καταπίεσης, από τότε που το σιωνιστικό κίνημα κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών της Παλαιστίνης ανάμεσα στον ποταμό και στη θάλασσα και ολοκλήρωσε την κατάκτηση όσων είχαν απομείνει λιγότερο από είκοσι χρόνια αργότερα. Αντιμέτωπη με την τρέχουσα καταστροφή, η οποία ξεπερνά τη Νάκμπα του 1948 σε φρίκη, θηριωδία, φονικότητα, καταστροφή και εκτόπιση πληθυσμών, η "Παλαιστινιακή Αρχή" (ΠΑ) ξεκίνησε από τη Ραμάλα μια πρωτοβουλία που υποτίθεται ότι θα αντισταθμίσει τα δεινά του παλαιστινιακού λαού, δηλαδή ένα νέο αίτημα προς το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για την αναγνώριση της ΠΑ της Ραμάλας ως κράτους μέλους του διεθνούς οργανισμού στην ίδια βάση με τα άλλα κράτη μέλη.
Πανηγύρισε, λαέ της Παλαιστίνης. Τα τεράστια δεινά σου δεν ήταν μάταια. Ετοιμάζονται μάλιστα να κάνουν ένα σημαντικό βήμα προς τη "λύση" της υπόθεσής σας, αυτής της ίδιας "λύσης" (εδώ με την έννοια του αφανισμού της) για την οποία έχει μιλήσει ο Τζο Μπάιντεν -ο συνεργάτης της σιωνιστικής κυβέρνησης στον συνεχιζόμενο γενοκτονικό πόλεμο στη γη της Παλαιστίνης- από τις πρώτες κιόλας ημέρες της ξέφρενης εκστρατείας που ξεκίνησε πριν από έξι και πλέον μήνες, ότι καθίσταται επείγουσα η κατάσβεση του παλαιστινιακού ηφαιστείου που συνεχίζει να εκρήγνυται αναπόφευκτα και κατά διαστήματα, αλλά με επιταχυνόμενο ρυθμό τα τελευταία χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι ο Μπάιντεν, κατά την επιστροφή του στον Λευκό Οίκο ως πρόεδρος, επιδίωξε πάνω απ' όλα μια εύκολη πολιτική "επιτυχία" στη Μέση Ανατολή, προσπαθώντας να πείσει το βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας να επιβιβαστεί στο τρένο της "εξομάλυνσης με το Ισραήλ", το οποίο ο προκάτοχός του, Ντόναλντ Τραμπ, είχε βάλει σε νέα τροχιά με τις Συμφωνίες του Αβραάμ που συνήφθησαν με τη συνενοχή των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
Ο Μπάιντεν αντιλήφθηκε ότι η προσπάθεια προώθησης της λεγόμενης "λύσης των δύο κρατών" θα οδηγούσε σε αντιπαράθεση με τον "αγαπητό του φίλο" Βενιαμίν Νετανιάχου. Επέλεξε να το αποφύγει για καιροσκοπικούς λόγους και λόγω του πάθους του για τον σιωνισμό, στον οποίο κάποτε δήλωνε ανοιχτά την προσωπική του προσχώρηση. Έτσι, οι προσπάθειες της κυβέρνησής του επικεντρώθηκαν στον δρόμο της "εξομάλυνσης", παραμελώντας αυτόν της "λύσης", μέχρι που το ηφαίστειο εξερράγη ξανά με την επιχείρηση που εξαπέλυσε η Χαμάς και τον πόλεμο εξόντωσης που ακολούθησε και διεξάγει το Ισραήλ, πόλεμο πρωτοφανή σε τρέλα και καταστροφική ένταση για τουλάχιστον μισό αιώνα, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Η "λύση" (αφανισμός) επέστρεψε λοιπόν στο τραπέζι και ο Αμερικανός πρόεδρος ζήτησε την "αναζωογόνηση" της Παλαιστινιακής Αρχής (ΠΑ) της Ραμάλα. Η τελευταία συμμορφώθηκε γρήγορα, ερμηνεύοντας το αίτημα κατά το δοκούν, όχι ως αντικατάσταση του γηραιού και στερούμενου κάθε νομιμοποίησης ηγέτη της, μέσω δημοκρατικών εκλογών, αλλά ως αντικατάσταση του πρωθυπουργού της από άλλον με μικρότερες πολιτικές φιλοδοξίες, με τρόπο που δεν ξεγέλασε κανέναν.
Η Παλαιστινιακή Αρχή ενθαρρύνθηκε έτσι να απαιτήσει επίσημα να της παραχωρηθεί μια θέση ως κανονικό μέλος του ΟΗΕ, αντί να λάβει τη μόνη απόφαση που θα μπορούσε να έχει εξαγοράσει τις αμαρτίες της ενώπιον της ιστορίας, που θα ήταν να κηρύξει την πολιτική ανυπακοή της “αρχής” της στο Ισραήλ, μιας “αρχής” που στερείται κάθε εξουσίας εκτός από το να εξυπηρετεί τους στόχους της κατοχής και που παρακολουθεί, ανίσχυρη, όχι μόνο την καταστροφή της Γάζας, αλλά και την υπό εξέλιξη έρπουσα γενοκτονία στην ίδια τη Δυτική Όχθη. Και αν τους ήταν αδύνατο να τερματίσουν τις σχέσεις τους με το σιωνιστικό κράτος, θα ήταν καλύτερο για αυτούς να ανακοινώσουν τη διάλυση της "αρχής" τους παρά να συνεχίσουν να συμμετέχουν στον αφανισμό της υπόθεσης του λαού τους. Επειδή αν είναι τώρα πιο κοντά από ποτέ στην απόκτηση της επιθυμητής έδρας, αυτό δεν οφείλεται στη διπλωματική τους δεινότητα, αλλά μόνο και μόνο επειδή η παραχώρηση στο "κράτος της Παλαιστίνης" της πλήρους ιδιότητας του μέλους του ΟΗΕ έχει γίνει το μέσον με το μικρότερο κόστος για τις δυτικές κυβερνήσεις, για να καμωθούν ότι αντισταθμίζουν κάπως την άνευ όρων υποστήριξή τους στο συνεχιζόμενο γενοκτονικό πόλεμο, ο οποίος έχει διαρκέσει υπερβολικά και έχει αυξηθεί σε φρίκη, φτάνοντας να περιλάβει τη σημερινή χρησιμοποίηση της πείνας σαν όπλο πολέμου.
Η ίδια η Βρετανία, δια στόματος του υπουργού Εξωτερικών και πρώην πρωθυπουργού της, έχει ανακοινώσει την προθυμία της να εξετάσει το ενδεχόμενο αναγνώρισης του "κράτους" της ΠΑ, ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ισπανίας, που ακολουθείται από τη Γαλλία, έχουν αρχίσει να προετοιμάζονται για μια παρόμοια αναγνώριση. Πρέπει να σημειωθεί ότι η ίδια βρετανική κυβέρνηση που εκφράζει την ετοιμότητά της για μια τέτοια αναγνώριση, απορρίπτει την έκκληση επίσημων και ανεπίσημων Βρετανών νομικών να σταματήσει να προμηθεύει όπλα στο κράτος του Ισραήλ, καθώς αυτό συνιστά παραβίαση του διεθνούς δικαίου, με το να μοιράζεται την ευθύνη για έναν πόλεμο που παραβιάζει τους πιο θεμελιώδεις κανόνες του δικαίου ως προς τη διεξαγωγή των πολέμων. Καθίσταται λοιπόν βέβαιο ότι οι προσπάθειες να παραχωρηθεί στην Παλαιστινιακή Αρχή μια τακτική έδρα στον ΟΗΕ δεν θα εμποδιστούν από ένα γαλλικό ή βρετανικό βέτο, οπότε το μόνο ερώτημα που παραμένει αιωρούμενο είναι τι θα κάνει η αμερικανική κυβέρνηση. Ήταν η πρώτη που ζήτησε τη δημιουργία ενός "παλαιστινιακού κράτους", αλλά δεν θέλει να διακόψει εντελώς τις σχέσεις της με τον Νετανιάχου, ούτε ακόμα με το μεγαλύτερο μέρος του σιωνιστικού κατεστημένου που αντιτίθεται σε μια τέτοια κίνηση. Φοβάται επίσης μην και ενισχύσει την θέση του Νετανιάχου, παρουσιάζοντάς τον ως πεισματάρη υπερασπιστή των σιωνιστικών συμφερόντων απέναντι σε όλες τις πιέσεις, συμπεριλαμβανομένων εκείνων του μεγάλου αδελφού του και συνεργού του στο έγκλημα. Επομένως, η κυβέρνηση Μπάιντεν θα μπορούσε να καταφύγει και πάλι στην αποχή με οποιοδήποτε πρόσχημα, επιδεικνύοντας μεγάλη δειλία.
Όσο για το αποτέλεσμα, θα είναι σαν το βουνό που γέννησε ένα ποντίκι, επειδή η παραχώρηση στην "Παλαιστίνη" (δηλαδή σχεδόν στο 10% του ιστορικού εδάφους της) μιας συνήθη έδρα στον ΟΗΕ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ποντίκι σε σύγκριση με το τεράστιο βουνό των δεινών που υπέστη και εξακολουθεί να υφίσταται ο παλαιστινιακός λαός. Και πράγματι, ποια αξία μπορεί να έχει ένα κράτος δημιουργημένο πάνω σε κατακερματισμένα εδάφη υπό τον πλήρη έλεγχο του σιωνιστικού κράτους, έτσι ώστε η υποτιθέμενη κυριαρχία του να είναι του είδους που θα το έκανε να ζηλέψει τα Bantustans που είχε κατασκευάσει στο παρελθόν το καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική;
Η μόνη πρόοδος που θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω της διεθνούς αναγνώρισης του Κράτους της Παλαιστίνης θα ήταν να περιλαμβάνεται στην πρώτη διακήρυξη αυτού του Κράτους μετά την αναγνώριση του, η επίμονη απαίτηση να σταματήσει αμέσως η υπό εξέλιξη επίθεση, η απαίτηση να υποχρεωθεί το Σιωνιστικό Κράτος να πληρώσει αποζημιώσεις για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει, η απαίτηση να απελευθερωθούν όλοι οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι και να αποσυρθούν όλες οι Σιωνιστικές ένοπλες δυνάμεις και οι έποικοι από όλα τα εδάφη που καταλήφθηκαν το 1967, συμπεριλαμβανομένης της Αραβικής Ιερουσαλήμ. Αυτό θα πρέπει να συνδυαστεί με μια έκκληση προς τη διεθνή κοινότητα για να επιτραπεί η επιστροφή όλων των Παλαιστινίων προσφύγων που το επιθυμούν και η διαμονή τους στους εποικισμούς μετά την εκκένωση των Σιωνιστών εποίκων, με τον ίδιο τρόπο που οι Σιωνιστές πιονιέροι εγκαταστάθηκαν στις Παλαιστινιακές πόλεις και στα χωριά που κατέλαβαν μετά τη Νάκμπα του 1948, αφού τα άδειασαν από τους αρχικούς τους κατοίκους. Μόνο μια τέτοια θέση θα μπορούσε να καταστήσει τη διεθνή αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης ένα στάδιο στον μακροπρόθεσμο αγώνα κατά του Σιωνισμού και όχι ένα βήμα προς τον αφανισμό της παλαιστινιακής υπόθεσης.
Μετάφραση της εβδομαδιαίας στήλης του Ζιλμπέρ Ασκάρ στην αραβόφωνη εφημερίδα Al-Quds al-Arabi που εδρεύει στο Λονδίνο. Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο διαδίκτυο στις 9 Απριλίου και στην έντυπη έκδοση στις 10 Απριλίου.
Σημείωση
Επιμέλεια: Γιώργος Μητραλιάς
