Από τη μικρασιατική, στην τριτομνημονιακή καταστροφή: Δημοσιογράφοι, πολιτικοί και τραπεζίτες του ''ελληνικού Μαϊντάν''

Την επό­με­νη ημέρα, η εφη­με­ρί­δα ΚΑ­ΘΗ­ΜΕ­ΡΙ­ΝΗ, το επί­ση­μο όρ­γα­νο του αντι­βε­νι­ζε­λι­σμού και - κάτι πε­ρισ­σό­τε­ρο από - φίλα προ­σκεί­με­νο στα δια­δο­χι­κά κυ­βερ­νη­τι­κά σχή­μα­τα της Ηνω­μέ­νης (αντι­βε­νι­ζε­λι­κής και κων­στα­ντι­νι­κής) Αντι­πο­λί­τευ­σης, κυ­κλο­φό­ρη­σε με ένα ανυ­πό­γρα­φο άρθρο που έκανε πά­τα­γο και έμει­νε στην Ιστο­ρία. Στο άρθρο γι­νό­ταν έκ­κλη­ση, η Ελ­λά­δα με τον στρα­τό της να απο­φα­σί­σει την απε­μπλο­κή από τη μι­κρα­σια­τι­κή πε­ρι­πέ­τεια και να αφή­σει τη Μικρά Ασία ''εις τους γεν­ναί­ους κα­τοί­κους της''. Η Ελ­λά­δα όφει­λε να δια­χει­μά­σει ''οί­κα­δε­'', δη­λα­δή στο σπίτι της, όπως κα­τέ­λη­γε το άρθρο και το ''Οί­κα­δε­'' απο­τε­λού­σε και τον τίτλο του. Τρεις μέρες μετά, και ενώ η κα­τά­στα­ση στα πο­λε­μι­κά μέ­τω­πα δεν χρεια­ζό­ταν τη­λε­γρα­φι­κά σύρ­μα­τα για να φθά­σει στα αυτιά των Αθη­ναί­ων και φυ­σι­κά των πο­λι­τι­κών, οι­κο­νο­μι­κών και στρα­τιω­τι­κών ηγε­σιών του τόπου, η ΚΑ­ΘΗ­ΜΕ­ΡΙ­ΝΗ επα­νερ­χό­ταν με ένα νέο άρθρο, αυτή τη φορά, ενυ­πό­γρα­φο. Με τον τίτλο ''Οι Πο­με­ρα­νοί­'', ο ιδρυ­τής και εκ­δό­της της εφη­με­ρί­δας, Γιώρ­γος Βλά­χος, τό­νι­ζε με­τα­ξύ άλλων ότι η Ελ­λά­δα δεν έπρε­πε να χύνει το αίμα της για να υπε­ρα­σπι­στεί τους μι­να­ρέ­δες του Εσκί Σεχίρ και της Κιου­τά­χειας ούτε για να ικα­νο­ποι­η­θούν οι αλ­λό­τριες ορμές που ζη­τού­σαν να υπη­ρε­τή­σουν τους σκο­πούς τους με ξένο αίμα – έμ­με­σο ''καρ­φί­'' για τη βρε­τα­νι­κή πο­λι­τι­κή στη Με­σό­γειο. ''Το αίμα της Ελ­λά­δος δεν ρέει εις τας φλέ­βας της διά να χύ­νε­ται εις την απω­τά­την Μι­κρα­σί­αν. Ρέει δια να θερ­μά­νη και να κι­νή­ση εις δρά­σιν την Ελ­λά­δα, υπέρ εαυ­τής και υπέρ της Ελ­λά­δος της αύ­ριον [...] Η Ελλάς δεν θα θυ­σιά­ση άλ­λους Πο­με­ρα­νούς διά την Ανα­το­λή­ν'' – έμ­με­ση ανα­φο­ρά σε μια θρυ­λι­κή ομι­λία του γερ­μα­νού κα­γκε­λά­ριου Όττο φον Μπί­σμαρκ. 

Ήταν πολύ αργά...

Κοντά δύο χρό­νια, οι δη­μο­σιο­γρα­φι­κές πένες του κων­στα­ντι­νι­σμού που υπο­στή­ρι­ζαν ενερ­γά τις δια­δο­χι­κές κυ­βερ­νή­σεις της αντι­βε­νι­ζε­λι­κής πα­ρά­τα­ξης, οι οποί­ες είχαν προ­κύ­ψει από τις εκλο­γές του Νο­εμ­βρί­ου του 1920 και συ­νέ­χι­σαν στα­θε­ρά τη μι­κρα­σια­τι­κή πε­ρι­πέ­τεια, για να το θέσω λαϊκά, δεν είχαν ακού­σει τί­πο­τα για τον φόνο.

Δεν είχαν ακού­σει τις εκ­κλή­σεις των στρα­τευ­μέ­νων νιά­των της Ελ­λά­δας το φθι­νό­πω­ρο του 1921 ή την άνοι­ξη του 1922 για απο­στρά­τευ­ση και ει­ρή­νευ­ση. ''Α­πό­λυ­σις!'', ήταν η κραυ­γή που συ­νό­δευε τις επι­θε­ω­ρή­σεις του στρα­τού από τον αρ­χι­στρά­τη­γο, Ανα­στά­σιο Πα­πού­λα και τους πρί­γκι­πες του θρό­νου των Γκλύξ­μπουργκ, προ­κα­λώ­ντας αμη­χα­νία στα όρια του πα­νι­κού για την τύχη του στέμ­μα­τος (αυτό τους έκοβε...) και την πο­λι­τι­κή τους μα­κροη­μέ­ρευ­ση (αυτό τους έκαι­γε...).

Δεν είχαν ακού­σει τί­πο­τα για την πείνα, τις ψεί­ρες, τις κα­κου­χί­ες, την απα­ρά­δε­κτη επι­με­λη­τεία του στρα­τεύ­μα­τος, τα σάπια μα­κα­ρό­νια, τις άθλιες συν­θή­κες στο μέ­τω­πο. Όπως δεν είχαν ακού­σει και τί­πο­τα για τις λη­στεί­ες, τους φό­νους, τους βια­σμούς και τους εμπρη­σμούς, που είχαν δια­πρά­ξει έλ­λη­νες στρα­τιώ­τες συ­γκρο­τώ­ντας ομά­δες πε­ρι­θω­ρια­κών στοι­χεί­ων.

Δεν είχαν ακού­σει τί­πο­τα για τις μα­ζι­κές λι­πο­τα­ξί­ες ή τους φυ­γό­στρα­τους που ανέρ­χο­νταν τον χει­μώ­να του 1921-22 σε 90.000, σε ένα σύ­νο­λο Στρα­τιάς της τάξης των 230.000.

Δεν είχαν ακού­σει τί­πο­τα για τις πα­λι­νω­δί­ες, τις ήξεις - αφή­ξεις τυ­χάρ­πα­στες και ανερ­μά­τι­στες δι­πλω­μα­τι­κές προ­σπά­θειες των αντι­βε­νι­ζε­λι­κών πο­λι­τι­κών να απα­γκι­στρω­θούν και να απε­μπλα­κούν από τη Μικρά Ασία, αλλά με δήθεν ψηλά το κε­φά­λι και χωρίς, το κυ­ριό­τε­ρο όπως το έθετε ο ισχυ­ρός άν­δρας του αντι­βε­νι­ζε­λι­κού στρα­το­πέ­δου Δη­μή­τριος Γού­να­ρης, να θι­γούν όχι τα ελ­λη­νι­κά, αλλά τα βρε­τα­νι­κά συμ­φέ­ρο­ντα στην πε­ριο­χή. ''Η Ελλάς δεν θα απο­στεί της Με­γά­λης Βρε­τα­νί­α­ς'', όπως έλεγε και κα­τέ­γρα­φαν συ­νε­πείς ημε­ρο­λο­γιο­γρά­φοι του κων­στα­ντι­νι­κού αστι­σμού και τα πρα­κτι­κά της Εθνο­συ­νέ­λευ­σης.

Δεν είχαν ακού­σει τί­πο­τα για τις εσω­τε­ρι­κές έρι­δες των αντι­βε­νι­ζε­λι­κών πο­λι­τι­κών και στρα­τιω­τι­κών για τη συ­νέ­χι­ση και την έκτα­ση του πο­λέ­μου, την κα­τά­λη­ψη της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης ή τη δήθεν συ­νέ­πεια του Ιω­άν­νη Με­τα­ξά ενα­ντί­ον του πο­λέ­μου, η οποία άνετα ανταλ­λασ­σό­ταν με το Υπουρ­γείο Στρα­τιω­τι­κών ή με μια φι­λο­βα­σι­λι­κή δι­κτα­το­ρία με τον ίδιο επι­κε­φα­λής -το.. όνει­ρό του έγινε πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, 14 χρό­νια μετά.

Δεν είχαν ακού­σει τί­πο­τα για την οι­κο­νο­μι­κή αι­μορ­ρα­γία της χώρας, τη δι­χο­τό­μη­ση του νο­μί­σμα­τος από τον Π. Πρω­το­πα­πα­δά­κη για να πλη­ρω­θούν τα πο­λε­μι­κά δά­νεια, τη λαϊκή δυ­σα­ρέ­σκεια που φού­σκω­νε στους δρό­μους της Αθή­νας και την επαρ­χία – ει­δι­κά όταν ερ­χό­ταν η ώρα μιας ακόμη στρα­το­λό­γη­σης – φθά­νο­ντας σε ανοι­χτή εξέ­γερ­ση όπως συ­νέ­βη – και για λό­γους βα­θιού πο­λι­τι­κού μί­σους και χά­σμα­τος – στην Κρήτη. 

Τι άκου­γαν όμως οι δη­μο­σιο­γρα­φι­κές πένες της επο­χής; Όπως το έθεσε με­ρι­κά χρό­νια ο ίδιος ο Βλά­χος, απο­δε­χό­με­νος τη συγ­γρα­φή του ''Οί­κα­δε­'', αλλά απο­ποιού­με­νος την έμπνευ­ση και την πραγ­μα­τι­κή πα­τρό­τη­τα του, άκου­γαν τους αντι­βε­νι­ζε­λι­κούς πο­λι­τι­κούς και έγρα­φαν καθ' υπα­γό­ρευ­ση – και το ''Οί­κα­δε­'' το χρέ­ω­σε με­τα­χρο­νο­λο­γη­μέ­να στον Γού­να­ρη, προ­σω­πι­κά, και ενώ ο πο­λι­τι­κός δεν μπο­ρού­σε να απα­ντή­σει όντας εκτε­λε­σμέ­νος στο Γουδή. Πα­ρέν­θε­ση : Ο Βλά­χος είχε πα­θο­λο­γι­κή προ­σή­λω­ση στον Γού­να­ρη, αν και πιο κοντά στον αχαιό πο­λι­τι­κό εμ­φα­νι­ζό­ταν μια άλλη αντι­βε­νι­ζε­λι­κή εφη­με­ρί­δα, η Πρω­τεύ­ου­σα του Αρί­στου Κα­μπά­νη. Και φυ­σι­κά προ­σπά­θη­σε (ο Βλά­χος) να πε­τά­ξει από πάνω του μια ευ­θύ­νη που τον βά­ρυ­νε ίσως δυ­σα­νά­λο­γα αλλά πά­ντως δί­καια τον βά­ρυ­νε για το δη­μο­σιο­γρα­φι­κό του... έργο – και πόσο... βο­λι­κό να μην μπο­ρεί να δια­ψεύ­σει ένας νε­κρός.

Κάπως έτσι, οι δη­μο­σιο­γρά­φοι της κων­στα­ντι­νι­κής πο­λι­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας κώ­φευαν και εθε­λο­τυ­φλού­σαν μπρο­στά σε όλα τα ση­μά­δια της επερ­χό­με­νης κα­τα­στρο­φής και απλώς έσπευ­δαν να πε­ρι­γρά­ψουν ή να κα­θο­δη­γή­σουν το ανα­γνω­στι­κό τους κοινό, για να το θέσω λαϊκά, πολύ μετά τη διά­πρα­ξη του φόνου και ενώ το αίμα της Ελ­λά­δας είχε πάψει να ρέει στις φλέ­βες της και στις δύο πλευ­ρές του Αι­γαί­ου. Επί­σης φρό­ντι­ζαν πά­ντο­τε να υπο­τι­μούν τους διε­θνείς συ­σχε­τι­σμούς και τον ρόλο της Ελ­λά­δας μέσα σε αυ­τούς – με εξαί­ρε­ση φυ­σι­κά την ταύ­τι­ση υπο­τί­θε­ται συμ­φε­ρό­ντων με τη Με­γά­λη Βρε­τα­νία – ενώ είχαν φθά­σει πα­ρα­μο­νές της έναρ­ξης της τουρ­κι­κής αντε­πί­θε­σης, να θε­ω­ρούν τον Μου­στα­φά Κεμάλ (με­τέ­πει­τα Ατα­τούρκ) ανί­κα­νο, ''λί­γο­'' και τε­λειω­μέ­νο στη συ­νεί­δη­ση των συ­μπα­τριω­τών του. Τέ­τοια δη­μο­σιο­γρα­φι­κή εγκυ­ρό­τη­τα και αντί­λη­ψη, έστω και με τα πε­νι­χρά – σε σχέση με την εποχή μας - μέσα επι­κοι­νω­νί­ας της επο­χής ή τις εύ­λο­γες κα­θυ­στε­ρή­σεις στην ανα­με­τά­δο­ση ακόμη και διε­θνών γε­γο­νό­των.

Για να εί­μα­στε από­λυ­τα ει­λι­κρι­νείς, και οι βε­νι­ζε­λι­κές πένες της επο­χής είχαν πλειο­δο­τή­σει στη συ­νέ­χι­ση της μι­κρα­σια­τι­κής εμπλο­κής και είχαν δεί­ξει δυ­σα­νε­ξία στους οιω­νούς του κακού, που ερ­χό­ταν. Την πε­ρί­ο­δο όμως εκεί­νη η δική τους κώ­φω­ση ή τύ­φλω­ση δεν συ­νο­δευό­ταν και με άρ­ρη­κτους δε­σμούς προς την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία ή το Πα­λά­τι, ενώ κιν­δύ­νευε και η σω­μα­τι­κή τους ακε­ραιό­τη­τα, αν έστω υπο­νο­ού­σαν κά­ποιου εί­δους κρι­τι­κή προς το στέμ­μα ή την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα η δο­λο­φο­νία του δη­μο­σιο­γρά­φου και εκ­δό­τη του βε­νι­ζε­λι­κού ''Ε­λεύ­θε­ρου Τύ­που­'', Αν­δρέα Κα­βα­φά­κη, λίγο μετά από τη δη­μο­σί­ευ­ση του Δη­μο­κρα­τι­κού Μα­νι­φέ­στου του Αλέ­ξαν­δρου Πα­πα­να­στα­σί­ου.

Τι με έπια­σε θα ανα­ρω­τιέ­στε και γράφω όλα αυτά; Όχι, το Rproject δεν εγκαι­νί­α­σε κά­ποια ιστο­ρι­κή στήλη για τη δη­μο­σιο­γρα­φία στην Ελ­λά­δα. Οφεί­λω όμως να σας απο­κα­λύ­ψω μέρος του πα­ρα­σκη­νί­ου αυτής της ιστο­σε­λί­δας. Λίγες μέρες πριν, συ­ζη­τού­σα­με το εν­δε­χό­με­νο να γράψω ένα άρθρο για την ασφα­λι­στι­κή αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση στον χώρο των δη­μο­σιο­γρά­φων. Αρ­νή­θη­κα , επει­δή δεν θε­ώ­ρη­σα το ασφα­λι­στι­κό των δη­μο­σιο­γρά­φων ξε­χω­ρι­στή ή ιδιαί­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση σε σχέση με τον αντια­σφα­λι­στι­κό Αρ­μα­γεδ­δώ­να που θα πλή­ξει όλους τους υπό­λοι­πους. Γε­νι­κά, δεν πι­στεύω στο ''ξε­χω­ρι­στό­'', στο ''σπέ­σια­λ'', στις ''ει­δι­κές πε­ρι­πτώ­σει­ς'' κτλ ει­δι­κά ενός κλά­δου που πέρα από τη θε­ω­ρη­τι­κή απο­στο­λή του ''λει­τουρ­γή­μα­το­ς'', της ''4ης εξου­σί­α­ς'' και άλλα τέ­τοια ωραία και ροζ και ευ­χά­ρι­στα και λου­λου­δέ­νια, έχει πολ­λές μαύ­ρες σε­λί­δες και μαύρα κου­τιά στο εσω­τε­ρι­κό του, πολλή και στυ­γνή εκ­με­τάλ­λευ­ση (από ''δη­μο­σιο­γρά­φο­'' σε δη­μο­σιο­γρά­φο, μιας και δεν εί­μα­στε όλοι της ίδιας... τα­χύ­τη­τας και κα­τη­γο­ρί­ας) και φυ­σι­κά και δια­χρο­νι­κά, εξαι­ρε­τι­κά εκλε­κτι­κές συγ­γέ­νειες με την εκά­στο­τε εξου­σία – ας μη γυ­ρί­σου­με στην εποχή του Γιώρ­γου Βλά­χου, δείτε τι συμ­βαί­νει γύρω μας.

Αυτό το ''τι συμ­βαί­νει γύρω μας'' , υπήρ­ξε η αφορ­μή για αυτό το κεί­με­νο. Και φυ­σι­κά, όπως και στη δια­χρο­νι­κή πε­ρί­πτω­ση του Βλά­χου δεν μι­λά­με για απλούς δη­μο­σιο­γρά­φους, πλη­βεί­ους, του ''μπλο­κα­κί­ου­'', της Γ' Εθνι­κής. Μι­λά­με για την αφρό­κρε­μα: Εκ­δό­τες, ιδιο­κτή­τες, διευ­θυ­ντές σύ­ντα­ξης, διευ­θυ­ντές, τα­κτι­κούς αρ­θρο­γρά­φους της... απο­ψά­ρας(!) των 350 λέ­ξε­ων-και πολ­λές λέω, μην κου­ρά­ζο­νται κιό­λας - και βέ­βαια και ευ­ρω­βου­λευ­τές. Και αυτοί όλοι, δη­μο­σιο­γρά­φοι δη­λώ­νουν - γαμώ το φε­λέ­κι μου!

Η τε­λευ­ταία εβδο­μά­δα έδωσε στο βα­ρέ­λι δίχως πάτο, νέες δια­στά­σεις της έν­νοιας. Με αφορ­μή τη ''συ­γκλο­νι­στι­κή­'' συ­νέ­ντευ­ξη Γιάν­νη Στουρ­νά­ρα στον Αλέξη Πα­πα­χε­λά, ακο­λού­θη­σε σειρά ''ρε­πορ­τά­ζ'', ''αρ­θρο­γρα­φί­α­ς'', ''ε­πι­χει­ρη­μά­τω­ν'' και ''α­πο­κα­λύ­ψε­ω­ν'' για το θε­ά­ρε­στο έργο του λα­μπρού μας Διοι­κη­τή (έτσι, με κε­φα­λαίο το έγρα­φαν οι καλοί δη­μο­σιο­γρά­φοι...) της Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δος (έτσι, εις την κα­θα­ρεύ­ου­σα...), Ιω­άν­νη Στουρ­νά­ρα ή Ι. Στουρ­νά­ρα (όπως το έγρα­φαν οι πιο καλοί από τους κα­λούς δη­μο­σιο­γρά­φους...). Μά­λι­στα οι πιο καλοί από τους πιο κα­λούς - κα­λούς δη­μο­σιο­γρά­φους μας υπεν­θύ­μι­ζαν ότι οι πιο καλές από τις καλές - καλές εφη­με­ρί­δες και ιστο­σε­λί­δες τους είχαν και το ''ρε­πορ­τά­ζ'', και τις ''πη­γέ­ς'' και την ''πλη­ρο­φό­ρη­ση­'' για την ει­δι­κή ομάδα Κο­μά­ντο Λα­φα­ζα­νί­στας ή τη Φρά­ξια Κόκ­κι­νος Γιά­νης  που θα έκα­ναν έφοδο στο Νο­μι­σμα­το­κο­πείο και θα τύ­πω­νε – άκου­σον, άκου­σον! - διπλό νό­μι­σμα... και θα μας έκανε, έτσι βίαια, έτσι τρο­μο­κρα­τι­κά, έτσι άδοξα, έτσι άδικα, να απο­στα­τού­με από τη Γερ­μα­νία μας και να χά­σου­με τη Με­γά­λη μας Ιδέα για την Ευ­ρώ­πη του ευρώ και της λι­τό­τη­τας...

Για όποιον δεν κα­τά­λα­βε αλλά κυ­ρί­ως επει­δή μου αρέ­σει να λέω τα πράγ­μα­τα με το όνομά τους, οι πιο καλοί από τους κα­λούς - κα­λούς δη­μο­σιο­γρά­φους -δη­λα­δή εκ­δό­τες, διευ­θυ­ντές σύ­ντα­ξης, ιδιο­κτή­τες ΜΜΕ κτλ – υπήρ­ξαν ο διευ­θυ­ντής του ΒΗ­ΜΑ­ΤΟΣ της ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗΣ, Αντώ­νης Κα­ρα­κού­σης και η ιστο­σε­λί­δα TVXS του ευ­ρω­βου­λευ­τή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Στέ­λιου Κού­λο­γλου.

Δεν θα επα­να­λά­βω αυ­τού­σια όσα έγρα­ψαν – μά­λι­στα κά­ποιες ανα­φο­ρές Κα­ρα­κού­ση για τον δήθεν πό­λε­μο που τους έχει κη­ρύ­ξει η συ­γκυ­βέρ­νη­ση είναι για γέλια. Αξί­ζει όμως να τα δια­βά­σε­τε και με βάση ίσως την ει­σα­γω­γή αυτού του κει­μέ­νου, την ιστο­ρι­κή ανα­δρο­μή στην Ελ­λά­δα και τη δη­μο­σιο­γρα­φία του μι­κρα­σια­τι­κού πο­λέ­μου, θα κα­τα­λά­βε­τε το επί­πε­δο της δίνης που βρί­σκε­ται η χώρα, και κάτω από το πρί­σμα που κά­πο­τε είχε κάνει τέ­ταρ­τη ση­μαία του ο ση­με­ρι­νός τρι­το­μνη­μο­νια­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – τρεις οι ση­μαί­ες στο έμ­βλη­μα και τέ­ταρ­τη, πο­λι­τι­κή ση­μαία, το τρί­γω­νο της άθλιας δια­πλο­κής, της χρε­ο­κο­πί­ας του ερ­γα­ζό­με­νου λαού και των υπο­τε­λών τά­ξε­ων, της διά­λυ­σης του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, της πρόσ­δε­σης στις επι­διώ­ξεις της ευ­ρω­ε­νω­σια­κής ελίτ που μιλά κυ­ρί­ως γερ­μα­νι­κά : Τρά­πε­ζες, ΜΜΕ και πο­λι­τι­κοί του πρα­σι­νο­γά­λα­ζου ομοιο­πο­λι­κού δι­κομ­μα­τι­σμού.

Τι έλεγε κά­πο­τε ο τότε ρι­ζο­σπα­στι­κός και τώρα τρι­το­μνη­μο­νια­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ;

Ότι οι τρά­πε­ζες δά­νει­σαν αφει­δώς συ­γκε­κρι­μέ­να συ­στη­μι­κά ΜΜΕ προ­κει­μέ­νου να προ­ω­θή­σουν συ­γκε­κρι­μέ­νη, πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα, που εξυ­πη­ρε­τού­σε τα συμ­φέ­ρο­ντα τους και ταυ­τό­χρο­να, αυτά τα ΜΜΕ προ­ώ­θη­σαν συ­γκε­κρι­μέ­νους πο­λι­τι­κούς από τα δύο με­γά­λα κόμ­μα­τα για να υλο­ποι­ή­σουν με τις σχε­τι­κές απο­φά­σεις τους, αυτή την ατζέ­ντα. Τρί­γω­νο του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου Δια­βό­λου και Τρί­γω­νο των Βερ­μού­δων, την ίδια στιγ­μή. Το Τρί­γω­νο έχει γίνει πια Τε­τρά­γω­νο γιατί πολύ απλά έχει προ­στε­θεί και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μαζί με τους ΑΝΕΛΛ ως συ­γκυ­βερ­νη­τι­κό σχήμα – όπως η τρόι­κα έγινε πια κουαρ­τέ­το. Και ανα­πό­φευ­κτα στον δικό τους κα­τή­φο­ρο τους ακο­λου­θούν και τα φι­λι­κά ΜΜΕ (πε­ρί­πτω­ση του TVXS).

Φυ­σι­κά, το τρί­γω­νο αυτό έχει και συ­γκε­κρι­μέ­νες κε­φα­λές, έχει συ­γκε­κρι­μέ­να γκε­σέ­μια – που έλεγε και μια ψυχή...

Ο δη­μό­σιος βίος αν­θρώ­πων του τρι­γώ­νου όπως ο Γιάν­νης Στουρ­νά­ρας, κε­ντρι­κός τώρα τρα­πε­ζί­της δη­λα­δή... Διοι­κη­τής (έτσι με κε­φα­λαίο...) της Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δος και ο Αντώ­νης Κα­ρα­κού­σης, διευ­θυ­ντής τώρα του ΒΗ­ΜΑ­ΤΟΣ της ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗΣ, έχει πιο έντο­νο απο­τύ­πω­μα διό­λου τυ­χαία από την αυγή της πο­λι­τι­κής κυ­ριαρ­χί­ας του Κώστα Ση­μί­τη και του πα­σο­κι­κού ''εκ­συγ­χρο­νι­σμού­'' όταν ο ένας ήταν διοι­κη­τής της Εμπο­ρι­κής Τρά­πε­ζας και ο άλλος βα­σι­κός οι­κο­νο­μι­κός συ­ντά­κτης στην ΚΑ­ΘΗ­ΜΕ­ΡΙ­ΝΗ – πάλι αυτή η εφη­με­ρί­δα μπρο­στά μας.

Οι βίοι τους κα­ταρ­γούν τους μα­θη­μα­τι­κούς κα­νό­νες – είναι πα­ράλ­λη­λοι και ταυ­τό­ση­μοι, ταυ­τό­χρο­να. Και βέ­βαια η με­τα­ξύ τους ''χη­μεί­α­'' δεν κρύ­βε­ται. Βήχει ο Στουρ­νά­ρας, κρυο­λο­γεί ο Κα­ρα­κού­σης ένα πράμα. Εξ ού και όταν ο Κα­ρα­κού­σης καυ­χιέ­ται για τις εφη­με­ρί­δες, τον ρόλο τους στις ''α­πο­κα­λύ­ψει­ς'' για τα Κο­μά­ντο Λα­φα­ζα­νί­στας και τη Φρά­ξια Κόκ­κι­νος Γιά­νης πρέ­πει να είναι λίγο πιο σε­μνός, γιατί καρ­φώ­νε­ται.

Για πολύ απλά το ''ελ­λη­νι­κό Μαϊ­ντά­ν'' χρειά­ζε­ται όχι μόνο έναν κε­ντρι­κό τρα­πε­ζί­τη που την έχει δει αν­θύ­πα­τος, αντι­βα­σι­λέ­ας, το­πο­τη­ρη­τής ή τρα­πε­ζο­τέ­κτο­νας – για να θυ­μη­θώ και το άρθρο του Θα­νά­ση Καρ­τε­ρού – έναν Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας που κάνει κα­ριέ­ρα απορ­ρυθ­μι­στή του πο­λι­τεύ­μα­τος και της δη­μό­σιας ζωής και με­ρι­κούς πρω­θυ­πουρ­γούς ή έναν – τα φώτα όλα πέ­φτουν στον Πι­κραμ­μέ­νο – που απο­φά­σι­σαν να το παί­ξουν πραι­το­ρια­νή φρου­ρά του Στουρ­νά­ρα και των ελίτ της Ελ­λά­δας. Χρειά­ζε­ται και τους ανά­λο­γους κον­δυ­λο­φό­ρους, τους ανά­λο­γους δη­μο­σιο­γρά­φους επι­πέ­δου Σού­περ Λιγκ – τι λέω!; Επι­πέ­δου Τσά­μπιονς Λιγκ, Μέσι,Ρο­νάλ­ντο και βάλε!- που θα επι­κοι­νω­νή­σουν το ''Μαϊ­ντά­ν'' στα πλήθη.

Όπως ο Βλά­χος επι­κοι­νω­νού­σε την πο­λι­τι­κή του Γού­να­ρη στη κα­τε­στραμ­μέ­νη – χωρίς να το γνω­ρί­ζει η ίδια – Ελ­λά­δα : Καθ' υπα­γό­ρευ­σιν.

Αυτά είναι τα γκε­σέ­μια που μας σέρ­νουν στον όλε­θρο, έξι του­λά­χι­στον χρό­νια τώρα – αν και οι πε­ρισ­σό­τε­ροι, όπως ήδη έγρα­ψα έχουν την ανά­λο­γη προ­ϋ­πη­ρε­σία ετών και πρό­τε­ρο έντο­νο στα κοινά βίο.

Είναι οι ίδιοι που δεν ακούν ούτε βλέ­πουν ούτε νιώ­θουν τον πυ­ρη­νι­κό χει­μώ­να του ευρώ και της λι­τό­τη­τας. Είναι οι ίδιοι που κα­θύ­βρι­ζαν και λοι­δο­ρού­σαν ερ­γα­ζό­με­νους και ανέρ­γους συλ­λή­βδην και διαρ­κώς. Είναι οι ίδιοι που ου­σια­στι­κά βοούν τα άρθρα τους ''Πρώ­τα η Γερ­μα­νία!''  και ''Ο Θεός να σώζει τη Μέρ­κελ μας!''. Είναι οι ίδιοι που εθε­λο­τυ­φλούν στην επι­κεί­με­νη κα­τα­στρο­φή που μας οδη­γεί το τρι­το­μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς. Είναι οι ίδιοι που ανε­ξάρ­τη­τα αν πια γρά­φουν σε έντυ­πο ΜΜΕ ή σε ηλε­κτρο­νι­κό ή βγαί­νουν στα τη­λε­ο­πτι­κά ''πα­ρά­θυ­ρα­'', έχουν έτοι­μη την προ­πα­γάν­δα των τρα­πε­ζι­τών και της εφο­πλι­στι­κής, βιο­μη­χα­νι­κής και επι­χει­ρη­μα­τι­κής ελίτ της χώρας – του αστι­σμού της κα­κιάς ώρας. Τέ­τοιο μείγ­μα αν­θρώ­πων μόνο νέα κα­τα­στρο­φή προ­οιω­νί­ζε­ται και προ­ε­τοι­μά­ζει, η οποία βέ­βαια είναι ήδη εδώ.

Αντί για επί­λο­γο, ένα υστε­ρό­γρα­φο : Ο Κα­ρα­κού­σης υπήρ­ξε το 2006, δέκα χρό­νια πριν δη­λα­δή, ο συγ­γρα­φέ­ας ενός εν­δια­φέ­ρο­ντος βι­βλί­ου με τον τίτλο ''Με­τέ­ω­ρη Χώ­ρα­'' (εκ­δό­σεις Βι­βλιο­πω­λεί­ου της Εστί­ας). Σε αυτό το πό­νη­μα το οποίο κά­ποιος το χα­ρα­κτή­ρι­σε ''α­πο­λο­γία ενός αναρ­χι­κού, ταγ­μέ­νου στον ση­μι­τι­κό εκ­συγ­χρο­νι­σμό­'', έκανε την εξής δια­χρο­νι­κή δια­πί­στω­ση για τού­τον τον τόπο. Έγρα­φε λοι­πόν ότι η κα­κο­δαι­μο­νία της Ελ­λά­δας οφεί­λε­ται στο γε­γο­νός ότι ''κου­μά­ντο στη χώρα κά­νουν 100 οι­κο­γέ­νειες και οι 1.000 κολ­λη­τοί του­ς''.

Φα­ντά­ζο­μαι ότι έχει αντι­λη­φθεί πως τώρα ο ίδιος ανή­κει ακρι­βώς σε αυτές τις οι­κο­γέ­νειες και σε αυ­τούς τους κολ­λη­τούς – και όχι δεν συν­δέ­ε­ται αυτή του η ταύ­τι­ση μόνο με την εγκω­μια­στι­κή αρ­θρο­γρα­φία στο πρό­σω­πο του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη. Αλλά με την κα­θη­με­ρι­νή ''α­πο­λο­γί­α­'' και υπε­ρά­σπι­ση της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, που οι 100 οι­κο­γέ­νειες και οι 1.000 κολ­λη­τοί τους επέ­βα­λαν σαν “λι­το­τη­τάρ­χες” και πραι­το­ρια­νή φρου­ρά της ευ­ρω­ε­νω­σια­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας.