Συνέντευξη με τον Μάρκο Νέβες

Μάρκο, είσαι μέλος της «Assosiacao de Combate a Precariedade - Precarios inflexiveis» (σσ: πλατφόρμα του κινήματος των επισφαλώς εργαζόμενων) και συμμετείχες στις κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων ενάντια στη λιτότητα. Ποια είναι η κατάσταση του κινήματος σήμερα και πώς απαντά η κυβέρνηση;

Το κίνημα στους δρόμους έχει υποχωρήσει τώρα, καθώς οι συνθήκες άλλαξαν στις τελευταίες εκλογές. Παρόλα αυτά, βλέπουμε σήμερα το ξέσπασμα ενός ισχυρού περιβαλλοντικού αγώνα, ενάντια στις εξορύξεις πετρελαίου, και κάποιες διαδηλώσεις και απεργίες από κάποιους κλάδους που διεκδικούν καλύτερες εργασιακές συνθήκες. 

Ένα από τα πιο σημαντικά κινήματα στην Ευρώπη ήταν το Que se lixe a troika (σσ: «Να πάει να γαμηθεί η τρόικα», το κίνημα που οργάνωσε τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις στην Πορτογαλία μετά την επανάσταση των Γαρυφάλλων). Τι απέγινε αυτό το κίνημα και τι εμπειρίες άφησε πίσω του στην πορτογαλική Αριστερά;

Οι μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στην τρόικα και τη δεξιά κυβέρνηση ήταν πολύ σημαντικές για να χτιστεί η αντίσταση στο καθεστώς της λιτότητας και για να εμποδίσουμε κάποια πολύ εμβληματικά μέτρα λιτότητας. Το Que se lixe a Troika ήταν ένα κίνημα που ξεκίνησε με μια διαδήλωση το 2012, μετά την εκλογή της δεξιάς κυβέρνησης και την υπογραφή μνημονίου με την τρόικα. Το κίνημα είχε την ικανότητα να οργανώσει τεράστιες διαδηλώσεις στα χρόνια της τρόικα, και να ασκεί διαρκή πίεση στην κυβέρνηση, που παραλίγο να ανατραπεί το 2013. Η εμπειρία έδειξε πως είναι εφικτό ένα μαζικό κίνημα το οποίο μπορεί να δημιουργεί ενιαία μέτωπα ανάμεσα σε διάφορα τμήματα του λαού.

Είσαι επίσης μέλος του Μπλόκο. Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις εξελίξεις μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης (σσ: κυβέρνηση Σοσιαλιστών με την κοινοβουλευτική στήριξη του ΚΚ Πορτογαλίας και του Μπλόκο). Ποιες είναι οι προκλήσεις, οι ευκαιρίες και οι δυσκολίες σε μια συμμαχία με τους Σοσιαλιστές; Ποια είναι τα συμπεράσματά σου από την εμπειρία του τελευταίου ενός χρόνου; 

Η κατάσταση που προέκυψε μετά τις τελευταίες εκλογές είναι τελείως καινούργια για εμάς και ακόμα προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις και τις δυσκολίες μιας κυβέρνησης που στηρίζεται από τα τρία κόμματα. Ένα χρόνο μετά, αυτό που κρίνεται είναι να αποδειχθεί ότι μια άλλη πολιτική κατεύθυνση είναι εφικτή. Μια νέα κατεύθυνση που δεν θα περνά μέσα από ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές στο κοινωνικό κράτος και το συνταξιοδοτικό σύστημα.

Στην Ελλάδα ζήσαμε τους εκβιασμούς της τρόικας όπως και εσείς αντιμετωπίζετε μια παρόμοια κατάσταση στην Πορτογαλία. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση υποτάχθηκε υπογράφοντας το τρίτο μνημόνιο παρότι ο λαός ψήφισε όχι στο δημοψήφισμα. Τι γνώμη έχεις για την ελληνική εμπειρία; Πώς απαντά η κυβέρνηση της Πορτογαλίας στις απειλές των ευρωπαϊκών ελίτ;

Κατά τη γνώμη μου, η ελληνική κυβέρνηση χειρίστηκε πάρα πολύ άσχημα τις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ. Ενώ είχε το λαό στο πλευρό της, ενώ αυτός στο δημοψήφισμα είχε ψηφίσει ΟΧΙ, αυτή αμέσως μετά υποτάχθηκε στη λιτότητα. Ήταν αναγκαίο ένα άλλο σχέδιο απέναντι στους δανειστές, για να συνεχιστεί η μάχη μετά το δημοψήφισμα.

Η πορτογαλική κυβέρνηση ζει σε μια «λίμπο», που δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα θα διαρκέσει. Το λέω αυτό για το προς το παρόν επιχειρεί να πιάνει τους στόχους που της επιβάλει η ΕΕ, χωρίς να εφαρμόζει όλα τα μέτρα που αυτή προτείνει.

Συμμετέχεις στη διεθνή συνάντηση που οργανώνει το rproject στις 4,5 και 6 Νοέμβρη, μαζί με άλλους αγωνιστές από όλο τον κόσμο. Τι στόχους πρέπει να θέσουμε ως ριζοσπαστική Αριστερά σήμερα;

Οι βασικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι η καταστροφή των εργασιακών σχέσεων, ο εκβιασμός του χρέους που μεταφέρει την ισχύ των πολιτικών αποφάσεων στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και η καταστροφή των δημόσιων υπηρεσιών. Μαζί με αυτά αντιμετωπίζουμε και το μεγάλο ζήτημα των μεταναστών και των προσφύγων. Η Αριστερά πρέπει να έχει πολύ σαφείς απαντήσεις σε όλα αυτά τα θέματα: Εργατικά δικαιώματα ενάντια στην ελαστικοποίηση, εναλλακτικές λύσεις απέναντι στο πρόβλημα του χρέους, υπεράσπιση των δημόσιων υπηρεσιών, καλοδεχούμενοι όλοι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες.