«Το πολιτικό κενό και η ριζοσπαστική του κάλυψη»

Και από την άλλη πλευ­ρά εκτι­μά­ται ότι η ση­με­ρι­νή αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση της ΝΔ βρί­σκε­ται σε επί­πε­δα πε­ρί­που του 25% - 30%, λίγο ως πολύ δη­λα­δή των εκλο­γι­κών της επι­δό­σε­ων του 2012 και του 2015. Αυτές οι δια­πι­στώ­σεις, με δε­δο­μέ­νη την εκτί­μη­ση που δια­τυ­πώ­νε­ται από πολ­λές πλευ­ρές, για το εν­δε­χό­με­νο προ­κή­ρυ­ξης εκλο­γών την άνοι­ξη του 2017, οδη­γούν στο συ­μπέ­ρα­σμα ότι, με το υπάρ­χον εκλο­γι­κό σύ­στη­μα της πα­ρο­χής του μπό­νους στο πρώτο κόμμα, η συ­ντη­ρη­τι­κή δεξιά οδεύ­ει προς την κα­τά­κτη­ση της δια­κυ­βέρ­νη­σης της χώρας, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας εν­δε­χο­μέ­νως και τα σχε­τι­κά δο­ρυ­φο­ρι­κά προς αυτήν πο­λι­τι­κά σχή­μα­τα.

Οι τρο­πο­ποι­ή­σεις των εκλο­γι­κών συ­σχε­τι­σμών

          Πώς δια­μορ­φώ­θη­καν αυτοί οι πο­λι­τι­κοί συ­σχε­τι­σμοί στην τε­λευ­ταία διε­τία της δια­κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ; Η πα­ρα­φθο­ρά του ιδίου, ως κόμ­μα­τος του μι­κρο­α­στι­κού εκ­συγ­χρο­νι­σμού και λαϊ­κής ερ­γα­τι­κής έκ­φρα­σης, και ως εκ τού­του της αστι­κής και μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, προ­ήλ­θε από την αναί­ρε­ση του στοι­χεια­κού σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού του προ­γράμ­μα­τος (απο­κα­τά­στα­ση βα­σι­κού μι­σθού και αμοι­βών συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, δη­μιουρ­γία εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων πραγ­μα­τι­κών θέ­σε­ων απα­σχό­λη­σης, κα­τάρ­γη­ση του ΕΝΦΙΑ, προ­στα­σία των συ­ντά­ξε­ων κλπ.). Μά­λι­στα η υιο­θέ­τη­ση και εφαρ­μο­γή του τρί­του μνη­μο­νί­ου, που τον με­τα­τό­πι­σαν στην αντί­πε­ρα τα­ξι­κή ώθηση, διεύ­ρυ­νε ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο την λαϊκή δυ­σα­ρέ­σκεια, προ­σθέ­το­ντας και τα μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα των ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών. Κατά συ­νέ­πεια απο­σύ­ρε­ται πλέον το μισό πε­ρί­που εκλο­γι­κό ακρο­α­τή­ριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από την εκλο­γι­κή του υπο­στή­ρι­ξη, χωρίς ωστό­σο αυτό να έχει οδη­γή­σει ούτε σε μια έξαρ­ση της κι­νη­μα­τι­κής δρά­σης, ούτε και σε εμ­φα­νή στρο­φή προς άλλες πο­λι­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις.

          Απε­να­ντί­ας η ΝΔ εμ­φα­νί­ζε­ται ως πρώτο κόμμα στις εκλο­γι­κές προ­τι­μή­σεις, όχι γιατί εκ­φρά­ζει μια λαϊκή συ­σπει­ρω­τι­κή δυ­να­μι­κή, ούτε γιατί εν­σω­μα­τώ­νει στην πο­λι­τι­κή της αι­τή­μα­τα των λαϊ­κών τά­ξε­ων, και χωρίς να αυ­ξά­νει σε από­λυ­τα με­γέ­θη την εκλο­γι­κή της απή­χη­ση. Απλά η ΝΔ, ως ο κλα­σι­κός σχη­μα­τι­σμός της ισχυ­ρής συμ­μα­χί­ας αστι­κής τάξης και μι­κρο­με­σαί­ων στρω­μά­των (πα­ρα­δο­σια­κών και νέων, της πόλης και της υπαί­θρου), συ­νε­χί­ζει να πα­ρα­μέ­νει ο άτεγ­κτος υπο­στη­ρι­κτής της αστι­κής κυ­ριαρ­χί­ας και των κοι­νω­νι­κών συμ­φε­ρό­ντων των «από πάνω». Με τέ­τοιες ιστο­ρι­κές κοι­νω­νι­κές εκ­προ­σω­πή­σεις, η συ­ντη­ρη­τι­κή πα­ρά­τα­ξη ξε­κι­νά κάθε εν­δε­χό­με­νη εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση με μια ισχυ­ρή και δε­δο­μέ­νη εκλο­γι­κή αφε­τη­ρία, που δεν χρειά­ζε­ται να την κα­τα­κτή­σει, αλλά υφί­στα­ται λόγω της τα­ξι­κής της φύσης. Και αυτό θα ισχύ­σει επί μα­κρόν, ακόμη και στην πε­ρί­πτω­ση δρο­μο­λό­γη­σης μιας σο­σια­λι­στι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας.

          Βε­βαί­ως η απο­ψί­λω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν φτά­νει μέχρι του επι­πέ­δου της εκλο­γι­κής του κα­τα­βα­ρά­θρω­σης, όπως συ­νέ­βη με το ΠΑΣΟΚ, με­σο­πρό­θε­σμα του­λά­χι­στον. Σε μα­κρο­πρό­θε­σμη βάση ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με την αναί­ρε­ση των ρι­ζο­σπα­στι­κών και αντι­μνη­μο­νια­κών του επι­διώ­ξε­ων, προ­φα­νώς και θα επα­νέλ­θει στα προ του 2012 επί­πε­δα, εφό­σον ούτε την κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία αστι­κής και μι­κρο­α­στι­κών τά­ξε­ων εκ­προ­σω­πεί, ούτε με τον κόσμο της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας ή της ανερ­γί­ας, δια­τη­ρεί, και ούτε ποτέ είχε, σχέ­σεις ορ­γα­νι­κών εκ­προ­σω­πή­σε­ων. Από την άλλη πλευ­ρά οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς αθροι­στι­κά (ΚΚΕ + Λαϊκή Ενό­τη­τα + Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας + Ανταρ­σύα) δεν κα­τα­γρά­φουν μια λαϊκή δυ­να­μι­κή τέ­τοια που να μπο­ρεί να ξε­πε­ρά­σει το ιστο­ρι­κό όριο του 10%, πα­ρό­λη την χρε­ο­κο­πία της δια­κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Οι υπό­λοι­πες μι­κρό­τε­ρες δυ­νά­μεις του αστι­κού πο­λι­τι­κού φά­σμα­τος δεν εμ­φα­νί­ζουν παρά μία στα­σι­μό­τη­τα την οποία δεν φαί­νο­νται σε θέση να υπερ­βούν.

          Προ­κύ­πτει έτσι ένα πο­λι­τι­κό, αλλά και κοι­νω­νι­κό, κενό εκ­προ­σώ­πη­σης ενός εξαι­ρε­τι­κά ση­μα­ντι­κού  μέ­ρους των λαϊ­κών τά­ξε­ων, που έχει απο­στα­σιο­ποι­η­θεί από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν στρέ­φε­ται όμως ούτε προς τον ακραίο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό της ΝΔ, αλλά ούτε και προς τους σχη­μα­τι­σμούς του ελ­λη­νι­κού αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος. Πρό­κει­ται για τον άγνω­στο «χ», που κα­τα­γρά­φε­ται ως ανα­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα των εκλο­γέ­ων, τάση προς την αποχή, ροπή προς το λευκό κλπ. Προ­φα­νώς έναν ορι­σμέ­νο ρόλο θα δια­δρα­μα­τί­σει το στή­σι­μο ενός σκη­νι­κού κά­θε­του δι­πο­λι­κού αντα­γω­νι­σμού με­τα­ξύ του ακραί­ου συ­ντη­ρη­τι­σμού και της κε­ντρο­α­ρι­στε­ρής «άμυ­νας» (αντί­στοι­χα ΝΔ και ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), το οποίο θα επι­χει­ρεί να συ­γκρα­τή­σει ένα μέρος του εκλο­γι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου της ση­με­ρι­νής μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης, ωστό­σο αυτό θα έχει σχε­τι­κά πε­ριο­ρι­σμέ­νες επι­πτώ­σεις. Η στα­θε­ρο­ποί­η­ση αυτών των τά­σε­ων λει­τουρ­γεί προς όφε­λος της δε­ξιάς πα­ρά­τα­ξης, συ­γκρα­τεί σε κά­ποιο επί­πε­δο την εμ­βέ­λεια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ενώ αφή­νει στά­σι­μες τις επι­δό­σεις των υπο­λοί­πων πο­λι­τι­κών σχη­μα­τι­σμών, αρι­στε­ρών και αστι­κών.

Οι τε­κτο­νι­κές πο­λι­τι­κές με­τα­το­πί­σεις

          Το κρί­σι­μο ερώ­τη­μα που μας τί­θε­ται, στο ισχυ­ρό εν­δε­χό­με­νο πρό­ω­ρης εκλο­γι­κής ανα­μέ­τρη­σης, είναι το πώς αντι­με­τω­πί­ζου­με, ως Αρι­στε­ρά (αντι­μνη­μο­νια­κή, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή κλπ.) την πρό­κλη­ση της κά­λυ­ψης αυτού του κενού, που είναι και ο μόνος τρό­πος για την αλ­λα­γή του κοι­νω­νι­κού συ­σχε­τι­σμού των δυ­νά­με­ων, και δρο­μο­λό­γη­σης δια­φο­ρε­τι­κών δια­δι­κα­σιών στην πο­ρεία εξέ­λι­ξης των πραγ­μά­των. Και πρώτα από όλα χρειά­ζε­ται να απα­ντή­σου­με στο μεί­ζον ζή­τη­μα του γιατί οι αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις πα­ρα­μέ­νουν σε στα­σι­μό­τη­τα, πα­ρό­λο που έχουν επι­συμ­βεί τε­κτο­νι­κές αλ­λα­γές οι­κο­νο­μι­κού και πο­λι­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Γιατί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τόρ­θω­σε να κάνει το άλμα από το 4,5% στο 36,5%, σε δύο συ­νε­χό­με­νες εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις του 2015, και πα­ρό­λη την υιο­θέ­τη­ση της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, και οι ίδιες οι δυ­νά­μεις της αρι­στε­ρής του αντι­πο­λί­τευ­σης, δεν κα­τορ­θώ­σα­με να εκ­φρά­σου­με ένα με­γα­λύ­τε­ρο μέρος των λαϊ­κών δυ­νά­με­ων που ήταν στραμ­μέ­νες εκλο­γι­κά στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ;

          Η με­γά­λη με­τα­στρο­φή που ση­μειώ­θη­κε στην πε­ρί­ο­δο 2010 – 12 στην κοι­νω­νι­κή βάση της ελ­λη­νι­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας προς τα «αρι­στε­ρά» αντι­με­τω­πί­στη­κε εντε­λώς άγονα από τους δύο κομ­μου­νι­στι­κούς φο­ρείς του ΚΚΕ και της Ανταρ­σύα, οι οποί­οι δεν κα­τόρ­θω­σαν να συν­δε­θούν και να εκ­φρά­σουν ένα μέρος του­λά­χι­στον αυτής της πο­λι­τι­κής με­τα­τό­πι­σης. Οι εγ­γε­νείς ανε­πάρ­κειες του ΚΚΕ, η αντι­κα­τά­στα­ση της τα­κτι­κής από την στρα­τη­γι­κή ιδε­ο­λη­ψία, ο αυ­το­ε­γκλω­βι­σμός στην υπο­κει­με­νι­κή κα­θα­ρό­τη­τα, ο απο­μο­νω­τι­σμός ένα­ντι των άλλων αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων, όχι μόνον δεν διεύ­ρυ­ναν την επιρ­ροή του, αλλά την οδή­γη­σαν σε σαφή μεί­ω­ση με­τα­ξύ των εκλο­γι­κών ανα­με­τρή­σε­ων Μαίου και Ιου­νί­ου 2012. Ο επα­να­στα­τι­κός δια­κη­ρυ­κτι­σμός, από την άλλη πλευ­ρά, της Ανταρ­σύα, η απου­σία γεί­ω­σης στις κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος, η έλ­λει­ψη πο­λι­τι­κής συμ­μα­χιών με την υπό­λοι­πη Αρι­στε­ρά, η πρό­τα­ξη του κάρου μπρο­στά από το άλογο (προ­οι­μια­κή απο­χώ­ρη­ση από Ευ­ρω­ζώ­νη και Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση και κα­τό­πιν θέση του ζη­τή­μα­τος της κοι­νω­νι­κής αλ­λα­γής), εμπό­δι­σαν και αυτόν τον σχη­μα­τι­σμό να συν­δε­θεί με την τε­κτο­νι­κή με­τα­τό­πι­ση της ιστο­ρι­κής βάσης του ΠΑΣΟΚ.

          Απε­να­ντί­ας ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έγινε απο­δέ­κτης όλης αυτής της πρω­το­φα­νών δια­στά­σε­ων με­τα­τό­πι­σης, γιατί έθεσε το ζή­τη­μα της αρι­στε­ρής δια­κυ­βέρ­νη­σης, της κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων, της ενω­τι­κής συ­μπα­ρά­τα­ξης των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων. Εντού­τοις αυτή η αλ­μα­τώ­δης πο­λι­τι­κή άνο­δος δεν απο­τέ­λε­σε το εφαλ­τή­ριο σύν­δε­σης με τον ερ­γα­ζό­με­νο κόσμο, δεν τρο­φο­δό­τη­σε την κι­νη­μα­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση των λαϊ­κών δυ­νά­με­ων στην πε­ρί­ο­δο Ιού­νιος 2012 – Ια­νουά­ριος 2015. Απε­να­ντί­ας με την επι­κρά­τη­ση στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ των μι­κρο­α­στι­κών δυ­νά­με­ων της δια­νοη­τι­κής ερ­γα­σί­ας και του εκ­συγ­χρο­νι­σμού, υιο­θε­τή­θη­κε ο εκλο­γι­κι­σμός και κυ­βερ­νη­τι­σμός, η υπό­κλι­ση στα συμ­φέ­ρο­ντα της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης του ΣΕΒ, κλπ. δια­μορ­φώ­νο­ντας το έδα­φος της με­τέ­πει­τα μνη­μο­νια­κής με­τα­στρο­φής του. Έτσι κα­τα­γρά­φη­κε αντι­κει­με­νι­κά η κοι­νω­νι­κή στρο­φή προς τα «αρι­στε­ρά», η οποία σύ­ντο­μα ηγε­μο­νεύ­τη­κε από τον μι­κρο­α­στι­κό εκ­συγ­χρο­νι­σμό και την υπα­γω­γή στις υπα­γο­ρεύ­σεις του ελ­λη­νι­κού και ευ­ρω­παϊ­κού κε­φα­λαί­ου.

          Σ’ αυτή την τριε­τία (Ιού­νιος 2012 – Ιού­λιος 2015), οι δυ­νά­μεις του αρι­στε­ρού ρι­ζο­σπα­στι­σμού, πέραν της βερ­μπα­λι­στι­κής προ­τα­σε­ο­λο­γί­ας μας, δεν αμ­φι­σβη­τή­σα­με παρά στο τέλος (Αύ­γου­στος 2015) αυτή την πο­ρεία, δεν δια­μορ­φώ­σα­με ρεύμα και κί­νη­μα ερ­γα­τι­κής λαϊ­κής κα­τεύ­θυν­σης, δεν κα­τα­να­λώ­σα­με το ρήγμα που δια­μορ­φώ­νο­νταν στην πο­ρεία των πραγ­μά­των. Μά­λι­στα, αδυ­να­τώ­ντας να ερ­μη­νεύ­σου­με την με­τά­βα­ση από τον λαϊκό ρι­ζο­σπα­στι­σμό στο μι­κρο­α­στι­κό εκ­συγ­χρο­νι­σμό, αντι­λη­φθή­κα­με την με­τα­στρο­φή ως την «προ­δο­τι­κή κω­λο­τού­μπα», ως κε­ραυ­νό εν αι­θρία, τη στιγ­μή που αυτή ήταν η επι­σφρά­γι­ση μιας με­τάλ­λα­ξης που ήδη είχε γίνει. Συ­νε­πώς η ανε­πάρ­κεια που κα­τα­γρά­φη­κε δεν οφεί­λε­ται στην υπο­χω­ρη­τι­κό­τη­τα και στην ανά­θε­ση των λαϊ­κών τά­ξε­ων, αλλά στον ίδιο τον πο­λι­τι­κό υπο­κει­με­νι­σμό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο σύ­νο­λό του.

Η κά­λυ­ψη του κενού πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης

          Πα­ρό­λα αυτά, στην τε­λευ­ταία διε­τία της δια­κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οι μορ­φές συ­γκρό­τη­σης της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς, δεν κα­τορ­θώ­σα­με να αξιο­ποι­ή­σου­με την δυ­σα­ρέ­σκεια και απο­στα­σιο­ποί­η­ση του ανα­δει­κνύ­ο­νταν, δεν πε­τύ­χα­με την ανά­πτυ­ξη μιας λαϊ­κής κι­νη­μα­τι­κής δυ­να­μι­κής, με απο­τέ­λε­σμα σή­με­ρα να δια­μορ­φώ­νε­ται αυτό το πο­λι­τι­κό κενό, που αφορά οπωσ­δή­πο­τε ένα πο­σο­στό γύρω στο 20% του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος, που βρί­σκε­ται κυ­ριο­λε­κτι­κά «με­τέ­ω­ρο». Κι’ αυτό γί­νε­ται γιατί οι ως αρι­στε­ροί πο­λι­τι­κοί σχη­μα­τι­σμοί συ­νε­χί­σα­με μια πο­ρεία στους ίδιους δρό­μους, αδυ­να­τώ­ντας να ερ­μη­νεύ­σου­με, να τρο­πο­ποι­ή­σου­με και να προ­ά­γου­με δια­δι­κα­σί­ες κά­λυ­ψης αυτού του πο­λι­τι­κού κενού. Είναι από μια άποψη «ευ­τύ­χη­μα» που η Χ.Α. αντι­προ­σω­πεύ­ει μια πραγ­μα­τι­κή εγκλη­μα­τι­κή συμ­μο­ρία, και σαν τέ­τοια αδυ­να­τεί να ξε­πε­ρά­σει την κα­τα­κτη­μέ­νη της εκ­προ­σώ­πη­ση. Στην πε­ρί­πτω­ση που λει­τουρ­γού­σε μια άκρα δεξιά όπως η γαλ­λι­κή, η γερ­μα­νι­κή, η αυ­στρια­κή κλπ., το κενό αυτό θα κα­λύ­πτο­νταν μα­ζι­κά με όλες τις δυ­σμε­νέ­στα­τες συ­νέ­πειες.

          Ότι συ­νέ­βη με την Αρι­στε­ρά το 2010 -12, όπου αστό­χη­σε να προ­σελ­κύ­σει την αντι­μνη­μο­νια­κή λαϊκή δυ­σα­ρέ­σκεια, και τε­λι­κά αυτή εν­σω­μα­τώ­θη­κε στη προ­ε­δρι­κή πλειο­ψη­φία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που στην  συ­νέ­χεια ξε­κί­νη­σε την πο­ρεία με­τάλ­λα­ξής του, το ίδιο τεί­νει να συμ­βεί και στην τρέ­χου­σα διε­τία 2015 – 16, όπου ενώ ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αναί­ρε­σε το στοι­χειώ­δες σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης, υιο­θέ­τη­σε την απο­δο­χή των δύο πρώ­των μνη­μο­νί­ων και ει­σή­γα­γε ένα τρίτο μνη­μό­νιο, οι αρι­στε­ροί σχη­μα­τι­σμοί (ΚΚΕ, Λαϊκή Ενό­τη­τα, Ανταρ­σύα, Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας) αδυ­να­τού­με να συν­δε­θού­με με το λαϊκό κύμα «απο­στα­σιο­ποί­η­σης» από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και φυγής προς την αποχή και την γε­νι­κή απο­δο­κι­μα­σία. Μια δεύ­τε­ρη τε­κτο­νι­κή αλ­λα­γή μετά την πρώτη, της με­τα­τό­πι­σης της λαϊ­κής βάσης του ΠΑΣΟΚ προς τα «αρι­στε­ρά», συ­ντε­λεί­ται σή­με­ρα μ’ αυτό το πρω­το­φα­νών δια­στά­σε­ων πο­λι­τι­κό κενό, και η Αρι­στε­ρά δεν μπο­ρεί να το κα­λύ­ψει.

          Έτσι, το ΚΚΕ και η Ανταρ­σύα συ­νε­χί­ζουν την ίδια τα­κτι­κή, όπως και στην προη­γού­με­νη πε­ρί­πτω­ση, πα­ρα­μέ­νο­ντας σε μια ολύ­μπια «επα­να­στα­τι­κή» ατα­ρα­ξία, είτε με­τα­τρέ­πο­ντας την στρα­τη­γι­κή σε τα­κτι­κή (αφε­τη­ρια­κή έξο­δος από την ευ­ρω­παϊ­κή οι­κο­νο­μι­κή και νο­μι­σμα­τι­κή ενο­ποί­η­ση, άμεση δρο­μο­λό­γη­ση μιας επα­να­στα­τι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής δια­δι­κα­σί­ας), είτε με­τα­θέ­το­ντας οποια­δή­πο­τε αλ­λα­γή του τα­ξι­κού συ­σχε­τι­σμού των δυ­νά­με­ων, οποια­δή­πο­τε με­τα­βα­τι­κή αλ­λα­γή στο ιστο­ρι­κό «υπερ­πέ­ραν» μιας ανεύ­ρε­της λαϊ­κής εξε­γερ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας. Το ίδιο συμ­βαί­νει και με την Λαϊκή Ενό­τη­τα, πα­ρό­λο μά­λι­στα που είναι ένας σχη­μα­τι­σμός πλη­σιέ­στε­ρος στον λαϊκό κόσμο που έδωσε την εκλο­γι­κή του προ­τί­μη­ση στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Είτε γιατί δίνει το πρω­ταρ­χι­κό βάρος στην εθνι­κή νο­μι­σμα­τι­κή πο­λι­τι­κή και όχι στην προ­ώ­θη­ση των άμε­σων και ρι­ζι­κών αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών οι­κο­νο­μι­κών με­τα­σχη­μα­τι­σμών. – Είτε διότι κάνει λόγο για ευ­ρύ­τα­τες κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες, πα­τριω­τι­κού μά­λι­στα χα­ρα­κτή­ρα, που πε­ρι­λαμ­βά­νουν τις μι­κρο­α­στι­κές τά­ξεις και κα­τώ­τε­ρα στρώ­μα­τα της ερ­γο­δο­σί­ας, αντί ενός τα­ξι­κού κοι­νω­νι­κού με­τώ­που των «από κάτω». – Είτε γιατί προ­ά­γει τον οι­κο­νο­μι­σμό και την πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση, ανα­μέ­νο­ντας την κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη ως προ­ϊ­όν της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης της εθνι­κής οι­κο­νο­μί­ας, αντί της προ­τε­ραιό­τη­τας τομών στις αστι­κές πα­ρα­γω­γι­κές σχέ­σεις, προ­ϋ­πό­θε­ση για την ολό­πλευ­ρη ανά­πτυ­ξη των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων. – Είτε γιατί αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται απο­κλει­στι­κά με πο­λι­τι­κούς όρους, χωρίς ορ­γα­νι­κή σχέση με την ερ­γα­τι­κή τάξη της ιδιω­τι­κής οι­κο­νο­μί­ας, αντί της συγ­χώ­νευ­σής της με νευ­ραλ­γι­κά στρώ­μα­τα της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας, των ανέρ­γων κλπ.

          Σε δύο πρό­σφα­τες άρα ιστο­ρι­κές πε­ρι­πτώ­σεις (κι­νη­μα­τι­κή ανά­τα­ξη 2010 – 12, μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ 2015 – 16), οι αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις αδυ­να­τού­με να συν­δε­θού­με με τα ευ­ρύ­τε­ρα ερ­γα­τι­κά στρώ­μα­τα, να τρο­φο­δο­τή­σου­με την όποια εφι­κτή κι­νη­μα­τι­κή τους δυ­να­μι­κή, να εκ­φρά­σου­με πο­λι­τι­κά ένα ση­μα­ντι­κό μέρος της ερ­γα­τι­κής λαϊ­κής βάσης, που με­τα­το­πί­στη­κε από το ΠΑΣΟΚ στον μι­κρο­α­στι­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και από αυτόν στην απο­στα­σιο­ποί­η­ση και την αποχή. Δεν νο­μί­ζου­με ότι χρειά­ζε­ται να υπάρ­ξουν , και ούτε θα εμ­φα­νι­σθούν εύ­κο­λα, νέες ιστο­ρι­κές ευ­και­ρί­ες για να δια­δρα­μα­τί­σει η Αρι­στε­ρά τον ρόλο της. Οι πο­λι­τι­κοί μας σχη­μα­τι­σμοί απο­δεί­χθη­καν ανε­παρ­κείς να το κά­νουν αυτό, κα­τα­λή­γουν να έχουν πολύ πε­ριο­ρι­σμέ­νη αξία χρή­σης, χρειά­ζε­ται συ­νε­πώς η ανά­δει­ξη ενός νέου Κι­νή­μα­τος Λαϊ­κής Χει­ρα­φέ­τη­σης, που να αξιο­ποιεί τις γό­νι­μες επι­μέ­ρους αρι­στε­ρές συμ­βο­λές, αλλά και να υπερ­βαί­νει τε­λε­σί­δι­κα τα αδιέ­ξο­δα που ακυ­ρώ­νουν τις προ­ο­πτι­κές του αρι­στε­ρού λαϊ­κού κι­νή­μα­τος.

          Δεν ανή­κει σ’ εμάς να προσ­διο­ρί­σου­με με λε­πτο­με­ρή τρόπο τους όρους υπό­στα­σης και πα­ρέμ­βα­σης ενός τέ­τοιου Κι­νή­μα­τος. Ήδη σε μια ολό­κλη­ρη αρ­θρο­γρα­φία του προη­γού­με­νου δια­στή­μα­τος υπο­δεί­ξα­με κα­τευ­θύν­σεις και κρι­τι­κές οπτι­κές για κάτι τέ­τοιο. Αυτή η δια­μόρ­φω­ση δεν είναι παρά προ­ϊ­όν μιας συλ­λο­γι­κής, δη­μο­κρα­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας, που πα­ντρεύ­ει ταυ­τό­χρο­να το κοι­νω­νι­κό και το πο­λι­τι­κό, σε μια μαρ­ξι­στι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Εκεί­νο που κά­νου­με είναι να δια­πι­στώ­σου­με, να εξη­γή­σου­με, να ερ­μη­νεύ­σου­με την ανε­πάρ­κεια κά­λυ­ψης αυτού του κενού, και την ανά­γκη προ­σφυ­γής σε μια εντε­λώς και­νού­ρια δια­δι­κα­σία πο­λι­τι­κής, θε­ω­ρη­τι­κής και κοι­νω­νι­κής υπο­κει­με­νο­ποί­η­σης.