ΤΟ ΟΡΦΑΝΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΜΑΧΙΑ.
Παρακολουθώντας την τηλεμαχία της 9ης Σεπτεμβρίου, διαπιστώνουμε το εξής παράδοξο : οι δυνάμεις που στήριξαν και ψήφισαν τα προαπαιτούμενα και το Τρίτο Μνημόνιο δείχνουν να αμφισβητούν την επιλογή τους και να μην την υποστηρίζουν με θέρμη, δείχνουν να προσπαθούν να την παρακάμψουν ή να την αποποιηθούν. Με την εξαίρεση των ελασσόνων παικτών, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού, (που, όμως, είναι και οι πρώτοι που θα κληθούν να συγκυβερνήσουν, αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα), οι οποίοι δηλώνουν περήφανοι για την νεοφιλελεύθερη στάση τους και δικαιωμένοι γιατί καταργήθηκε η διάκριση Μνημόνιο/Αντιμνημόνιο (Φώφη Γεννηματά) και , συνεπώς, όλοι έγιναν μνημονιακοί, οι βασικοί παίκτες του Τρίτου Μνημονίου ( Τσίπρας, Καμμένος, Μεϊμαράκης) δηλώνουν ότι δεν συμπαθούν καθόλου το τέρας που ψήφισαν και ότι θα το εφαρμόσουν μεν , θα το «παρακάμψουν» δε.
Αυτή η στάση των τριών βασικών παικτών του Μνημονίου αποδεικνύει ότι η Ελλάδα έχει μπει για μια δεύτερη φορά μετά το 2010-2012 σε μια μορφή κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης. Ενώ η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση με το ήπιο φιλολαϊκό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της ΔΕΘ έδειχνε να επουλώνει την κρίση εκπροσώπησης δημιουργώντας την εικόνα ότι υπάρχει μια ριζοσπαστική ή έστω κεϋνσιανή ή έστω ακόμη λιγότερο σοσιαλφιλελεύθερη επιλογή βιοτικής βελτίωσης για τους κάτω, ότι το πολιτικό σύστημα είτε ανατρέπεται είτε διορθώνεται με σοσιαλδημοκρατικό τρόπο, η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ με την επιλογή του Τρίτου Μνημονίου δημιουργεί μια τεράστια πολιτική ρευστότητα εκ νέου και ένα πακέτο κυρίαρχων πολιτικών που πολλοί θέλουν να τις διαχειριστούν αλλά κανένας δεν αναλαμβάνει την πατρότητά τους. Ταυτόχρονα, καλλιεργεί την απογοήτευση και την απάθεια παράλληλα προς την οργή και την διάθεση αντίστασης. Συνεπώς, όλοι οι πιθανοί διαχειριστές προσπαθούν να μετάσχουν στις επιλογές των ψηφοφόρων με τρόπο που τους καθιστά ανεύθυνους για το Μνημόνιο, ώστε να εισπράξουν το ταπεινό «μη χείρον, βέλτιστον».
Η περίπτωση του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο χαρακτηριστική από όλες. Κατ’ αρχήν, εμφανίζεται από τον Αλέξη Τσίπρα ένα επιχείρημα πολιτικής διγλωσσίας αλλά και πολιτικού κυνισμού. Ας ξεκινήσουμε με την διγλωσσία. Εμείς είμαστε που κάναμε υποχρεωτικά αυτήν την επιλογή, λέει ο Τσίπρας, εμείς θα την εφαρμόσουμε πιο φιλολαϊκά, πιο ευαίσθητα. Όμως, αυτή η φράση δεν βγάζει νόημα. Αν εφαρμόσει αυτήν την επιλογή, πρέπει να λάβει τα προβλεπόμενα μέτρα (ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ, κόψιμο συντάξεων, χτύπημα μισθών κ.α.) αλλοιώς θα διακοπεί το πρόγραμμα και η χρηματοδότηση-ρευστότητα και η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει-αυτό δηλαδή που δήθεν απέφυγε ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός. Αν κάποιος θέλει να γλυτώσουμε την χρεωκοπία, γιατί να ψηφίσει αυτόν που λόγω τακτικής θα εκτραπεί από το πρόγραμμα ; Και αν κάποιος θέλει να φύγουμε από το πρόγραμμα , γιατί να ψηφίσει αυτόν που δηλώνει ότι θα το εφαρμόσει αναγκαστικά με συνέπεια; Και τα δύο μαζί δεν γίνονται. Προφανώς, ο Τσίπρας κλείνει το μάτι στους ψηφοφόρους όλων των απόψεων με την μορφή της διπλής γλώσσας. Και θα εφαρμόσουμε το πρόγραμμα αλλά και θα το περιορίσουμε κοροϊδεύοντάς τους κουτόφραγκους, μια λογική δηλαδή νεοελληνικού εξυπνακισμού. Μόνο που με τις ΓΓΔΕ, τις ΕΛΣΤΑΤ, τα Δημοσιονομικά Συμβούλια και γενικά τα «ανεξάρτητα» όργανα της νέας τρόικας δεν περνούν τέτοιες εξυπνάδες και δεν χωρούν τέτοιες παρακάμψεις. Όποιος παραβεί σε σημαντικά σημεία την δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο, πρέπει να συνυπολογίσει συνέπειες, οι οποίες είναι ξένες στην λογική του Αλέξη Τσίπρα. Αυτό το ξέρει ο Αλέξης Τσίπρας και, όμως, δεν το λέει. Γιατί άραγε ;
Όμως, πέρα από την «διπλή γλώσσα», στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει και ένας αναμφισβήτητος κυνισμός. Οι εκπρόσωποι του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως ο πρώην πρωθυπουργός μας λένε πολύ καθαρά ότι τα όσα έλεγαν πριν και ιδίως τον Γενάρη τα έλεγαν βασικά προς άγραν των ψήφων της κοινωνικής διαμαρτυρίας και απελπισίας, ότι ήταν αδύνατα εντός της ευρωζώνης ( το οποίο δήθεν ανακάλυψαν εκ των υστέρων!) και ότι τώρα πρέπει να τους ψηφίσει ο λαός χωρίς αριστερές αυταπάτες ως καλούς διαχειριστές της νεοφιλελεύθερης πολυκατοικίας. Φτάνουν στο σημείο να πουν ( δια στόματος του Αλέξη Τσίπρα) ότι τα 86 δις του νέου δανείου είναι χρηματοδότηση και «ανακύκλωση τοκοχρεωλυσίων» και όχι δανεισμός (!!!) και ότι κερδίσαμε και τα 35 δις αναπτυξιακής βοήθειας, τα οποία στην πραγματικότητα είναι τα χρήματα των ΕΣΠΑ. Ο κυνισμός εκφράζεται ακόμη βαθύτερα, όταν ο πρώην ηγέτης της Αριστεράς μας λέει ότι διεθνώς δεν υπάρχει καμία επιλογή μη χρεωκοπίας πέρα από τον ακραίο και κοινωνικά καταστροφικό νεοφιλελευθερισμό. Η διαφορά με τους άλλους είναι στα ποσά, στην μόχλευση, στα ομόλογα, στην υπόσχεση για διευθέτηση του χρέους, στα ισοδύναμα μέτρα (που, όμως, αν ξέρω καλά ελληνικά, σημαίνουν ότι θα κερδηθεί κάποια κοινωνικά επώδυνη πολιτική για να ανοίξει η κοινωνική πληγή κάπου αλλού-κουκιά μετρημένα).Όλες οι διαφορές είναι βασικά τακτικές και όλα βρίσκονται μέσα στην κοιλιά του κτήνους. Γιατί, όμως, μετά από όλα αυτά να είναι κανείς αριστερός και να ψηφίζει την Αριστερά ; Αν κάποτε ψήφιζε κανείς την Αριστερά για την κοινωνική αλλαγή, αν αργότερα την ψήφιζε για να βελτιωθεί η καθημερινότητά του, αν αργότερα την ψήφιζε για να μην χειροτερέψει περαιτέρω η ζωή του- ως επιβράδυνση δηλαδή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων- σήμερα θα την ψηφίζει για να τον διαλύουν με κοινωνική ευαισθησία και να τον καταστρέφουν με το χαμόγελο της αναμονής; Για να συμπαθεί το παλληκάρι που το αδίκησαν και το χτύπησαν οι εχθροί του; Ο Αλέξης Τσίπρας μας λέει για άλλη μια φορά ότι ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα σαν τα άλλα, ένα κόμμα της «μη εναλλακτικής λύσης», ένα κόμμα της υπεροχής της αγοράς πάνω στην πολιτική, ένα κόμμα που θα μας απεμπλέξει κάποτε από τα Μνημόνια όπως μας είχε υποσχεθεί το 2011-2012 ο κ. Σαμαράς αλλά και ο κ. Κουβέλης (απαγκίστρωση). Καθήστε καλά και μην αντιστέκεστε και θα έρθει κάποτε «άσπρη μέρα και για σας». Βεβαίως, οι πολιτικοί αρχηγοί του νέου μνημονιακού μπλοκ -μεταξύ των οποίων, δυστυχώς, και ο Αλέξης Τσίπρας- δεν ζουν με 200 ευρώ τον μήνα , δεν στερούνται τα χρήματα για το νοίκι τους και για το σούπερ μάρκετ, δεν τους κόβουν το ρεύμα, δεν κινδυνεύουν να τους πάρουν το σπίτι και έχουν και σημαντικές-υπολογίζω και υποθέτω- αποταμιεύσεις, εκτός αν υπήρξαν υπερβολικά σπάταλοι. Επίσης, κάνουν και διακοπές σε κότερα φίλων τους. Φτηνός λαϊκισμός, θα μου πείτε. Δεν νομίζω. Μάλλον απεικόνιση μιας υλικής πραγματικότητας, μάλλον τίμια πολεμική, μάλλον αναγνώριση του μαρξικού κοινότοπου ότι το κοινωνικό είναι καθορίζει και την κοινωνική συνείδηση και πρακτική. Και επειδή μιλώ για τον κυνισμό των αρχηγών των μνημονιακών κομμάτων, θα ήθελα να προσθέσω ότι –σε αντίθεση, βεβαίως, με τον καννιβαλισμό των ΜΜΕ ή ορισμένων πολιτικών πρακτικών- δεν υπάρχει μια απόλυτη αντίθεση πλέον ανάμεσα στο πολιτικό και το προσωπικό, αν υπήρχε ποτέ. Όποιος αναλαμβάνει ενσυνείδητα να υπηρετήσει μια αντιλαϊκή πολιτική και δεν παραιτείται, είναι βέβαιο ότι θεωρεί σημαντικότερη την προσωπική παραμονή του στην κυβερνητική διαχείριση και τα σχετικά προνόμια από την αθέτηση της προγραμματικής του δέσμευσης και την εφαρμογή μιας πλήρως αντιλαϊκής πολιτικής από την κυβέρνησή του. Συνεπώς, δεν υφίσταται στην περίπτωση αυτήν ταυτόχρονα ένας πολιτικά νεοφιλελεύθερος διαχειριστής και προσωπικά ένας λευκός πρίγκηπας. Το πολιτικό και το προσωπικό συμμειγνύονται εις σάρκαν μίαν, όπως μας είχε μάθει και ο Μάης του ‘68. Επίσης, τέλος , η αποδοχή μέσων προπαγάνδας αυριανικού ή λαϊκιστικού τύπου κατά των αντιπάλων δεν είναι μόνο μια πολιτική επιλογή, είναι και μια προσωπική πολιτική και πολιτιστική επιλογή του κάθε ηγέτη. Η εποχή της αθωότητας τελείωσε, αν υποθέσουμε ότι υπήρξε ποτέ.
Η ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
Και περαιτέρω; Τι θα γίνει στην χώρα αυτήν ; Δεκαετίες χρέους και μνημονίων χάριν του ευρώ και χάριν της ντόπιας αστικής τάξης ; Διαρκής αιμορραγία των εργαζόμενων, των ανέργων και των νέων ; Μπορεί να υπάρξει ένα άμεσο φιλολαϊκό πρόγραμμα ανατροπής αυτών των πολιτικών και εξόδου από το καταστροφικό ιμπεριαλιστικό πλέγμα ευρωζώνη-ευρωδικτατορία- ΕΕ ; Πιστεύω ότι μπορεί , αλλά χρειάζεται και στο κοινοβούλιο την 21η Σεπτέμβρη αλλά ιδίως στην κοινωνία να χτίσουμε ένα προγεφύρωμα για το αύριο. Η πρώτη μορφή αυτού του προγεφυρώματος-παρά τα όποια λάθη, αρνητικές δομές και ανεπάρκειες- είναι η Λαϊκή Ενότητα ως Μέτωπο των αντιμνημονιακών και αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων και αγωνιστών. Ως Συμμαχία για το Όχι μέχρι το τέλος. Ως εκφραστής πολιτικά του μεγάλου κενού αντιμνημονιακής και ριζοσπαστικής αριστερής πολιτικής που προέκυψε από την δεξιά μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ και από το μεγαλειώδες και θαρραλέο ΟΧΙ του ελληνικού λαού της 5ης Ιούλη. Ως η δύναμη που ανοίγει το πεδίο της άμεσης ρήξης με την ευρωζώνη χωρίς δισταγμούς και αμφισημίες και που θέτει ένα μεταβατικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα, μη εφαρμόσιμο χωρίς σύγκρουση διεθνώς με τον ιμπεριαλισμό και εσωτερικά με την άρχουσα τάξη-ακόμη τελικά και με αυτά τα λιγοστά τμήματά της σε τελική ανάλυση που θα έμπαιναν σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο για μια μη ευρωζωνική πορεία . Η Λαϊκή Ενότητα είναι η βασική, αν όχι η μόνη, δύναμη που απαντάει πειστικά στα ερωτήματα που θέτει η εργατική τάξη, η κοινωνία και ο λαός, που θέτουν τα πολύμορφα κοινωνικά κινήματα.
Όμως, άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, ιδίως το ΚΚΕ, ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει άμεσα καμία δυνατότητα βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων, προτού επιτευχθεί η λαϊκή εξουσία και η πλήρης κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Η θέση αυτή όχι μόνο είναι πολιτικά λανθασμένη αλλά και αδιέξοδη ή αναχωρητική, αφού δεν μας εξηγεί μέσα από ποιόν δρόμο και τακτική θα πάμε στην εργατική εξουσία. Χωρίς ένα μεταβατικό πρόγραμμα, η τακτική συμπίπτει με την στρατηγική και στην πραγματικότητα ακυρώνεται. Το ΚΚΕ υπόσχεται την Αποκάλυψη του Ιωάννη σε μορφή πολιτικής πρότασης. Μας κατηγορεί ως συστημικά αναχώματα, και την Λαϊκή Ενότητα αλλά και άλλες δυνάμεις, όπως η Ανταρσύα, διότι προσπαθούμε να αρθρώσουμε μια πρόταση που ενώνει το μαύρο σήμερα με το καλύτερο αύριο και το βέλτιστο μεθαύριο. Στην πραγματικότητα, η στάση του ΚΚΕ, παρά το ότι αυτό είναι όντως ένα ιστορικό κόμμα της Αριστεράς, είναι μια στάση συντηρητική και ανώδυνη για το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα. Αυτό φάνηκε τον Δεκέμβρη του 2008, φάνηκε με την σεχταριστική στάση του ΚΚΕ προς την λοιπή Αριστερά στα τελευταία πέντε χρόνια, φάνηκε με τον πλήρη σεβασμό του ΚΚΕ προς την αστική νομιμότητα και την αποκλειστική αντίδραση με την μορφή κοινοβουλευτικών δηλώσεων και κομματικών πορειών, φαίνεται και με την απολύτως παράδοξη και ανήθικη συσχέτιση της Λαϊκής Ενότητας με τους νεοναζί από τον κ. Κουτσούμπα, λέγοντας ότι αυτά είναι τα δύο αστικά αντιμνημονιακά κόμματα. Δεν κρύβω το ότι θαυμάζω την δυνατότητα του ΚΚΕ να οργανώνει αποτελεσματικά τον εργατικό και λαϊκό κόσμο που το εμπιστεύεται, όμως, αυτό, πια δεν φτάνει. Δεν αρκεί να έχεις έναν αξιόμαχο στρατό αλλά πρέπει και να τον οδηγείς στην μάχη, σε κάποια μάχη που μπορεί να κερδηθεί. Στην πραγματικότητα, ο κ. Κουτσούμπας είναι το συμμετρικό συμπλήρωμα του Αλέξη Τσίπρα : Τώρα δεν μπορεί να αλλάξει και να κερδηθεί τίποτε, μείνετε απαθείς και εμπιστευθείτε μας. Αυτό είναι το πολιτικό μήνυμα και των δύο ηγετών. Αν υπάρχει ένα αριστερό ανάχωμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ –αν υποθέσουμε ότι υπάρχει, τέλος πάντων- αυτό είναι φυσιογνωμικά κοντύτερα στο ΚΚΕ από ό,τι σε άλλες αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις. Επιπλέον δε, μάλλον έκπληξη δημιουργεί η τοποθέτηση του ΚΚΕ, η οποία αμφισβητεί την έξοδο από την ευρωζώνη ως άμεσο και μεταβατικό μέτρο και η οποία είναι σε πλήρη αντίθεση με όλη την αντίληψη και στρατηγική του κόμματος αυτού επί δεκαετίες-χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υιοθετούμε αυτήν την στρατηγική στο σύνολό της ή και στον πυρήνα της ακόμη.
Καμία δύναμη της Αριστεράς, μετά από το δεύτερο «1989» που μας έπληξε, δεν γνωρίζει την πλήρη αλήθεια και την πλήρη λύση για την στρατηγική εξόδου. Θα ήταν απολύτως παράλογο να βγει το καινούριο μέσα από το παλιό-σαν την πάνοπλη Αθηνά μέσα από το κεφάλι του Δία- με τρόπο μαγικό και όσο μάλιστα δεν έχει καταλαγιάσει το πένθος και η απώλεια. Θα δουλέψουμε με τα υλικά που έχουμε και τους ανθρώπους που έχουμε αλλά θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε και τι έφταιξε και ποιες λογικές συγκρότησης και πολιτικής διαμόρφωσης οφείλουμε, όλοι και όλες, να αφήσουμε πίσω μας. Χρειαζόμαστε μια πολιτική βαθειάς και μακροχρόνιας κομμουνιστικής και μαρξιστικής επανίδρυσης. Όμως, αυτή θα είναι πάρα πολύ δύσκολη, αν δεν χτίσουμε τώρα, άμεσα, το προγεφύρωμα. Και το προγεφύρωμα είναι ή είναι πάντως κατά κύριο λόγο η Λαϊκή Ενότητα.
