Δικαιοσύνη;

Αυτός ο χάρ­της έχει πάλι συ­νή­θως γρα­πτή μορφή και ονο­μά­ζε­ται Σύ­νταγ­μα, είναι ο υπέρ­τα­τος νόμος της δη­μο­κρα­τι­κής, αν και όχι πάντα δη­μο­κρα­τού­με­νης, πο­λι­τεί­ας - με τρα­ντα­χτή εξαί­ρε­ση την ίδια την πα­τρί­δα του νε­ό­τε­ρου κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού, τη Βρε­τα­νία. Στον ίδιο πάντα κα­τα­στα­τι­κό χάρτη συ­νή­θως πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται ένα άρθρο και θί­γε­ται ένα θέμα κάπως τα­μπού ή σχε­τι­κώς αό­ρα­το στην πρώτη ματιά και του πιο φι­λε­λεύ­θε­ρου και ανε­κτι­κού ή αυ­το­προσ­διο­ρι­σμέ­νου ως δη­μο­κρα­τι­κού πο­λί­τη και πο­λι­τι­κού - το ζή­τη­μα της άμυ­νας της πο­λι­τεί­ας απέ­να­ντι σε ένο­πλες ενέρ­γειες και από­πει­ρες κα­τά­λυ­σης της.

Το θέμα είναι τα­μπού σχε­δόν για κάθε δη­μο­κρά­τη, φι­λε­λεύ­θε­ρο και ανε­κτι­κό πα­ρα­τη­ρη­τή, γιατί δια­βά­ζο­ντας τα αντί­στοι­χα άρθρα δια­πι­στώ­νει ότι η αμυ­ντι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση της δη­μο­κρα­τι­κής πο­λι­τεί­ας, μπρο­στά στην από­πει­ρα κα­τάρ­γη­σης της, την κα­θι­στά ελά­χι­στα δη­μο­κρα­τι­κή, σχε­δόν κα­θό­λου φι­λε­λεύ­θε­ρη και σί­γου­ρα όχι ανε­κτι­κή.

Σε ένα τέ­τοιο, σύγ­χρο­νο Σύ­νταγ­μα και σε ένα τέ­τοιο άρθρο, δια­βά­ζου­με ότι αν εκ­δη­λω­θεί ένο­πλο κί­νη­μα για την ανα­τρο­πή του δη­μο­κρα­τι­κού πο­λι­τεύ­μα­τος, είτε η Βουλή (εφό­σον μπο­ρεί να συ­γκλη­θεί) είτε η Προ­ε­δρία της Δη­μο­κρα­τί­ας, με δια­δο­χι­κές, ακα­ριαί­ες απο­φά­σεις τους και προ­ε­δρι­κά δια­τάγ­μα­τα, θέ­τουν σε εφαρ­μο­γή σε όλη τη χώρα ή σε τμήμα της, την κα­τά­στα­ση πο­λιορ­κί­ας, ιδρύ­ουν έκτα­κτα, ει­δι­κά και εξαι­ρε­τι­κά δι­κα­στή­ρια και ανα­στέλ­λουν πολλά και κρί­σι­μα άρθρα του Συ­ντάγ­μα­τος, εν αρχή για του­λά­χι­στον 15 μέρες και έπει­τα και εφό­σον δεν έχει απο­κα­τα­στα­θεί η δη­μο­κρα­τι­κή ομα­λό­τη­τα, δια­δο­χι­κά για αρ­κε­τές εβδο­μά­δες ή και μήνες.

Τα άρθρα που μπαί­νουν στον πάγο είναι όλα όσα εξα­σφα­λί­ζουν την προ­στα­σία της ελευ­θε­ρί­ας, της ατο­μι­κό­τη­τας, της απερ­γί­ας, του συν­δι­κα­λι­σμού και της συ­νά­θροι­σης, του άσυ­λου της κα­τοι­κί­ας, της ελευ­θε­ρο­τυ­πί­ας και του απόρ­ρη­του των επι­κοι­νω­νιών, το δι­καί­ω­μα στον φυ­σι­κό δι­κα­στή και την υπα­γω­γή απλών πο­λι­τών στην τα­κτι­κή και όχι τη στρα­τιω­τι­κή δι­καιο­σύ­νη - όλα τα πα­ρα­πά­νω ανα­στέλ­λο­νται, προ­κει­μέ­νου η δη­μο­κρα­τία να αμυν­θεί απο­τε­λε­σμα­τι­κά στην από­πει­ρα κα­τά­λυ­σης της και απα­ντά στην πρό­κλη­ση, χον­δρι­κά, με τα «όπλα» του αντι­πά­λου. Η δη­μο­κρα­τι­κή πο­λι­τεία παύει (προ­σω­ρι­νά, αν και όχι ρητά προσ­διο­ρι­σμέ­να για πόσο...) να είναι δη­μο­κρα­τι­κή και τί­θε­ται σε συ­να­γερ­μό, προ­κει­μέ­νου να αυ­το­προ­στα­τευ­θεί από όσους θέ­λουν να την γκρε­μί­σουν. Και για να το πε­τύ­χει αυτό απευ­θύ­νε­ται σχε­δόν για όλα στον στρα­τό και για την ακρί­βεια στα τμή­μα­τα του που πα­ρα­μέ­νουν πιστά στο πο­λί­τευ­μα.

Ο στρα­τός ανα­λαμ­βά­νει να προ­στα­τεύ­σει τη δη­μο­κρα­τι­κή πο­λι­τεία και να εφαρ­μό­σει έκτα­κτα μέτρα και να εγκα­τα­στή­σει έκτα­κτα στρα­το­δι­κεία, στα οποία εμ­φα­νί­ζο­νται όσοι κα­τη­γο­ρού­νται για συμ­με­το­χή στην από­πει­ρα πρα­ξι­κο­πή­μα­τος - και αυτό δεν το κάνει με κά­ποια αβρό­τη­τα ή σε κλίμα «κα­νο­νι­κό­τη­τας». Το δι­καί­ω­μα στο άσυλο της κα­τοι­κί­ας παύει να υφί­στα­ται, μπο­ρούν να δια­λυ­θούν συ­γκε­ντρώ­σεις ή να κα­τα­σχε­θούν φύλλα του Τύπου και να απα­γο­ρεύ­ε­ται η κυ­κλο­φο­ρία τους, αν υπο­στη­ρί­ζουν τους πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες, ενώ οι στρα­το­δί­κες απαγ­γέλ­λουν ποι­νές, ακο­λου­θώ­ντας τον στρα­τιω­τι­κό, ποι­νι­κό κώ­δι­κα ή απλώς δια­τα­γές ανω­τέ­ρων τους - και εκεί πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται με­τα­ξύ άλλων και ανά­λο­γα με τη βα­ρύ­τη­τα της κα­τη­γο­ρί­ας και η ποινή του θα­νά­του, η οποία στη χώρα που ανα­φε­ρό­μα­στε δεν έχει κα­ταρ­γη­θεί για αδι­κή­μα­τα του στρα­τιω­τι­κού, ποι­νι­κού κώ­δι­κα. Απο­τέ­λε­σμα των πα­ρα­πά­νω και από τη στιγ­μή που η ισχύς επι­βο­λής περνά πρώτα στον στρα­τό και έπει­τα στα έκτα­κτα στρα­το­δι­κεία του, είναι να ανα­λύ­ε­ται μια τέ­τοια εν­δε­χό­με­νη κα­τά­στα­ση συ­να­γερ­μού της δη­μο­κρα­τί­ας ως «κα­τά­στα­ση εξαί­ρε­σης» και η δι­καιο­σύ­νη ως «δι­καιο­σύ­νη πε­ρισ­σό­τε­ρο σκο­πι­μο­τή­των και λι­γό­τε­ρο ανα­ζή­τη­σης του δι­καί­ου - τα δι­κα­στή­ρια κα­λού­νται όχι να δι­κά­σουν αλλά να κα­τα­δι­κά­σουν».

Όλα τα πα­ρα­πά­νω μπο­ρεί να φα­ντά­ζουν οι­κεία στον ανα­γνώ­στη επει­δή του ξυ­πνούν τη­λε­ο­πτι­κές μνή­μες από την Τουρ­κία της πρό­σφα­της από­πει­ρας πρα­ξι­κο­πή­μα­τος, το πε­ρα­σμέ­νο κα­λο­καί­ρι - δεν αφο­ρούν όμως τη γει­το­νι­κή χώρα. Το νο­μο­θε­τι­κό πλέγ­μα που ανα­λύ­θη­κε εν συ­ντο­μία πα­ρα­πά­νω αφορά την Ελ­λά­δα - είναι το «αό­ρα­το» άρθρο 48 του Συ­ντάγ­μα­τος, ο εφαρ­μο­στι­κός του νόμος, 566/1977, όπως ισχύ­ει, που πα­ρα­χω­ρεί εκτε­τα­μέ­νες, έκτα­κτες εξου­σί­ες στον στρα­τό, και το κα­τα­λη­κτι­κό σχό­λιο για την έκτα­κτη, στρα­τιω­τι­κή δι­καιο­σύ­νη, που πρέ­πει να ισορ­ρο­πή­σει ανά­με­σα στην τα­χεία απο­κα­τά­στα­ση της δη­μο­κρα­τι­κής ομα­λό­τη­τας και την ανα­ζή­τη­ση και την κα­τα­δί­κη ενό­χων, «σε κα­τά­στα­ση εξαί­ρε­σης και κλίμα σκο­πι­μο­τή­των», ανή­κει στον πρύ­τα­νη του Συ­νταγ­μα­τι­κού Δι­καί­ου, Αρι­στό­βου­λο Μά­νε­ση. 

Κάτω λοι­πόν και από το πρί­σμα της χθε­σι­νής από­φα­σης των συν­θέ­σε­ων του Αρεί­ου Πάγου, που απο­φά­σι­σαν την μη έκ­δο­ση των «8» τούρ­κων στρα­τιω­τι­κών στην Τουρ­κία, με γνώ­μο­να ότι οι «8» εν­δέ­χε­ται να πέ­σουν θύ­μα­τα βα­σα­νι­στη­ρί­ων, απει­λού­νται με θα­να­τι­κή ποινή, η οποία πάλι εν­δέ­χε­ται να ανα­βιώ­σει και δεν θα τύ­χουν «δί­και­ης δίκης» για τη πι­θα­νή συμ­με­το­χή τους στο απο­τυ­χη­μέ­νο πρα­ξι­κό­πη­μα, ανα­ρω­τιέ­μαι αν οι έλ­λη­νες δι­κα­στές θα προ­έ­βαι­ναν σε μια αντί­στοι­χη δι­καιο­λό­γη­ση και σε μια ανά­λο­γη από­φα­ση, στην υπο­θε­τι­κή πε­ρί­πτω­ση που είχε απει­λη­θεί, από ένο­πλο κί­νη­μα, η κα­τά­λυ­ση της ελ­λη­νι­κής δη­μο­κρα­τί­ας. Αν με άλλα λόγια δεν ισχύ­ουν δύο μέτρα και δύο σταθ­μά όχι στην ελ­λη­νι­κή πο­λι­τεία και την αφη­ρη­μέ­νη έν­νοια και αντί­λη­ψη της δι­καιο­σύ­νης, που μπο­ρεί να έχει ο κα­θέ­νας μας, αλλά επί των ισχυό­ντων, δη­μο­κρα­τι­κών (και όχι απα­ραί­τη­τα, δη­μο­κρα­τού­με­νων) κα­νό­νων, που ισχύ­ουν στις δύο πλευ­ρές του Αι­γαί­ου και τα ανά­λο­γα δι­κα­στι­κά σώ­μα­τα ακο­λου­θούν είτε κάτω από έκτα­κτες είτε κάτω από κα­νο­νι­κές συν­θή­κες.

Αν πάλι η πλειο­νό­τη­τα των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων του αστι­σμού φρίτ­τει μπρο­στά σε όσα (εν­δέ­χε­ται) να υπο­στούν οι «8» στην Τουρ­κία, αλλά ταυ­τό­χρο­να αγαλ­λιά­ζει στη σκέψη του πως θα ήταν η πρώτη ώρα, το πρώτο ει­κο­σι­τε­τρά­ω­ρο και η πρώτη εβδο­μά­δα μιας κα­τά­στα­σης πο­λιορ­κί­ας στην Ελ­λά­δα, με τον στρα­τό γε­νι­κό δι­κα­στή, αστυ­νό­μο, πε­ρί­πο­λο και δερ­βέ­να­γα, τότε ο φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός τους θυ­μί­ζει ελ­βε­τι­κό τυρί - είναι τρύ­πιος από όπου και αν τον κοι­τά­ξεις.

Με απλά λόγια, όσο ισχύ­ουν άρθρα όπως το 48 και νόμοι όπως ο 566, προ­σω­πι­κά δυ­σκο­λεύ­ο­μαι αφά­ντα­στα να συμ­με­ρι­στώ και να υπο­στη­ρί­ξω τα «μα­θή­μα­τα δη­μο­κρα­τί­ας και φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού» που πα­ρα­δί­δει η Ελ­λά­δα και η πλειο­νό­τη­τα των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων στη γεί­το­να, όταν βρέ­θη­κε στο χεί­λος της στρα­τιω­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, που είχε και νε­κρούς, και διά­λυ­ση δομών και υπο­δο­μών και πλήρη από­πει­ρα αι­μα­τη­ρής και βί­αι­ης κα­τί­σχυ­σης των πρα­ξι­κο­πη­μα­τιών, επί δι­καί­ων και αδί­κων.

Ας μην ξε­χνά­με όμως και το εξής : Ότι η άμυνα της δη­μο­κρα­τί­ας απέ­να­ντι στους συ­στη­μα­τι­κούς, έν­στο­λους και ένο­πλους εχθρούς της, απο­τε­λεί το πλέον άλυτο πρό­βλη­μα της, από την εποχή του Κι­γκι­νά­του και εδώ - και όπως έχει απο­δεί­ξει η ιστο­ρία, Κι­γκι­νά­τοι δεν πε­ρισ­σεύ­ουν, πε­ρισ­σεύ­ουν όμως Σύλ­λες και Μά­ριοι...