«ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ και ΜΗΝ ΓΕΛΑΣ, ΜΟΝΑΧΑ να ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ» (Σπινόζα)

Σε με­γά­λα τμή­μα­τα της Αρι­στε­ράς, πέραν του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, υπάρ­χει ένα διά­χυ­το κα­τα­θλι­πτι­κό κλίμα εξαι­τί­ας των εκλο­γι­κών απο­τε­λε­σμά­των, επει­δή θε­ω­ρούν ότι το 90% του λαού ψή­φι­σε κόμ­μα­τα που υπο­στη­ρί­ζουν τα Μνη­μό­νια και άρα είναι σαν ο λαός να τα απο­δέ­χε­ται.

Βέ­βαια, αν το δούμε στενά αθροι­στι­κά, τότε ναι, θα κα­τα­λή­ξου­με σε αυτό το συ­μπέ­ρα­σμα. Βέ­βαια, το ΟΧΙ, επί της ου­σί­ας, ητ­τή­θη­κε με την υπο­γρα­φή του συμ­φω­νί­ας του 3ου Μνη­μο­νί­ου. Και η ήττα έχει πάντα επι­πτώ­σεις σε βάρος των πιο ρι­ζο­σπα­στι­κών τά­σε­ων της Αρι­στε­ράς. Όμως, από την ήττα που υπέ­στη το ΟΧΙ μέχρι το συ­μπέ­ρα­σμα ότι το 90% όσων ψή­φι­σαν στη­ρί­ζουν Μνη­μό­νια, υπάρ­χει με­γά­λη από­στα­ση. Τα πράγ­μα­τα δεν είναι μο­νο­σή­μα­ντα. Είναι πολύ πιο σύν­θε­τα και έτσι είναι καλό να τα αντι­με­τω­πί­σου­με.

Κατά πως φαί­νε­ται, η πλειο­νό­τη­τα όσων ψή­φι­σαν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το έπρα­ξαν έχο­ντας κατά νου μια σειρά λό­γους, όπως το σκε­πτι­κό «να του δώ­σου­με μια δεύ­τε­ρη ευ­και­ρία», ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ «δεν είναι ταυ­τι­σμέ­νος με το παλιό διε­φθαρ­μέ­νο πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό», καθώς επί­σης με τη λο­γι­κή της αντι-δε­ξιάς ψήφου. Μά­λι­στα, σε ότι αφορά την αντι-δε­ξιά ψήφο μπο­ρού­με να πούμε ότι ήταν πολύ ισχυ­ρή σε με­γά­λα τμή­μα­τα του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος. Επί­σης, μην ξε­χνά­με ότι με­γά­λη με­ρί­δα των ψη­φο­φό­ρων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­έρ­χε­ται από το ΠΑΣΟΚ, οι οποί­οι έχουν έντο­να αντι-δε­ξιά αντα­να­κλα­στι­κά. Επι­πρό­σθε­τα, ένα άλλο τμήμα των ψη­φο­φό­ρων ψή­φι­σε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τη λο­γι­κή της ηπιό­τε­ρης εφαρ­μο­γής του Μνη­μο­νί­ου ή με τη λο­γι­κή του «δεν μπο­ρού­σε να γίνει αλ­λιώς».

Ψευ­δαι­σθή­σεις και αυ­τα­πά­τες, θα μου πείτε; Σύμ­φω­νοι. Εξάλ­λου, η ερ­γα­τι­κή τάξη είναι ρε­φορ­μι­στι­κή και όχι από τη φύση της επα­να­στα­τι­κή και γι’ αυτό δια­λέ­γει, συ­νή­θως, τον ευ­κο­λό­τε­ρο δρόμο. Αυτό ση­μαί­νει ότι τόσο ο λαός όσο ει­δι­κό­τε­ρα η ερ­γα­τι­κή τάξη λει­τουρ­γούν εμπει­ρι­κά. Όπως έλεγε ο Τρό­τσκι στο άρθρο του, «Κό­ντρα στο ρεύμα», οι μάζες δεν εκ­παι­δεύ­ο­νται με θε­ω­ρη­τι­κές προ­γνώ­σεις, αλλά μα­θαί­νουν από τις γε­νι­κές εμπει­ρί­ες της ζωής τους.

Κατά συ­νέ­πεια, το ΟΧΙ, μπο­ρεί να ητ­τή­θη­κε από τη ρε­φορ­μι­στι­κή-συμ­βι­βα­στι­κή  πο­λι­τι­κή της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με απο­τέ­λε­σμα την απο­γο­ή­τευ­ση, την απο­στρά­τευ­ση, την με­γά­λη αποχή, την «απο­λί­τι­κη» ψήφο (π.χ. Λε­βέ­ντης) κλπ., όμως, δεν μπο­ρού­με να λέμε ότι όλος αυτός ο κό­σμος ψή­φι­σε 90% Μνη­μό­νιο, όταν δύο μήνες πριν έδωσε 61% «ΟΧΙ στο Μνη­μό­νιο» κό­ντρα σε Θεούς και δαί­μο­νες. Διότι, κιν­δυ­νεύ­ου­με να βγά­λου­με λάθος συ­μπε­ρά­σμα­τα και να ενο­χο­ποι­ή­σου­με τον κόσμο.

Επί­σης, γιατί το κλίμα είναι κα­τα­θλι­πτι­κό; Ο κό­σμος που ψή­φι­σε ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν νιώ­θει κα­τά­θλι­ψη. Απε­να­ντί­ας, συ­νει­δη­σια­κά, πι­στεύ­ει ότι ψή­φι­σε αρι­στε­ρά. Και αυτό, θεωρώ, ότι εξα­κο­λου­θεί να κα­τα­γρά­φε­ται ακόμη στα θε­τι­κά, παρά την μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Βέ­βαια, όλος αυτός ο κό­σμος θα νιώ­σει κα­τά­θλι­ψη όταν δει να εφαρ­μό­ζο­νται στην πράξη τα μέτρα του 3ου Μνη­μο­νί­ου, αλλά εκεί χρειά­ζε­ται να υπάρ­χουν, να πα­ρεμ­βαί­νουν και να εκ­φρά­σουν πο­λι­τι­κά τον λαό οι δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Σε αδη­μο­σί­ευ­το άρθρο, του Θ. Μα­ρά­κη, με τίτλο, «Η Λαϊκή Ενό­τη­τα έχει μέλ­λον», ισχυ­ρί­ζε­ται και συμ­φω­νώ μαζί του ότι το ΟΧΙ μπο­ρεί να ητ­τή­θη­κε, αλλά δεν χά­θη­κε επει­δή συ­νε­χί­ζει να απο­τε­λεί τη συ­μπυ­κνω­μέ­νη αγα­νά­κτη­ση και το τα­ξι­κό μίσος που βγαί­νει από τα πέντε χρό­νια Μνη­μο­νί­ων.

Εν τω με­τα­ξύ, η κύρια δρα­στη­ριό­τη­τα και η βα­σι­κή μας προ­ε­τοι­μα­σία θα γίνει εκτός κοι­νο­βου­λί­ου, εκεί που χά­νο­νται ή κερ­δί­ζο­νται όλες οι μάχες: στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας, στα συν­δι­κά­τα, στις απερ­γί­ες, στις συ­γκε­ντρώ­σεις, στις γει­το­νιές, στην το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση, στους πο­λι­τι­στι­κούς συλ­λό­γους, στις ενώ­σεις γο­νέ­ων, στους χώ­ρους της νε­ο­λαί­ας κλπ.

Όταν το κί­νη­μα θα επα­νέλ­θει στο προ­σκή­νιο, αυτό που δια­κυ­βεύ­ε­ται, από σή­με­ρα κιό­λας, είναι να συ­μπλεύ­σει μαζί με το ρεύμα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, επει­δή κά­ποια τμή­μα­τα των κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων υπάρ­χει ο κίν­δυ­νος να με­τα­το­πι­στούν στην άκρα δεξιά και ιδιαί­τε­ρα στην Χρυσή Αυγή, αν δεν βρουν συ­νε­πή αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση.