Να μην πάμε σαν κανονικά...

1. Οποια­δή­πο­τε κου­βέ­ντα για την Αρι­στε­ρά που δεν ξε­κι­νά από την πα­ρα­δο­χή ότι τα χρό­νια των Μνη­μο­νί­ων δο­κι­μά­στη­καν και απέ­τυ­χαν, έστω και με δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους, όλες οι εκ­δο­χές Αρι­στε­ράς, θα πρέ­πει να θε­ω­ρεί­ται εκ προ­οι­μί­ου προ­βλη­μα­τι­κή. Το γε­γο­νός ότι η Ελ­λά­δα βρέ­θη­κε να είναι, υπό το βάρος του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα, η χώρα με την πιο απο­στα­θε­ρο­ποι­η­μέ­νη ηγε­μο­νία των αστι­κών δυ­νά­με­ων εδώ και δε­κα­ε­τί­ες στην Ευ­ρώ­πη, αλλά κα­τέ­λη­ξε να είναι μια χώρα όπου μια εκ­δο­χή Αρι­στε­ράς εφαρ­μό­ζει πο­λι­τι­κές Πι­νο­σέτ μι­λά­ει από μόνο του.

2. Είναι σαφές ότι απέ­τυ­χε τρα­γι­κά η λο­γι­κή που έλεγε ότι θα μπο­ρού­σα­με να δια­πραγ­μα­τευ­τού­με εντός της ευ­ρω­ζώ­νης και της ομα­λής απο­πλη­ρω­μής του χρέ­ους μια χα­λά­ρω­ση της λι­τό­τη­τας. Όποιος σή­με­ρα την προ­συ­πο­γρά­φει, είτε στο ελ­λη­νι­κό είτε στο διε­θνές επί­πε­δο, όποιος ανα­πα­ρά­γει τα σχή­μα­τα για την αλ­λα­γή συ­σχε­τι­σμών στην Ευ­ρώ­πη και μια αλ­λα­γή πο­ρεί­ας, εάν δεν είναι βλα­κω­δώς αφε­λής, απλώς θέλει να προ­σκολ­λη­θεί κυ­νι­κά στην εξου­σία και τα οφέλη της. Η ηθική κα­τάρ­ρευ­ση της Αρι­στε­ράς συ­μπυ­κνώ­νει το πο­λι­τι­κό όριο δε­κα­ε­τιών επι­δί­ω­ξης ου­σια­στι­κά να ει­σέλ­θει στα σα­λό­νια της εξου­σί­ας. Από τα ξε­ρο­τή­γα­να της Μα­ρί­κας Μη­τσο­τά­κη στα ρα­ντε­βού με εκ­δό­τες και επι­χει­ρη­μα­τί­ες και τις τζά­μπα μα­γκιές σε στό­χους τύπου Ψυ­χά­ρη, ένα μνη­μό­νιο δρό­μος.

3. Όμως απέ­τυ­χε πα­τα­γω­δώς και η λο­γι­κή της «όμορ­φης ψυχής» που πε­ρι­γρά­φει ο Χέ­γκελ στη Φαι­νο­με­νο­λο­γία του Πνεύ­μα­τος, της «όμορ­φης ψυχής» που σκέ­φτε­ται τα σωστά αλλά με τί­πο­τα δεν μπο­ρεί να ανα­με­τρη­θεί με την πράξη. Η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά στον τόπο μας αυτό ακρι­βώς έκανε, αυτό ακρι­βώς κά­να­με. Σε μια χώρα που έμπαι­νε θέμα εξου­σί­ας ασχο­λού­μα­σταν με το να υπο­στη­ρί­ζου­με την αδυ­να­τό­τη­τα της αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης. Τη στιγ­μή που έμπαι­νε, ως ιστο­ρι­κή δυ­να­μι­κή και απαί­τη­ση το Αρι­στε­ρό Μέ­τω­πο, με έσχα­τη στιγ­μή τις εκλο­γές του Σε­πτεμ­βρί­ου, προ­κρι­νό­ταν η ανα­ζή­τη­ση των δια­φο­ρών και των δια­σπά­σε­ων.

4. Το με­γα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα σή­με­ρα στο τοπίο της Αρι­στε­ράς είναι ότι διά­φο­ρα ρεύ­μα­τά της φέ­ρο­νται ως εάν να λένε κάθε πρωί «ευ­τυ­χι­σμέ­νο το 2009», κοι­νώς δεί­χνουν να μην έμα­θαν κάτι από ό,τι συ­νέ­βη τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Σαν να μην είδαν ότι εμ­φα­νί­στη­καν νέες μορ­φές δη­μο­κρα­τί­ας του αγώνα. Νέες μορ­φές να συ­νται­ριά­ξεις τα­ξι­κά αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά αι­τή­μα­τα, εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία και δη­μο­κρα­τία. Νέοι τρό­ποι να στο­χα­στείς το ερώ­τη­μα της εξου­σί­ας και της ηγε­μο­νί­ας.

5. Ακόμη πιο προ­βλη­μα­τι­κή είναι η ανα­κού­φι­ση με την οποία αντι­με­τω­πί­ζο­νται οι εξε­λί­ξεις από διά­φο­ρες πλευ­ρές. Ανα­κού­φι­ση γιατί μπο­ρού­με να πούμε ότι «επι­βε­βαιω­θή­κα­με και όλοι οι φόβοι μας για το πώς η ανα­μέ­τρη­ση με την εξου­σία θα οδη­γή­σει στην συ­ντρι­βή δι­καιώ­θη­καν». Ανα­κού­φι­ση που μπο­ρού­με να ξα­να­γυ­ρί­σου­με στις «γρα­φές», όπως τις δια­βά­ζου­με, και να ξα­να­μι­λή­σου­με για την ανά­γκη ανα­βά­πτι­σης στα μαρ­ξι­στι­κά και επα­να­στα­τι­κά νά­μα­τα. Ανα­κού­φι­ση γιατί μπο­ρού­με απλώς να λέμε «εμείς θα τα κά­να­με κα­λύ­τε­ρα» χωρίς να μπαί­νου­με στον κόπο να δούμε με ποιον τρόπο δεν θα κά­να­με τα ίδια. Ανα­κού­φι­ση γιατί μπο­ρού­με να κά­νου­με πο­λι­τι­κή τα ίδια πρό­σω­πα και οι ίδιες ηγε­σί­ες, αυ­τό­κλη­τες και μη, όπως το 2009. Ανα­κού­φι­ση γιατί μπο­ρού­με να ανα­δι­πλω­νό­μα­στε σε κλα­σι­κές ταυ­τό­τη­τες και ταυ­το­τι­κές αντι­πα­ρα­θέ­σει: να βλέ­που­με π.χ. πίσω από την έξοδο στο ευρώ τον «οι­κο­νο­μι­σμό» ή το «αντι­μο­νο­πω­λια­κό μέ­τω­πο», να βλέ­που­με πίσω από τις τα­ξι­κές ανα­φο­ρές το «στενό ερ­γα­τι­σμό», να βλέ­που­με πίσω τις αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές ανα­φο­ρές «το βερ­μπα­λι­σμό και το σε­χτα­ρι­σμό», να βλέ­που­με πίσω από την αντι-λι­τό­τη­τα «το φάρ­δε­μα σε λο­γι­κή ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ», κοι­νώς ανα­κού­φι­ση γιατί μπο­ρού­με να κά­νου­με μια εύ­κο­λη, δο­κι­μα­σμέ­νη και ανέ­ξο­δη κρι­τι­κή.

6. Σή­με­ρα το τοπίο στην Αρι­στε­ρά απέ­χει πολύ από το να είναι καλό. Το εγ­χεί­ρη­μα της ΛΑΕ, πα­ρό­τι ξε­κί­νη­σε με ένα κρί­σι­μο χνάρι, το χνάρι να δοθεί συ­νέ­χεια στο ΟΧΙ και να δια­μορ­φω­θεί πεδίο συ­νά­ντη­σης ανά­με­σα στα κομ­μά­τια που έφευ­γαν από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά, δηλ. την αφε­τη­ρία του ενιαί­ου με­τώ­που της επο­χής μας, απέ­χει πολύ από τα υπη­ρε­τεί το στόχο του. Και δεν φταί­ει ότι μας απο­κλεί­ουν τα κα­νά­λια ή ότι μας βά­ζουν χα­μη­λά στις δη­μο­σκο­πή­σεις. Είναι ότι δεν δεί­χνου­με ότι εί­μα­στε η έμπρα­κτη αυ­το­κρι­τι­κή και ρήξη με την εμπει­ρία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν δεί­χνου­με ότι μά­θα­με κάτι και αλ­λά­ξα­με. Δεν βα­θαί­νου­με το πρό­γραμ­μα και στην προς την κα­τεύ­θυν­ση της απο­φα­σι­στι­κής ρήξης συ­νο­λι­κά με το ευ­ρω­σύ­στη­μα, αντί­θε­τα ανα­πα­ρά­γου­με ακόμη αυ­τα­πά­τες για έξοδο από το ευρώ αλλά αξιο­ποί­η­ση της ΕΕ, ούτε, όμως, το βα­θαί­νου­με και προς την κα­τεύ­θυν­ση μιας σύγ­χρο­νης τα­ξι­κής οπτι­κής, που να ανα­δει­κνύ­ει τον ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο, την αυ­το­δια­χεί­ρι­ση, τον πει­ρα­μα­τι­σμό, την αλ­λα­γή στις μορ­φές ορ­γά­νω­σης ως τον κόμβο, γιατί δεν αρκεί η λο­γι­κή που λέει εθνι­κό νό­μι­σμα, δη­μό­σια δα­πά­νη, ρευ­στό­τη­τα για τις μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις. Να το πούμε δια­φο­ρε­τι­κά: επει­δή το ευρώ δεν είναι απλώς ότι στε­ρού­μα­στε τη δυ­να­τό­τη­τα υπο­τί­μη­σης, αλλά είναι ένα ολό­κλη­ρο κα­θε­στώς, ακρι­βώς γι’ αυτό το λόγο και η ρήξη με το ευρώ είναι κε­ντρι­κός στό­χος που πρέ­πει, όμως, να συν­δυά­ζε­ται με ένα πρό­γραμ­μα ανα­τρο­πών σε σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση και όχι απλώς ένα πρό­γραμ­μα «αυ­ξη­μέ­νης ρευ­στό­τη­τας και υπο­τί­μη­σης». Δεν κά­νου­με την απο­φα­σι­στι­κή και ανα­γκαία ρήξη όχι απλώς με τις πα­ρα­τά­ξεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο συν­δι­κα­λι­σμό και την Αυ­το­διοί­κη­ση αλλά πάνω από όλα με μια γρα­φειο­κρα­τι­κή, συ­στη­μι­κή λο­γι­κή και αντί­λη­ψη της πο­λι­τι­κής, με την αντί­λη­ψη που ήθελε θέ­σεις στην αυ­το­διοί­κη­ση για να βο­λεύ­ου­με κόσμο, που έβλε­πε στο συν­δι­κα­λι­σμό την αναρ­ρί­χη­ση και τις απαλ­λα­γές, που δεν δί­στα­ζε να κάνει συμ­φω­νί­ες με την ερ­γο­δο­σία εάν επρό­κει­το να βελ­τιώ­σει τους «συ­σχε­τι­σμούς». Δεν δεί­χνου­με ένα άλλο πρό­σω­πο, ανα­πα­ρά­γο­ντας ιε­ραρ­χί­ες και επε­τη­ρί­δες που δεν ανα­λο­γούν στο σή­με­ρα και μια κλα­σι­κή και κοι­νο­βου­λευ­τι­κή αντί­λη­ψη της πο­λι­τι­κής που μπο­ρεί να κα­ταγ­γέλ­λει αλλά δεν ανα­συ­γκρο­τεί την λαϊκή αυ­το­πε­ποί­θη­ση. Πάνω από όλα, δεν κα­το­χυ­ρώ­νου­με μια άλλη λει­τουρ­γία, μια άλλη δη­μο­κρα­τία, μια άλλη αί­σθη­ση συμ­με­το­χής, συ­νευ­θύ­νης και συν­δια­μόρ­φω­σης της πο­λι­τι­κής κα­τεύ­θυν­σης.

7. Το χει­ρό­τε­ρο με την απο­τυ­χία, μέχρι στιγ­μής του­λά­χι­στον, της ΛΑΕ να είναι ένα πε­τυ­χη­μέ­νο πεί­ρα­μα μά­χι­μης πα­ρέμ­βα­σης και συ­νά­ντη­σης δια­φο­ρε­τι­κών ρευ­μά­των, είναι ότι εξ επα­γω­γής ανα­πα­ρά­γει αρ­νη­τι­κά αντα­να­κλα­στι­κά σε άλλα ρεύ­μα­τα της Αρι­στε­ράς. Αφή­νει το ΚΚΕ στην πράξη στο απυ­ρό­βλη­το, να δια­χει­ρί­ζε­ται τη δυ­σα­ρέ­σκεια με γε­νι­κό­λο­γες κα­ταγ­γε­λί­ες και απρο­θυ­μία για κι­νη­το­ποι­ή­σεις που να ανοί­γουν ένα πραγ­μα­τι­κό ρήγμα. Δεν με­τα­το­πί­ζει την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ από τον εγκλω­βι­σμό στη λο­γι­κή του στε­νού «αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού πόλου» και δίνει πα­τή­μα­τα «αυ­το­δι­καί­ω­σης» στις πιο σε­χτα­ρι­στι­κές φωνές της. Αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια να θε­ω­ρη­θεί ότι μπο­ρεί το κενό Αρι­στε­ράς να κα­λυ­φθεί από άλλα, προ­σω­πο­πα­γή σχή­μα­τα και μορ­φώ­μα­τα, που δεν θα απα­ντά­νε στα κρί­σι­μα ερω­τή­μα­τα. Δια­τη­ρεί στην τα­λά­ντευ­ση ανά­με­σα στο πέν­θος και την πα­ραί­τη­ση με­γά­λο μέρος των αν­θρώ­πων που έφυ­γαν από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αφή­νει σή­με­ρα να βλέ­που­με ένα σύ­νο­λο αντα­να­κλα­στι­κών μέσα στην Αρι­στε­ρά: απο­στρά­τευ­ση, απα­ξί­ω­ση, κό­σμος που «απα­σφα­λί­ζει» με το πα­ρα­μι­κρό, προ­σω­πο­ποί­η­ση των αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων, γε­νι­κευ­μέ­νοι καυ­γά­δες και γκρί­νια, όλα συμ­πτώ­μα­τα της έλ­λει­ψης προ­σα­να­το­λι­σμού και της κρί­σης.

8. Ση­μαί­νει ότι όλα γύρω μας είναι αρ­νη­τι­κά; Κάθε άλλο: Πράγ­μα­τα γί­νο­νται γύρω μας. Το βλέ­που­με στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις για το ασφα­λι­στι­κό. Το εί­δα­με στους αγρό­τες και στην υπο­στή­ρι­ξη που είχαν από άλλα στρώ­μα­τα. Το βλέ­που­με με συ­γκι­νη­τι­κό τρόπο στην αλ­λη­λεγ­γύη στους πρό­σφυ­γες. Τι άλλο δεί­χνουν όλα αυτά παρά μια διά­θε­ση μιας κοι­νω­νί­ας αντι­στα­θεί, να δρά­σει συλ­λο­γι­κά, να κάνει κάτι, να πι­στέ­ψει σε κάτι. Να πρά­ξει και όχι απλώς να συ­ζη­τή­σει. Άλ­λω­στε, ο κύ­κλος της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης δεν έκλει­σε, τα ρήγ­μα­τα στις σχέ­σεις εκ­προ­σώ­πη­σης είναι βαθιά, δεν κλεί­νουν και η δυ­να­τό­τη­τα για ένα νέο «ιστο­ρι­κό μπλοκ» με ηγε­μο­νι­κές τις δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας πα­ρα­μέ­νει ενερ­γή.

9. Τι μπο­ρού­με να κά­νου­με, επο­μέ­νως, για να πλη­σιά­σου­με την Αρι­στε­ρά που θα θέ­λα­με να έχου­με. Να προ­σπα­θή­σου­με να μην πάμε σαν κα­νο­νι­κά. Να μην πάμε κο­ντό­θω­ρα και ιδιο­κτη­σια­κά. Να δεί­ξου­με ότι μπο­ρού­με να κά­νου­με πο­λι­τι­κή αλ­λιώς.

• Να βά­λου­με πλάτη συ­ντο­νι­σμέ­να στο κί­νη­μα. Μια νέα άνοι­ξη των αγώ­νων θέλει σχή­μα­τα και πρω­το­βου­λί­ες ανά­λο­γα. Να δο­κι­μά­σου­με ενω­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες αγώνα, αντι­κυ­βερ­νη­τι­κές, αντι­μνη­μο­νια­κές, μα­χη­τι­κές σε όλους τους χώ­ρους, στη νε­ο­λαία, στο ερ­γα­τι­κό, στην αυ­το­διοί­κη­ση, στην αντι­φα­σι­στι­κή πάλη, στην αλ­λη­λεγ­γύη.

• θα επε­ξερ­γα­στού­με συλ­λο­γι­κά, «από τα κάτω», με βάση την εμπει­ρία και την αγω­νία του κό­σμου του αγώνα, ένα εναλ­λα­κτι­κό πρό­γραμ­μα, που να έχει ως αφε­τη­ρία την έξοδο από την ευ­ρω­ζώ­νη, τη ρήξη με την ΕΕ, τη δια­γρα­φή του χρέ­ους, αλλά πυ­ρή­να μια σύγ­χρο­νη στρα­τη­γι­κή σο­σια­λι­στι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού σε ρήξη με όλες τις αυ­τα­πά­τες περί «καλής ανά­πτυ­ξης» της ιστο­ρι­κής Αρι­στε­ράς. Με πρω­το­τυ­πία και όχι αυ­το­δι­καί­ω­ση. Και με έντα­ξη του ερω­τή­μα­τος της κυ­βέρ­νη­σης σε μια σύγ­χρο­νη επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή, στην προ­ο­πτι­κή μιας σύγ­χρο­νης εκ­δο­χής δυα­δι­κής εξου­σί­ας, που δεν φο­βά­ται να πει αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση αλλά ταυ­τό­χρο­να λέει λαϊκή ορ­γά­νω­ση, ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο και εξου­σία από τα κάτω.

• θα πα­ρα­δε­χτού­με ότι η ΛΑΕ σή­με­ρα δεν είναι «το» μέ­τω­πο, αλλά βήμα για το μέ­τω­πο και να δια­μορ­φώ­σου­με επι­τέ­λους τη με­γά­λη ανα­γκαία ανοι­χτό­καρ­δη συ­ζή­τη­ση της Αρι­στε­ράς και να ανα­με­τρη­θού­με πραγ­μα­τι­κά με τη δια­μόρ­φω­ση ενός πο­λι­τι­κού με­τώ­που που να είναι πραγ­μα­τι­κά ση­μείο συ­νά­ντη­σης και πο­λι­τι­κό ερ­γα­στή­ρι μιας νέας Αρι­στε­ράς. Να δώ­σου­με χώρο στις «χα­μέ­νες γε­νιές» των αν­θρώ­πων μέχρι τα 30-35 σή­με­ρα δεν χω­ρούν και δεν ανα­γνω­ρί­ζο­νται σε κα­νέ­να από τα σχή­μα­τα της Αρι­στε­ράς. Να κά­νουν πίσω οι γε­νιές που ευ­θύ­νο­νται, που ευ­θυ­νό­μα­στε για τη ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση στην Αρι­στε­ρά. Να κά­νου­με πραγ­μα­τι­κό και όχι προ­σχη­μα­τι­κό κά­λε­σμα σε όλες και όλους που αφορά μια σύγ­χρο­νη με­τω­πι­κή πρό­τα­ση: στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, στη Δι­κτύ­ω­ση, στο ΚΚΕ, στο χύμα κόσμο που μας κοιτά όλους με την ίδια δυ­σπι­στία, σε στε­λέ­χη και προ­σω­πι­κό­τη­τες της Αρι­στε­ράς, γιατί κα­νείς δεν πε­ρισ­σεύ­ει.

• Να δο­κι­μά­σου­με πρώτα εμείς, μέσα στη ΛΑΕ ένα μέ­τω­πο που να μη είναι γρα­φειο­κρα­τία, «διά­δρο­μος», ίντρι­γκα, μι­κροη­γε­μο­νι­σμοί, κα­το­χυ­ρώ­νο­ντας βα­σι­κές πλευ­ρές μιας δη­μο­κρα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας. Π.χ. Το­πι­κές που συ­ζη­τούν όλα τα θέ­μα­τα και στις οποί­ες γί­νο­νται ει­ση­γή­σεις για συ­ζή­τη­ση και όχι «αχτι­φα­ρί­σμα­τα» και που κά­νουν προ­τά­σεις, το­πι­κές που συ­ζη­τούν, κρί­νουν, απο­φα­σί­ζουν για όλα. Δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία ορ­γά­νων, με ει­σή­γη­ση από­φα­ση, πλειο­ψη­φία και μειο­ψη­φία. Εκλο­γή και ανα­κλη­τό­τη­τα των συ­ντο­νι­στι­κών των τμη­μά­των από την ολο­μέ­λεια όσων δρα­στη­ριο­ποιού­νται; Ορι­ζό­ντια επι­κοι­νω­νία και δια­κί­νη­ση από­ψε­ων. Συλ­λο­γι­κή και απο­προ­σω­πο­ποι­η­μέ­νη εκ­προ­σώ­πη­ση. Πε­ριο­ρι­σμέ­νες θη­τεί­ες και εναλ­λα­γές. Δη­μό­σιος διά­λο­γος και αντι­πα­ρά­θε­ση. Αλλά και ικα­νό­τη­τα να ακού­με ο ένας τον άλλο, να μην μπαί­νου­με στον κου­τσο­μπο­λι­σμό, να απο­φεύ­γου­με τον κα­νι­βα­λι­σμό, να μην επι­κε­ντρώ­νου­με στην κα­ταγ­γε­λία του συμ­πτώ­μα­τος αλλά μετά να κά­νου­με συμ­βι­βα­σμούς στην αντι­με­τώ­πι­ση των αι­τιών του. Σή­με­ρα δεν έχου­με ανά­γκη απλώς να κα­ταγ­γεί­λου­με την μία ή την άλλα πράξη ή επι­λο­γή, αλλά να δια­μορ­φώ­σου­με θε­σμούς / τρό­πους πο­λι­τι­κής συ­γκρό­τη­σης που να επι­τρέ­πουν την πραγ­μα­τι­κή διόρ­θω­ση.

10. Πε­ρά­σα­με αρ­κε­τά χρό­νια σε δια­δρό­μους και βο­λέ­μα­τα μι­κρό­κο­σμου. Ζή­σα­με, όμως, έστω και από δια­φο­ρε­τι­κές με­ριές, την ανά­τα­ση του να είσαι μέσα σε ένα κί­νη­μα που έγρα­ψε ιστο­ρία. Μοι­ρα­στή­κα­με την ήττα και τη διά­ψευ­ση. Χρω­στά­με σε αυτή την ιστο­ρία να δεί­ξου­με ότι μά­θα­με, αλ­λά­ξα­με, τολ­μά­με, ξα­να­χτί­ζου­με την Αρι­στε­ρά με νέα οι­κο­δο­μι­κά υλικά, τα υλικά που βίαια θα φέ­ρουν στην επι­φά­νεια οι «σει­σμοί που μέλ­λο­νται για να ‘ρθουν».

ΦΩΤΟ: Δη­μή­τρης Ασπιώ­της