Δεν χρειάζεται μεγάλη πολιτική οξυδέρκεια για να διαπιστώσει κανείς πως η κατάσταση στην Αριστερά δεν είναι η καλύτερη.
Πέρα από τα μεγάλα ζητήματα στρατηγικής και τακτικής πολιτικής γραμμής, η υποχώρηση έχει φέρει στην επιφάνεια ορισμένα από τα χειρότερα χαρακτηριστικά που ταλάνισαν δεκαετίες ολόκληρες τον χώρο και αφορούν τη διαδικασία συζήτησης, αντιπαράθεσης και σύνθεσης. Μια διαδικασία που πάντα ήταν αναγκαία αλλά σήμερα αποτελεί όρο ύπαρξης για την Αριστερά, αν θέλει να είναι χρήσιμη στο λαό.
Ας το πούμε χωρίς περιστροφές, το τελευταίο διάστημα εμφανίζεται μια αντιφατική εικόνα: Επίσημα το σύνολο των δυνάμεων της Αριστεράς, είτε κατανοώντας την προφανή ανάγκη, είτε πιεζόμενο από τα μέλη και τους αγωνιστές ανοίγει το θέμα της πολιτικής συνεργασίας, της κοινής δράσης και τελικά, για να μην παίζουμε με τις λέξεις, της μετωπικής πολιτικής. Κινήσεις με δυσκολίες, αμφισημίες, δυσπιστίες …κινήσεις όμως, και αυτό αποτελεί ένα πρώτο θετικό στοιχείο. Για την ευόδωση οποιασδήποτε προσπάθειας στην κατεύθυνση αυτή προϋπόθεση αποτελεί η διασφάλιση συναγωνιστικού, συντροφικού κλίματος, η συνειδητοποίηση πως είμαστε όλοι και όλες από την ίδια πλευρά του χαρακώματος. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα ή, αν θέλετε, τα περίεργα. Στον δημόσιο διάλογο, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social media) αλλά όχι μόνο, εμφανίζεται μια εντελώς διαφορετική εικόνα που θυμίζει τις πιο μαύρες σελίδες της Αριστεράς και φτάνει στα όρια της πολιτικής αλλά και προσωπικής ανθρωποφαγίας. Συγκεκριμένα λοιπόν σταχυολογούμε:
- η θέση του ΚΚΕ για την ΕΕ και το Ευρώ, όπως αυτή καταγράφηκε στο 20ο Συνέδριο του Κόμματος είναι «απόδειξη» πως το ΚΚΕ ανήκει στις «φιλο ΕΕ δυνάμεις», άλλωστε πάντα ήταν «δεκανίκι του συστήματος»!
- η θέση της ΛΑΕ για το νόμισμα είναι «απόδειξη» πως η ΛΑΕ εκφράζει «μερίδες του κεφαλαίου» που «επιδιώκουν επιστροφή στη δραχμή», για κάποιους δε τις ίδιες «μερίδες» εκφράζει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη θέση της για έξοδο ΕΕ και το Ευρώ!
- η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιπλέον, καταδικάζοντας τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις των ΗΠΑ και ΕΕ αλλά και την στηριζόμενη σ’ αυτές ναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας «αποδεικνύεται» ενεργούμενο του Πούτιν αλλά και υπερασπιστής του Άσαντ!
- Η θέση οργανώσεων όπως το ΣΕΚ, Η ΔΕΑ, η ΟΚΔΕ κλπ σχετικά με τις διεθνείς εξελίξεις είναι «απόδειξη» πως αποτελούν την «Νατοϊκή αριστερά», στην καλύτερη περίπτωση από αφέλεια, στη χειρότερη λόγω υλικών συμφερόντων!
- Η διαφορετική πολιτική και πρακτική αντιμετώπιση του μεγάλου ζητήματος των προσφύγων από συλλογικότητες αλλά και αγωνιστές δεν μπορεί να «εξηγηθεί» παρά μόνο με όρους «ΜΚΟ που τα τρώνε»!
Θα μπορούσαν να αναφερθούν πολλά ακόμα παραδείγματα, ο κατάλογος περιλαμβάνει και προσωπικές επιθέσεις. Το χειρότερο όμως είναι πως στη μεγάλη πλειοψηφία τέτοιες στάσεις ενθαρρύνονται από επίσημες ανακοινώσεις ή αρθρογραφία φορέων της Αριστεράς, των ίδιων αυτών φορέων που ομνύουν στην ανάγκη κοινής δράσης, συνεργασίας κ.λπ. , γεγονός που δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο σε αρνητικά στοιχεία της αριστερής παράδοσης που όλοι μεταφέρουμε, στον έναν ή τον άλλον βαθμό, είτε ως άτομα είτε ως συλλογικότητες. Πρέπει να συνυπολογίσουμε πως σε περιόδους υποχώρησης του κινήματος και της Αριστεράς πάντα έρχονται στην επιφάνεια τέτοια φαινόμενα. Πρέπει όμως και να μην διστάσουμε να διαπιστώσουμε πως οι πρώτες, δειλές κινήσεις στην κατεύθυνση της υπέρβασης, ανασύνθεσης και ενότητας της Αριστεράς δεν συναντούν πάντα τη συμφωνία όλων και οι αντιδράσεις σε αυτήν την προοπτική δεν είναι πάντα στο πλαίσιο του συντροφικού πολιτικού πολιτισμού που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει τον διάλογο μεταξύ αριστερών.
Τελικά, τι ισχύει απ’ όλα αυτά τα «φοβερά και τρομερά» που προαναφέραμε; Προφανώς τίποτα, προφανώς κανείς δεν είναι «πράκτορας». Αυτό που ισχύει είναι πως υπάρχουν διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις που συχνά απέχουν πολύ και είναι ένα ζητούμενο κατά πόσο μπορούν να συνυπάρξουν. Αυτό όμως θα αποδειχτεί μέσα από την ειλικρινή, συντροφική επιδίωξη διαλόγου τόσο στη δημόσια δοκιμασία όσο, κυρίως στις κινηματικές διαδικασίες και την κοινή δράση. Θα αποδειχτεί μέσα από επεξεργασίες, αντιπαράθεση επιχειρημάτων και την κορυφαία δοκιμασία της πράξης. Η συγκυρία είναι τόσο κρίσιμη, οι κίνδυνοι αγγίζουν τα όρια του εφιάλτη η ανάγκη συγκέντρωσης δυνάμεων για την αντιμετώπιση αυτών των κινδύνων αδήριτη. Αδήριτη και η ανάγκη να αφήσουμε πίσω ασθένειες πολλών χρόνων και σύνδρομα μικροϊδιοκτήτη. Σε τελική ανάλυση, όπως είχε γράψει κι ένα ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, η διαμόρφωση εργατικού και κομμουνιστικού ήθους και πολιτικού πολιτισμού είναι εξίσου σημαντική διαδικασία με την διαμόρφωση νικηφόρας πολιτικής γραμμής.
Χρειαζόμαστε και τα δύο…
