Η.Π.Α.-εκλογές 2016: "Η χρονιά των αποστατών;"

Χθες, 1η Φεβρουαρίου,  πραγματοποιήθηκε η πρώτη εσωκομματική αναμέτρηση για την ανάδειξη υποψηφίων, στη μάχη του χρίσματος, στην  θεωρούμενη ως πολιτεία βαρόμετρο της Αιόβα.  Στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών το "ριζοσπαστικό" μήνυμα δόθηκε με την Χίλαρι Κλίντον και τον Μπέρνι Σάντερς να τερματίζουν ισόπαλοι, με 49,9% και 49,6% αντίστοιχα. Από την άλλη πλευρά, στους Ρεπουμπλικάνους, η αναμέτρηση σημαδεύτηκε από μια έκπληξη. Ο εκλεκτός του "Tea Party" Τεντ Κρουζ, ανέτρεψε τις δημοσκοπήσεις και επικράτησε με 27,7% του δισεκατομμυριούχου σταρ των ριάλιτι Ντόναλντ Τραμπ που συγκέντρωσε το 24,3% .

Οι εκλογές στις Η.Π.Α χαρακτηρίζονται από διευρυμένη πολιτική πόλωση που εκφράζει με τη σειρά της την κοινωνική πόλωση που  έχει καταγραφεί όλο το προηγούμενο διάστημα. Ήδη στις προκριματικές εκλογές ανάδειξης υποψηφίων των δύο κατεστημένων κομμάτων του αμερικανικού πολιτικού συστήματος δύο γεγονότα έχουν ιδιαίτερη σημασία. Από τη μια ο αγώνας του ανεξάρτητου γερουσιαστή του Βερμόντ Μπέρνι Σάντερς, που αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκράτης σοσιαλιστής, εναντίον της Χίλαρι Κλίντον, η καμπάνια του οποίου έχει καταφέρει να κινητοποιήσει εκατομμύρια προοδευτικού κόσμου από τη βάση του Δημοκρατικού κόμματος και όχι μόνο. Και από την άλλη η επικράτηση στους Ρεπουμπλικάνους των υποψηφίων της δεξιάς και ακρο -δεξιάς πτέρυγας του κόμματος η οποία κινητοποιεί τα πιο συντηρητικά, ακρο-δεξιά, ακραία νεοφιλελεύθερα, ρατσιστικά και Ισλαμοφοβικά στρώματα της κοινωνίας.  

Προκειμένου να σκιαγραφήσουμε σε μια πρώτη προσέγγιση την κατάσταση, δημοσιεύουμε το πρόσφατο editorial (21- 1- 2016 ) της εφημερίδας Socialist Worker  της International Socialist Organization (ISO) που αναλύει την πολιτική κατάσταση, όπως διαμορφώνεται στις Η.Π.Α, καθώς εξελίσσεται η μάχη των εκλογών. Η International Socialist Organization, στη μάχη των προεδρικών εκλογών, στηρίζει την καμπάνια της Jill Stein[1] που διεκδικεί να αναδειχθεί υποψήφια  του Πράσινου Κόμματος (Green Party), με κεντρική στόχευση, μεταξύ άλλων, την ανάγκη για τη συγκρότηση ενός τρίτου, από τα κάτω και από τ' αριστερά, εναλλακτικού πόλου στο πολιτικό σύστημα των Η.Π.Α. Ενός εναλλακτικού πόλου που θα αμφισβητεί έμπρακτα την κυριαρχία του κατεστημένου και ελεγχόμενου από τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέρονται καθεστωτικού δικομματικού πολιτικού συστήματος[2] και που θα αποτελεί την πολιτική έκφραση των κινημάτων και των αγώνων.

SW: Η χρονιά των αποστατών;

Ο συνηθισμένος εκλογικός θίασος αντικατοπτρίζει την ευρύτερη δυσαρέσκεια απέναντι στο κυρίαρχο κατεστημένο.

Έμοιαζε τόσο απλό - και τόσο ψυχοφθόρα βαρετό - έναν χρόνο πριν. Οι εκλογές του 2016 θα ήταν μια αναμέτρηση μεταξύ δύο πολιτικών δυναστειών - των Κλίντον και των Μπους - με τίποτα περισσότερο πέρα από κάποιους μήνες δαπάνης των Super PAC[3] και της οργανωμένης συνήθους προπαγάνδας δηλώσεων, τσιτάτων και αποσπασμάτων ομιλιών μέχρι τις εκλογές.

Σήμερα, οδεύουμε προς τον Φεβρουάριο όπου ο Ρεπουμπλικάνος, φυσικός κληρονόμος, Τζεμπ Μπους παραπαίει στις δημοσκοπήσεις, ενώ φαίνεται βέβαιο ότι τις πρώτες εκλογές ανάδειξης υποψηφίου θα τις κερδίσουν οι μανιακοί της δεξιάς πτέρυγας, οι οποίοι συχνά καταγγέλλουν τους κατεστημένους ηγέτες του κόμματός τους. Ο δισεκατομμυριούχος Ντόναλντ Τραμπ  παραμένει μακράν προπορευόμενος, όμως ο εκλεκτός του Tea Party Τεντ Κρουζ ανεβαίνει θεαματικά.

Από την μεριά των Δημοκρατικών, ένας αυτοπροσδιοριζόμενος σοσιαλιστής έχει την ευκαιρία να κερδίσει τουλάχιστον την Iowa και το New Hampshire, στην εσωκομματική μάχη για την ανάδειξη υποψηφίου έναντι της Χίλαρι Κλίντον, που κάποτε θεωρούνταν ότι είχε το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών στο τσεπάκι της, έναν ολόκληρο χρόνο πριν το συνέδριο του κόμματος.

Για οποιονδήποτε στ' αριστερά, το γεγονός αυτό πρέπει να εμπνέει ταυτόχρονα φόβο και ενθουσιασμό.

Τόσο ο Τραμπ όσο και ο Κρουζ ενδέχεται να μην επιβιώσουν από την αναμενόμενη σκληρή και απρόβλεπτη μάχη ανάδειξης υποψηφίου των Ρεπουμπλικάνων που θα διαρκέσει μήνες. Εν τω μεταξύ, όμως, παρέχουν νομιμοποίηση στις ακροδεξιές ιδέες του κυρίαρχου - και όχι μόνο -  πολιτικού φάσματος.

Όσο για τον γερουσιαστή του Βερμόντ Μπέρνι Σάντερς, έχει πολύ περισσότερα εμπόδια να αντιμετωπίσει -- για παράδειγμα τις εντελώς αντιδημοκρατικές πρακτικές του Δημοκρατικού κόμματος, όπως το σύστημα τις κομματικής γραφειοκρατίας (στελεχών και αξιωματούχων), μη εκλεγμένων "υπερ-εκπρόσωπων", που έχει ειδικά σχεδιαστεί για να αποτρέπει τις αριστερές προκλήσεις -- μέχρι το τέλος της ανάδειξης προεδρικού υποψηφίου του Δημοκρατικού κόμματος.

Παρ' όλα αυτά, ο Σάντερς  έχει θαμπώσει την αύρα της σιγουριάς που κάποτε περιέβαλλε την Χίλαρι Κλίντον. Ακόμα περισσότερο, αυτό το κατάφερε δημιουργώντας πραγματικό ενθουσιασμό σε εκατομμύρια ανθρώπων που ψήφισαν του Δημοκρατικούς κυρίως επειδή απεχθάνονται τους Ρεπουμπλικάνους και όχι επειδή εμπνέονται από το Δημοκρατικό κόμμα που ψευδεπίγραφα δηλώνει ότι τους εκπροσωπεί, ενώ στην πραγματικότητα κυριαρχείται από τα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Ο Σάντερς αναδεικνύει τα πραγματικά ζητήματα τα οποία θα έπρεπε να είναι στο επίκεντρο μιας εκλογικής καμπάνιας, όπως αυτά των θέσεων εργασίας, της υγειονομικής περίθαλψης, της φτώχειας, της αντιμετώπισης του ρατσισμού κ.ο.κ. Είναι, επομένως, φυσικό το γεγονός ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι τον αντιμετωπίζουν ως μια ανάσα φρέσκου αέρα, παρά το γεγονός ότι έχει στηρίξει και υιοθετήσει πολλές από τις παραδοσιακές κυρίαρχες θέσεις των Δημοκρατικών, οι περισσότερες, προφανώς, για την υποστήριξη και την επέκταση της ισχύος της Αμερικανικής αυτοκρατορίας.

Μπορούμε να καλοδεχόμαστε τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι ο Σάντερς κερδίζει στήριξη έναντι της Κλίντον, κυρίως για αυτό που μας δείχνουν για την ανάπτυξη και διεύρυνση ενός κοινωνικού στρώματος που αναζητά μια ριζοσπαστική εναλλακτική απέναντι στο κυρίαρχο πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο. 

Εάν ο Σάντερς αποτύχει στη μεγαλόπνοη και πολύ δύσκολα επιτεύξιμη στόχευσή του (ακόμα και σήμερα) να κερδίσει το χρίσμα και κάνει πράξη αυτό το οποίο υποσχέθηκε εξ' αρχής, δηλαδή να στηρίξει την προεδρική υποψηφιότητα ενός κόμματος που τάσσεται με τα εταιρικά επιχειρηματικά συμφέροντα, τότε δεν θα διαθέτει απαντήσεις στα ερωτήματα που αυτός ο κόσμος θέτει. Οι σοσιαλιστές/τριες πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι/ες να δώσουμε τις δικές μας απαντήσεις και μπορούμε να ξεκινήσουμε από σήμερα καθώς η χρονιά των εκλογών ξετυλίγεται.

----------------------------------------------  

Σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, όχι πολύ καιρό πριν, η Χίλαρι Κλίντον καλωσόρισε την προεδρική υποψηφιότητα του Σάντερς στο Δημοκρατικό κόμμα ως θετική. Η Κλίντον κατανοούσε ότι η καμπάνια του Σάντερς θα κινητοποιούσε την προοδευτική βάση του κόμματος, ενώ η ίδια θα μπορούσε να εξακολουθεί να θεωρείται ως η "ρεαλιστική" υποψηφιότητα με τις μεγαλύτερες πιθανότητες νίκης απέναντι στους Ρεπουμπλικάνους στις γενικές εκλογές.

Έκτοτε, οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι ο Σάντερς μπορεί να έχει τις δικές του πιθανότητες νίκης απέναντι στους Ρεπουμπλικάνους. Το Δεκέμβριο σε μια υποθετική αναμέτρηση απέναντι στον προπορευόμενο Ρεπουμπλικανό υποψήφιο,  τηλεοπτικό σταρ των ριάλιτι  (Τράμπ), ο δημοκράτης σοσιαλιστής του Βερμόντ επικράτησε με 13% διαφορά - πάνω από  αυτήν της Κλίντον του 7% - σύμφωνα με μια συγκεκριμένη δημοσκόπηση[4].

Καθώς ο Σάντερς ανέβηκε στις δημοσκοπήσεις - χτίζοντας ένα καθαρό προβάδισμα έναντι της Κλίντον στο New Hampshire, απειλώντας στην Iowa και βαδίζοντας σε έναν πραγματικό αγώνα σε εθνικό επίπεδο - η καμπάνια της Κλίντον πέρασε στην επίθεση.

Πολύ συχνά, το παραπάνω απλώς συνέβαλε στην παροχή περισσότερων αποδείξεων για το γεγονός ότι η Κλίντον ανέκαθεν αποτελούσε μια κυνική πολιτικό, οργανικά συνδεδεμένη με το κατεστημένο. Σύμφωνα, για παράδειγμα, με το Nation, η καμπάνια της Κλίντον εξέδωσε δελτίο τύπου στο οποίο αποκαλούσε την περιβαλλοντική οργάνωση "Friends of the Earth Action", "οργάνωση του μαύρου χρήματος" - αφού προηγουμένως, η τελευταία, είχε δημοσιεύσει τηλεοπτικό σποτ στο οποίο αναφερόταν ο αγώνας του Σάντερς ενάντια στον αγωγό Keystone XL.

Κατά την διάρκεια ενός debate υποψηφίων στην Νότια Καρολίνα, η Κλίντον ισχυρίστηκε ότι ο Σάντερς πρόκειται να ακυρώσει όλη τη σκληρή νομοθετική προσπάθεια της διοίκησης Ομπάμα για το σύστημα υγείας, σκίζοντας την Affordable Care Act (A.C.A)[5]. Η Κλίντον προσποιούνταν ότι έκανε επίθεση στον Σάντερς από τ' αριστερά. Ο Σάντερς, όμως, εξήγησε, κατά τη διάρκεια του debate, ότι υπερασπίζεται μια πολύ πιο ριζοσπαστική αντιμετώπιση της κρίσης του συστήματος υγείας από την A.C.A, η οποία, με πολλούς τρόπους, χειροτέρευσε την κατάσταση, - δηλαδή ένα καθολικό πρόγραμμα υγείας με "ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους/ες".

Ωστόσο, η Κλίντον, κατά κόρον, επιμένει σε αυτό που γνωρίζει καλύτερα. Δηλαδή, στον ισχυρισμό της ότι αποτελεί την μόνη "βιώσιμη" υποψηφιότητα απέναντι σε έναν εσμό τρομακτικών Ρεπουμπλικάνων.

Καθώς οι πρώτες αναμετρήσεις για την ανάδειξη υποψηφίων πλησιάζουν, οι οργανώσεις που παραδοσιακά επιδίδονται στην συγκέντρωση υποστηρικτών πίσω από τη συμβατική φιλελεύθερη επιλογή - όπως η "Εκστρατεία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (The Human Rights Campaign), η "Planned Parenthood" και μια σειρά ενώσεων - ανακοινώνουν την υποστήριξή τους στη Κλίντον. Αυτό πραγματοποιείται παρά το ιστορικό που εκείνη διαθέτει, δηλαδή της διάψευσης των προσδοκιών και προδοσίας των ίδιων των ανθρώπων που αναμένεται να συμμετέχουν στην εκστρατεία για την υποστήριξη της υποψηφιότητάς της - όπως στην περίπτωση της ένωσης "Ενωμένοι Εργαζόμενοι Τροφίμων και Εμπορίου" (United Foodand Commercial Workers), η οποία μόλις πρόσφατα υποστήριξε την καμπάνια για αξιοπρεπείς και βιώσιμους μισθούς στην Walmart, στο Διοικητικό Συμβούλιο της οποίας, κατά το παρελθόν, συμμετείχε η Κλίντον [6] και σιωπηλά έμεινε άπραγη ενώ η τεράστια εμπορική αλυσίδα επεκτάθηκε, με την επιβολή σε βάρος των εργαζομένων.

Στην καμπάνια της Κλίντον θεωρούν ότι οι πιθανότητες παραμένουν υπέρ της για τη νίκη στην διεκδίκηση του κομματικού χρίσματος. Όμως νίκες για τον Σάντερς στο New Hampshire, στην Iowa και αλλού θα πλήξουν τον παράγοντα της βεβαιότητας σε μια κούρσα απέναντι στους Ρεπουμπλικάνους.

Εκείνο που όλα τα παραπάνω αποκαλύπτουν είναι κάτι που οι κατεστημένοι πολιτικοί σχολιαστές έχουν δυσκολία τόσο να το προβλέψουν όσο και να το επεξεργαστούν, - δηλαδή το γεγονός ότι παρ' όλη τη συζήτηση για το ότι η Κλίντον αποτελεί την πιο αποτελεσματική υποψηφιότητα στο ευρύτερο φάσμα  των ψηφοφόρων, ο Σάντερς καταδεικνύει ότι υπάρχει ένα τεράστιο άνοιγμα για μη απολογητικές φιλελεύθερες ή ακόμα και ριζοσπαστικές πολιτικές ιδέες.

Η τεράστια εκλογική στήριξη για τον Σάντερς αποτελεί αντανάκλαση της πολιτικής κατάστασης στις Η.Π.Α, όπου ένας διαρκώς αυξανόμενος αριθμός κόσμου εκφράζει την απογοήτευσή με το κυρίαρχο πολιτικό κατεστημένο. Αυτή η αίσθηση εκφράζεται σε συγκεκριμένες διαθέσεις σε ζητήματα όπως η αστυνομική βία ή ο ρατσισμός, όμως μπορεί επίσης να γίνει ορατή και στο εκτεταμένο αίσθημα ότι οι πολιτικοί ηγέτες δεν μας εκπροσωπούν και ούτε καν προσπαθούν. Κανένα γεγονός δεν εικονογραφεί καλύτερα την αίσθηση αυτή από τις διαμαρτυρίες/διαδηλώσεις των κατοίκων της πόλης Flint του Μichigan[7], των οποίων οι εκλεγμένοι διοικούντες επέτρεψαν να δηλητηριαστεί το πόσιμο νερό τους.

-------------------------------

Στην άλλη πλευρά των εκλογών του 2016, το κατεστημένο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος ανακαλύπτει ότι οι προαλειφόμενοι  ως "σίγουροι" υποψήφιοί του - συντηρητικοί όπως ο Τζεμπ Μπους και ο Μάρκο Ρούμπιο με αρκετή λάμψη μετριοπάθειας ώστε να είναι ελκυστικοί στις γενικές εκλογές - αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα.

Ο λόγος είναι ότι η δεξιά των Ρεπουμπλικάνων - κυριολεκτικά σαν ξαμολημένη αγέλη άγριων σκύλων, κατά τη διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα, αφέθηκε να οδηγήσει το κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα όλο και περισσότερο προς τα δεξιά - δεν εγκαταλείπει. Διεκδικεί τη θέση της στον ήλιο.

Η κινητοποίηση των φανατικών του Tea Party, που υποστηρίζεται από ισχυρούς κεφαλαιοκράτες της δεξιάς πτέρυγας, όπως τα αδέρφια Koch, διαδραμάτισε κεντρικό ρολό στις νίκες το Ρεπουμπλικάνων το 2010 και το 2014 στις ενδιάμεσες εκλογές. Όμως οι ψηφοφόροι της βάσης των Ρεπουμπλικάνων ξεσηκώθηκαν όχι μόνο ενάντια στο " υπερτροφικό και σπάταλο δημόσιο/κράτος" και στις "ομάδες συμφερόντων" που συνδέονταν με τη διοίκηση Ομπάμα, αλλά και στην "ελίτ της Ουάσινγκτον" συνολικά - στην οποία ορισμένες φορές συμπεριελάμβαναν και Ρεπουμπλικάνους ηγέτες, όπως τον πρώην πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων John Boehner, που κρίθηκαν μη επαρκώς φανατικοί.

Σήμερα που είναι η ώρα της εκλογής προέδρου, το κυρίαρχο ηγετικό κατεστημένο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος θα επιθυμούσε οι ακραίοι της δεξιάς πτέρυγας να παραμερίσουν. Αλλά που τέτοια τύχη. Παρά την κάθε χυδαία δήλωση και γκάφα, ο δισεκατομμυριούχος και Ισλαμοφοβικός που μισεί τους/τις μετανάστες/τριες, Ντόναλντ Τραμπ παρέμεινε πολύ μπροστά στις δημοσκοπήσεις. Μετά την άνοδο και την πτώση του εκκεντρικού Μπεν Κάρσον, ο Τεντ Κρουζ παραμένει ο μόνος διεκδικητής για να πραγματοποιήσει έναν πραγματικό αγώνα εναντίον του Τραμπ - και κατά κάποιο τρόπο, αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για το κομματικό κατεστημένο ακόμα και από τον Τραμπ.

Η δομή των προκριματικών εκλογών των Ρεπουμπλικάνων, με την κατοχύρωση αντιπροσώπων να βασίζεται στο ποσοστό των ψήφων σε κάθε αναμέτρηση, εγγυάται ότι η μάχη του χρίσματος θα τραβήξει για μήνες. Είναι αδύνατο να προβλεφθεί εάν  ο Τραμπ ή  ο Κρουζ θα επιβιώσουν ώστε να λάβουν το κομματικό χρίσμα του υποψηφίου, ή εάν το κομματικό κατεστημένο θα ενωθεί γύρω από μια εναλλακτική. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αυτή είναι η συνταγή του χάους και των σχισμάτων στο εσωτερικό του ιστορικού κόμματος της "Επιχειρηματικής Αμερικής " των μεγάλων συμφερόντων.

Η διαρκούσα απήχηση του Τραμπ και του Κρουζ στις εκλογές του 2016 αποτελεί περεταίρω απόδειξη της αστάθειας και της πόλωσης σε μια κοινωνία που ωθεί τον κόσμο στην συνήθη πρακτική της απόρριψης της πολιτικής. Όμως δεν πρόκειται μόνο γι' αυτό.

Στο πρόσφατο διάγγελμα του Ομπάμα, αυτόν τον μήνα, για την Κατάσταση της Ένωσης, ο ίδιος καυχήθηκε για την εκπληκτική οικονομική ανάκαμψη των Η.Π.Α. Όμως για τους περισσότερους εργαζόμενους αμερικανούς, υπάρχουν λίγες ενδείξεις αυτών των καλύτερων ημερών. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την κλιμάκωση του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας" της διοίκησης Ομπάμα, έχει ήδη παράξει έναν απρόβλεπτο κόσμο που προκαλεί τρόμο.

Αυτό είναι ο λόγος που ο Τραμπ καταφέρνει να κερδίζει ευήκοα ώτα για τις ιδέες της δεξιάς πτέρυγας που επιχειρούν να αποδώσουν την ευθύνη σε αποδιοπομπαίους τράγους, όπως οι μετανάστες/τριες και οι Μουσουλμάνοι.

Από αυτή την άποψη ο Τραμπ δείχνει τον δρόμο για τους Ρεπουμπλικάνους, όπως οι συντηρητικοί ιδεολόγοι Rich Lowry και Ramesh Ponnuru έγραψαν στην National Review: " Ενώ ο Τραμπ δεν είναι συντηρητικός και δεν αξίζει την στήριξη των συντηρητικών, οι Ρεπουμπλικάνοι μπορούν εντούτοις να μάθουν απ' αυτόν... Αποκάλυψε και διεύρυνε τις ρωγμές στην αμερικανική δεξιά. Εάν οι συντηρητικοί θέλουν να ευημερήσουν, πρέπει να βρουν πως θα απαντήσουν δημιουργικά, λογικά και έντιμα στις  ενστικτώδεις αντιδράσεις του κόσμου που έχει [Σ.τ.Μ. ο Τραμπ] τόσο απερίσκεπτα εκμεταλλευτεί.

----------------------

Είναι τρομακτικό να σκέφτεσαι ότι για τις "ενστικτώδεις αντιδράσεις του κόσμου" οι Lowery και Ponnuru επιθυμούν έναν άλλο Ρεπουμπλικάνο για να τις εκμεταλλευτεί λιγότερο "απερίσκεπτα". Όμως, καθώς οι ωμότητες των Ρεπουμπλικάνων υποψηφίων σωρεύονται, θα είναι σημαντικό να έχουμε να έχουμε κατά νου ότι οι ίδιες πολιτικές συνθήκες ριζοσπαστικοποιούν κόσμο και προς τ' αριστερά.

Η ισχυρή στήριξη προς τον Μπέρνι Σάντερς είναι η πιο εμφανής απόδειξη. Όμως ο κόσμος που πείσθηκε για τον Σάντερς δεν θα σταματήσει απαραίτητα σε μια καμπάνια στο εσωτερικό του δημοκρατικού κόμματος. Όσο οι εκλογές του 2016 θα προχωρούν θα υπάρξουν πολλές ευκαιρίες για διεκδικήσεις, διαδηλώσεις και πολιτική, με εκείνους που έχουν ενθουσιαστεί με την καμπάνια του Σάντερς να έχουν οπωσδήποτε ρόλο. 

Και οι πιθανότητες παραμένουν ακόμη ισχυρές ότι, αργότερα κατά τη διάρκεια του έτους, ο Σάντερς θα φέρει, εν τέλει, αντιμέτωπους αυτούς/ες τους υποστηρικτές/τριες με μια επιλογή.

Μπορούν να τον ακολουθήσουν στην υποστήριξη του/της υποψηφίου/ας που θα τον κερδίσει στην διεκδίκηση του χρίσματος των Δημοκρατιών, ακόμα και εάν εκπροσωπεί όλα όσα εκατομμύρια υποστηρικτών του Σάντερς έχουν μπουχτίσει.

Είτε, από την άλλη, μπορούν να υποστηρίξουν μια πραγματική εναλλακτική. Αυτό θα σημαίνει να ψηφίσουν έναν ανεξάρτητο αριστερό υποψήφιο τον ερχόμενο Νοέμβριο. Αλλά ακόμα πιο σημαντικό, θα σημαίνει να συμμετάσχουν στα κινήματα και στους αγώνες,  πολύ πέρα από τις κάλπες, που, όπως η ιστορία μας έχει δείξει, μπορούν να φέρουν την πραγματική αλλαγή.   

[1]Δείτε εδώ: http://socialistworker.org/2015/12/10/we-want-to-be-the-voice-of-struggle

[2] Ενδεικτικά,  μπορείτε να δείτε περισσότερα άρθρα του S.W. σχετικά με τις εκλογές: εδώ: http://socialistworker.org/2015/05/05/problem-bernie-sanders,

εδώ: http://socialistworker.org/2015/05/27/an-faq-on-sanders-and-the-left

και εδώ: http://socialistworker.org/2015/09/03/sanders-and-political-revolution

[3]  [Σ.τ.Μ.] Στις Η.Π.Α η Επιτροπή Πολιτικής Δράσης - Political Action Committee (PAC) είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για τη συγκρότηση επιτροπών που συλλέγουν χρηματοδότηση για μια εκλογική καμπάνια κ.λ.π. Υπάρχουν πολλές μορφές επιτροπών πολιτικής δράσης. Οι γενικοί, όμως, κανόνες ορίζουν ότι μια επιτροπή μπορεί να δώσει έως 5.000$, ανά εκλογή σε μια εκλογική επιτροπή υποψηφίου, έως 15000$ ετησίως σε μια εθνική κομματική επιτροπή και έως 5000$ σε μια άλλη επιτροπή (PAC). Επίσης, μπορεί να λάβει ενίσχυση μέχρι 2500$ ανά άτομο-ιδιώτη. Τα Super PAC θεσμοθετήθηκαν το 2010 και επί της ουσίας επιτρέπουν απεριόριστες δαπάνες για την στήριξη μιας καμπάνιας-υποψηφιότητας (θεσμικά υποτίθεται ότι δρουν ανεξάρτητα από αυτή καθαυτή την καμπάνια του/της υποψηφίου/ας) καθώς επίσης και χωρίς όριο συνεισφορές από επιχειρήσεις, ιδιώτες, ενώσεις κ.λ.π. Πρόκειται προφανώς για μια διαδικασία που ενισχύει την ισχυρή διαπλοκή μεταξύ οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, με τις μεγάλες επιχειρήσεις, τράπεζες, χρηματιστηριακές κ.λ.π. να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην έκβαση των εκλογικών αναμετρήσεων.

Για περισσότερες πληροφορίες:

http://www.fec.gov/ans/answers_pac.shtml#connected

https://en.wikipedia.org/wiki/Political_action_committee

http://lexicon.ft.com/Term?term=super_Pac

[4] http://thehill.com/blogs/pundits-blog/presidential-campaign/264023-in-bl...

[5] [Σ.τ.Μ.] Η περίφημη "Οικονομικά Προσιτή Δράση Νοσοκομειακής/ Ιατροφαρμακευτικής Περίθαλψης " που υποσχόταν ο Ομπάμα -Obamacare - . Περισσότερα για την A.C.A: http://socialistworker.org/2015/03/05/a-diagnosis-of-obamacare και http://obamacarefacts.com/affordablecareact-summary

[6] http://socialistworker.org/2015/06/17/now-you-hear-it-now-you-dont-populism

[7] http://socialistworker.org/2016/01/14/flint-refuses-to-be-poisoned